Lieve allemaal, Ik moet echt even mijn hart luchten en op zoek naar raad. Mijn vriend en ik zijn nog niet heel lang bij elkaar. We wilden beide geen kinderen ( meer) Dit omdat ik er al 2 uit een vorig huwelijk heb maar ook omdat mijn vriend zwaar hoogsensitief is. ( heeft meer rust nodig, kan slecht tegen prikkels) Ik heb een traumatisch verleden met relaties en de afgelopen jaren waren hel. Ik en mijn kindjes zijn er doorheen gekomen maar je moet niet zien hoe. Nu weten mijn vriend en ik sinds 2 weken dat we zwanger zijn. Ongepland maar het voelde meteen welkom. Mijn vriend en ik hebben de laatste maanden veel ruzie gehad en botsen veel. Eerst was er blijdschap maar daarna sloeg meteen de angst toe: in het begin was er vreugde maar daarna zorgen en depressieve gevoelens. Misschien is dit niet de juiste plek om het te schrijven maar ik voel dat ik het kindje niks te bieden heb. Wij vinden het nu al loodzwaar om voor de kinderen te zorgen en mijn vriend lijdt eronder. ( hij is lichamelijk ook niet sterk) en nu door de stress al weken thuis. Ziek, burn-out. Hij is verder super met de kinderen maar kan het eigenlijk niet aan. Dan denk ik: als dat nu al is hoe moet dat met de baby straks? Ik heb altijd gezegd: ik wil nooit meer meemaken wat ik heb meegemaakt. Ik was met mijn exman ook veel te snel. Nu zit ik weer in hetzelfde schuitje. Weer voel ik me ongelukkig en twijfel ik aan dit kindje met hem.
Hoi hoi Ik herken gedeeltelijk je verhaal.. Hier was ik met mn ex 3 mnd samen toen ik zwanger bleek... zouden er voor gaan maar stond er uiteindelijk alleen voor. Toen mezelf verloren en "hopeloos " opzoek naar de ware gegaan. Verschillende ellendige relaties waar ik me toch telkens weer uit wist te vechten.. Begin dit jaar een relatie gekregen met mn beste vriend en nu zwanger.. Bij ons wel "gewenst" maar door omstandigheden wel eerder dan gepland. Ik snap je angsten van zal het deze relatie wel goed gaan enz. Je zegt zelf dat je het niet weet of je het ziet zitten een kindje met deze partner.. waarbij ik de indruk krijg dat het eerder ligt aan de partner dan het kindje.. Ikzelf ben ook hoogsensitief en mijn zoontje ook.. Maar ik heb zelf nooit zo lang thuis gezeten door stress oid.. Ik zeg niet dat het niet kan uiteraard maar is er dan toch niet meer aan de hand met je partner? En denk ook aan je kindjes.. Die gaan ook lijden onder de stress en het geruzie die je nu met je partner hebt waarvan ik me afvraag of het echt komt nu door je zwangerschap of omdat er nu meer van zn ware aard naar boven komt.. Hoop dat je t niet verkeerd opvat.. Succes
Nee, ik vat het helemaal niet verkeerd op! Fijn bedankt ik heb het gevoel dat je me begrijpt. Het is alles bij elkaar, wat je zegt: door hoe hij nu is ( zoveel ziek) vind ik hem niet aantrekkelijk. Hij kan er niks aan doen natuurlijk maar ik heb zoiets: moet ik met jou een kind krijgen? Hoe dan, hij heeft een zwak gestel. ( reden dat we ook nooit voor kindjes wilden gaan) Verder is het een schat van een man, wat liefde betreft kan hij geen betere vader voor de kindjes zijn maar ja als hij zich nu al zo terugtrekt? Hij gaat wel behandelingen doen maar ik ken hem langer en twijfel of hij opknapt? We waren eerst beste vrienden... Verder waren er al relatietwijfels voordat ik zwanger raakte.. Pff zoveel twijfels en angst. Ik wil nooit meer meemaken wat er met de eerste is gebeurd.
Wat lastig. Ik denk dat je vooral jezelf moet afvragen 'kan ik dit, een nieuwe baby in mijn eentje'. Ik zou er niet vanuit gaan dat je vriend ineens verandert, hoe vervelend dit ook klinkt. Als jij voor jezelf die kracht en de wens om voor dit kindje te zorgen kunt vinden, komt het wel goed. Zijn er opa's en oma's of andere familie en vrienden die je zouden kunnen helpen?
Ik herken t.. Maar blijkbaar wil dit kindje zo graag bij je zijn.. Ik geloof echt in de kracht van een moeder voor en door haar kindjes... Als je voor je zwangerschap al twijfels had denk ik dat je eerder goed na moet gaan of je de relatie nog wel wil.. Ook dit herken ik.. Ik heb ook weleens een relatie gehad met een vriend van me omdat ie zo leuk was met mn zoontje.. En we konden leuk met elkaar omgaan.. Dus ik nam er genoegen mee maar uiteindelijk ergerde ik me kapot aan van alles.. Neem aub geen genoegen met iets als je gevoel niet klopt.. Maar bedenk ook wel dat nu door de hormonen ook twijfels e.d. toeslaan. Misschien eens met maatschappelijk werk gaan praten of met je vk? Je mag mij ook altijd een pb sturen!! Maak alleen niet te overhaast een drastische beslissing waar je spijt van kunt krijgen (en dan doel ik op eventuele beëindiging van je zw, mocht je daar aan denken)
Lief, dank je voor je steun! Nee, ik red het alleen niet nog een keer. Ik ben zelf ook niet heel sterk en heb het zelf met de eerste 2 heel zwaar gehad. Overspannen en depressief geweest... De kinderen hebben daaronder geleden Hulp is er ook niet omdat mijn ouders mij dit kwalijk nemen.
