Om het ff kort uit te leggen: Mijn moeder en ik hebben altijd al een goede relatie gehad, was niet enkel moeder en dochter, maar ook beste vriendinnen. Nu moet het ook gezegd dat ik lesbisch ben en aan het scheiden van mijn vrouw. Sta er dus alleen voor met 2 kleuters en een kleintje op komst. Op zich is dat al redelijk zwaar, vooral als je weet dat ik gedoemd ben tot platliggen tijdens de volledige zwangerschap. Mijn eerste 2 jongens zijn er gekomen via het zaad van mijn beste vriend, dit kleintje is verwekt op een nogal dronken manier, en terwijl ik de pil nam (bleek te licht te zijn). Dit is dus een compleet onverwachte, maar helemaal niet ongewenste zwangerschap. Ik vertelde het over de telefoon aan mijn moeder als ik 5 weken en 3 dagen was, de dag dat ik het ontdekte. Die gooide gewoon de hoorn op de haak, ik heb 2 weken blijven bellen en sms-sen, toen ik eindelijk antwoord kreeg. Dit kind is een bastaard, ik aanvaard het niet, je kan kiezen tussen abortus plegen en mij te vriend houden en als steun hebben, ofwel doe je geen abortus en ben je mij kwijt; Ik ben beginnen huilen, dagen en dagen lang, en dit omdat ik inzag dat ik mijn moeder kwijt was. Geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt abortus te plegen, dit kind verdient een kans, zoals elk kind. Nu komt ze maandag, op aandringen van haar broer, mijn oom dus, om te praten. Ze heeft trouwens nog gevraagd als ik haar belde of ik al abortus had gepleegd... Mijn oom wil dat dit opgelost geraakt, en eigenlijk wil ik dat ook wel. Ik ben het beu dat mijn moeder: -mij compleet negeert, -nooit antwoord op telefoontjes of sms-jes, -de vader van de kids de oren van zijn hoofd zeurt om de kinderen een half uurtje bij haar te brengen tijdens ZIJN bezoekuren, wat hem totaal niet aanstaat trouwens -enkel mijn eerste 2 kinderen aanvaard en het kleintje in mijn buik niet -kadotjes voor mijn zoontjes via de post (jawel, de post!) opstuurt -via via aan info over mijn zoontjes geraakt. Ik weet totaal niet hoe ik mij moet gedragen als mijn moeder komt, ik weet niet wat ik moet zeggen of doen, ben helemaal het noorden kwijt Ben zo bang dat er een enorme ruzie van komt, en zoals ik nu loop, ben ik nog meer bang dat ik haar een klets ga verkopen als ze het lef heeft wéér eens over abortus te beginnen... Wat denken jullie?
ai, dit is een hele moeilijke situatie voor je. ik vind zowiezo niet dat ook maar iemand van je mag eisen dat je een abortus pleegt. Je bent oud en wijs genpeg om een verstandeige beslissing te nemen en als jij voor je kindje kiest dan is dat jou keuze en heeft een ander daar niks mee te maken. ik vind het een hele rare reactie ook van je moeder, ik bedoel een bastaard? hoe komt ze erbij. ik snap dat je t moeilijk vind om haar te ontmoeten, ik zou me ook echt geen houding weten te geven. Ook als ik hoor hoe ze "kontakt" zoekt met je zoontjes enz,,, echt heel raar. Ik hoop echt dat je nog wat goeie adviezen of tips krijgt. iig sterkte en succes ermee!
Pff echt moeilijk.. t ís en blijft je moeder he. Ik vind t al niet goed dat ze (alleen maar) komt omdat je oom dit zegt. Maar wie weet wil ze wel een tja.. nieuwe 'kans. Maak haar wel duidelijk dat je wel met haar wilt praten, alleen dat als ze over abortus begint.. ze wel weer kan vertrekken. Want dan accepteert ze jouw besluit dus niet. En wil jij dat dat kleintje een oma krijgt die hem/haar n bastaard vind? Dat zou wel erg sneu voor die uk zijn. Dus wees resoluut maar aardig. Heel veel succes gewenst! (Misschien zie ik t wel verkeerd hoor, heb zelf ook dingen met mensen meegemaakt waardoor ik niet snel mensen vertrouw).
