Hiermee zeg je het al, volgens mij. En ik snap dat helemaal, dat dat altijd zal blijven malen in je hoofd als je de zwangerschap afbreekt.
Maar stel dat je het afbreekt en je blijft je altijd afvragen wat als.. Zou je dat je man kwalijk nemen? Zou dit ook niet je huwelijk kunnen kosten? Ik zou hier ook over na denken.. Je moet ook (samen) met de beslissing kunnen leven.
Ga anders eens met een leerkracht praten op een zmlk school waar ook kinderen in een revalidatietraject zitten. Mijn zoons zitten beiden door een andere genetische afwijking op een zmlk school waar ook kinderen zitten met lichamelijke afwijkingen die daarnaast een verstandelijke beperking kunnen hebben. Kijk eens hoe jullie daar beiden instaan na zo'n gesprek. Krijgt één van jullie een paniekaanval alleen al bij de gedachte? Of komen jullie naar buiten met de gedachte "wij kunnen dit ook.".
Ik weet niet zo goed wat dat voor toevoeging geeft net als een maatschappelijk werker. Ik snap dat het voor sommige mensen kan helpen hoor, maar niet voor ons denk ik.. Onze kinderen zitten/gaan ook (nog) niet naar speciaal onderwijs.
Als je weet dat je man de drager is van die gen dan zou je eerder over zwangerschap moeten nadenken dan kan je de gen uitsluiten in Maastricht doen ze dat. Jammer dat je dat wist maar niets tegen deed.. ook een van je kinderen heeft deze aandoening. Ik zou dat echt niet durven dus persoonlijk als ik wist dat kindje beperking zal hebben een gen wat afwijkingen veroorzaakt zal ik afbreken ten koste van mijn gezin en andere kinderen ga ik niet... Maar dus elk situatie is anders ala je de middelen en tijd etc hebt dan kan je gewoon zo laten en verder kijken hoe het loopt. Alles overwegen samen met je man en je oudere kinderen dus!
Je geeft zelf al aan dat je het niet wil afbreken dus eigenlijk heb je jouw antwoord al. Wanneer je het afbreken wel doorzet omdat het anders jouw huwelijk kost, dan is de vraag of je ermee kunt leven zonder jouw man het kwalijk te nemen.. Anders kost het alsnog jouw huwelijk. Dit kindje is niet gepland zeg je, wat hebben jullie eraan gedaan om een zwangerschap te voorkomen?
Wat al vaker is gezegd; je geeft zelf aan dat je het niet wil afbreken , maar het ook niet je huwelijk moet kosten. Mij lijkt nu een 'abortus' plegen heftiger dan een kindje krijgen die misschien het gen alleen maar bij zich draagt.. denk dat de vraag je altijd bij blijft : wat als het kindje gewoon gezond was?
Ik vind dat je wel erg je kop in het zand aan het steken bent. Je moet er rekening mee houden dat ook het meest slechte scenario kan uitpakken. Dus de vraag is, zou je het ook willen en aankunnen als het slechtste scenario werkelijkheid wordt? Een maatschappelijk werkster is er niet om voor jullie de keuze te maken maar om jullie handvaten te geven bij het maken van een keuze.
We hebben voor de test al met een maatschappelijk werker gesproken en ze zal nu dezelfde vragen stellen alleen dan uitgaande van het slechte scenario. Ik weet dat je probeert te helpen, maar ik weet oprecht niet wat ik er mee op schiet om met zo'n leerkracht te gaan praten. We zitten regelmatig bij de revalidatie arts en komen ook wel eens over de vloer bij een gezin met twee kinderen met dezelfde aandoening. Ik zie ik het ziekenhuis vaak genoeg kinderen in een rolstoel enzo, dus ik denk zelf niet dat ik mijn kop in het zand steek.
Ik was gewoon aan de pil, nooit vergeten ook. Sterker nog mijn man zou zich laten helpen en die afspraak is verzet vanwege het Corona virus. Ik kwam er achter toen het hartje van de baby al klopte, dus toen was een vlokkentest voor ons een betere keuze dan afbreken. Uiteraard in de hoop op (nu een keer) goed nieuws. En bij slecht nieuws een keuze te kunnen maken of voorbereid te kunnen zijn.
