Ik ben nu 22 weken zwanger. We hebben er drie en een half jaar overgedaan, en uiteindelijk via de MMM zwanger geraakt. We zijn hartstikke blij, eindelijk is het gelukt! Maar op de een of andere manier heb ik het gevoel dat man het heel anders meemaakt dan ik. Dat is logisch natuurlijk, hij is een man. Maar terwijl ik plannen maak voor de babykamer, de rest van het huis, de spullen insla, is hij best passief. Hij is begonnen met het kamertje, een maand geleden moest er een muurtje worden verzet, en het is nog niet klaar. Het lijkt wel of hij er helemaal geen zin in heeft. Ook zouden we een nieuwe badkamer nemen voordat de kleine er is, onze huidige badkamer is echt vreselijk verrot en heel oud. Maar ook daar onderneemt hij geen actie in. Ik wordt onderhand heel erg zenuwachtig van al het werk wat nog gedaan moet worden. We zouden alles af hebben voordat de baby er zou zijn, maar ik geloof niet dat dat ooit gaat lukken. Daarbij komt dat ik nu de baby ga voelen, en heel soms ook aan de buitenkant. Gisteren lagen we op bed en zei ik dat ik het nu toch echt duidelijk kon voelen. Het enige wat hij zei was: oh... Hij raakte mijn buik niet aan, en gaf geen enkele reactie verder. Dat is toch raar?? Ik heb het idee dat hij zich er totaal niet mee bezig houdt, dat het aan hem voorbij gaat. Hij lijkt wel in zijn eigen wereldje te leven. Hebben jullie dat nou ook?
Mijn man is wel betrokken, zit ook continu aan mijn buik maar is nog echt niet begonnen aan babykamertje hoor. Doet hij pas in december. Terwijl ik sta te stuiteren dat het kamertje af moet komen! Soms zijn mannen een stuk relaxter als wij...en december is vroeg zat want er hoeft niet veel te gebeuren. Zij hebben niet zo last van de hormonen als wij he haha Maar het zou wel leuk zijn als hij dan eventjes je buik voelt als de baby beweegt, maakt het voor hem misschien wat echter?
Zo deed mijn man ook! En wanneer hij dan eens aan mijn buik voelde bewoog de kleine even niet, en na tien seconden hield hij het dan al voor gezien. Tja, hij doet het niet op commando hè. Maar het bleek gewoon een onbekend iets voor hem te zijn. Hij voelt niks, ziet bij jou wel een groeiende buik maar dat is het dan ook. En die maanden die het nog duurt voordat de kleine geboren gaat worden lijken voor hem waarschijnlijk nog ellenlang terwijl het voor jou misschien wel een week lijkt (was voor mij wel). Maar na de geboorte was het een hele andere man! Toen was er ineens een tastbare baby en wat vond hij dat geweldig. En nog steeds, hij is niet superzorgzaam maar hij zorgt wel heel goed voor de kleine, eventueel met instructies . Het is me niet gelukt om hem toch actiever bij de zwangerschap te betrekken dus voor wat dat betreft heb ik geen tips voor je.. Maar er is dus wel hoop voor na de bevalling .
hoi hoi Ik herken ons helemaal in je verhaal. Wij zijn net zo lang bezig geweest en ook in de medische molen. Hij heeft bij mij ook wat stuuring nodig wat de zwangerschap betreft. Hij kan het nog steeds moeilijk bevatten. Tegenwoordig kust hij me buik af en toe spontaan, maar denk dat het voor hem pas echt gaat leven na de bevalling.
ik denk idd dat mannen int algemeen het anders ervaren,ik ben nu zwanger van nr 3 en hier is de 'aandacht' er ook minder terwijl ik vind of het nu de eerste of 3e is.
Ik denk inderdaad ook dat mannen het allemaal heel anders ervaren.. Ik heb het niet gehad.. mijn man smeert elke avond me buik in, had kamertje met 25 weken al helemaal af, praat tegen de buik. Maar....... Ik merk nu ook wel dat hij soms stiller ( veel ) stiller is als anders en als ik het dan vraag, dan geeft die ook toe dat die eigenlijk heel zenuwachtig is voor wat er gaat gebeuren. Als ik ontzettend last van voor weeën had, hij hielp me wel.. maar gaf wel toe; schat ik weet niet wat je voelt dus hoop wel dat ik het goed doe. Het is voor een man denk ik heel lastig om zich te plaatsen.. De man beseft het pas echt als het geboren is. Heb je het hem al eens gevraagd? Ik denk dat je man gewoon zenuwachtig is, voor wat hem straks gaat gebeuren..
Ik herken het zelf niet, mijn man popelde beide keren om de baby te voelen en zat net zo op zijn wolkje als ik, alleen op een heel andere manier. Ik was bezig met de zwangerschap, het kamertje, shoppen etc, mijn man fantaseerde vooral over stoeien met zijn kinderen en ze helpen op te groeien tot zelfstandige volwassenen. Het is gewoon een man/vrouw verschil, komt wel goed!
Misschien ook wel een soort onderhuidse angst oid of een soort ontlading richting de andere kant? Dat het nu dan eindelijk zover is, maar ook eigenlijk weer niet (kindje is er natuurlijk nog niet) en of het allemaal wel goed zou gaan.. misschien durft hij zich nog niet echt te hechten en dingen in orde te maken.
Mijn man heeft dat ook. Ik denk dat het voor hem gewoon niet tastbaar is, moeilijker te vatten op een of andere manier denk ik. Na de geboorte was hij echter vanaf het eerste moment een supergoede vader, echt beter had ik mij niet kunnen wensen. Ik accepteer dus nu maar dat het voor hem anders voelt dan voor mij en hij er anders mee omgaat. Niet altijd leuk, maar ik weet dat het voor hem net zo belangrijk is en dat hij een supervader is.