Het moment dat mijn zoontje werd geboren overviel mij onmiddellijk het gevoel dat ik nooit nog onbezorgd door het leven zou gaan. Ik zou me altijd zorgen maken en me afvragen of alles ok met hem is. Om eerlijk te zijn is dit ook waarheid geworden... Ik vraag me letterlijk bijna altijd af of hij het wel goed maakt. Ik ben ook bang geweest voor de eerste keer dat hij ziek werd. Sinds hij 4 maanden is en naar de kindercrèche gaat, is hij ook al 2 maanden non-stop ziek geweest. Ergens in mijn achterhoofd sluipt dan altijd de gedachten: dit prachtig jongetje is jouw verantwoordelijkheid, je kan niet stoppen met onbezorgd te zijn, want wat als het wel iets ernstigs is, dan is het jouw schuld omdat je niet bent blijven zoeken naar een oplossing,... Wanneer werden jullie als moeder minder (over)bezorgd? Wanneer konden jullie het een beetje beter loslaten? Ik weet ook wel dat ik niet telkens moet vrezen dat zijn leven in gevaar is. Maar het is zo moeilijk om niet bezorgd te zijn. Het helpt ook niet dat er vaak wordt gezegd (ook door manlief) dat ik moet stoppen met zo bezorgd te zijn, dat het niets is,... en dat blijkt er dus wel iets te zijn! Het voelt soms gewoon alsof ik alleen ben om over hem te waken. Alsof de rest te laks is...
Wat rot dat je je zo voelt en ook dat je er alleen in staat voor je gevoel. Kun je er met iemand over praten? En komt het niet deels ook nog door de hormonen die door je lijf gieren? Volgens mij is ziek zijn heel normaal sinds ze naar de kinderopvang gaan, ze pakken virussen gemakkelijker op. Je hoeft het niet alleen te doen, wanneer je twijfelt is er een huisarts voor advies. Je bent mama, geen arts, gelukkig maar dat we niet alles hoeven weten. Dat helpt mij wel om het los te laten. Ze gaat vallen, ze gaat zich pijn doen, zich niet lekker voelen etc. En nee, ik weet dan niet altijd op voorhand wat ik moet doen, maar als het zich voordoet vertrouw ik erop dat ik dan een keuze maak die op dat moment goed is. Misschien helpt deze gedachte voor jou ook?
Helemaal onbezorgd geen idee, volgens mijn moeder nooit meer Maar het grote zorgen maken als ze een keertje ziek zijn of vallen, dat minderde hier wel na een tijdje. Elke keer dat er iets gebeurt krijg je daarna weer een stukje meer vertrouwen dat het wel goed komt. Maar als je merkt dat je het echt heel moeilijk hebt met loslaten en dat je je overheerst voelt door deze gedachten, dan kan het misschien toch helpen van hierover te praten met iemand?
Volgens mijn moeder wordt het bezorgde wel iets minder als ze uit huis zijn. Maar bezorgd blijf ik wel. Al klinkt het bij jou wel heftiger dan dat ik het voel/zou omschrijven. Dat heb ik echt alleen de eerste dagen gehad (het gevoel dat ik hem in leven moest houden zeg maar). Misschien is het een idee dat je er met iemand over gaat praten? Want het is een onwijs rotgevoel en omdat zo lang te hebben...
Ik vind je gevoel ook wel vrij heftig klinken eerlijk gezegd. Misschien geen gek idee om toch eens met iemand erover te praten als je dat zou willen. Nu ben ik een vrij nuchter persoon, dus wellicht bekijk ik het ook anders. Ik herken het voor een deel wel, maar ons dochtertje is dan ook ernstig ziek geweest, dus ergens in mijn hoofd blijft altijd wel dat stemmetje, let maar op, op een dag gaat het weer mis. Maar dat voert niet de boventoon, doorgaans kan ik gewoon genieten van de kinderen, als ik aan het werk ben denk ik uiteraard aan ze en vraag me af hoe ze het hebben op school of bij de opvang. Toen ze baby waren stuurde ik vaak wel even een berichtje naar de gastouder of oma om te informeren hoe het ging en als ze dan hun dag niet hadden vond ik dat wel even lastig en voelde ik me bezwaard dat ze ergens anders waren. Maar in de mensen bij wie ik mijn kinderen achter laat heb ik het volste vertrouwen, dus nee echt bezorgd ben ik dan niet. Ik weet dat zij ook juist kunnen en zullen handelen wanneer dit nodig is. Ik zou echt kijken of je met iemand kan praten hierover en wellicht iets qua ontspanning zelf doen. Het lijkt me vreselijk vermoeiend, zo niet slopend om de hele dag zo alert te zijn en je continue zorgen te maken en dat bedoel ik niet negatief hoor! Sterkte ermee...