Jeetje meid wat een verschrikkelijk nare situatie. Ik zou proberen zo rustig mogelijk te blijven en meteen zeggen dat je niet van plan bent dit kindje het leven te ontnemen en JIJ er gelukkig mee bent. Zij is toch de oma van dit kleintje, net als ze is van je andere kindjes. Het is aan haar om jullie als compleet gezin te accepteren of in de steek te laten. Erbij zeggend dat je dat laatste natuurlijk helemaaal niet wil, maar dat dat haar keuze is. Ik hoop echt dat jullie er samen uitkomen, maar het moet niet zo zijn dat jij alleen de wensen van je moeder moet accepteren, zij heeft jou wensen ook net zo goed ter harte te nemen. Veel liefs Manuela
Hoezo 'aanvaard' je moeder het niet? Wat heeft zij te kiezen? Zij zou voor haar dochter moeten kiezen!
Dacht ik dus ook... Dat je een meisje van 14 jaar een abortus voorstelt, vind ik al té erg, laat staan iemand van 28. En dan nog m'n eigen moeder... Ik weet echt niet hoe ik haar dat kalm moet vertellen zonder een ruzie te ontketenen.
Heel rustig haar meteen vertellen dat je graag met haar wil praten maar dat zodra ze over een abortus begint het gesprek voor jou eindigt en ze weet waar de deur is.
Dat heb ik haar via sms al doorgegeven, maar 't is een harde tante, en ik laat me ook niet gemakkelijk doen (zal ik dan wel van haar over gekregen hebben) en vrees echt dat het er bovenarms gaat tegenzitten, vooral als ze haar schoothondje (lees: nieuw vriendje) mee gaat brengen. Die heeft er dus niets mee te maken, en ik heb haar dan ook al verwittigd dat ik dat hondje niét wil zien. Ze komt echt wel op de perfecte timing... NOT! een kwartier nadat ik de kids van school gaan halen ben, en een uurtje voor ik naar de gynae moet vertrekken, en dit terwijl ze de hele godganse dag de tijd heeft, want ze is voor 2 weken in verlof. Heb ik haar dan ook al laten weten dat ik niet gediend ben met de keuze van het tijdstip. Geen antwoord gekregen...
Hee meis, Wat een gedoe zeg! Wat ik me afvraag (pure nieuwsgierigheid) heeft dit kindje dezelfde vader als de andere 2? Is dit het geval, moet ze niet zeuren, is dit niet het geval, snap ik haar wel een klein beetje... Haar dochter ligt in scheiding terwijl ze 2 kinderen heeft. Dit is al een pijnlijke gebeurtenis voor een moeder. Dan belt d'r dochter ook nog eens op dat ze zwanger is. Voor een moeder vaak een reden om te roepen: Het hek is van de dam, mijn kind is losgeslagen. (hoe oud we ook zijn) Ik hoop voor je dat ze gewoon heel erg geschrokken is en een beetje koppig bij haar standpunt probeert te blijven... Sterkte met het gesprek en probeer eerst even naar haar te luisteren, dat vinden moeders fijn
hoi, wat een ontzettend vervelende situatie voor je. ik kan me je standpunt en vooral je woede goed voorstellen. ik zou zeggen,je weet voor jezelf wat je wilt en hoe je het wilt. je moeder zal moeten accepteren,dat het jouw leven is en dat jij die inricht zoals jij het wilt. vaak zijn moeders gewoon overbezorgd,dit zou ook de achterliggende gedachte kunnen zijn in haar verhaal. geef het tijd en misschien draait ze later wel bij. maar blijf wel voor jezelf opkomen,ook al is het je moeder. zo laat je haar wel zien dat je oud en wijs genoeg bent en misschien zal ze dat later ook wel inzien. heel veel succes meid en laat je niet klein krijgen. je hebt het nu al zwaar genoeg. denk aan je kindjes,die hebben hun mama het hardst nodig,ook het klaintje in je buik. succes meid
pffff....vervelend dat je moeder zo doet zeg! Het is JOUW beslissing en JOUW kindje. Dus JIJ bepaald wat er gebeurt en niemand anders. Je hoort als moeder zijnde je dochter toch hoe dan ook te steunen?! Dat ze dit kindje minder leuk kan vinden omdat het niet "gepland" is, daar mogen je kindjes geen last van ondervinden... sterkte!
