Hey Dames, Ik ga eventjes wat van me af schrijven en ter gelijke tijd hopen dat iemand dit herkent/tips heeft. Ik ben nu na 2,5 jaar bezig te zijn geweest bijna 36 weken zwanger, eigenlijk een prima zwangerschap gehad. Alles volgens het boekje laten we zeggen, alle echo's perfect en bloed-uitslagen/druk ook perfect in orde. Heb me eigenlijk ook nooit ergens druk om gemaakt. Maar sinds vorige week ben ik wat paniekerig (Niet constant maar met vlagen)... Ik ben bang dat er nu in de laatste weken wat zal gebeuren. Tegen de bevalling zie ik totaal niet op, ik kijk er eerder naar uit. Ik merk dat ik heel erg gefixeerd raak als ik hem even een dag iets minder voel (vaak als je zelf druk bent) en dan in de stress schiet van oh stel dat er wat is. Nu las ik gisteren ook een verhaal (tja daar kom je hier soms nu eenmaal niet onderuit) van een meisje dat haar kindje met 41 weken verloor, hartje was zomaar gestopt. Daarna bekroop direct de angst van wat nu als dat ook gebeurd, en oh nee stel dat het hartje zomaar stopt! Het slaat nergens op, want ik heb geen enkele reden om aan te nemen dat er iets niet goed is maar toch ben ik opeens zo paniekerig geworden. Heel vreemd. Ik wil dit kindje ZO graag en het is ZO welkom dat ik gewoon op het moment gillend gek wordt van mezelf. En ik weet dat stress (want dat veroorzaakt mijn paniek) helemaal niet goed is voor je kindje. Maar het lukt me niet om het los te laten. Het liefst zou ik soms gewoon de telefoon pakken en naar de vk gaan voor extra controle, maarja dat doe ik dan niet, want waarom? Ik voel hem bewegen en er is niks aan de hand. Zucht!!!!! Manlief begrijpt er ook niks van en sust het af met "maak je niet zo druk" maarja ik doe het niet eens bewust. Herkent iemand dit? Is dit een fase die aan het eind van je zwangerschap hoort? En wat kan ik hier mee? Want als ik zo blijf denken de komende weken wordt ik ook niet vrolijk..
Hoi Liefschaapje, Ik denk dat het er wel een beetje bij hoort. Ik kan het me niet meer echt herinneren van mijn kids, maar dat soort dingen vergeet je snel na de bevalling. Waarom bel je niet je verloskundige om het uit te leggen. Dan kan ze jou ook een beetje gerust stellen. En die 'horrorverhalen' niet meer lezen hoor! Je leest alleen de dingen die verkeerd gaan. Zo zag ik heel erg op tegen de eerste bevalling, gewoon door alle verhalen die je hoort. Het komt echt goed. Lekker even wat voor jezelf doen en afleiding zoeken. Succes en sterkte
Wat erg om dat niet in de hand te hebben. Je moet de laatste weekjes echt proberen te genieten hoor. En idd zeker geen horrorverhalen lezen. Het komt echt wel goed. Over een paar weekjes heb je dat wondertje in je armen en vraag je je af waarom je je zo druk hebt gemaakt. Misschien helpt het dat zodra je zo'n paniekaanval hebt te denken aan iets leuks wat je gedachten op iets anders zet?
Poe ja, lastig he? Hier is het ook een beetje: veel tijd om je druk te maken. Je kunt klusjes doen tot je een ons weegt, maar de hele dag zonder gezonde intellectuele afleiding is gewoon niet echt goed voor je. Tenminste, voor mij. Te veel tijd om na te.denken, hahaha.
