Goedemorgen! Mijn man werkt fulltime in de gezondheidszorg. Hij heeft nu nog geen vast contract, maar die krijgt hij hoogst waarschijnlijk in september. Maar nu vermoedt hij (en ik ook) dat hij op het randje zit van een burnout. Hij heeft het de laatste tijd ook erg druk op het werk. Ik merk dat hij teveel hooi op z’n vork neemt. Thuis is hij de laatste tijd wat somber, heeft minder zin om wat te ondernemen als hij vrij is, hij wil het liefst gamen de hele dag. Hij is geen drinker, af en toe een glaasje, maar vorige week kwam hij dronken naar bed terwijl hij de volgende dag gewoon moest werken! Niks voor hem. Ook vind ik hem vergeetachtig, hij heeft vaker last van hoofdpijn/migraine. Hij zegt zelf ook dat hij met tegenzin naar het werk gaat de laatste tijd. Volgens een online testje heeft hij een burnout. Niet dat we veel waarde aan zo’n test hangen, maar het is misschien wel iets om over na te denken. Hij heeft net 2 dagen vrij gehad en is nu weer naar het werk. Vanmorgen werd hij zo moeilijk wakker, chagrijnig en down was hij ook. Hij wil zich niet ziek melden omdat hij zich verantwoordelijk voelt voor de cliënten, zo van: ‘Maar als ik niet ga dan wordt ‘dit’ niet geregeld!’ Of ‘Als ik niet ga dan krijgen ze ‘dat’ niet vandaag!’ Hij denkt teveel aan zijn cliënten en te weinig aan zichzelf. Hij slooft zich ook erg uit op het werk omdat hij zich onmisbaar wil maken in de hoop dat hij in september dat vaste contract krijgt. Maar echt, zo gaat het niet langer.. ik herken mijn man niet meer. Hij is ook bang dat we het financieel niet redden als hij zich nu ziekmeldt voor een tijdje en dan zijn eventuele vaste contract op het spel zet. Ik heb hem uitgelegd dat het even passen en meten wordt als hij in het ergste geval in de WW komt, maar dat we er wel uit komen. Ik vind zijn gezondheid veel belangrijker! Maar wat nu eigenlijk? Stel hij meldt zich een tijdje ziek, zet hij dan inderdaad zijn vaste contract op het spel? Het contract is nu al 3x een halfjaar verlengt, daarna moeten ze hem (geloof ik) een vast contract geven. Mogen ze hem tijdens zijn burnout ontslaan? Ik heb echt geen idee hoe dit allemaal werkt. Het enige wat ik wil, en dat is eigenlijk het allerbelangrijkste, dat mijn man zichzelf weer wordt. Het doet me pijn om hem zo te zien. Maar het stukje vastigheid in het vooruitzicht zet hij dan misschien wel op het spel. Bedankt alvast voor het lezen.
Wat vervelend allemaal. Ik vrees wel dat wanneer hij zich nu ziek meldt hij daarmee wel de kans op een vast contract verspeeld. Werkgevers zitten hier doorgaans niet op te wachten wat ook begrijpelijk is, hoe rot het ook klinkt. Ik weet niet hoe zijn relatie tot zijn leidinggevende is? Is die goed genoeg om open kaart te spelen? Wat maakt het voor hem zwaar en wat kan die evt veranderen om het minder zwaar te maken?
Het vervelende is dat hij sinds een paar weken een nieuwe leidinggevende heeft. Tot nu toe is ze erg tevreden over hem, maar ja, dat komt ook omdat hij zich zo uitslooft. Eerlijk gezegd denk ik dat juist zij de rede is dat hij nu teveel hooi op z’n vork neemt. Ze heeft voor alle werknemers een takenlijst gemaakt, die taken erbij vallen hem zwaar naast zijn normale taken. Het gaat hier om een instelling voor jongeren, ze hebben te maken met instroom en uitstroom, de jongeren hebben allemaal een eigen kamer en de kamers moeten nu van de nieuwe leidinggevende grondig worden schoongemaakt en worden opgeknapt. En ik denk dat dat mijn man even teveel wordt..
Ook wel vreemd dat dat soort teken bij de hulpverlening komt te liggen. Lijkt er op dat ze er geen extra geen geld voor uit willen geven, maar dit hoort natuurlijk niet bij de hulpverlening. Weet hij hoe collega's dit ervaren? Kunnen ze met elkaar aangeven dat het te veel is?