Zo herkenbaar... In de kraamweek vloog me dat ook echt aan... Inmiddels ben ik aan het idee gewend dat ik inderdaad nooit meer onbezorgd door het leven zal gaan. Dat hoeft ook niet, want het laat zien dat mijn kinderen het allerbelangrijkste zijn in mijn leven en dat is nu eenmaal ook zoals het is. Het wordt niet minder, maar je leert er beter mee om gaan. Dat is zoals ik het ervaar. Het scheelt ook als ze goed praten en kunnen zeggen wat er is. Maar wat ze wel eens zeggen 'kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen' is ook wel weer waar... Natuurlijk niet in alle gevallen, want kleine kinderen kunnen ook enorme zorgen met zich meebrengen... Je leert met de jaren vaak ook meer te vertrouwen op je gevoel, wat ook kan helpen. Als het je echt blijvend belemmerd, dan zou ik inderdaad kijken of je er met iemand over kunt praten.
Het eerste jaar kon ik mijn kinderen moeilijk loslaten. Ik vind het moeilijk om ze weg te brengen en dat mocht voor mijn gevoel alleen voor nuttige dingen (werk of een andere nuttige afspraak), vanaf dat ze een jaar waren, had ik het gevoel dat ze beter zonder me konden en minder kwetsbaar waren. En ja, ze zijn dat eerste jaar vaak ziek, zeker als ze naar het kdv gaan, het tweede jaar werd dat hier ook minder bij de oudste.
Bedankt voor jullie reacties! Het doet me inzien dat ik misschien toch wat bezorgder ben dan de gemiddelde moeder. Ik weet dat jullie allemaal zielsveel van jullie kinderen houden. Het is een eerste stap om te beseffen dat ik me dus minder zorgen zou moeten maken. Ik ga er alleszins eerst zelf een beetje proberen aan te werken!
Jouw zoontje is nog klein, logisch dat dit gevoel nog enorm aanwezig is. Mijn oudste heb ik als een leeuwin beschermd van alles en iedereen tot het moment dat hij zelf kon laten merken iets niet te willen. Het verkouden zijn hoort er nu eenmaal bij. Mijn jongste is om de haverklap verkouden, daar krijgen ze niets van hoor, behalve goede weerstand. Bij de jongste heb ik dat overheersend gevoel ook gehad, maar dat ging wat sneller over, ook omdat hij wel een pittig karakter heeft en sneller liet merken het ergens niet mee eens te zijn. Bij de oudste krijg ik nu af en toe al buikpijn als het moment komt dat ik hem alleen naar school moet laten fietsen.
Ik ben nog steeds wel (over)bezorgd denk ik. Mijn moeder zelfs nog en mijn zusje en ik zijn al een flinke tijd volwassen. Balans is het belangrijkste denk ik. Ik houd ze niet tegen om erop uit te gaan bijvoorbeeld, maar dan wel met redelijke afspraken (zo mogen ze niet in het donker fietsen nu etc).
Ik herken het wel van de babytijd. Toen ze een jaar of 3 waren was het al veel minder erg. Bij mij lag het er aan dat ze prematuur geboren zijn (oudsten dan). We hebben veel mee gemaakt. Vertrouwde de zorg maar aan een paar mensen toe. Na het eerste half jaar ging het beter. Berg op. En nu zitten ze op school. Heerlijk vind ik het. Even weer tijd voor mij. En ja, ongerust kan ik echt wel zijn. Maar voor mij in gezonde proporties. Gaandeweg worden kinderen zelfstandiger en zelfredzaam. Dan kom je weer andere dingen tegen Gevoel volgen helpt mij. Mocht het je dag echt bepalend dan is het veel, en zou je hulp kunnen zoeken. Verder afleiden zoeken, vertrouwen hebben in jezelf en andere die voor je kind zorgen. En dat kan in kleine stapjes. Sterkte met dit overweldigende gevoel. Ik hoop dat je er een weg in gaat vinden
Mijn oudste kind is inmiddels 17 jaar en daar kan ik ook nog zorgen om hebben en vooral nadat er ruim een week geleden hier in de buurt op klaarlichte dag een jonge twintiger is doodgestoken. Ik ben altijd bang dat die in een conflict terecht komt en tegenwoordig is het " normaal" om dan maar een mes te trekken Dit is momenteel toch wel een angst bij mij en vooral omdat het ook een jongen is die wel houdt van een beetje spanning en niet bang is aangelegd.
