Misschien dat jullie tips hebben voor het volgende... Mijn 4,5jarige zoon wil sinds een paar maanden continu met leeftijdsgenootjes spelen. Zodra hij van school komt, is er gelijk de vraag: 'met wie kan ik nu spelen?' Ik probeer hem dan te vermaken, maar hij wil graag met vriendjes spelen. We proberen al af en toe afspraakjes te maken met klasgenootjes, maar dat lukt natuurlijk niet elke dag. Als hij geen afspraakje heeft, gaat hij alsnog een speelkameraadje proberen te regelen in de straat. We wonen nog niet zolang in deze buurt en er wonen vooral meisjes van zijn leeftijd en die spelen graag samen maar laten mijn zoon niet echt toe in het 'clubje'. Mijn zoon is echter volhardend en wil het elke dag vol goede moed weer proberen. Ik weet niet zo goed hoe ik hiermee om moet gaan. Ik merk namelijk dat sommige kindjes (en hun ouders) zich een beetje aan hem beginnen te irriteren en dat snap ik op zich best. Een vriendschap kun je immers niet afdwingen. Maar wat moet ik dan? Mijn zoon verbieden om hen te vragen om samen te spelen? Ik vind het zo zielig voor hem en hij begrijpt het ook echt niet. Hij zegt dan: 'ik ben toch lief?' en dan breekt m'n hart... Iemand advies?
Och, wat sneu . Het is natuurlijk een volkomen normale gang van zaken, maar ik kan me ook zo goed voorstellen dat je hart dan breekt. Het is gewoon niet leuk om te zien hoe je kindje afgewezen wordt, ook al weet je dat het erbij hoort en hij dit ook moet leren. Misschien kun je je zoontje uitleggen dat hij niet elke dag met een ander kindje kan spelen en zich ook af en toe alleen (of met jou) moet leren vermaken? Als een soort tussenoplossing kun je misschien met hem naar een speelpleintje gaan. Hij kan dan alsnog met andere kindjes spelen, maar het contact is wat losser en hij hoeft dan niet steeds een "blauwtje te lopen". Mijn dochter vind het overigens vaak ook moeilijk om grenzen aan te voelen. Het hoort ook gewoon een beetje bij de leeftijd dat je nog niet helemaal kan inschatten hoe je overkomt op anderen en hoe anderen zich voelen.
Bedankt voor je reactie! Fijn om te horen dat jouw dochter er soms ook een beetje last van heeft (alhoewel, niet fijn voor jullie natuurlijk, maar wel dat het herkenbaar is). Ik probeer het hem inderdaad uit te leggen, maar ik krijg het maar niet aan z'n verstand. Als een buurmeisje zegt dat ze geen zin heeft om met hem te spelen, dan komt hij teleurgesteld naar huis, maar gaat vervolgens bij de voordeur zitten voor het geval het buurmeisje zich bedenkt en alsnog komt. Dat vind ik zó zielig. En hij kan zich dan maar niet voorstellen dat ze zich niet gaat bedenken. Ik kan dan wel 100x tegen hem zeggen dat ze niet zal komen, maar dat gelooft hij dan niet. Ik probeer hem inderdaad mee te nemen naar andere speelplaatsen, maar vaak wil hij dat niet. Als hij in z'n kop heeft dat hij met de buurmeisjes wil spelen dan is niets anders goed genoeg... Ik hoop dat het een fase is en dat het gauw voorbij gaat!!
Hoe bedoel dat ze zich ergeren aan hem...wat doet hij dan precies wat irritant is..want ik lees hier eigenlijk een heel sociaal ventje.
