Nou daar zit je dan op zondagochtend ... met een knaltest?! Ik kan het niet bevatten, beide in shock... (nog) niet blij, ook niet niet-blij, ik heb er geen woorden voor. Er zitten alleen maar 100.000 scenario’s in mijn hoofd, heel veel angst en vooral in hoofdletters: HOE DAN? Jemig, terugrekenend letterlijk voor mijn veertigste verjaardag dit kado gekregen. We zijn allang uit de baby’s, hebben ons portie zwanger worden ellende wel ruimschoots gehad. Echt alle spullen de deur uit, jongste naar groep 2 en oudste naar groep 8. We zijn bezig met schoolkeuze voor de middelbare en zwemdiplomas voor de jongste. Twee weken geleden: ik herken het al: de donderwolk in mijn hoofd en de pijn in mijn lijf die elke maand een ruime week voor mijn menstruatie al begint. De aankondiging dat ik ongesteld ga worden. Poeh, ik speel echt met de gedachte om naar de huisarts te stappen voor hulp bij ofwel PMS ofwel beginnende overgangsklachten. Ik denk dat laatste: want immers, gezien onze geschiedenis zal mijn hormoonhuishuiding en eivoorraad wel lekker op tijd in de war zijn. Maar dan word ik niet ongesteld, al voelt het aan alles wel zo! Het zal wel... zie je wel overgang... maar dan is het ineens 5 dagen, 6 dagen. Wat is dit?! Met manlief maar eens besproken en die vind toch echt dat ik een test moet doen. Doe niet zo raar! Trust me, ik voel aan alles dat er een monstermenstruatie aan komt... toch maar gedaan. De spotting is inmiddels ook weg, geen spoortje bloed te bekennen. Maar wel de zere boobs en rothumeur. Vanmorgen op aandringen van manlief gestest, samen. Ik riep al bijna “zie je wel van niet” omdat bij het vollopen van de test er niets te zien was, maar een nanoseconde later BAM. We weten echt niet wat te zeggen... Stap voor stap gaan we dit maar beleven... eerst van de week de -hoe heet dat ook al weer- bellen, verloskundige. Ik wil een vroege echo. Misschien zit er wel niet, misschien is het een vak, een missen-abortion, of binnenkort al een hartje... To be continue...
Moeder Natuur kan een trut zijn, ik weet er helaas alles van, maar soms ook prachtige cadeaus geven (weet ik ook alles van)! Het heeft zo moeten zijn!
Jeetje wat onverwachts! Mooi geschreven en ben erg benieuwd hoe je het verder gaat ervaren! Ik wil zeggen gefeliciteerd, maar weet niet of dat het beste is op dit moment. Maar in ieder geval succes!
Oh wow. Wat een verrassing. Jullie zijn niet niet blij... Dus dat ervaar ik als positief, dat er ergens dit wonder heel erg welkom is bij jullie. Ook al hadden jullie het niet meer verwacht. Ik ga je dan toch feliciteren! Gefeliciteerd met je zwangerschap. En natuurlijk moet dit even landen, maar dat komt vast en zeker goed. En op sommige dagen misschien niet. En dat is dan ook goed
Het heeft nu inderdaad even tijd gehad. Zondag maar meteen zwangerschapsvitaminen gekocht, hoe raar is dat... En maandag niet gaan werken, want ik ben een hormonale dweil. Het lijkt wel of ineens het volledige arrangement symptomen losgebarsten is. Maandag moest ik janken om alles, vandaag gaat het beter. Niet uit verdriet, maar puur hormonen. En in de AH ging ik bijna over mijn nek, haha. De verloskundige heb ik gebeld en over 2 weken heb ik een afspraak, want ze snapte zeker wel dat ik behoefte heb aan bevestiging. Zij ging helemaal mee in ons stap-voor-stap plan. En verder... ja het is wel een beetje geland, en ja er is zeker wel ruimte voor een derde, mocht het zover komen. Ik vind het nog steeds heel erg eng, na alles wat wij hebben doorstaan is er nog weinig vertrouwen in mijn lijf. Ik durf dan ook nog niet erg blij te zijn, ik ben bang voor hoe ik me ga voelen als dit hele feest niet doorgaat. Daarom eerst stap 1: de eerste echo.
Een heel bekend verhaal: ik stond een kleine 34 weken geleden op dezelfde manier verdwaasd met een test in m’n handen. Wij waren ook vol uit de baby’s, onze jongens gaan na de vakantie naar groep 2 en groep 5, hier ook inmiddels al 40 jaar oud en totaal geen plannen meer voor een derde. En toen dus opeens wel. Ik stond er een stuk negatiever in dan jij, was echt heel erg niet blij en heb heel wat tranen gelaten. En stiekem ook af en toe gehoopt dat het bij de vk een leeg vruchtzakje zou blijken. Maar ja, dan landt het idee en is het toch wel heel bijzonder, zo verrassingsbaby. En ga je je sneller dan verwacht toch hechten. Na een paar weekjes waren we aan het idee gewend en inmiddels zijn we dolgelukkig dat we een kleine meid aan ons jongensgezin mogen toevoegen. De zwangerschap valt me wel zwaar en ik ben inmiddels een paar dagen overtijd, waar ik flink van baal. Maar ja, laatste loodjes he. Heel veel succes met de spannende komende tijd! Verstandig om het gewoon stap voor stap te bekijken.
Dit is zo herkenbaar! Een maand geleden stond ik ook zo. Al ben ik een stuk jonger en is het in mijn geval de vierde. Toch hadden we dit niet meer verwacht en stond een wel later de afspraak met de uroloog voor mijn man. Hoe dubbel kun je het hebben hè. Na twee dagen huilen en hopen dat het niet waar was begon het te landen. Inmiddels het hartje zien kloppen met krap zeven weken vorige week. Het is nog steeds dubbel. Ik verbaas me er over hoe flexibel je toch kunt zijn in zo'n situatie en hoe snel je je er inderdaad toch al aan gaat hechten aan het idee. Toch heb ik soms nog steeds wel eens dat ik denk: 'ach als het mis gaat, zou ik het dan erg vinden?' Ik denk het wel maar ik denk dat er ook een spoortje opluchting in zal zetten. Dat moet nog even weg slijten en dan gaan we het avontuur maar weer aan!
Herkenbaar! Hier onverwacht een positieve test vorige week. Dat moet echt even landen, wat je schrijft het gevoel is neutraal, gewoon meer van ‘oh....’ en nu beginnen we te wennen, te landen en te hechten beetje bij beetje. Altijd gezegd, als het zo is is het kindje welkom! En nu twee dagen licht roze bloedverlies en beseffen we ons beter dat deze zwangerschap bijzonder is en hopen we op het beste. Dubbel en een enorme rollercoaster! Hier gaan we ooklevennaar de eerste echo, stapje voor stapje. Eerst weten of het wel goed gaat..