Soms vraag ik me weleens af of dit nou alleen aan mij ligt... Ik ben iemand, die makkelijk contacten maakt ook via mijn kinderen. Die nemen regelmatig vriendjes mee en dat vind ik allemaal prima. Ook als ze echt veel vaker hier komen, dan mijn kinderen bij hen. Als ik een dagje uit doe of naar de bioscoop neem ik ook wel eens andere kinderen mee, dan die mijne. Ook nodig ik makkelijk mensen uit om te blijven eten enzo. En als mensen mij iets vertellen, onthoud ik dat meestal, zodat ik daar later naar kan vragen (-: Maar als ik me ga bedenken, wie doet dat ook voor mij? Dan kan ik ze op 1 hand tellen... Ik word daar verdrietig van.
Misschien verwacht je (te) veel van anderen? Andere mensen, andere interesses/gedachtes/vaardigheden. Dat jij dingen kunt onthouden bijvoorbeeld( vind ik heel attent), maar sommige mensen kunnen dat gewoon niet. Ik heb iets met getallen, met data van verjaardagen etc. Als ik 1 keer hoor wanneer iemand jarig is, weet ik dat. Ik heb ook geen verjaardagskalender (nodig). Zelfs van oud-klasgenoten die ik nooit meer zie, weet ik nog wanneer zij jarig waren. Lang heb ik gedacht dat dat dan voor iedereen geldt. Of ongeveer. Maar dat blijkt dus helemaal niet zo te zijn. Omdat ik toevallig goed ben met getallen ( nou ja, goed, ik doe er niets voor en heb er niets ), wil niet zeggen dat andere mensen dat ook kunnen of moeten kunnen. Zij hebben weer andere capaciteiten die ik niet heb.
Ik denk ook dat je niet teveel moet verwachten van anderen. Hoe jij bent, dat is alleen maar mooi. Je moet jezelf niet veranderen voor een ander, of verwachten dat je iets 'terug' krijgt.
Maar als jullie bv mensen drie keer te eten hebben gehad, verwacht je dan echt geen uitnodiging terug?
Eigenlijk niet nee. Het is wat anders als de aandacht altijd van 1 kant moet komen, maar als het echte vriendinnen zijn maakt het mij niet uit.
Ja, dan zou ik weleens denken: goh, waarom hoor ik niets terug? Maar ik ben daar vrij 'makkelijk' in geworden. Hebben ze niet het fatsoen iets terug te doen, doe ik het ook niet meer.
Ik denk persoonlijk ook dat je teveel verwacht. Neem mij, met mij kan iedereen echt heel goed praten, ik ben een luisterend voor zowel mijn vriendinnen die heel dichtbij mij staan maar ook voor de mensen die juist veraf van mij staan. Ik verwacht absoluut niet dat andere dat ook voor mij zullen zijn. Als iemand mij vandaag iets verteld dan kan ik dat morgen alweer vergeten zijn, dat heeft niets met geen interesse hebben te maken maar gewoon omdat ik als persoon een enorm vergiet ben. Ik verwacht dan ook absoluut niet dat mensen al mijn verhalen onthouden om vervolgens een paar dagen later te vragen hoe het daarmee is. Tja als je al drie keer mensen te eten hebt gehad dan zou het inderdaad leuk zijn als je ook daar een keer kan eten maar als hun dat niet willen tja so be it. Als jij het verwacht van die andere dan zou je misschien ze wat minder moeten uitnodigen en eens wachten tot een uitnodiging van hun kant? En ik zou gewoon mijn verwachtingen bijstellen, niet iedereen denkt het zelfde als dat jij doet.
Ik ben niet goed in onthouden, dat geef ik eerlijk toe, maar als ik gebeld wordt en het is mis, laat ik alles vallen en ga ik naar ze toe. En je kan altijd op me rekenen, maar qua datums ben ik vreselijk! Hier nemen wij naast onze kids ook weleens andere kids mee of nodigen we vaak mensen uit, dat vinden wij gezellig! Of ik dat verwacht van een ander nee eigenlijk niet.
Je verwachtingen bijstellen. Ik ben zelf heel attent. Stuur mensen vaak een kaartje (verjaardag of zomaar, maar ook als ik weet dat iemand het moeilijk heeft), ik ben gek op cadeau'tjes kopen voor anderen en hou van kleine attenties geven. Ook hou ik graag contact via whatsapp enzo, maar er is een grens. Als ik iemand 3x uit mezelf aan heb gesproken en ik krijg een kortaf antwoord terug en na een tijdje niks vanuit die persoon zelf, dan ben ik er klaar mee. Vroeger wilde ik echt nog achter mensen aan lopen, maar dat doe ik niet meer. Vriendschap en interesse moeten van 2 kanten komen en als dat niet meer het geval is, of iemand alleen maar over zichzelf praat dan ben ik er snel klaar mee. Merk ook dat het vaak dezelfde sterrenbeelden zijn waar ik mee bots...
