Hallo allemaal, Een tijd geleden een bericht gepost over een vriend die een beroerte heeft gehad.. En nu is mijn vader hetzelfde overkomen. Na een week in het ziekenhuis is mijn vader opgenomen in een verpleeghuis om te revalideren. Ik ben blij dat hij in goede handen is, maar ik ben na elk bezoek weer van streek omdat hij zo boos en verdrietig is. Hij is gelukkig niet volledig halfzijdig verlamd, maar de spieren in zijn rechterarm hebben wel krachtverlies. Lopen deed hij voor zijn CvA al slecht en nu kan hij niet zelfstandig opstaan en lopen lukt vrijwel niet. De vraag is of hij überhaupt nog wel kan herstellen. Mijn moeder vindt het ook erg moeilijk en ook zij is verdrietig, gelukkig gaat zij 2x per dag heen en eten ze samen tussen de middag. Voor mijn moeder is het ook heel dubbel, want ook al is ze verdrietig, ze komt ook tot rust omdat ze even niet voor mijn vader hoeft te zorgen. Zij is 71 en loopt ook al niet meer al te best. Voor de CvA verzorgde ze mijn vader dagelijks. Ze kleedde hem aan, waste hem, verschoonde hem en zijn bed als hij een ongelukje had, hielp hem naar de wc, maakte zijn boterham en bracht hem zijn koffie etc. Natuurlijk hielp ik waar ik kon, maar ik kon en kan ook niet 24 uur per dag daar zijn. Nu huilt mijn vader elke dag en zegt hij dat hij naar huis wil. Ik vertel hem dat hij eerst zijn spieren weer moet aansterken en dat we dan wel verder zien. Hij begrijpt ook niet waarom hij daar is, ik vertel hem steeds weer dat hij een herseninfarct heeft gehad maar het dringt niet tot hem door ('Ik mankeer niks, ik wil naar huis!') Ook wordt hij vaak boos op mijn moeder, als ze bij hem is en hij moet naar het toilet dan commandeert hij mijn moeder, ('Ik moet poepen, breng me naar de wc!') Als mijn moeder dan zegt dat hij dan op het belletje moet drukken en er dan een verpleegster komt om hem met een apparaat uit bed te helpen en hem dan op de wc zet. Maar dan wordt hij echt woest! ('Je helpt me ook nooit! Je houdt niet van me! Eerst stop je me weg en nu help je me niet eens!') En zo gaat het iedere dag. Hij schreeuwde laatst zo hard dat de buurvrouw van de kamer ernaast kwam kijken omdat ze dacht dat het uit de hand liep. Volgens mijn moeder was hij thuis ook al een tijdje zo opvliegend. Maar voor ons is dit zo zwaar, mijn moeder gaat vaak met tegenzin heen Tegen mij doet hij niet boos, maar is hij wel steeds verdrietig. Het breekt mijn hart elke keer weer. Hij wil zó graag naar huis.. Maar wat ook vervelend is: hij weigert alle hulp die hem geboden wordt als hij weer naar huis zou mogen. Hij wil geen rollator, geen bedlift, geen thuiszorg, geen douchestoel en noem maar op. Het beste zou zijn als hij samen met mijn moeder naar een aanleunwoning of aangepaste woning zouden kunnen, maar als je bij mijn vader begint over verhuizen begint hij alweer dat dat niet gaat gebeuren. We voorzien nog zoveel problemen aankomende tijd.. Pfff! Ik weet niet wat ik wil met dit verhaal, misschien herkenning? Bedankt voor het lezen in ieder geval.
Het eerste waar ik aan moest denken is persoonlijkheidsverandering. Dat overkomt meerdere mensen die een hersenbloeding hebben gehad. Hun persoonlijkheid veranderd. Van beleefd naar agressief, van stabiel naar emotioneel. Hebben de artsen jullie daar niets over verteld? Google eens op "persoonlijkheidsverandering na hersenletsel". Veel sterkte!