En als je eens met het fiom gaat praten? Zij kunnen je voor nu in ieder geval helpen met alles op een rijtje zetten. Ik zou ook zeker een keer een gesprek aanvragen met de therapeut van je vriend om er eens achter te komen wat de prognose is, dit kan natuurlijk alleen met toestemming. Je kunt straks niet voor een baby, je 2 andere kinderen én een volwassen vent gaan zorgen.
Zoek hulp; het klinkt alsof je behoorlijk met jezelf in de knoei zit en nu met die hormonen is het niet makkelijker.
Allereerst laat een echo maken dan weet je meteen hoever je bent en of dat het goed zit of niet dan weet je waar je aan toe bent En dan goed nadenken ik ben ervan overtuigd dat je je er wel door heen zal slaan met of zonder je partner Als je deze zwangerschap zal beëindigen krijg je mis hien spijt Wil je sterkte wensen
Oooh meid, wat een moeilijke situatie zeg! In de verste verte lijkt mijn verhaal niet op dat van jou, behalve het stukje met je huidige partner. Vlak nadat ik zwanger was (waren iets langer bij elkaar) werd vriend erg depressief, had het idee dood te gaan op een jonge leeftijd en voelde dat zijn leven voorbij was (kort gezegd). Weken en weken heb ik me er rot om gevoeld net als hij, wat konden we doen tenslotte? Ik heb hem altijd meegenomen naar de echo's en op een gegeven moment toen het allemaal wat realistischer werd en de baby ook echt op een baby begon te lijken (op echo's) heeft ie zijn schouders eronder gezet. Het was zo surreëel voor hem nu ik dan toch echt zwanger was. Misschien beangstig dat jouw partner ook wel, nu er toch echt een kleintje op komst is en er een hele verantwoordelijkheid voor je partner bij komt. In ieder geval raad ook ik je aan om met het FIOM te praten. Alles even op een rijtje te zetten en te kijken hoe nu verder. Je geeft wel aan al een tijdje (ook voor je zwangerschap) ruzies te hebben met je partner. Probeer uit te zoeken hoe dit komt. Zijn ware aard die niet bij je past oid. Desondanks wil ik je heel veel succes en sterkte toewensen. Dat alles maar snel op z'n pootjes terecht mag komen en je - indien je dit wenst - een fijne zwangerschap door mag maken.
Hoi allemaal... Even een update: Na een heftig weekend vol met gesprekken met mijn vriend, waarin hij trouwens heel strijdlustig was heeft hij laten zien hoe graag hij ons kindje wilt en ons gezin. Hij zei dat hij er alles aan ging doen om er bovenop te komen en er voor ons te zijn. Het moet nog blijken maar begin is er en hij heeft verschillende afspraken gemaakt. ( de liefde zit wel goed tussen ons, alleen relatie niet) Financieel heeft hij en nog wel altijd voor ons gezorgd. Verder ben ik enorm wispelturig door de hormonen en voel me zwaar slecht. Het misgaan van mijn vorige relatie speelt een hele grote rol in de situatie en ik ben zo angstig dat die hel nog een keer gebeurt. Gister een gesprek met Fiom gehad en daar kwam uit dat ik verstandelijk gezien meer neigde naar een beindiging. Ik zie alleen maar beren. Daarna contact opgenomen met de kliniek, er zat een klein stemmetje in mij die wilde weten hoe het ging wat er met het kindje ging gebeuren dus heb wat vragen gesteld. Ik wil graag altijd alle feiten weten voordat ik een beslissing maak! Ohh nee, NEE, NEE echt niet, dit kan ik niet. Dus mijn hart heeft het gewonnen van mijn hoofd Mijn vriend zit al dagen in zijn eigen woning en moet zeggen: heerlijk rustig. Ik ga het kindje bij me houden en zoveel mogelijk liefde geven. Ben er iets rustiger onder en soms breekt de paniek weer uit: wat gebeurt er met mijn relatie? Zometeen word ik weer depressief na de bevalling. Leef er erg mee in het verleden maar blij dat er een keuze is gemaakt. Probeer voorzichtig vooruit te kijken: met of zonder vriend. Iedereen bedankt! Liefs
Wat goed dat je gesprek bent aangegaan en al je vragen hebt gesteld, zodat je deze keuze goed hebt kunnen maken. Het is goed te weten dat je vriend wel de wil heeft in de situatie te verbeteren en voor jullie te zijn. Heel veel sterkte en ik hoop e ht dat je ook kunt gaan genieten van het nieuwe leven in je.