Hoi hoi, Ik weet niet of iemand mij kan helpen en of ik het wel in het goede topic plaats maar moet het gewoon even kwijt. Het begint steeds meer te kriebelen bij om voor een 2e kindje te gaan maar ik en mijn vriend hebben daar best wat tegenstrijdige gevoelens over. Mijn eerste zwangerschaps is super goed verlopen maar ik kon natuurlijk niet wachten tot dat ik dat kleine frummeltje in mijn armen had. De Bevalling is eigenlijk ook goed gegaan, ze hebben wel flink aan hem moeten trekken om hem er uit te krijgen maar uiteindelijk is het met 10 uurtjes een redelijk snelle bevalling geweest. Alleen net toen de kraamverzogster een paar dagen weg was, begon Ryan best wel veel te huilen en ik wist en weet nu eigenlijk nog niet goed hoe ik daar mee om moet gaan. Het huilen is wel een stukje minder maar het blijft een tempramentvol mannetje en omdat ik niet zo veel geduld heb als ik zal willen/moeten hebben voel ik mijzelf zo'n slechte moeder. Ik pak hem dan wel eens flink bij zijn armen en spreek hem dan boos toe maar als dit gebeurd is ben ik zo bang dat ik denk dat ik hem mishandeld heb, ik weet niet waar ik die onzekerheid vandaan heb maar dan voel ik me zo slecht. Dit is dus waar ik zo over twijfel, kan ik het dan wel aan als ik nu al mijn geduld verlies en wat als zometeen het de 2e kindje ook zo pittig blijkt te zijn. Zowiezo ben ik al niet zo heel zeker persoon en ik heb wel zo iets bij twijfel niet doen maar als ik andere vrouwen of vriendinnen zie die zwanger zijn dan komt er zo'n oerdrang bij mij op om het ook weer te gaan proberen. Ik heb nu wel tegen mijn vriend gezegd dat hij maar aan moet geven wanneer hij denkt dat we er echt weer klaar voor zijn, en het liefst heb ik dan dat hij zegt als hij vanmiddag thuis komt dat hij het zo snel mogelijk wil. Sorry voor mijn lange verhaal maar moet het gewoon even kwijt.
Het krijgen van een 2e kindje is dubbel zo zwaar, als je tegenstrijdige gevoelens heb zou ik zeker nog even wachten. Je kan toch ook wachten tot hij naar school gaat of iig al dingen meer zelfstandig kan en kan aangeven? Als ik alles van te voren had geweten, hoe zwaar het is om 2 in de luiers te hebben, had ik gewacht tot de oudste naar school ging.
als je het nog niet zeker weet, zou ik nog even wachten...tot je het echt zeker weet... qua geduld straks heb je nog meer geduld nodig want dan ben je ook veel bezig met je aandacht verdelen wat niet altijd erg gemakkelijk is met een dreumes die van alles uithaalt ondertussen ik wil het j eniet ontmoedigen ofzo hoor zeker niet, want tis echt onwijs leuk, zeker 2 kindjes dicht op elkaar...maar ik denk dat je er beter 100% voor kan gaan dan dat je twijfelt...
Als je er echt helemaal voor wilt gaan zou ik het doen. Bij twijfel niet kan denk ik alleen maar tegenvallen dan. Ik moet er dus ook echt niet aan denken aan een 2de. Zie het over een tijdje wel weer. Vind 1 kindje opvoeden al druk genoeg.
Kan je niet wat laagdrempelige simpele opvoedingsondersteuning bij een pedagoog vragen? Ms goed om eerst wat grip op je geduld te krijgen voor je aan een 2e begint....t wordt uiteraard alleen maar zwaarder
Bedankt voor jullie reacties, het is idd beter om gewoon nog te wachten. Berijp mij niet verkeerd hoor, het is echt een schat van een kereltje en ik kan ook heel vaak om hem lachen maar ik had niet verwacht dat ik soms zo weinig geduld kan hebben. En als hij zometeen ouder wordt gaat het misschien ook een stuk makkelijker en het is natuurlijk fijner om een vrolijke moeder te hebben dan altijd zo'n gestresste Ik zat zelf ook al aan zo cursus te denken, ik heb helaas niet zoveel aan mijn moeder(lang verhaal) waar ik dingen aan kan vragen of veel familie in de buurt wonen. Dus dat is wel een goed idee. Ik ben ook gewoon bang dat ik het niet goed doe, en dat het aan mijn ligt wanneer hij soms zo gefrustreerd is. Is een soort gevoel van onmacht denk ik Ik blijf gewoon mijn best doen en we wachten er nog mee, we hebben ook nog tijd zat en moeten nu maar genieten van Ryan alleen. Is ook niet erg! Bedankt.
