Boeketje, Dank je wel voor je verhaal en sterkte wensing. Ik hoop ook op een wonder hoe klein ook dat is het enige wat ik op het moment nog heb. Wat verschrikkelijk wat jullie ook mee hebben moeten maken. Heel veel sterkte. Het is idd onmenselijk, de keus, de pijn, het verdriet. Ik loop zit en slaap ook continue met de knuffeltjes. Ik heb er twee gekocht omdat ik niet wist of 1 te groot zou zijn in de kist. Dat je daarover na moet denken die pijn diie maakt je kapot. xx
Lieve Melissa, met een brok in mijn keel heb ik je topic gelezen. Wat een nachtmerrie!! Ik wil je heel veel kracht toewensen en veel sterkte voor de komende periode. Dikke knuffel.
Hallo Melissa, Wat een ontzettende verdrietige periode voor jou en je gezin. Het kindje waarop je gehoopt had en over gefantaseerd hebt blijkt anders te zijn dan je dacht. Jullie hebben hier weloverwogen over gesproken en zijn tot een beslissing gekomen die hartverscheurend is. Gelukkig leven we in een land waar je deze beslissingen mag maken en uitvoeren. Daar heeft niemand wat mee te maken, je hoeft dus aan niemand naast je man natuurlijk verantwoording af te leggen. Ik ben een moeder met een dochter met het syndroom van down. Ik zal echter nooit iemand gaan veroordelen die besluit om een kindje met down niet te laten komen. Dat ik toevallig een moeder ben met een kindje van down betekend niet dat ik mij niet kan inleven in een ander. Daarnaast voelt het voor mij ook niet alsof mijn kindje niet welkom zou zijn of waardevol is. Wat ik vooral heel erg belangrijk vind is dat er goede voorlichting is met betrekking tot in dit geval down. Realistische en eerlijke beeldvorming, positief maar ook de minder positieve kanten. Maar wat is er dan vervolgens erg aan om te zeggen, nee ik wil geen zorgintensief kind, ik zie dat niet zitten, ook voor eventuele andere kinderen niet. Dan ben je toch gewoon eerlijk? Nu lees ik vooral veel verhalen en dan krab ik mezelf wel achter de oren. Uit liefde voor mijn kind, om hem/ haar dit leven te besparen, hij/zij zal veel pijn hebben. Dit wordt volgens mij alleen maar gezegd om voor jezelf en de buitenwereld te verantwoorden dat je die bepaalde keuze gaat maken. Het zou mooi zijn als je gewoon hardop kunt zeggen, nee ik wil dit niet, zonder dat je erop aangekeken wordt. Wij hebben bij mijn tweede zwangerschap ook een test gedaan, simpelweg omdat wij niet nog een tweede met down wilde hebben. Niet omdat we het niet aankunnen of dat we het zielig vinden voor het kindje. Nee wij wilden het niet, en dat is ook goed. Lieve Melissa, heel veel sterkte de komende tijd. Ik hoop dat je veel steun hebt aan de dierbaren om je heen.
btw ik snap dat bij bepaalde chromosoom afwijkingen 18, 13 etc waarbij een kindje niet levensvatbaar is, je wel de beslissing uit liefde voor je kind maakt. Ik wil niemand kwetsen met mijn vorige posts.
