Hallo dames, het verschil tussen mijn beide dochters is enorm, zoveel als dag en nacht. De oudste is echt makkelijk, de jongste blijft een puzzel soms. Ze huilt en jammert snel, er zijn snel tranen bij. Ze vraagt aan de ene kant veel hulp (bijvoorbeeld aan de hand lopen terwijl ze het goed zelf kan), maar wil ook alles zelf doen (zelf de trap op, terwijl dit echt nog niet kan, gooien met de vork als ik haar wil helpen enz). Ze huilt meteen als je haar wilt helpen met iets, of iets wilt voordoen. Ze gooit dan meteen of trekt er hard aan. Je bereikt haar dan niet meer. Ze heeft ook behoorlijk eenkennigheid en evt ook wat verlatingsangst. Ze hangt behoorlijk aan me. Ze kan ook behoorlijk drammen, maar door haar tranen vind ik het moeilijk om haar af en toe in haar sop te laten gaarkoken zoals men hier zegt. Ik denk steeds dat ze toch een behoefte heeft aan iets. Probleem is ook dat ze nog niet kan praten. De oudste kon dat al snel en dat merk je meteen. De oudste is ook van denken en dan doen. De jongste is van doen en dan pas denken door het ervaren. Iemand tips? Het is soms zo moeilijk om haar te doorgronden... wat ze nu precies bedoeld of wat haar probleem is.
Hier ook een dreumes met een pittig karaktertje, nog wel wat jonger, maar herken wel een aantal dingen. Dingen die hij hier zelf wil doen, ga ik vooral veel met hem oefenen. De trap op klimmen doet hij hier nu al 2 maanden zelf, los lopen daarin tegen nog niet en vind hij ook niet zo interessant, kruipen gaat net zo snel. Een boterham eten oefenen we ook samen met de vork, al gaat hij meestal toch gewoon met z'n handjes eten, ik maak er geen strijd van dat het met een vorkje moet. Z'n vork ligt erbij en soms prikt hij daar wat mee in z'n brood, maar met z'n handjes vind hij gewoon makkelijker, komt allemaal vanzelf wel denk ik. Hier ook snel driftig als ik hem ergens in corrigeer of zeg dat iets niet mag, kan gerust op de grond gaan liggen krijsen, soms zelfs met z'n voeten tegen iets aan trappen van woede. Ik probeer 'm dan af te leiden met bv. speelgoed of iets anders wat hij leuk vind. Verder heb ik hier het idee dat hij regelmatig gefrustreerd is, dat hij dingen nog niet duidelijk kan maken. Misschien bij jouw dochtertje ook een beetje het geval? Hier is hij trouwens bij anderen verlegen, speelt heel lief en als ik erbij ben dan hangt hij aan m'n benen. Thuis is het een echt boefje en probeert het liefst van alles wat niet mag. Ik zou vooral proberen haar te begeleiden in de dingen die ze nog niet kan, dingen voordoen, haar erbij helpen. Hier klom m'n zoontje op een gegeven moment op de bank, maar eraf deed hij gewoon voorwaarts, dus dan viel hij op z'n hoofd (niet erg, want hij gooide eerst de kussens van de bank, dus viel zacht). Ik heb hem elke keer als hij eraf wilde omgedraaid met z'n benen naar de grond, achterwaarts eraf en na een paar keer had hij het door, hij is nooit meer van de bank gevallen. Succes ermee, maar ik vind het 'gewoon' klinken als een meisje met een pittig karaktertje.
Ik doe al precies zoals je zegt. Ik denk dat frustratie inderdaad speelt. Bij anderen is het nu zo dat het meestal wel aardig gast x zolang ze haar niet aanraken. Anders is het brullen. En als grote zus erbij is gaat het ook behoorlijk goed.
Als of het ons dochtertje is. Als ze boos/drammerig/huilerig reageert als ik dr wil helpen, dan laat haar lekker. Ze is dan sneller weer vrolijk dan als ik dr probeer op te vrolijken. Ze is niet verlegen of verlating angst. Alleen moest ze laatst huilen toen de schilder weer weg ging bij mijn schoonouders Verder is ze heel gevoelig, waardoor ze ook weer snel over haar toeren is. Bijvoorbeeld als het honden blaffen. En soms huilt ze ook als ze iets per ongeluk heeft gedaan en dat hebben we niet altijd door, dus als we haar er op aanspreken is het ook huilen geblazen.
Probeer eens wat meer een-op-een momenten waar grote zus niet bij is. Misschien heeft ze onbewust het gevoel dat ze hetzelfde moet kunnen. Veel knuffelen, klappen als ze iets zelf doet (overdreven complimentjes geven)
Ja, ik herken het ook. Heel onzeker met veel dingen (loopt pas sinds kort goed zelf los), durft vaak ook dingen niet. Maar wordt vervolgens boos als je hem wilt helpen. Voor hem, maar voor ons soms ook frustrerend . Meestal denk ik dan: dan niet! En zeg ik dat ook hardop en ga ik wat anders doen. Meestal draait ie dan op een gegeven moment wel bij en wil hij tóch geholpen worden of wil ie toch zijn eten wel in plaats van niet (hij gebruikt het niet-willen-eten soms als een soort chantagemiddel). Ik denk ook dat het komt omdat hij nog niet kan praten en alleen met wijzen en roepen kan aangeven wat hij bedoelt. Nu hij kan lopen, is het wel al een stuk minder geworden, maar het blijft lastig soms.
Dat had onze dreumes ook. Hij wilde alles zelf doen en o wee als ik hem probeerde te helpen of corrigeren, dan kreeg ik een boze blik een een: 'Nee! Jij (dat is zijn woord voor ik) doen!' Er zijn nog geen driftbuien bij gemoeid, althans meestal niet. Maar ik laat hem dan maar doen waarvan ik denk dat ie het kan. Met als resultaat dat ie nu wel best heel zelfstandig is met heel veel dingen. Eten doet ie alleen. Ik maak z'n bordje klaar en leg een lepeltje en vorkje klaar zodat ie zelf kan kiezen waarmee ie eet. Het is soms een kliederboel, maar hij eet z'n bordje alleen leeg.