Ik vind toch wel dat het een soort van wisselwerking hoort te zijn geloof ik. Niet dat ik dat dat nou perse 50/50 moet zijn.... Maar als mensen iets voor mij doen, dan doe ik meestal ook wat terug. Mijn man zegt altijd : jij kookt veel te lekker, dan durven ze je niet terug te vragen (-:
mensen die ik wel regelmatig zie maar die verder niet om mij geven, die degraderen automatisch naar de titel "kennis". Dat is niet om ze dwars te zitten, maar dan zijn mijn verwachtingen ook een stuk lager. ik ben hier ooit zo naar gaan kijken met een van mijn vrienden, die alleen maar nam en niet gaf. Ik was extreem boos op haar dat het 1 richting was. Sinds ik haar als kennis zie, en dus niets meer van haar verwacht, gaat het een stuk beter.
Waarschijnlijk is dat mijn probleem. Ik denk dat die mensen vrienden zijn, maar eigenlijk zijn het dus kennissen. Ik ben niet goed in het hebben van kennissen, geloof ik. Maar wanneer verandert iemand dan van een kennis in een vriend/ vriendin?
Dat is dus een goede vraag. Waarom ga je met ze om als ze alleen maar nemen en niks terug geven? Dat is denk ik iets wat je jezelf af moet gaan vragen elke keer als je teleurgesteld wordt. Wil ik dit nog wel?
Maar waarom wil je altijd iets terug verwachten? Dat hoeft toch ook niet? Ik geef bijvoorbeeld heel vaak kleding of andere spullen die ik niet meer gebruik weg maar dan verlang ik echt niets van die mensen terug hoor, en dat verlang ik ook niet van vrienden. Gisteren was mijn goede vriendin haar vriezer kapot gegaan, alles was ontdooit en ze belde dus of ik 2 broden wilde en een pak vlees, helemaal prima en erg lief maar ik ga dan echt niet meteen er iets voor terug doen. Een bedankje is dan toch gewoon ook prima? Maar ik merk ook uit jouw berichtjes dat je iedereen als vrienden beschouwd, denk dat je daar ook mee moet stoppen.
Met kennissen zeg ik hoi en drink ik koffie, vrienden komen bij mij eten en doen we leuke dingen. Goede vrienden komen op de verjaardagen.
Maar dit gaat niet om een stel mensen ofzo. Dit gaat sowieso om bijna alle mensen, die ik tegenkom. De meesten denken alleen aan hun eigen dingen. Maar ik ben niet zo. En eigenlijk wil ik niet veranderen en mijn verwachtingen bijstellen. Ik heb 2 kinderen die gelukkig ook niet alleen aan zichzelf denken. Maar die ik dus ook moet leren niet teveel van anderen te verwachten...Triest.
Ik denk wel dat je iets teveel verwacht. Mensen zijn nu eenmaal niet hetzelfde, jij bent iemand die alles onthoud, je vrienden misschien niet. Waarom zijn het dan meteen slechte vrienden? Zo ben ik iemand, die heel attent is over het algemeen, stuur graag kaartjes , geef graag kadootjes, vooral voor de zomaar. maar met datums ben ik heel slecht. Over het algemeen zal ik als vriendin pas om 22 uur s avonds of 2 dagen later aan je verjaardag denken of vragen naar een belangrijke afspraak. Maar ik zal je wel vaak bij ons uitnodigen, ik ben zo een huismuts die ook liever bij ons thuis is, dan ergens anders, dus op uitnodigen buitenshuis, zal ik ook wat vaker nee zeggen, daarin tegen ben je wel altijd welkom. Maar ga ik niet zo graag mee naar de bios of een café. Vriendschap is voor mij dat je elkaar kan waarderen om diegene die de ander is, en diegene zal altijd anders zijn dan jijzelf en eigenlijk, voor mij de basis van vriendschap is, dat je geen verwachtingen hebt naar elkaar toe. Ik zou echt geen vrienden kunnen hebben die verwachten dat ik bij hou hoe vaak we waar zijn geweest, dat we om en om bellen enz enz. Zeker niet als het stille verwachtingen zijn. Vrienden die me kwalijk nemen dat ik niet aan een verjaardag denk, ook al doen zij dat wel, zijn evengoed geen vrienden. Die accepteren mij dus niet zoals ik ben en hebben verwachtingen die ik niet waar kan maken. (moet wel eerlijk bekennen, wat is dat facebook handig met verjaardagen vergeet ze een stuk minder vaak tegenwoordig want zelfs met verjaardagskalender, denk ik "niet vergeten , niet vergeten, niet vergeten en op de dag zelf, totaal vergeten )
Als ik ze midden in de nacht kan bellen en ze dan komen. In theorie dan he. Die ik na een half jaar niet gesproken te hebben een belletje kan doen en we gezellig uit eten gaan, alsof er geen tijd tussen gezeten heeft. Waarvan ik niets verwacht, omdat ik gewoon weet dat zij op een ander moment en andere manier voor me klaar staan.