Pfff deze fase duurt wel heel lang.. de sfeer in huis is al heel lang ver te zoeken. Onze 8 jarige zoon is zo bijdehand, heeft een grote mond, luistert niet, alles is 'ja maar', ik moet alles 10 keer zeggen, hij neemt niks van me aan en is nergens voor te motiveren. En alsof dat nog niet genoeg is doet hij ook nog super lelijk tegen zijn zusje. Hij heeft 28 jongens in de klas en maar 2 meiden, dus alleen thuis streng en consequent zijn is vast niet genoeg. Het gedrag komt vast ergens vandaan. Maar jeetje wat ben ik het zat. Uiteindelijk verhef ik vaak uit onmacht mijn stem en dat wil ik helemaal niet, maar zelfs dat maakt geen indruk. Ik probeer het altijd uit te praten voordat hij gaat slapen en dan beloofd hij beterschap en vervolgens begint het de volgende dag weer opnieuw. Wel eindig het vaak in een mega huilbui van zijn kant. Maar dan niet om wat hij gedaan heeft, maar om dingen die hij zelf niet leuk vindt. Vaak zijn dit dingen die al maanden daarvoor gebeurt zijn (bijvoorbeeld teen gekneusd of vriendje verhuisd). Hoe gaan jullie om met zulk gedrag?
Ja herkenbaar. En vooral na school of voetbal dagen. In de vakantie zag hij wat minder eigen vriendjes door allerlei uitjes etc (dus meer met kinderen van vrienden en random kinderen) en dan is hij veel rustiger en chiller. Het lijkt wel of ze elkaar “op poken” Ik vind zijn gedrag soms echt ronduit irritant Geen tips maar ik lees wel mee.
Niet 8 maar 9,5 en het gaat hier thuis ook zo. Vooral dat brutale vind ik zo naar en kan ze me echt boos mee krijgen. Ik hoop dat het voor een deel "einde schooljaar" is en dat de rust van zomervakantie zal helpen.
Herkenbaar en dat terwijl er maar 7 of 8 jongens in de klas zitten en de meiden ruimschoots de overhand hebben. Zegt helaas niets. Elke keer weer net ff over die grenzen heen. Met buitenspelen niet aan afspraken houden en dat hij tóch 2 speeltuinen verder zit (hij mag sinds 2 jaar in 2 speeltuinen komen, niets aan veranderd) en dan nog liegen ook... 'Ik doe het echt nooit meer' is zn vaste zin. Probleem is hier wel dat mijn man blijft waarschuwen. Dus hij krijgt die ruimte ook. Ik ben wel strenger, 1 waarschuwing met korte uitleg, daarna consequenties die ik vooraf mededeel. Kan op de trapzitten zijn, kan een paar dagen niet buitenspelen zijn of als hij wat van zn broertje weer afpakt, pak ik zijn pokemon kaarten af. Maar goed, helaas mijn man grijpt echt te weinig is. Is dan te moe en heeft geen zin om t conflict aan te pakken.
Dit. Ik vond de leeftijd 5/6 een grotere uitdaging. Toen werden mijn boze aanwijzing soms weg of uitgelachen leek het wel. Dat durft hij inmiddels al lang niet meer. Maar hier sinds zn 7e echt in een goede flow gelukkig.
Zeer herkenbaar. Moet wel zeggen we hebben een hb kind , autonomie is een woord dat bij hem past. Ben nu meer bezig met stoppen met praten wanneer hij er dwars doorheen gaat. Directe consequenties bij zijn handelen. We proberen in te laten zien dat zijn keuzes consequenties hebben. Wel erg vermoeiend. Niet leuk. Lees mee voor meer tips
Heel herkenbaar! Dat brutale ook echt irritant. Gisteren heb ik dr tablettijd afgepakt omdat ze toen ik dr ophaalde van de bso, ze gewoon wegliep en dr tong naar me uitstak. Dra-ma natuurlijk. Maar ja ik weet ook niet wat anders te doen.