Dit is wel heel kort door de bocht. Ik begrijp je hoor, maar je hebt denk ik geen idee hoe lang zo'n traject kan duren, voordat je weet wat voor afwijking je kindje heeft. In ons geval was ik al zwanger van onze dochter toen we vonden dat onze zoon wel erg laat was met lopen. Toen duurde het nog twee jaar voordat we eindelijk wisten wat hij had. Onze dochter was inmiddels ook al 1. Ze is nu drie en we weten pas twee maanden dat ze het ook heeft. Ik was gewoon keurig aan de pil en mijn man zou zich laten helpen. Natuurlijk hadden we het anders wel op een andere manier aangepakt, maar dit kindje is er gekomen zonder dat het een bewuste keuze was. Dus oordeel alsjeblieft niet zo snel.
Oké, dus als je goed weet wat het slechtste scenario inhoudt: zou je het dan ook willen en kunnen voor jullie kind?
Dat vind ik dus zo moeilijk. Wij gaan er van uit dat het slechtste scenario inhoudt dat het kindje misschien niet kan lopen en een rolstoel nodig heeft + een verstandelijke beperking. Maar er zijn minder dan 10 kinderen in Nederland die dit hebben. Wij 'kennen' naast onze eigen kinderen nog drie kinderen die dit gen hebben. Twee van die kinderen hebben we ook in het echt ontmoet. Geen van deze kinderen zit in een rolstoel en geen van deze kinderen heeft een verstandelijke beperking. Ze zitten allemaal op een normale basisschool. Wel hebben ze hulpmiddelen in de vorm van een fiets met drie wielen en sommige kinderen hebben een omgekeerde rollator. Ik weet dus niet of het slechtste scenario realistisch is en misschien hou ik me dus ook vast aan een iets positiever beeld. Dan kunnen we het wel aan. En anders vast ook wel, we zullen ons wel erg moeten aanpassen en ik weet ook niet of ik dat mijn kindje en ons gezin wil aan doen. Maar dat is dus zo lastig, zo'n 'heftige' vorm is nog niet bekend, dus kunnen we daar dan wel vanuit gaan? De artsen weten dat ook niet.
Waarom gaat je man er dan wel zo vanuit? De kans is volgens mij veel groter dat er bij de geboorte iets mis gaat dan dat dit gen dus een ernstige vorm heeft? En zoals hij ook zei: hij staat achter de keuze die jij maakt. Misschien voel je dat op dit moment niet zo, maar praat er nog eens over
Doen we ook hoor. Net zei hij nog 'dan houden we de baby toch'. Maar zo simpel is het niet. Hij moet ook mee vechten voor de baby in goede en slechte tijden. Hij gaat altijd liever van het ergste uit.. hij ziet in dingen als zwemles al een probleem: '1 kind meenemen naar zwemles gaat nog wel, maar 2..'. En dan moet ik hem serieus gaan uitleggen dat we ook gewoon zwemles op een ander tijdstip of in het weekend kunnen aanvragen. Dat soort kleine 'problemen' zijn makkelijk op te lossen. En zijn vader past heel vaak op onze neefjes en nichtjes en haast nooit op onze kinderen, hem zouden we ook wat vaker om hulp kunnen vragen. Het zou fijn zijn als mijn man wat meer in oplossingen gaat denken in plaats van in problemen, maarja zo zit hij helaas niet in elkaar. En ergens is het nu natuurlijk ook wel goed om te bedenken wat je in het ergste geval zou doen.
Oei.. Deze reactie vind ik wel heftig. De derde was niet bewust begrijp ik.. Dus als ze wist dat ze een derde had gewild, was ze misschien wel naar Maastricht gegaan. Maar nu moet ze deze zwangerschap maar afbreken en alsnog naar Maastricht? En je zegt 'als ik wist dat het kindje een beperking zou hebben' maar dat is zoals ik begrijp juist het punt.. Dat weet ze niet. @TO: Lastige situatie dit. Een beslissing die alleen jullie kunnen maken. Is een lijstje maken met voors en tegens misschien een idee?
Maar dan gaat het toch niet alleen om de beperking van het kindje? Want kinderen zonder dit gen moeten ook gewoon meegenomen worden naar zwemles, dus zonder die uitslag had je dit 'probleem' ook gehad.