Wij hebben twee geweldige kinderen van zes en ruim drie jaar. Ik dacht echt altijd dat mijn gezin compleet was, maar de laatste maanden kriebelt het ineens enorm. Wel of geen derde? Mijn man zegt niet meteen nee, maar twijfelt wel en dit komt voornamelijk doordat ik na beide zwangerschappen een postpartum depressie heb gehad. Bij de laatste was dit het heftigst. Echter heb ik hier de kindjes nooit de “schuld” van gegeven. Vanaf het eerste moment was de band met de kinderen heel goed. Bij de eerste twijfelde ik vooral enorm aan mezelf; ben ik wel een goede moeder? Wat als hij gaat huilen? Dus toen zagen we de depressie veel meer aankomen. Bij de tweede was ik veel relaxter omdat ik natuurlijk al ervaring had en ging het dus veel makkelijker. Ik genoot toen ook echt met volle teugen van ons meisje. Echter na exact zes weken (net als bij de eerste) werd ik op een ochtend zwaar depressief wakker. Gewoon vanuit het niets, er was ook helemaal niks gebeurd oid. Uiteindelijk ben ik er vanaf gekomen, maar het was een zware periode, dus ik snap dat mijn man daardoor twijfelt. Wat vinden jullie? Ik kan het gewoon niet uit mijn hoofd zetten......
dit is gewoon mijn verhaal bijna! Kippenvel. Hier ook bij beide kids een PND gehad. Wij gaan aankomende maand ook voor een derde. Ook wij hebben angst dat het weer gebeurt, maar we hebben allebei het idee van als het weer gebeurt gaan we dit ook weer redden! We nemen het mee in de beslissing als we gaan er vanuit dat het gebeurt, gebeurt het niet is het alleen maar fijn. Ook gaan/hebben we vantevoren stappen ondernomen. Ik ben bij de POP poli geweest en als ik zwanger ben moet ik terug komen en kunnen we een plan afspreken hoe we de risico's verkleinen en welke stappen we kunnen zetten op het moment dat het weer fout gaat/dreigt fout te gaan.
Wauw! Das idd heel erg toevallig! Ben jij ook bang of de zorg voor een derde te zwaar vind? En hoe denkt je man over de postpartum depressie? Want mijn man wil bijna een garantie van mij dat ik niet wéér depressief word, maar ja dat kan ik hem natuurlijk niet geven.....
mijn man is ook bang voor herhaling uiteraard, maar het houdt hem niet tegen in zijn wens. Althans, hij heeft net wel heeeel lang getwijfeld en zijn we door een diep dal gegaan samen. Maar dat was omdat hij nu nog even de rekening kreeg gepresenteerd van alles opvangen van mij wat ik niet kon doen. Dus hij wil nog wel graag een kindje, maar wist heeel lang niet wanneer we er voor gingen. We zijn inmiddels een jaar verder. En nu willen we er weer voor gaan ook al heeft hij nog steeds wel wat twijfels/angst. Je kunt geen garantie geven dat het niet weer gaat gebeuren. Ik denk zelfs dat als je dat gaat doen dat je alleen maar meer kans hebt op herhaling doordat je dan heeel veel druk op jezelf zet. Misschien dat jullie eens kunnen gaan kijken naar de opties hoe je het de volgende keer zoveel mogelijk kunt voorkomen. Misschien uit voorzorg al aan antidepressiva gaan om die plotselinge depressie wat voor te zijn?
