Hoi! Ik vroeg mij af of jullie tips hadden qua het (tijdelijk) uit elkaar gaan? We hebben al langere tijd problemen met elkaar. Therapie wou/wilt hij niet. Ik wil het liefst dat hij (tijdelijk) het huis uit gaat, terwijl hij juist wil blijven. Hoe hebben jullie het aangepakt toen er dingen veranderd moesten worden, maar dat je niet weet vanwege de kinderen of je er meteen een punt achter wilt zetten?
Ervaring met deze situatie heb ik niet, mij lijkt stap 1 wellicht toch relatie therapie om te kijken waar de schoen wringt. Wat ik me wel altijd oprecht afvraag is waarom denk je niet uit elkaar te kunnen gaan voor de kinderen ? Ik bedoel een liefdeloos huwelijk als voorbeeld lijkt mij ook niks, en veel verspilde tijd en energie want de bom barst toch wel ooit een keer... alleen vechten voor de relatie ala je dat zelf wilt ala het om de kinderen gaat zijn er wellicht andere oplossingen
Bij wie blijven de kinderen? Die persoon moet in het huis blijven is mijn advies. De ouder die (tijdelijk) weg gaat wel zoveel mogelijk in het leven van de kinderen houden. Wanneer het kan, de kinderen naar bed brengen. Regelmatig iets met de kinderen doen, al is het alleen maar even naar de speeltuin. Kijken hoe jullie het financieel gaan regelen als 1 van jullie ergens anders woont. Een plan maken hoe/wanneer/criteria voor de uiteindelijk beslissing of het tijdelijk uit elkaar zijn blijft of definitief uit elkaar gaan wordt Bijvoorbeeld over 2 maanden hebben we een gesprek hoe we verder gaan. Beide nemen we de 2 maanden om te kijken of we verder willen gaan. De reden dat het nu niet meer lukt is voor mij........en voor jou....... In de 2 maanden kunnen we kijken of we hier iets in kunnen en willen veranderen. Valt dit niet met hem te bespreken, dan kan je dit voor jezelf bepalen.
Ik vind dat ik mijn kinderen wel verplicht ben om te proberen alles uit de relatie te halen wat er te halen valt. Ik "zeur" al een jaar om therapie. Hij heeft de ene na andere smoes waarom hij niet wilt of kan. Mocht het alsnog niet werken dan houd het inderdaad op.
Jeetje wat naar, tja dan is het misschien een idee om te vertellen dat je het niet ziet zitten zonder therapie? Komt een beetje over alsof je aan een dood paard zit te trekken, het moet wel van beide kanten komen natuurlijk. Hoe reageert hij zelf op een ‘serieus’ gesprek over de situatie? Wil hij verbetering? Ziet hij het probleem wel/niet? In iedergeval heel veel succes
Vanuit mijn ervaring, als kind in een liefdeloos maar respectvol huwelijk, kan ik zeggen dat ik mijn ouders enorm bewonder en respecteer dat ze gekozen hebben om voor mij bij elkaar te blijven. Ze hadden samen gekozen voor een gezin - voor mij - en hebben er daarna voor gekozen dat "project" ook samen af te maken. Ik heb een gelukkige jeugd gehad in één huis, één gezin. En daar ben ik mn ouders heel erg dankbaar voor. Kijk, als je elkaar de tent uitvecht is het een ander verhaal. Of als er psychische problemen of verslavingen spelen. Maar als twee volwassen mensen het fatsoen kunnen opbrengen om hun kind(eren) een stabiele jeugd te kunnen geven, is dat - in mijn optiek - alleen maar toe te juichen. Edit: en in mijn geval is die bom nooit gebarsten. Niet tijdens hun huwelijk en ook nu, sinds mn ouders zijn gescheiden toen ik 18 was, gaan ze nog steeds heel vriendschappelijk met elkaar om.
Ik denk zelf dat veel afhangt van het soort problemen die spelen. Is er sprake van slechte communicatie? Verschillen jullie teveel in normen en waarden? Is er sprake van verslavingsproblematiek? Zijn er schulden die druk op de relatie leggen? Is de koek gewoon op? Enzovoort. Voor sommige zaken valt hulp te zoeken. Bij sommige zaken kom je erachter dat er geen gemene deler meer is om de relatie voort te zetten. Wat wel van belang is dat jullie er samen uitkomen hoe jullie, als jullie nog mogelijkheden zien, de problemen aan willen pakken. Jij wil dat hij (tijdelijk) weggaat, hij wil blijven. Jij wil therapie proberen, hij wil geen therapie. Hoe wil hij de problemen proberen op te lossen? Heeft hij daar een visie op?