Zou toch even bij de leiding gevende aan de bel trekken dat het ergens te veel wordt. Dan kan hij samen kijken ( met het team ) hoe de werkdruk omlaag kan zonder direct bij huis te moeten zitten of probleem nog groter maken met doorbuffelen. Voor je man en de andere collega's.. Samen in team vergadering eventueel inbrengen hoe andere het ervaren en mee om gaan.. Ik werk in de zorg en bij bosjes raken collega's overspannen / burn out. Ik schrik er echt van. Zelf geen last van gelukkig omdat ik veel zelf kan inplannen maar gevoel cliënten te kort komen is zo herkenbaar. Dat heb ik ook wekelijks met vergaderingen, cursussen etc.
Nee je mag iemand niet ontslaan tijdens een burn out. Maar van ontslaan lijkt in dit geval geen sprake. Een tijdelijk contract eindigt van rechtswege. En zonder opgaaf van redenen mag men besluiten om een contract niet te verlengen. Het risico is er natuurlijk dat als je (langdurig) ziek bent, er voor wordt gekozen om niet te verlengen. Zeker als die verlenging geen tijdelijk maar een vast contract moet zijn.
Wat vervelend dat je man zich zo voelt! Ik werk in de zorg en herken ook de hectiek, de druk en alle randzaken die moeten gebeuren(buiten het behandelen van de cliënten om). Hoe ervaren zijn collega’s het? Is het bij meerdere het geval dat de werkdruk te hoog is? Dan is het vaak makkelijker aangeven. Miss kan hij aangeven bij zijn leidinggevende dat hij graag hard werkt, het ontzettend naar zin heeft en graag wil laten zien wat hij in zijn mars heeft maar dat hij hierin zichzelf wat voorbij is gelopen. Dat ze samen kunnen kijken wat hij de afgelopen tijd allemaal extra heeft gedaan en hoe ze dat de aankomende periode kunnen aanpassen zodat het behapbaar blijft. Als hij durft zou hij zelfs in een gesprek aan kunnen geven dat hij heel graag een vaste aanstelling wil en bang is deze niet te krijgen als hij een dag maar 80% geeft i.p.v. de gewonelijke 150%. En dat hij graag hier wil blijven omdat het werk heel leuk is en het bij hem past. Succes en hopelijk voelt hij zich snel beter
Het is inderdaad een geldkwestie, daar staan ze bij deze instelling (in ieder geval in onze woonplaats om bekend), de nieuwe leidinggevende vroeg laatst alle medewerkers zelfs of ze rond wilden vragen in hun vriendenkring of er vrijwilligers waren die zouden willen helpen met de kamers schilderen etc! Ik zal mijn man vanavond eens vragen hoe andere collega’s dit ervaren.
Een burn-out is echt heel heftig (helaas ervaringsdeskundige). Als ik dit zo lees zijn het wel voortekenen van een eventuele burn-out. Maar hij kan ook 'gewoon' overwerkt zijn. Is heel lastig om dat op afstand zo te beslissen. Daarnaast ben ik natuurlijk ook geen huisarts of specialist Ik heb een tip gekregen van mijn ex-leidinggevende, die ook een burn-out heeft gehad: doe vooral veel leuke dingen. Daarvan laad je je batterij weer op! Als je blij wordt van slapen; slaap lekker 14 uur achter elkaar. Ga fietsen, sporten, darten, skippyballen of whatever. Maar doe de dingen die jij leuk vindt! En plan een afspraak in bij de huisarts, wellicht kan hij/zij je man (maar ook jou!) handvatten geven. Veel succes!
Ik vraag me af: werkt de leidinggevende net zo hard mee in de schoonmaak en in het verf gebeuren? Zit hier een vaste deadline aan vast? Een nieuwe leidinggevende betekent meestal veranderingen. En flinke opknapbeurt is voor iedereen zichtbaar. Maar moet niet te kosten gaan vh personeel (van wat ik begrijp redelijk schaars is) Misschien even onderling met de collega’s overleggen hoe zij er tegenaan kijken? Wie weet kan het gewoon in een langzamer tempo? Of kan er hulp gevraagd worden aan de familieleden vd jongeren en aan de jongeren zelf? Burn-out: het evenwicht is verstoord. Doe inderdaad leuke dingen in je vrije tijd en ga naar buiten. Stukje wandelen of fietsen. Even de hoofd leegmaken. En qua contract: er is volgens mij zoveel tekort in de zorg. Hij heeft vast zo weer een andere baan, mocht hij het echt niet meer trekken.
Ziek melden zou ik niet doen. Ik zou er eens goed voor gaan zitten om na te denken welke taken prioriteit hebben en wat later kan of wat niet zo belangrijk is om te doen. Qua opknappen van de kamers, daar kan je met zijn allen, jongeren en begeleiders een heel tof project van maken waar de jongeren heel veel van kunnen leren en zeker in mee moeten doen. Het is hun kamer dus geef ze ook regie. Hij zal zelf moeten gaan starten met grenzen stellen en zaken anders gaan doen. Want wat heeft hij aan een vast contract als hij bet niet echt leuk vind om zo te werken.
