slijmprop verloren... spannend

Haha leuke reactie, het voelt helemaal niet snel en onverwacht. Mijn eerste kwam met 33+1 en ik hoorde om kwart voor zes dat ik aan het bevallen was (8 cm) en ik had om half negen een baby. Dat was pas snel en onverwacht! (maar dat kon jij niet weten).

Dit voelt raar, al 1 of 2 dagen met gebroken vliezen lopen (en vruchtwater verliezen) en nu al weten dat de baby morgen komt. Wachten op actie. maar dat is er nog niet. Dus zal wel inleiden worden...Mijn man vliegt de hele dag door het huis om alles nog netjes te maken en ik wil zo op bed, hopen op een goede nachtrust voor de grote klus morgen! Ik hou jullie op de hoogte!

 

Hier dan de afloop: Hij was heftig!!!

Maandag dus te horen gekregen dat ik dinsdag zou worden ingeleid, mits de bevalling spontaan zou beginnen. Inleiden ivm het breken van de vliezen op zondagavond half 6. De arts had tegen mij gezegd dat ik moest bellen als mijn temp te hoog was, ik iets niet vertrouwde, of de bevalling was begonnen.

Om 20:45 meende ik een eerste wee te voelen. Om 21:45 weer, dus toen gebeld. Kreeg een beetje een verontwaardigd antwoord: ''u hoeft nu nog niet te bellen, pas als de weeen om de 5 minuten komen een uur lang, dan belt u en dan komt u hierheen.'' ''Kan ik dan nog in de auto dan, kom ik dan pas?'' vroeg ik (25 minuten rijden). ''ja''. was het antwoord. Ik had gedacht, omdat ik sowieso in het ziekenhuis moest bevallen en de vliezen al meer dan 24 uur gebroken waren, ik dan ook zou komen als het begon. dus ok.....
Maar goed, de volgende wee 1,5 uur later om 23:15. Toen één om 23:45. En de volgende om 00:00h. Het punt, aan die wee kwam geen einde, het werd heftiger en heftiger. Ik wist niet waar ik het moest zoeken. Mijn man vroeg of dit ''om de 5 minuten was''. Ik zei "volgens mij een weeenstorm, ik weet het niet''. Maar verging van de pijn en zat geen rust in.

Hij gebeld naar het ziekenhuis, ja,als 1 wee al zo lang doorging, dan moesten we die kant maar opkomen> hij de spullen in de auto gezet (stond allemaal klaar), maar ik wist niet hoe ik 25 min in de auto moest. Ik had zo'n pijn... Ik vroeg nog waarom ik er niet al was, wat nou als ik een ruggeprik had gewilt. Ik had zo'n pijn, ik zei: ''die baby moet eruit of ik moet een ruggeprik! ik trek dit niet een hele nacht''. Hij op nieuw gebeld dat ik de auto niet meer in kon. Het antwoord: ''tja we kunnen vanaf hier niks doen, u zult toch moeten komen..''. Ik geirriteerd ok gezegd. Maar ik wist echt niet hoe het moest en het werd zó erg (bij de eerste niet zo meegemaakt...ook niet op het laatst en was nu pas begonnen). Mijn man vroeg of ik dacht dat we met de ambulance moesten, ''ja'' zei ik ''al kost het me 2000 euro, ik kan niet in de auto!''. Hij weer het ziekenhuis gebeld en ze ervan overtuigd dat ik geen aansteller was en dat het écht niet ging lukken in de auto. Ze waren het EINDELIJK met hem eens dat er een ambulance moest komen.
Terwijl ik persweeen kreeg (dacht ik) hij zenuwachtig wachten, maar na 10/15 minuten en ik krom en scheldend van de pijn, geen ambu. Hij wéér het ziekenhuis gebeld, die zeiden dat er geen ambulance was besteld, hij had zelf 112 moeten bellen. Hij hing meteen op. Ik had hem inmiddels opdracht gegeven de bank vol te gooien met handdoeken, ik geloofde niet dat we het ziekenhuis nog gingen halen. Ik had het gevoel dat de baby er elk moment kon zijn.
De mevrouw van 112 bleef aan de lijn om hem bij te staan en eventuele vragen te beantwoorden. Ik zat op handen en voeten op de bank en moest van haar op mijn rug gaan liggen. Ik gooide 1 been op de leuning en hij moest kijken of hij al wat zag. Nee,maar ik voelde dat het niet ver weg was. direct voelde ik het hoofdje staan en de mevrouw vroeg nogmaals of hij wat zag ''ik zie haartjes, het hoofdje komt al en de ambulance is er nog niet!''. Wij wisten dat hij al heel dichtbij was, dat had ze ons verteld. En idd zag ik toen een auto/bus stoppen voor het huis. Mijn man rende naar de voordeur, 2 ambulance broeders kwamen binnen en op dat moment kwam de baby eruit. Volgens mij zo snel dat hij op de bank landde en ze hem niet eens konden vangen.
Maar de baby huilde, hij werd bij mij gelegd. Een handdoek van onszelf erom. Hij kleurde meteen goed bij. De ambulancepost had ook een verloskundige gebeld, maar die was er nog niet. Zij kwam 5 of 10 minuten later (toevallig dezelfde die ook bij onze dochter was, maar die er eigenlijk niet meer werkt). Zij heeft geregeld dat de placenta netjes geboren werd, mij naar boven geholpen en 1 hechting geplaatst. zij had ook de kraamhulp gebeld en die was er om kwart over 2. De baby was om 2 min voor half 2 geboren (nadat de eerste heftige wee om 00:00 was begonnen!!).
Het ziekenhuis belde nog terug, dat we eigenlijk alsnog moesten komen. Dit ivm dat hij langer dan 24 uur binnen had gezeten met gebroken vliezen, ivm infectiegevaar. Maar de VK raadde ons dit af, niet nodig. Extra in de gaten houden qua temp maar verder niks aan de hand. Als we wel gingen moesten de baby en ik 2 nachten blijven.

Enorm heftig allemaal. De kraamhulp bleef met ons over, heeft de baby bij mij gelegd, aan de borst. Zij en mijn man beneden gepoetst op de bank (!!!) en de vele handdoeken voorgespoeld en in de wasmachine gedaan. toen ik nog eten en douchen. En zij vertrok om kwart over vijf.

Raar gegaan dus. Ik was op verzoek van het ziekenhuis dáár onder controle vanaf 30 weken (doordat ik de vorige x met 33 weken bevallen ben en de placenta gescheurd en veel bloed verloren). Zij wilden dat ik voor de zekerheid daar ging bevallen bij een tweede. En al met al waren mijn en ik met zijn beiden, zonder dokter of verloskundige of ambulance personeel, toen onze zoon geboren is.

Maar:::: We hebben een zoontje! Hij is geboren met 38 + 1, heet M.atthijs, woog 3580 gram, 52 centimeter. We genieten volop met zijn 4tjes, en hebben een schat van een kraamhulp!

Sorry voor het lange verhaal. Het was wederom een bijzondere bevalling (maar ik raadt het niemand aan, wat een stress hebben wij hier gehad!!!)