Ik herken de bezorgdheid beschreven door TS niet echt. Ik was/ben (zeker bij eerste) wel met vlagen onzeker (doe ik het goed?), maar ik sta vrij nuchter in m.b.t. ziek zijn, ongelukjes e.d. Ik ben een 'kans is klein, dus zal wel niet' type. Wat ook wel geholpen heeft is ervaring. De eerste keer dat je kind 40 graden koorts heeft is spannend/beetje eng, maar als je dan ervaren hebt hoe dit ook weer weggaat zonder problemen, dan is het de volgende keer minder eng. Veel dingen die bij eerste nog spannend waren, stelden bij tweede/derde niet meer zoveel voor. Zorg uit handen geven heeft ook wel geholpen. Mijn kinderen zijn vanwege werk allemaal vanaf 3-4 maanden oud 3 dagen naar KDV geweest en dat is prima gegaan. Zorgen die ik nu heb gaan vooral over dingen die 'nieuw' zijn (geen 'geruststellende' ervaring dat het wel goed komt) of waar ik negatieve ervaringen mee heb in verleden (dat het dus niet zo maar goed komt).
Haha ja ben een paar maanden even helemaal weggeweest, zat er veel te veel op. Nu kom ik af en toe even kijken wanneer ik tijd en zin heb, maar probeer het te beperken voor m'n eigen bestwil. Maar met onze dochter gaat het goed! Is lekker bijdehand, heeft het naar haar zin op de peuterspeelzaal en ontwikkeld zich (voor zover wij zien) goed. Na de zomervakantie gaat ze naar groep 1, dus de tijd vliegt ook wel weer.
Ik ben ook zo bezorgd... kan mij enorm druk maken om (voor andere) kleine dingen. Het ervan bewust zijn is zo belangrijk. Hierdoor kan ik wat beter relativeren. Zo gaat hij bijvoorbeeld naar de peutergym met zijn vader. Anders ren ik de hele tijd achter hem aan omdat ik bang ben dat hij valt en wat breekt ofzo... Terwijl hij gewoon moet kunnen gymmen natuurlijk xD. Het duurde toch wel ruim een jaar voordat ik hem weg kon brengen naar het kdv bijvoorbeeld zonder dat ik continue aan hem moest denken. Kon mij ook enorm rot voelen als hij een slechte dag had en ik op mijn werk zat. Ik merk wel dat ik nu wat meer durf los te laten. Hij leert en gaat vooruit. Dan zie ik dat hij het ook gewoon kan. Die ruimte moet ik hem geven. Het word dus met de tijd beter. Zorgen blijven altijd denk ik maar het word hier iig minder extreem.
Ik ben nooit echt bezorgd geweest. Wel in de stress gezeten omdat ze slecht groeide het eerste half jaar en veel huilde. Ze is nagekeken door de kinderarts en gezond verklaard. Ik ben denk te nuchter. Ik heb ook een medische achtergrond. Misschien dat dat scheelt.
Niet zo bezorgd dat ik er dagelijks mee bezig ben.. maar toen mijn eerste werd geboren, kwam het besef wel echt binnen wat een grote verantwoording het is om kinderen te krijgen.. Zo veel liefde voor mijn kinderen, dat ik bang ben ze ooit kwijt te raken. En nu mijn oudste inmiddels naar school gaat, vind ik dat ook weer een moeilijk punt van verder loslaten.. Want waar ik eerst uitgebreid verslag kreeg van de dagen dat hij naar de opvang ging.. hoor ik nu enkel af en toe een; 'het ging goed hoor'. Maar ondertussen heb ik er geen idee van hoe zijn dagen zijn en dat vind ik soms wel lastig. Qua ziek zijn gaat het nu wel beter nu hij ouder is en kan aangeven waar hij last van heeft. Nu juist weer bij de jongste dat ik sneller wat bezorgd en alert ben wanneer zij ziek is. (Maar gelukkig nog niet echt ziek geweest).
Dat is goed om te horen en jeetje straks alweer 4 jaartjes. Ik kan me jullie verhaal nog zo goed herinneren. Het lijkt als iets onschuldigs te beginnen en dan ineens staat je wereld op zijn kop. Bedankt voor je update en natuurlijk veel gezondheid toegewenst.