Hallo, Wij zijn sinds 14 april de trotse ouders van een babymeisje, Lore... En hebben ook een zoontje van 2jaar en 8 maanden ondertussen... toen ik net bevallen was, wilde hij niets van haar weten, maar de dag nadien was hij heel lief en gaf haar constant kusjes...ik was al heel opgelucht... Tot enkele dagen nadien, dan begon hij echt stout te doen, precies of hij besefte dat zijn zusje niet meer wegging en ging blijven en hij niet meer de aandacht van ons voor hem alleen ging hebben.. Hij slaat op haar hoofdje, gaat op haar liggen als ze in de relax zit, heeft haar zelfs al gebeten, gooit vanalles in de wieg.. We hebben hem dan wel direct gezegd dat hij dat niet mag doen en dat hij lief moet zijn voor zijn zusje...en dan geeft hij haar direct een kusje... Het lijkt me echt een liefde-haat verhouding dat hij met haar heeft... We zorgen er echt voor dat we heel ook veel aandacht geven, bvb.als ik met haar bezig ben, is papa met hem aan het spelen... Als ze slaapt, zijn we met hem bezig...hij krijgt dus ook wel de nodige aandacht... Hebben jullie dit ook al ervaren en hoe lang heeft dit geduurd, deze fase van jaloezie? Ik hoor het graag... groetjes
niet lullig bedoelt echt niet, ik probeer je alleen advies te geven, maar misschien is dat hem juist wel..... dat als JIJ bezig bent met de baby, PAPA met HEM bezig is, probeer eens alles samen te doen, zo deden wij het , als ik alleen was, ging zoonlief mij echt overal bij helpen, hij klom op de stoel, pakte de doekjes, haalde er doekjes uit voor mij, veegde ook een doekje over haar billetjes (wanneer deze al schoon was ) samen naar boven om haar weer in bed te leggen en hij mocht voorop lopen, hij mocht haar knuffel weer aan haar geven, samen weer uit bed halen, haar kleertjes uitzoeken dan maakte ik 2 setjes en HIJ mocht kiezen wat ze aankreeg uit die 2 pakjes, als mijn man erbij was deden we het vooral in het begin gewoon met ons 3tjes, dan hielp ook manlief even door er nog een doekje overheen te halen, samen de luier in de prullenbak gooien, ja het is even geduld op brengen, maargoed hij voelde zich echt zo enorm belangrijk, hij had echt het idee dat HIJ voor zijn zusje zorgde in plaats van wij
yep toen ik het las dacht ik hier ook direct aan wij deden ook alles samen met de baby gaf ik de fles dan gaf de oudste een pop de fles samen verschonen de oudste pakte een pamper en doekjes (nog steeds haha)
Zou het kunnen dat hij een deel van die dingen ook doet uit een soort 'lieve lompigheid'? Onze oudste zoon gaat bijv. ook op Benjamin liggen en smijt allerlei speelgoed naar zijn hoofdje, maar doet dat omdat hij hem erg lief vindt en dat zo laat zien. In zijn ogen is dat knuffelen en zijn speelgoed aan Benjamin geven om mee te spelen. Dat gaat alleen nog niet zo subtiel zoals de bedoeling is Dan leg ik hem uit en laat hem zien hoe het wel moet. Bijten en slaan zou ik zeker wel aanpakken. Lucas doet dat ook wel eens uit frustratie/jaloezie, dan krijgt hij 1 waarschuwing (op echt strenge toon) en gaat hij daarna in de hoek als dat nodig is. Slaan en bijten doen we niet in dit huis. Ik probeer er wel op te letten idd dat ik hem erbij betrek, zoals Mejojo ook zegt. Dat vindt ie helemaal super. Soms helpt ie van de wal in de sloot, maar ach... Zorg er ook zeker voor dat jij soms alleen met hem dingetjes doet (al is het maar een rondje fietsen), waar zusjelief niet bij is. Al met al is het gewoon voor de peuters ook niet niks als er een baby bij komt, dat hou ik dan altijd maar in mijn achterhoofd
Zijn een aantal van de dingen die hij doet, niet eigenlijk lief bedoeld? Zoals dingen in de wieg gooien? Ik zou zoveel mogelijk proberen om dat soort dingen te benoemen als: wat lief dat jij dit-of-dat wilt doen voor je zusje, maar daar is ze nog te klein voor, je kunt wel dit-of-dat doen.... Verder ook niet teveel aandacht eraan besteden, want het moet niet zo worden dat hij juist aandacht krijgt als hij zijn zusje pijn doet.... Het gaat vanzelf over!
In zekere mate wel herkenbaar hoor! EN tja...kan eigenlijk alleen maar in herhaling vallen, want denk dat het van alles is wat al eerder beschreven is...Haha, lieve lompigheid, goeie omschrijving En hier is het ook weer overgegaan... Het is voor iedereen wennen! En het ene kind is er wat gevoeliger voor dan de andere. Maar pittig is het wel hoor! Heb er ook de nodige tranen omgelaten en frustratie om gevoeld!
idd zoveel mogelijk samen doen en ook wat afwisselen..in de zin van, laat papa een keer de baby verschonen ofzo en dat jij dan met hem bezig bent. anders krijgt hij ook het gevoel van mama is nu alleen mama van zusje en niet meer van mij.