Waarschijnlijk wordt het vanzelf weer minder. Mijn zoontje is nu ook zo dat hij het liefst elke dag een speelafspraakje wil (waar ik overigens niet aan begin). Soms vraagt hij ook kinderen waar hij normaal nooit mee omgaat, omdat de rest niet kan. Nou ja, mijn dochter wou op de kleuterschool ook constant speelafspraakjes, maar sinds ze in groep 3 zit, is het een stuk minder. Ze vindt het nu ook prima om alleen te spelen of met mij samen wat te doen. Denk dat het met mijn zoontje straks ook wel zo zal gaan, alleen nu vind ik het nog wel eens vervelend of zielig, hij kan zich er zo druk om maken en is elke keer als het niet door kan gaan weer verdrietig of boos, al begint hij zich er nu wel makkelijker bij neer te leggen dan een paar maanden geleden.
Komt goed, het is erg herkenbaar mijn zoontje riep zelfs dat hij bij iedereen in de klas een keer gespeeld wilde hebben, vroeg sommige kinderen en ouders elke dag, vonden ze vast niet altijd grappig, en ik maar uitleggen het kan niet altijd en als je niet kan of mag spelen wil ik daar geen gezeur over want hij ging echt driftig liggen huilen op het schoolplein omdat een kindje niet wilde spelen . Toen mocht hij van mij een week lang niet spelen en daarna duidelijke afspraken gemaakt, ik meld nu thuis al of hij die middag eventueel mag spelen met een vriendje of niet en dat werkt goed en je soms is hij wel teleurgesteld maar door duidelijk aan te geven van we hebben vanmorgen afgesproken dat..... Legt hij zich er makkelijker bij neer en als er niemand kan is dat ook niet erg wnat dan maken we ene gezellige middag thuis en dat is ook goed. Komt heus goed.
Hij is ook heel sociaal en lief, maar hij blijft wel doordrammen. Ook als een kindje al heeft gezegd geen zin te hebben in spelen met hem. En dat kan dan wel irritant worden.
och wat sneu! Hier juist het tegenovergestelde....als ik geen afspraakjes maak speelt ze nooit met een ander kindje.... Ook wel sneu in de speeltuin ofzoiets, want dan komen kindjes vragen kom jij ook mee. Wil jij ook? enz...en dan zegt ze echt gewoon nee ik vind dat niet leuk...... :S Het word beter! ze begint het nu steeds beter in te schatten, en als er nu soms een kindje komt dan zegt ze niet ik wil niet, maar gaat ze mee en als het haar niet lukt zegt ze pas dat kan ik niet of dat lukt me niet....soms komt ze hulp vragen aan mij maar meestal keert ze zich weer van het kindje af...dus ze is er nog niet maar het groeit wel! Al doende leert men, en duidelijk zijn vanuit mijn kant helpt ook. In de ochtend al afspraak maken met haar van vandaag heeft mama tij d om met jouw bij een kindje te gaan spelen dus jij mag een afspraak maken. Willen die kindjes niet dan gaan we naar de speeltuin met zijn 3en. Wil jij niet dan blijven we gewoon thuis. Soms zegt ze ik wil niet, maar tegenwoordig word het steeds meer. mama bel jij die dan wil ik daar mee spelen! Of in de bus word er over gepraat! Helaas kan ik het dan niet meer regelen, maar dan zeg ik tegen haar. Vandaag mag je met iemand dicht bij spelen en dan zal ik morgen de mama van het kindje bellen! Ze is nu minimaal 1x per week wel bij iemand spelen of iemand hier. Dus hou hooop!! Het komt goed, wees duidelijk tegen hem en maak van te voren afspraken en zet daar ook iets tegenover als hij er zich aan houdt...Bijvoorbeeld 2x per week max afspreken met school kindjes, en 2x vragen of een buurmeisje wil spelen. Ga ook eens mee in de buurt kijken of er toevallig ook jongetjes buiten spelen, of dat je rond vraagt of er ook jongetjes in de buurt wonen....hier ook toevallig heeeeel veel meiden van dezelfde leeftijd....bij zoontje ook (zal bij hem ook wel meoilijk worden straks.....jongetjes zijn er hier in een blok van 40 met echt elke maand wel een geboorte maar stuk of 3............) sterkte!! Moeilijk iets om te lerne maar komt echt goed.