Even een update: M’n man is gisteren ingestort op het werk. Er kwam weinig uit z’n handen, een simpele taak zoals het weekgeld verdelen heeft hij een uur over gedaan terwijl hij daar normaal gesproken een kwartiertje over doet. Hij is halverwege de dag in huilen uitgebarsten en is naar huis gegaan. Ik heb de huisarts gebeld en geregeld dat hij er even tussendoor kon omdat het echt niet goed ging. De huisarts heeft hem aangeraden om rust te nemen. Ook heeft ze hem doorgestuurd om bloed te laten prikken op B12 etc. Uitslag volgt nog. Volgende week kan hij terecht bij de praktijkondersteuner (psycholoog). Hij heeft zich deze week ziekgemeld en volgende week had hij gelukkig vrij, dus in ieder geval 2 weken rust. Vandaag heeft hij ook zijn leidinggevende gesproken en zij was allesbehalve begripvol! Wat een k*twijf! Ze begon meteen al met: ‘Hoe lang ben je van plan om thuis te blijven want je hebt ook je verantwoordelijkheden hier. Ik moet nu kijken hoe ik jouw uren moet gaan opvullen, flexers zijn duur!’ Ze zei niet eens hoe vervelend ze het voor hem vond. Echt ALLES draait daar om de centen. Mijn man werkt daar al 9 jaar (eerst een andere functie, dus vandaar nu nog geen vast contract) en hij meldt zich niet ziek om z’n zweetvoeten. Hij neemt binnenkort ook nog contact op met de coach van z’n werk om te overleggen hoe nu verder. Iemand hier vroeg of ze zelf ook mee schilderde en zo, nou, nee dus. Zelf zit ze op kantoor. Ze werkt in vergelijking met mijn man veel minder, 4 dagen in de week, terwijl mijn man soms wel 7 dagen achter elkaar werkt en dan maar 1 dag vrij heeft.
Net jouw update gelezen: wow, dit klinkt echt als een enorm ongezonde werkplek waar geen ruimte is voor de werknemers. Het lijkt wel of de maatschappij steeds meer draait op het idee dat mensen robots zijn i.p.v. mens. Alsof we een aan en uit-knop hebben die we zo maar kunnen bedienen. Veel beterschap voor jouw man. Misschien niet leuk, maar wel goed om even alles in te zetten op herstel. Actie van de HA is goed! Jammer van de kans op het eventueel mislopen van een vast contract, maar gezondheid boven alles. Ook al is dat op deze manier heel makkelijk gezegd. Vind het sowieso heel bijzonder dat hij zich al 9 jaar flink inzet en nog niet is beloond met wat meer zekerheid, ondanks functiewisseling.. aan flexibilisering van de arbeidsmarkt zit echt een max!!
Mijn ervaring is dat mensen die zich uitsloven zelden de waardering krijgen die ze verdienen en idd op hun tandvlees gaan lopen om vervolgens zelf aan het kortste eind te trekken. Is dat niet 'hardlopers zijn doodlopers'? Het is voor jouw man een beetje laat (maar nooit té laat), maar ik zou écht adviseren om duidelijke grenzen voor zichzelf te stellen en deze vervolgens tijdig te uiten. Juist bij leidinggevenden met weinig empathisch vermogen. Door grenzen aan te geven, lever je de beste kwaliteit, ben je trots op wat je doet, krijg je meer energie en kan je weer meer kwaliteit leveren. Door meer te doen dan je aankunt, gaat je kwaliteit lijden, raak je gefrustreerd en ga je steeds minder kwaliteit leveren. Maar goed, hij moet eerst maar eens op zoek naar dingen waar hij energie van krijgt, om daarna weer na te gaan denken hoe je je werk aan gaat pakken. En werk is er meer dan voldoende op dit moment!
He balen zeg dat het al zover was dat hij instortte. Dan heeft zijn lijf hem een heel duidelijk stopteken gegeven. Goed dat hij dit serieus neemt. En de HA ook. Even over de baan zelf... een tijd lang was het erg moeilijk om in de (jeugd)zorg iets te vinden maar dat is absoluut niet meer. Type maar wens in op indeed welzijn of zorg en dan jullie provincie/regio. Wellicht helpt het hem ook om te zien dat er meer opties zijn dan alleen dit werk hier op deze plek.
Wat een raar verhaal. Dit mag helemaal niet. De functie is niet bepalend. De werkgever is bepalend. Als hij echt al 9 jaar onafgebroken voor dezelfde werkgever in loondienst werkt heeft hij gewoon een vast contract. (Of ze hem dan nou gegeven hebben of niet zo staat het in de wet). Ik zou eens juridisch advies inwinnen.