Ik kan mij jouw reactie/ gevoel nu heel goed voor stellen. Je hebt zo immens lang naar iets uitgekeken en dan opeens is het bijna zo ver. Nog al logisch dat je nu angstig wordt! Niet zo zeer zoals je zegt over de bevalling, maar wel over andere zaken. Voordat je zwanger werd is het niet gegaan zoals je wil, waarom zou dat dan nu wel zo zijn? Maar niets is minder waar meid! Het komt goed! Ik herken mij er wel in. Ik heb het tijdens de lunch nog met mijn man besproken. Na 3 mk's zijn wij nu bijna 36 weken zwanger en dat is gewoon niet te bevatten. Een jaar geleden zaten wij nog in rouw om ons verloren wondertje en nu loop ik met een gigantische toeter rond! Alle echo's, metingen, medicatie enz. lijken al weer zo lang geleden, terwijl dit 8 maanden terug nog dagelijks aan de gang was! Hoe bizar!! En nu is ons wondertje er straks. En dan? Gaat het dan allemaal wel goed? Ach meis, er zijn zo veel dingen om ons zorgen om te maken, maar wij hebben het gewoon niet in de hand. Maar dat heeft niemand. Wat wij kunnen doen is nu de laatste weken nog extra hard genieten van het feit dat wij deze zwangerschap goed zijn doorgekomen en dat al het verdriet van de afgelopen jaren niet voor niets is geweest. Wij verwachten een wonder!! Hoe bijzonder is dat? En natuurlijk mag je wel eens paniekerig zijn, iedere a.s. moeder is dat lijkt mij. Je wil toch het beste voor je kindje/gezin. Meid, het gaat helemaal goed komen. Laat het over je heen komen, ook je paniekerige gedachten. Hoe meer je het wilt verdringen, hoe lastiger het wordt. Accepteer dat ze er zijn en probeer meteen weer naar het positieve te denken. Na 2.5 jaar word je moeder!! Ik hoop dat je nog van de laatste weken kunt genieten. Alvast heel veel geluk gewenst met je gezinnetje! Het komt helemaal goed!
Snif snif... hormonen grr!! hihi Zoals jij het verwoord zo voel ik dat ook! Ik ben heel erg blij dat ik niet de enigste blijk te zijn!! Indd waarom zou het nu wel goed gaan? en als je hele zwangerschap zo goed gaat, dan moet er toch ergens iets niet goed gaan?? Ik probeer ook te genieten en maak me niet hele dagen druk, maar die aanvallen die benauwen me op het moment soms echt. Ik heb een angelsound en hoewel ik niet zelf moet gaan dokteren geeft dit me zoveel rust. Als het eventjes lastig is kan ik altijd naar het hartje luisteren, maar goed probeer dat zo min mogelijk te doen. Ik kan gewoon bijna niet geloven dat ik echt mama wordt, ik.. !! Altijd vanaf jongs af aan dacht ik dat ik nooit zwanger zou worden en met een dikke buik zou lopen. Waarom? Geen idee.. waarschijnlijk als je te graag wil dat je dat gaat denken om jezelf te beschermen? Maar nu loop ik ook met een dikke toet! HA! Dus mooi wel!! Bedankt voor je opbeurende woorden... ik weet ook dat ik moet genieten. En mn gezonde verstand zegt ook wel dat er meer kindjes na 36 weken het wel halen dan niet. Maar dat stemmetje in mn achterhoofd... zenuwachtig wordt ik er van!! Bleggh!! @ overige meiden, Bedankt voor jullie reactie! Ik weet dat ik moet genieten! Ik weet soms alleen niet zo goed hoe ik het van me af kan zetten! Het is super fijn te weten dat ik niet de enigste ben. En indd sinds mijn verlof is het gepieker begonnen, ik ga inderdaad maar wat meer afleiding zoeken!! Donderdag moet ik naar de VK en ga ik dit zeker voorleggen aan haar. Vanaf volgende week mag ik elke week naar de VK voor controle, dit vind ik ook een fijn idee!! Allemaal bedankt! Boefje is nu druk aan het trappelen... dus... ik ga eventjes genieten van het NIET piekeren en gewoon genieten van dat knappe ventje in mn buik!