wat een situatie zeg! Ik hoop dat je hieruit komt met je moeder. Ik durf er verder weinig over te zeggen omdat we in principe van niks weten en het is wel persoonlijk allemaal. Sowieso sterkte in deze situatie.
Deze baby is idd van een andere vader, maar hoeveel gezinnen zijn er niet waarin er kinderen van verschillende papa's zijn? Dat bastaard-gedoe, daar kan ik nog een béétje mee om, maar die abortus-affaire was er teveel aan. Heb mijn moeder deze voormiddag via sms duidelijk gemaakt dat ik excuses wil daaromtrent, en als ik geen excuses moet verwachten, ze niet welkom is. Ook heb ik gezegd dat alle 3 mijn kinderen evenveel voor me betekenen, dat ik geen onderscheid maak en dat ik van haar hetzelfde verwacht. En ook nog dat als ze dit gesprek wil voeren om mijn oom gerust te stellen, het niet hoeft voor mij. Ze moet het zelf ook willen, anders vaart deze boot niet uit. Hoe dichter hét moment nadert, hoe zekerder ik word van mezelf. De twijfels gaan stilaan weg, en ik denk wel dat ik me lakm ga kunnen houden (hoop ik toch, stress is slecht voor de baby). Mjah, duimen maar...
ja weet je.. je bent tenslotten een zelfstandige meid van 28 die haar eigen leven leidt. En ondanks dat we graag nog af en toe onder de vleugels van mams willen schuilen, bepaal jij toch je toekomst hoor. Ik vind het echt raar dat een band zoals die van jullie was, zo in 1 keer omgeslagen is naar iets naars. Ik hoop dat jullie eruit komen, want ruzie met je mams blijft gewoon niet leuk!
Meis, je hebt helemaal gelijk hoor! Ook moet ze het niet zeggen van die bastaard hoor! Maar ik kan me voorstellen dat ze schrok... En meis, kan je je moeder niet even bellen? Ik vind al dat gesms altijd zo vertekenend... Dat is hetzelfde als ruzie hebben op de msn... sterkte...
Ze neemt gewoon niet op als ik bel. Zaterdag wel, maar had m'n gsm op privé gezet, en nu neemt ze dus ook al niet meer op als ik privé bel. Gaat wat worden morgen...
Misschien komt het wat hard over, maar je gezondheid is nu belangrijker dan wie of wat dan ook. Zorg goed voor jezelf en laat de rest om je heen voor wat het is. Je zult zien dat 'de boosdoeners' het zich gaan realiseren dat je ze niet nodig hebt en in veel gevallen draaien ze bij en zullen ze zich met meer respect voor jou gaan gedragen. Zodra je blijft bellen, denken ze controle over je te hebben. Je zult ze dan wel nodig hebben..... Bedenk je dat jij bepaalt hoe een ander jou behandelt ! Sterkte meis... *dan stap ik nu van mijn soapbox af* ... Liefs, Danielle
wat flauw zeg! Nou dan zou ik dr toch echt in d'r sop gaar laten koken.... Ze gaat je toch wel missen! (en je kids) Kwestie van tijd....
ik denk ook inderdaad dat je ma ff moet wennen.. Maar inderdaad: hoeveel gezinnen zijn er tegenwoordig met kids van een andere vader! Echt veel hoor!! succes met de situatie. Lijkt me erg zwaar