Toen onze eerste twee zoons klein waren, had ik daar soms ook moeite mee, ondanks ik stapelgek op ze was/en nog steeds ben. Ik was jong, ook ongeduldig, en heb ze menigmaal streng aangepakt, misschien achteraf ook wel te streng, denk ik nu vaak. Maar goed, ze zijn allebei nu groot en gelukkig hebben ze d'r niks aan overgehouden. Maar wat ik wel altijd heel zwaar vond: dat ze altijd ruzie maakten! GEK werd ik ervan! Dat vond ik echt zo akelig, en niets hielp om het te verbeteren! BLEEEEEEEEEEEEEEEH! Nu met Jesse ben ik een stuk ouder (wijzer ook, hoop ik) en in elk geval meer geduldig. En ruziemaken met z'n grote broers, hihihi, dat kan hij dus niet. Maar het is heerlijk om maar één kindje te verzorgen: je kunt alle tijd, alle aandacht aan die éne geven. (wel oppassen met verwennen) maar het is echt veel relaxter, vind ik. Succes met het nemen van de beslissing! Groetjes, Janet
Hallo, Ik heb dus nu twee kids en het is mi super meegevallen. In het begin is het wennen, maar op ene gegeven moment heb je je ritme gevonden. Mijn mening is dat alle ouders hun kind wel een sstreng aanpakken en wat is streng. Streng kan ook gewoon heel duidelijk zijn wat je wel en niet wilt en dan is streng eigenlijk alleen maaar goed. Misschien doe je het wel helemaal niet zo verkeerd als je denkt. Ik heb veel geduld en ik heb mijn dochter ook wel eens bij de arm gepakt. Misschien kan je eens tips vragen voor je zoontje bij het cb en zien ze gewoon een moder die het goed doet. Ik vind het goed van je dat je jezelf goed kent en het durft toe te geven. Zo kan je er ook wat mee. Succes met je beslissing. groetjes
Dankjewel Janet en mammavan2kids, is toch een beetje opbeurend. Ik heb wel zo iets van als je nu gewoon streng bent, dan heb je daar later profijt van maar ik ben soms wel is te denk ik dan maar ik vind het gewoon niet nodig dat hij op stoelen klimt of gooit met zijn speelgoed. En daarbij kan hij heel vaak huilen om niets. Ja, ik ben helaas niet gezegend met engelengeduld zeg maar, en dat hebben denk ik veel moeders wel. Ze zeggen immers dat je die krijgt zodra je je kindje in je armen hebt. Hier helaas niet. En daarbij is het nog steeds een beetje taboe om toe te geven dat je die roze wolk gewoon soms niet kan hebben. Het is gewoon beter om te wachten en om wat aan mijn geduld te gaan doen, en het is ook niet zo slim van mij te verlangen naar een 2e kindje als je geduld daarmee nog meer op de proef kan worden gesteld. Of je moet gezegend zijn met niet zo'n tempramentvol kindje. Ik denk wel als Ryan gaat praten zijn frustratie ook minder wordt maar ik zal de fout nooit bij hem zoeken hoor, het is mijn eigen probleem en die moet ik oplossen en dan kijken we wel weer verder. Groetjes, Karin
ik heb 2 kids , een van 7 andere van 2 ik zou niet anders willen qua leeftijd verschil hoor , mij dochter 7 vroeg ook teveel aandacht , had ook niet altijd geduld , was opgegeven moment depri geworden omdat ik allen maar met haar bezig was en altijd moe dus ik had mij handen vol aan haar kon echt niet hebben nog eentje erbij toen ze 5 werd , naar school en zelfstandig meisje , hebben we over na gedacht en we hebben nu dus een zoontje , die 2 zijn gek op elkaar spelen samen heel erg graag , grote zus helpt overal mee , let altijd op haar broertje zo lief om te zien om te smelten en ik heb nu meer geduld en rust , dus ik raad bijna iedereen aan hahaha om grote leeftijd verschii te denken , nee hoor , bij somige gaat ook prima ,maar als je nu beetje zwaar ervaart en weinig geduld het zou ik nog even wachten ,zodra je zoontje misschien wat ouders wordt , zelfstandiger wordt ,dan heb je meer tijd voor een kleine erbij