hoi, ik zit ergens mee waar ik niet uitkom. voor mijn eerste bevalling vond ik mijn vriend er al erg laconiek over. grapjes maken erover ed. mijn vriend is op zich erg zorgzaam en lief en tijdens de bevalling heeft hij me goed geholpen met de rugweeen. vlak na de bevalling zei hij dat ik wel erg kortaf was geweest. ik zei idd alleen dingen als links, rechts, hoger etc. ik had weeen! ik heb geen onaardig woord gezegd. ik ben hier eigenlijk nog steeds verdrietig over. ik was best trots op mezelf en had het fijn gevonden als mijn vriend dat ook was en het had laten merken. voor de komende bevalling zit dit me heel dwars. ik heb het gevoel dat ik me niet gewoon kan laten gaan en dat ik beleefd moet gaan doen of met hem rekening moet houden. als ik geen rugweeen heb, heb ik hem ook niet zo nodig. maar wat als ik wel rugweeen heb? bovendien wil ik me ook zonder rugweeen op mijn gemak voelen. ik heb het al heel vaak geprobeerd met hem te bespreken en het is nu zelfs zo dat we er nu ruzie over hebben omdat hij vindt dat ik zeur en er teveel over begin. hij weet het nu wel. en ik heb nog steeds niet het gevoel dat hij me begrijpt. ik twijfel hierdoor zelfs of ik een vriendin of mijn zusje zal vragen om te helpen, terwijl ik dat normaal niet zou willen. iemand tips? hoe zorg ik dat ik het gevoel krijg dat hij snapt dat bevallen heftig is, dat ik een prestatie aan het leveren ben en dat je door de pijn niet jezelf bent? en dat ik me straks op mijn gemak voel tijdens de bevalling?
Ik snap wel een beetje wat je bedoelt. Mijn man ziet zoooo tegen de bevalling op omdat t niet 'vlotte' met Justin. Hij was een sterrenkijkertje, vandaar dus.. maar mn man is van mening dat de bevalling sneller had kunnen gaan als ik nét iets meer doorgeperst had. Terwijl ik zoooo mn best deed maar t gewoon niet lukte en Justin aldoor terug'floepte'. Maar voor de rest was t een schat tijdens de bevalling. Heeft 1x van mn zijde geweken voor een toiletbezoek (wat al niet mocht van mij haha).
Wat vervelend zeg! Waarschijnlijk weet hij het wel maar het is een man he, toegeven is moeilijk Misschien het bericht wat je hier hebt geschreven laten lezen aan hem?
dat is wel erg lastig, je vriend mag blij zijn dat hij niet bij mijn bevalling was ik heb bij mijn eerste bevalling mijn vriend op zijn knieen geslogen (niet gemeen of keihard, maar meer om de pijn weg te halen??) beide keren waren zijn handen bijna blauw (en half gebroken) en de tweede keer ben ik best gemeen geweest, maar had ook veel pijn op het eind. (en vloekte en riep behoorlijk, vloeken alleen waar mijn vriend bij was) misschien kan je hem een paar bevallingen op tv ofzo laten zien? zodat hij weet dat het nog veel erger kan en jij best lief bent het lijkt me echt heel erg moeilijk als je vriend niet begrijpt dat je op zoon moment niet met zijn gevoelens enzo bezig wil zijn. dat hij er dan net even voor jou moet zijn. en dat als je onvriendelijk (of kwaad ofzo) bent dat dat dan niet aan hem ligt. alvast succes hopelijk kan je het nog wel bespreken.
bedankt, meiden, voor jullie begrip! dat helpt! en het hielp ook om het van me af te schrijven. heb toch nog maar een keer uitgesproken, dat ik er graag uit wil komen en over wil praten, maar dat dat precies is wat hij niet wil. nu wel goed gesprek gehad. hij heeft het idee dat ik niet te overtuigen ben en weet ook niet meer wat ie moet zeggen. afgesproken dat ik aangeef hoe ik wel overtuigd ben. merk dat er best veel spanning onder zit voor de naderende bevalling ondanks dat het vorige keer goed ging. heb ik er vanavond ook ff lekker uit kunnen janken dus patroeschka, dat lijkt me ook vervelend zeg, als je het idee hebt dat je man denkt dat je 'beter je best had kunnen doen'. heb je dat met hem uit kunnen praten? of zit het je niet meer dwars?