Mijn zoontje van 8 maanden is niet gauw tevreden. Hij jammert om alles:als hij zit en wil kruipen, als hij kruipt en wil opgetilt worden, als hij zich verveelt, als hij een speeltje wil, en ook als hij moe wordt en naar bed wil. Hij wil nooit alleen gelaten worden, ik mag niet de kamer uit lopen, moet hem overal naartoe mee nemen. Of hij is juist heel erg blij en schatterlacht (gebeurt helaas minder vaak dan het jammeren). Hij is heel gevoelig, als een boertje hem dwars zit dan gaat ie ook niet slapen en heel verdrietig huilen. Ik kan het van mijn oudste kind echt niet herinneren. Hoort dit bij de levertijd of zit er iets meer achter?
is ie niet gewoon enorm gefrustreerd, hij wil meer dan hij kan. hij kan kruipen, maar als je staat zie je meer, en als je getild word nog meer ga er lekker bij liggen op de grond en begeef je op zijn hoogte en speel lekker met hem, als hij dan in zijn spel zit kan hij vaak wel (even) zonder je. en hier helpt veel praten. ik zeg alles wat ik ga doen, even de was aanzetten, kopje thee halen en dan kom ik bij jou. snap wel dat je hier gestoord van word hoor! je hebt ook nog je eigen dingen tenslotte, niet alles draait om de kleine man
Bedankt voor je reactie. Bij hem is dus lekker op kleedje naast him zitten is niet genoeg. Als hij wakker is dan doe ik eigenlijk niks behalve hem bezig houden. Als ik iets anders probeer te doen gaat ie enorm verdrietig huilen totdat ie helemaal overstuur is. Hij stopt ook niet vanzelf met huilen, alsof hij niks meer hoort. Op moment dat ik hem optil stopt ie en dan is alles gelijk weer goed. Ik vind het heel eng om te benoemen, maar ik ben eigenlijk bang dat er iets aan de hand is.
8 maanden kan best een heftige leeftijd zijn...ik geloof op zich niet echt in sprongetjes, maar mijn zoontje had het toen ook ff lastig met zichzelf en ik hoor het van meer mama's op die leeftijd. Het is ff een paar weken doorzetten. Ik gebruik de draagdoek in die periodes veel, dan heb ik mn handen vrij en is hij bij mij. Het niet weg mogen lopen is nu heel heftig, maar dat is een beetje verlatingsangst he...moet je samen even mee om leren gaan. Ik merk hier al dat hij vaak even heeeel hard gilt en na een paar tellen als hij mij niet meer ziet gaat hij zitten spelen.
Mijn jongste heeft gejammert van een paar maanden tot anderhalf jaar, om ook alles. Nu is hij nog steeds snel gefrustreerd en boos, sjaggie.
Mijn dochter jammert ook om alles. Ik hoor de hele dag: huuuuhuuuuuuuuhuuuuuuuu op een heel zielig, dreinend toontje. Ben er inmiddels aan gewend geraakt geloof ik Ze doet het alleen niet als ik samen met haar speel of als de tv aan staat. Maarja dat kan ook niet de hele dag. Heb al van alles geprobeerd maar ze jammert gewoon veel. Volgens mijn moeder heb ik dat ook gedaan, vanaf mijn 1e tot mijn 6e verjaardag dus ik hoef nog maar 4,5 jaar door te bijten
Ik ben blij om te lezen dat dit herkenbaar is, ook is het niet leuk, natuurlijk. Als het maar uiteindelijk goed komt. Ik had dit gisteren geschreven en opeens is ie enorm vrolijk vandaag. Wat ik me afgevraagd heb:zou dit met een beetje opvoeding te corrigeren zijn? Of gaat het vanzelf over (of niet) en je kan er niks aan doen?