Beste Nynke, Bedankt voor je reactie en verhaal. Allereest wil ik zeggen dat ik gewoon heel eerlijk ben waarom ik mijn keus maak. Al ben ik aan niemand die verantwoording schuldig. Om heel eerlijk te zijn heb ik niet eens aan mezelf gedacht bij deze keuze. Mijn man wil het niet en de redenen waarom niet zijn erg gegrond. Hij heeft een halfzusje met down en een nichtje met down en weet dus hoe zwaar dit lichamelijk en geestelijk voor het kind maar ook voor heel de familie kan en kan zijn voor de rest van ieders leven. Als zijn ouders overlijden gaat de zorg van zijn zusje ook naar ons. Daar hebben we al vaak over gesproken voor dit bij ons gebeurde. Ook moeten we aan onze andere twee kinderen denken en wat dat voor hun betekent. Heel veel aandacht en zorg zal naar het down kindje gaan en hoe zullen hun hieronder lijden? En in de eerste plaats denken we aan de baby zelf. Je weet vantevoren nooit hoe erg het geestelijk of lichamelijk aan toe zal zijn. Ik denk en denk en denk. Vraag mezelf af, wie ben ik om een leven te nemen?Hoe kan ik dit ooit doen? Hoe kan ik ooit deze keus maken en mezelf vergeven? Dan zegt mijn man, je hebt nu heel veel pijn en verdriet, maar hoeveel pijn en verdriet heb je voor de rest van je leven als het niet kan praten, als het operatie na operatie moet ondergaan, als het gepest wordt, als zijn of haar broers gepest worden omdat ze een broertje of zusje met down hebben, als het niet met andere kinderen mag spelen, naar speciaal onderwijs moet, pijn lijdt, in een inrichting moet leven, in een rolstoel komt enz enz. Kan je daarmee wel leven? Mijn antwoord daarop is nee daar kan ik niet mee leven. Ik kan er niet mee leven om mijn kind dag in dag uit te zien lijden voor de rest van zijn of haar leven, dat kan ik mezelf ook niet vergeven. Je weet vantevoren nooit hoe erg het kindje eraan toe zal zijn en hoeveel lichamelijke en geestelijke problemen het zal hebben. Respect dat je je kindje wel hebt laten komen dat kan ik heel goed begrijpen, maar zeg niet dat ik niet eerlijk kan zijn waarom ik, wij kiezen om de zwangerschap ik dit geval af te breken. Ik doe dit zeker in de eerste plaats uit liefde voor mijn kind. Ik vind het verschrikkelijk dat je denkt dat ik dat zeg om mijn keus goed te praten. Ik ben aan niemand verantwoording schuldig maar wil dit toch even duidelijk melden. Melissa
Beste Melissa, ik heb het twee dagen geleden al gezegd, nu het hele topic doorgelezen en ik kan het niet verlaten zonder nogmaals te zeggen dat ik heel veel respect voor jou heb!!! Je komt ontzettend sterk over en jullie gaan door een verschrikkelijke tijd. Ik heb ook respect voor je man en zijn keuze, zeker met zijn achtergrond... Wat ik vooral uit het topic haal, is dat er ontzettend veel mensen met je meeleven. Helaas veel vrouwen die hetzelfde mee hebben moeten maken. Ik wil ook zeggen dat ik aan jullie denk en wil jullie heel veel sterkte wensen... Veel liefs
Melissa, ik wilde je absoluut niet kwetsen. Al je beweegredenen zijn legitiem, echt. En weet je waarom? omdat het jullie redenen zijn. Dat ik mijn kindje met down heb laten komen heeft niks met respect te maken, we wisten het namelijk niet. Het feit dat ik reageer is omdat het een openbaar forum is en er mij toch wat van het hart moet. Namelijk dat ik mij niet kan vinden en het dan ook te kort door de bocht vind om meteen mensen met down in een bepaald hokje te stoppen, zielig, pijn, niet lopen, instelling, pesten, veel operaties, etcetc. Dat is namelijk ook niet een heel realistische beeldvorming en daar doel ik op.
Maartje, dank je wel. Ik voel me echt alles behalve sterk, geloof me. Maar heb veel aan de lieve berichtjes hier en het feit dat ik mijn verhaal, pijn en verdriet een beetje kan delen. Nogmaals dank. Liefs QUOTE=Maartje2013;19503892]Beste Melissa, ik heb het twee dagen geleden al gezegd, nu het hele topic doorgelezen en ik kan het niet verlaten zonder nogmaals te zeggen dat ik heel veel respect voor jou heb!!! Je komt ontzettend sterk over en jullie gaan door een verschrikkelijke tijd. Ik heb ook respect voor je man en zijn keuze, zeker met zijn achtergrond... Wat ik vooral uit het topic haal, is dat er ontzettend veel mensen met je meeleven. Helaas veel vrouwen die hetzelfde mee hebben moeten maken. Ik wil ook zeggen dat ik aan jullie denk en wil jullie heel veel sterkte wensen... Veel liefs[/QUOTE]
Natuurlijk mag je reageren, dat neem ik je ook absoluut niet kwalijk. Wat ik alleen erg vind is dat je denkt dat ik mijn keus goed probeer te praten door te zeggen dat ik het uit liefde voor mijn kind doe. Ik stop mensen met down niet in een hokje. Ik zeg dat je van tevoren niet weet hoe erg het is. Een verkeerde beeldvorming is ook dat ze altijd alleen maar vrolijk en gelukkig zijn want dat is ook niet zo. Je weet het van te voren niet! Je zegt dat jullie het vantevoren niet wisten. Misschien hadden jullie dan een andere keus gemaakt. Zeg niet dat dat niet zo is want dat kan je niet zeggen tot het moment dat je voor die keus staat.