Zo herkenbaar!! Ik ben nu ook bijna 36 weken zwanger, ook wij hebben er een tijd op moeten wachten, 2 jaar. Op het moment dat je denkt dat het niet meer gaat lukken ben je zwanger. En dat na een miskraam en behandelingen die maar niet lopen zoals ze moeten lopen. In het begin van m'n zwangerschap was ik alleen maar heel bang, kon niet genieten. Was er van overtuigd dat het toch mis zou gaan, waarom zou het immers nu wel goed gaan? Hoe meer goede echo'S en uitslagen we hadden, hoe meer ik het vertrouwen in m'n lichaam weer terug kreeg. Ik kan wel gewoon zwanger worden! Uiteindelijk kon ik echt genieten van dit ontzettend mooie wonder! Maar toch sluimert elke keer die gedachte, zal het wel echt goed blijven gaan? En dan krijg ie inderdaad ook nog is van die horrorverhalen te horen van mensen die niet nadenken en realiseren wat ze zeggen. Ik heb me echt sufgepiekerd de afgelopen weken. Heb deze angst om ons wondertje te verliezen ook besproken met de vk en die zei ook dat deze gevoelens vaak voorkomen bij zwangere vrouwen. Dat stelde me toch wat gerust en ik heb me toen gewoon voorgenomen me niet gek te laten maken door vervelende verhalen. We hebben er toch geen invloed op. Het enige dat we kunnen is vertrouwen hebben in ons lichaam. We hebben al zoveel doorstaan, de laatste loodjes komen we ook wel door, met als resultaat een heel mooi wondertje straks in onze armen!!!! Geniet van je laatste weekjes zwanger zijn, voor je het weet voel je geen getrappel meer in je buik. Ik ga dat zeker missen, het is zo bijzonder! Laat negatieve gedachten gaan en heb vertrouwen in jezelf en je kindje. Het gaat goedkomen! Dit hou ik mezelf ook voor en het helpt Veel geluk!
Trouwens: ik denk dat het gepieker ook komt omdat je nu misschien juist al wel klaar bent voor het moederen, maar daar nog niets mee kunt omdat het afwachten afwachten afwachten is. Hetzelfde als wanneer je in de wachtkamer zit, of vlak voor een presentatie, of vroeger op school voor een toets. Je weet dat het gaat gebeuren, je bent er klaar voor, er kan eigenlijk realistisch gezien weinig mis gaan. En dan ineens zijn er die gierende zenuwen: heb ik wel het goede hoofdstuk geleerd, als m'n grappig bedoelde video het zo maar doet, als ik me maar een beetje groot kan houden tijdens deze behandeling... Dus wat ik wou zeggen: dat is gewoon een teken dat je betrokken bent, het vult je met adrenaline, maakt je alert en zorgt ervoor dat je op je scherpst bent als het straks nodig is! Komt goed!
Zelf momenteel met precies het zelfde "probleem" bezig.. Vanochtend duurde het een half uur voor ik de kleine wakker had geport dus was al half panisch. Maar had dat bij mn zoontje ook, dus weet dat het normaal is maar het blijft ook spannend tot het eind.. En ook daarna hou je de stress om hun gezondheid.. Zou bijna zeggen, wen er maar aan. Maar dat kan ik ook niet hoor!
Herken me ook in jou verhaal! Inderdaad gewoon vertrouwen hebben, vooral in je lichaam.. dat was ik ook heel lang kwijt... en nu begin in weer te twijfelen. Hopelijk vliegen de laatste weken voorbij!! Jij ook succes met de laatste loodjes!!!!
Oh ja verschrikkelijk ik ken het!! Ik had vanmorgen het zelfde alleen lukte mij het niet. Ik heb toen stiekem maar eventjes het hartje geluisterd en toen begon hij zich te bewegen.. Maar nog weinig en is het vandaag weer rustig, maar ja ze gaan natuurlijk ook steeds minder bewegen door het gebrek aan ruimte! Ben ook gewoon super verwend omdat ik hem vanaf 22 weken bijna elk moment gevoeld heb!! Ik denk ook dat die stress altijd wel zal blijven dat is je verantwoordelijkheidsgevoel he... Maar ik zou blij zijn (en ja ga het ook missen!) als hij in mn armen ligt en ik met eigen ogen kan zien dat hij er is en dat het goed is!
haha leuk zoals je het redeneert, en inderdaad dat zal het ook wel zijn!!! Het is natuurlijk ook gewoon spannend tot het eind... !! Gelukkig is hij bijna in zicht!!!