Er is niet 1 bepaald probleem waardoor we tot deze conclusie zijn gekomen. Maar er zijn dingen gebeurd/gezegd waarmee nu de maat vol is. Hij herkent het probleem, maar dan zegt hij dat we het gaan veranderen. Dat duurt dan meestal hooguit 2 weken voordat we beide weer in het oude gedrag vervallen. Ik sluit mij enorm af en bouw een telkens hogere muur om me heen terwijl hij zich dan ook meer afgewezen voelt. Het is echt een wisselwerking op elkaar, waar we nu echt acties moeten gaan ondernemen. Zodat we elkaar straks niet het huis uit vechten.
Ik denk dat het lastig is om tips te geven. Iedere situatie is anders natuurlijk. Jullie zullen er in ieder geval samen uit moeten komen. Mijn ex is toendertijd bij zijn moeder in gaan wonen. Toen hij weg was, werd pas duidelijk hoeveel rust dat bracht. Zowel bij mij als bij de kinderen. Dus toen was het voor mij ook duidelijk dat het een goede keuze is geweest en heb ik de scheiding door gezet. Mijn ex is het daar nooit mee eens geweest, maar gelukkig hebben we alles in goed overleg kunnen regelen. Het contact is gelukkig heel goed. Vanavond moet ik bijvoorbeeld weg, en mijn ex komt hierheen om bij de kinderen te blijven. Maar hij biedt gelijk aan om hier te koken, zodat we met zijn allen kunnen eten. Dat is zo fijn voor de kinderen, dat we dat soort dingen nog wel kunnen doen.
Waarom ga je eerst niet eens zelf in therapie om te kijken naar jezelf. Dat kan nooit kwaad. Niet dat ik zeg dat het jou schuld is. Maar wel om de zaken helder op een rijtje te krijgen.
Zou toch eerst kijken of relatie therapie niet kan helpen. Vorig jaar heb ik tegen mijn man gezegd we gaan in relatie therapie of uit elkaar want dit kan zo niet langer. Hoewel mijn man helemaal geen zin had in therapie heeft ie het wel gedaan omdat hij toch wel ergens wist dat we anders er niet alles aan gedaan hadden om bij elkaar te blijven. Het heeft ons enorm geholpen. Onze therapeut kwam gewoon bij ons thuis. Mijn man heeft toen meteen aangegeven dat ie er eigenlijk niet in geloofde dat het zou werken. En weet je, het heeft wel gewerkt. Sinds we in therapie zijn gegaan en sinds het beëindigd is hebben we eigenlijk geen knallende ruzie met gehad. Jouw man kan eigenlijk maar kiezen tussen 2 dingen, of therapie of uit elkaar als het zo niet meer gaat. Ging ie niet weg maar ook geen therapie? Dan zou ik zelf m'n boeltje pakken en opstappen.
Maar dan is er wel enerzijds liefde geweest alleen niet romantisch in mijn optiek. Daar is dan (lijkt mij) ook over gecommuniceerd van beide kanten. Dit gebeurd bij TO niet. Vanuit mijn ervaring ben ik blij dat mijn ouders gescheiden zijn omdat ze nu juist vriendschappelijk en respectvol met elkaar omgaan. Al heb ik hoe dan ook respect voor jouw ouders dat ze dat zo hebben kunnen regelen!
Dan denk ik dat je echt duidelijke grenzen moet gaan trekken en beide moet erkennen dat jullie (professionele) hulp nodig hebben. Je vraagt nu om tips op een forum heb je er al aangedacht de situatie te analyseren met iemand die jullie beide kent en ziet functioneren als gezin? Mits zo’n iemand eerlijke feedback geeft kan dat ook een compleet andere visie geven op de situatie
Mijn mening: als het al erg genoeg is om tijdelijk uit elkaar te gaan, dan kan je net zo goed helemaal uit elkaar.. Tenzij je echt denkt dat tijdelijk uit elkaar hem over de streep gaat halen om nog iets te proberen qua therapie.. Ik zou het meer in die zin verwoorden: OF we gaan nu in relatietherapie om er nog iets van te kunnen maken, OF we gaan nu uit elkaar. Dat is de voorwaarde. Ik vind, zeker als je kinderen hebt, dat je dat aan jezelf en de kinderen verplicht bent om te proberen.. Wij hebben wel relatietherapie gehad, maar het heeft niet geholpen, en in ons geval heb ik altijd gezegd: het enige wat ik niet doe is tijdelijk uit elkaar, dat vind ik voor de kinderen te verwarrend en dan zijn we al zover heen dat het tijd is om de knoop gewoon helemaal door te hakken ipv maar half.