Ik vind je een sterke vrouw omdat je eerlijk bent over je verdriet, over je gevoel van machteloosheid, omdat je toegeeft dat je het soms niet meer aankunt.. Maar ook dat je aangeeft dat je er voor je gezin wilt zijn en omdat je weet dat dit de juiste keuze voor jou en je gezin is... Denk aan jullie en wens jullie veel kracht toe
Hoi, Ik wil jullie veel sterkte wensen!! Ik weet niet wat ik zelf gedaan zou hebben, dus daar ga ik niet over oordelen. (ik heb mij laten steriliseren omdat ik vind dat ik meer dan 2 kinderen niet aan kan, dus mag al helemaal niet oordelen over een ander) Als je tranen hebt laat ze komen, je hoeft ze niet weg te stoppen dat kropt alleen maar op en ze zullen toch een keer moeten komen. Jullie hebben nu 2 gezonde kinderen en mag je het hun aan doen om hun leven op de kop te gooien? In het begin zullen ze het waarschijnlijk niet echt door hebben, maar naar mate zij ouder worden en als dit kind ook ouder zou worden dan gaat er onbewust toch meer aandacht naar dit kind omdat het meer verzorging en aandacht nodig heeft. Jullie zien in jullie familie kring hoe dat is en dus is het aan jullie, je weet zelf wat je geestelijk en lichamelijk aan kunt. Nogmaals veel sterkte!!
Wij hebben geen test gedaan bij onze eerste dochter. Stel je voor dat ze er bij de 20 weken echo toch achter waren gekomen dat ze Down had, wat dan? Wie hadden wij qua medici op dat moment voor ons zitten? Iemand die in mogelijkheden gelooft of in beperkingen. Stel dat ze de hartafwijking wel hadden gezien, wat hadden ze ons dan verteld? Het is te verhelpen en ze kan daarna goed verder leven, of de kans is groot dat ze heel veel operaties nodig heeft en dan is het maar afwachten hoe ze hier uitkomt. De mening van deze professionals zou hierin voor ons doorslag hebben gegeven maar ook deze mensen hebben een gekleurde mening, doordrenkt met vooroordelen. Dus nee ik zou het niet geweten hebben. Eerlijk gezegd dolblij dat ik het niet wist, een keuze daarin te maken lijkt mij afschuwelijk. Misschien was ik in mijn mening wat kort door de bocht. Misschien weet ik nu wat meer van down en baseer ik mijn mening daarop. Ik hoop dat je weet dat ik je niet veroordeel omdat ik heel goed snap waarom je die keuze gaat maken. Het ging mij echt alleen puur om de beeldvorming die in mijn ogen heel vaak erg negatief is. Heel veel kracht en liefde toegewenst.
Dank je wel Nynke, Ik snap je reactie wel, behalve dan over dat ik mijn keus goed probeer te maken. Weet je mijn eerste 2 kinderen heb ik geen enkele test gehad. Deze keer wel omdat de gynacoloog dit voorstelde, hij deed dit bij iedere zwangere. Dit hebben we gedaan niet wetende dat dit eruit zou komen natuurlijk. Mijn man zegt wees blij dat we het weten en een keus hebben, maar weet je soms wens ik dat ik niks had geweten en gewoon geen keus hoefde te maken. Dat was het gewoon zo...
Ik heb met je te doen vooral omdat ik ook het gevoel krijg dat je er niet helemaal achter staat ( misschien heb ik het mis hoor) Ik proef zoveel verdriet en machteloosheid uit je posts. Krijgen jullie wel gesprekken hierover in het ziekenhuis?
Er is ook zoveel verdriet en machteloosheid. Soms twijfel ik ja maar ik weet dat dit de beste keus is voor iedereen en dan bedoel ik niet mijzelf. En welje keus ik zal maken. Ik zal altijd blijven rwijfelen denk ik of het de juiste is geweest. Ik denk dat je nooit vantevoren kunt weten of dat zo is. Achteraf misschien maar dan is het te laay welke keus je ook maakt.Nee dinsdag had ik de uitslag gehad en woensdag zou ik eigenlijk de punctie hebben maar toen ik daar was zei gynaecoloog is nog te vroeg dus daarom morgen. Hij zei normaal heb je 4 bedragen bedenktijd verplicht maar die gaan nu in. Daarom heeft hij voor donderdag de bavalling ingepland.
Hebben ze jullie helemaal aan het lot verder overgelaten, geen aanbod van gesprekken met maatschappelijk werk ivm keus,verwerking, omgaan met schuldgevoel etc? Als je daar behoefte aan hebt dan zou ik hier zeker achteraan, het is niet niks en jij moet straks door met je leven. Ik geef je vanaf hier een dikke knuffel, zo verdrietig dit.