Ik heb bij de eerste een pre partum depressie gehad, maar dat heeft me niet weerhouden toch voor een tweede (geen ppd) en nu voor een derde (wel weer een ppd) te gaan. Juist omdat je weet wat er op je af kan komen, herken je de signalen en roep je eerder hulp in. Ik heb nu, in tegenstelling tot de eerste zwangerschap, wèl alle hulp en medicatie die me goed helpen. Bovendien biedt de geschiedenis geen enkele garantie voor het verloop in de toekomst. (Ik ben een rasoptimist)
Lastig dilemma hè. Uiteindelijk kunnen alleen jullie de keuze samen maken. Wat wel kan helpen is vooraf al een gesprek aanvragen met bijvoorbeeld de verloskundige en/of POP-poli. Ik heb bij mijn eerste geen PPD gehad, maar bij mijn tweede wel. En niet zo’n kleintje ook... Heel heftig incl. opname moeder-baby unit op de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis. Toch ben ik nu heel bewust zwanger van de derde. Ik krijg veel begeleiding van de POP-poli en dat is heel prettig, het geeft mij handvaten en vertrouwen. Ook mijn man helpt dit, want hij weet zo ook beter hoe hij mij kan helpen. De POP-poli geeft hem ook advies en met vragen kan hij daar ook aankloppen. Nu de uitgerekende datum steeds dichter bij komt, wordt het wel weer spannend, want mentaal gaat het in de zwangerschap ook niet geweldig. Toch heb ik er meer vertrouwen in, want we zijn veel beter voorbereid en hebben dus goede begeleiding.
Ook hier pre en postpartum depressie gehad bij mijn eerste. Ondanks dat wel nu bezig voor een tweede. Ik sluit me aan bij de anderen in dit topic. Je weet nu waar je op letten moet en vraag eerder om hulp. Ook hier een gesprek met de pop poli gehad, heel fijn. Weet nu dat er opties zijn waar ik de vorige keer geen weet van had. Ik wou dat ik het eerder had geweten. Slik nu ook medicatie en ik moet die door gebruiken, en het is veilig. Ben blij dat ik dat nu weet en dat dat mijn kansen enorm verkleint op een nieuwe depressie.
Bedankt allemaal voor de reacties! Ik heb er al een beter gevoel over. Nu mijn man nog overtuigen haha
Hier bij de 1e gehad. Door medicatie volledig stabiel geworden. Heel lang dacht ik nooit meer. Maar idd. Toch gaat het dan ineens weer kriebelen. En 100% voor een 2e gegaan. Ondanks stabiel toch bij de poppoli aangemeld. En dat voelde zo fijn! Een vangnet voor mocht het toch... als heel prettig ervaren. Ik lees ook dat je andere kinderen “wat” ouder zijn. Dat helpt denk ik ook enorm. Onze 1e was ook 3 toen we voor nr 2 gingen en die was al aardig zelfstandig. Ik heb hele relaxte kraamweken gehad met nr 2 daardoor.
Ik lees dat je er al wat positiever over bent. Maar je weet nooit wat er komen gaat. Misschien krijg je het deze keer wel helemaal niet. En als je wens zo groot is.. Hier ook twijfels over een derde. Ik heb ook twee kinderen, 6 en 1. Ik wilde altijd 2 kinderen, maar de wens voor een derde is nog niet voorbij. Maar wij hebben een lastige keuze: we willen allebei niet in de MMM, maar als ik spontaan zwanger wordt hebben we 50% kans op een baby met ernstige bloedarmoede. Dus als we voor een derde gaan moeten we een risico nemen met alle gevolgen van dien. Het kan de goeie kant op gaan of niet. Maar we hebben nog wel eventjes om daar over na te denken.
Hier ook twijfels over een derde Wij vinden het heel leuk maar ik ben een paar keer heel erg ziek geweest Helpp syndroom
ja klopt mijn kinderen zijn zes en drie jaar en die roepen de hele tijd dat ze een broertje of zusje willen haha! Ik wil inderdaad graag naar de poppoli. Ik heb bij de andere depressies teveel aangemodderd en in denk dat het daardoor veel langer heeft geduurd dan nodig was.
Wat heftig dat je zoveel kans hebt op een kindje met ernstige bloedarmoede? Heeft dat met jullie bloedgroep te maken? Zoiets heb ik een keer gehoord
Klopt. In de bloedgroep van mijn vriend zit een gen wat vreemd is voor mijn bloed. Dat gen heeft mijn zoon ook, maar mijn dochter weer niet. En na de zwangerschap van mijn zoon ben ik die antistoffen gaan aanmaken. Tijdens de zwangerschap van mijn dochter zijn we daar achter gekomen en moest er worden bepaald of zij ook dat gen had. Gelukkig heeft ze dat gen niet. Bij een volgende zwangerschap zal ook weer moeten worden bepaald welk gen dat kindje heeft.