Pfoe.. moeilijke situatie.. Heel vervelend voor iedereen.. maar denk dat het wel belangrijk is dat hij niet alsnog naar huis gaat en je moeder overbelast raakt. Dan ben je helemaal ver van huis. Heel veel sterkte!
Ik moest ook meteen aan persoonlijkheid verandering door het infarct denken en evt ook een delier. Heel moeilijk maar ik denk dat je nu het best soms een beetje met m mee moet praten en er niet tegen in gaan Toekomst beeld kan hij echt niet over zien en ook niet in staat om beslissingen te nemen. Dat moeten jullie doen. Wat akelig als je hem zo ziet aftakelen zeg en triets voor iedereen
Ik wil je veel sterkte wensen. Dit is echt zwaar. Mijn vader heeft iets meer dan 2 jaar geleden 3 herseninfarcten gehad. Hierdoor arbeidsongeschikt geworden. Mijn vader is een hele andere man dan hiervoor en mijn moeder ervaart dit nog steeds als erg zwaar. Ik denk niet dat het ooit nog "makkelijk" wordt. Ik heb er toendertijd niet heel dicht bij gestaan waardoor ik je niet echt nuttige tips kan geven. Ik zat op het einde van een zware zwangerschap en daarna ook een zware tijd. Ze hebben mij er bewust wat buiten gehouden. Hij heeft hier ook een persoonsverandering doorstaan en dat is af en toe nog steeds een beetje wennen of lastig. Je hebt iemand jarenlang op een bepaalde manier gekent en nu is hij ineens anders..
De vraag is of je vader überhaupt weer naar huis kan, zelfs een aanleunwoning wordt niks als je vader alle hulp weigert! Want als je vader al een tijdje zo opvliegend was en nu dit er overheen gekregen heeft, hoe lang houdt je moeder het dan vol? Ik snap dat het heel naar is als je vader niet terug naar huis kan, maar je moet je moeder ook wel een beetje beschermen denk ik...Veel sterkte er mee!
Dit. Bemiddelaar er tussen zetten van uit verpleging, Arme vader idd maar zeg het eerlijk eerder arme moeder,
Bedankt voor de reacties. En inderdaad Elmo, ook arme moeder Een persoonlijkheids verandering betwijfel ik eigenlijk hoor, misschien een beetje, maar mijn vader is sinds hij te kampen heeft met gebreken (slecht lopen, geheugen wat achteruit gaat, niet meer kunnen fietsen of traplopen etc) opvliegend geworden. Hij kan en kon moeilijk accepteren dat hij ouder wordt, dat frustreert hem en hij reageert het dan af op mijn moeder. Maandag is er een gesprek met maatschappelijk werk van het verpleeghuis, mijn vader, mijn moeder en mijn man zullen daarbij aanwezig zijn en daar zal ook het een en ander besproken worden.
Maar weet je wat het rottige ook is? De regering wilt dat de ouderen zo lang mogelijk thuis blijven wonen, met hulp van thuiszorg en mantelzorgers. En stel dat hij een woonadvies krijgt voor een verzorgingshuis, dan kan hij dat weigeren en sturen ze hem gewoon naar huis. Zolang hij nog wilsbekwaam is staan we dan met de rug tegen de muur. We kunnen uiteindelijk via een rechter mijn vader wilsonbekwaam laten verklaren maar zo ver wil ik het niet laten komen. Mijn vader vergeeft het ons nooit Tranen springen in mijn ogen bij het idee alleen al.
Hoi Marleen, ik snap dat dit echt verdrietig is. Het hele gezin wordt erdoor geraakt... Mijn vader heeft Alzheimer. Zijn gedrag en emoties zijn veranderd, veel emotioneler maar ook opvliegender. Het lijkt of remmingen verdwenen zijn. Bij jouw vader klinkt dat ook een beetje zo, hij reageert af op je moeder. Het is voor je vader zelf een heel angstige ervaring, opeens is zoveel anders, dat verwart hem. Ik denk dat veel boosheid ook voortkomt uit angst. Ik heb mijn vader nooit zien huilen, nu begint hij zomaar om dingen te huilen. Ik wil je veel sterkte wensen.