Mijn 8jarige dromer is nooit een goede luisteraar geweest. Maar hij is niet opstandig ofzo. Af en toe wat dwars als als hij iets aan zijn hoofd heeft of moe is. Maar over een hoop valt te praten en dat maakt het makkelijker dan toen dat nog niet kon.
Nu ook weer.. Hij wilde met een vriend spelen, maar dat kon vandaag niet. Hij fietst zo weg 'ik ga toch'. Zie ik ze bij de moeder van het vriendje staan, vriend moest naar zwemles, dus kon ook niet. Nu is mijn zoon al ruim een uur boos. Ik ben trouwens wel consequent, maar de consequenties maken ook weinig indruk.
Hier alleen als zoon te lang op de iPad/PlayStation is geweest of hij iets spannend vindt (verjaardag, schoolreis enz). Dan merk ik al dat hij niet zoveel kan hebben. Meestal werkt even samen iets leuks/rustigs doen dan wel. Even knutselen , timmeren, spelletje doen of voorlezen. Daar heeft hij dan geen zin in maar als we eenmaal bezig zijn vindt hij het fijn en komt er vaak wel uit wat hem dwars zit. Soms is hij echt boos om niks (ook spanning dan ofzo) en gaat hij op bed huilen en schreeuwen hoe stom ik ben. Na een tijdje roept hij dan dat hij wil praten en zegt hij sorry en krijg ik 100 knuffels. Het helpt hier vooral als ik rustig blijft, wat ook niet altijd lukt, en begripvol. Straf geven heb ik eigenlijk nooit gedaan. Wel duidelijk zeggen wat ik verwacht en wat de consequentie is als het niet gebeurd. En als hij onaardige dingen zegt geef ik aan hoe dat voor mij voelt. Hij voelt zich dan al snel schuldig en gaat sorry zeggen. Ik zeg ook sorry als ik onaardig of chagerijnig ben geweest, dat vind ik heel belangrijk.
Dat brutale valt nog mee maar als hij moet stoppen op zijn schermpje is inmiddels wel gezeur en verschrikkelijk wijsneuzerig inderdaad. En dat eeuwige : “Jahaaaa!” *grrrrrrr*
Hier is brutaal en niet luisteren bij mijn jongste het teken dat er iets niet lekker zit, bv te druk, te weinig slaap, dat soort dingen. Ik probeer haar dan vooral positief te benaderen, een brutale toon bv te negeren (zoals een ‘jahaaaa!’ - ik doe net alsof ik gewoon ‘ja’ hoorde ), wat meer complimentjes te geven, en bv ‘s avonds iets rustigs en gezelligs doen (bv film kijken samen).
Moet wel eerlijk toegeven dat de mijne een zeer braaf exemplaar is. Heeft nog nooit gezegd dat ik een stomme moeder oid ben. En hij was ook zeer geshockeerd toen hij zijn vriendje dat hoorde zeggen tegen zijn moeder.
Dat zegt die van ons ook niet. 1 keer zei hij iets in die trant. Zelf is hij best theatraal dus ik slaakte een geschrokken zucht, blik naar beneden en zei niks. Daarna geeft hij dat nooit meer gedaan
Hier was het eergisteren nog dat ze hier niet meer wilde wonen. Stormde naar boven want we zijn zo stom. Waar ze dan wel.wil wonen wist ze dan weer niet.
Onze zoon zei de gevleugelde woorden 'stomme k#t vader' (vriendje is 4 jaar ouder),zag zijn vader van 0 naar 100 gaan incl kloppende ader in de nek. Dus nu zijn we vooral gewoon stom nou helemaal prima. Noem mij gerust stom, op dat moment ben ik ook geen leuke moeder. Maar dan word ik wel extra stom als je dat tegen mij zegt Die van 3 nam t helaas over en heeft een hele periode stomme k#t vader gezegd. Maar bij hem werkt negeren het beste dus dat is uitgedoofd. En nee ik ben geen ordinaire tokkie moeder zo voelde ik mij wel, met een 3 jarige zo vloekend 'zucht'