Hoi meiden, na aanleiding van t andere topic hier over t twijfelen.. zet ik mijn twijfels toch eindelijk hier neer en hoop ik op antwoorden waar ik iets aan heb en dat jullie me begrijpen... Wij gingen vorig jaar al voor een kleintje! Duurde niet lang voor dat ik zwanger was.. Helaas een MK bij 5,5 weken. Meteen wouden we verder maar t deed erg pijn. We zijn er even tussen uit geweest omdat we ons huisje uit moesten en we hadden geen zicht meer op een andere woning. Nu wonen we tijdelijk weer thuis.. En slikte ik de pil! Op een gegeven moment kon ik dat niet meer, ik kon t gewoon niet! Vele zullen ons misschien 'dom' noemen of onverantwoordelijk.. Maar iets in mij kon t niet, de pil slikken. Toch besloten te stoppen met de pil en toch te gaan voor een kleintje ondanks de situatie waar we in zitten.. Dat lost zich wel weer op, zeker voor de baby er dan zou zijn. Maar nu slaan de twijfels de afgelopen weken in eens toe... Waarom nu? ik ben pas 21.. We zitten in een vervelende situatie op dit moment.. Ik wil heel graag afvallen en nog een keer op vakantie met mijn vriend lekker naar t buitenland! Nog heeeeel even genieten van elkaar (hoewel we in een rot situatie zitten). Toch kan ik t echt niet loslaten! Ik ben er veel te veel mee bezig, we zijn er even tussenuit geweest en zelfs toen had ik heeel veel moeite.. ik wil er wel weer even tussen uit, maar iets in mij kan t niet. Mijn vriend zegt, ''ik kan me er niet druk om maken, t komt wanneer t komt.. en mogen we snel zwanger zijn lossen we deze situatie echt wel op''. Dat geloof ik ook echt wel! Maar ik weet het gewoon even niet meer. Mijn 'verstand?!' zegt wacht nog even, ben hartstikke jong! Maar mijn hart zegt juist dat we er voor moeten gaan. Nu zat ik te denken, komt dit niet door mijn miskraam? dat ik niet kan wachten? als het geen miskraam was geweest waren we eind december papa en mama geworden!!! Misschien speelt t ook mee dat mijn zus heeel graag al een hele tijd een kindje wilt (haar vriend niet volgens mij) maar hun situatie laat t ook zeker niet toe.. Maar ik wil eerder zijn?! Begrijp me niet verkeerd, het is niet daarom dat wij t graag willen natuurlijk! maar dat gevoel komt soms bij me op als ik mn zus zie. Ik wil een kindje om lief te hebben.. van te houden, dingen te leren.. iets van mij, iets van ons! iets dat van mij is, iets dat van mij afhankelijk is en dat wel van mij kan houden zoals ik ben! Ook wil ik even zeggen, t is voor jullie op dit moment makkelijk om te zeggen wacht nog even! ik vraag jullie daarom dan ook je te proberen in te leven in mij.. Mijn verstand twijfelt enorm maar mijn hart zegt ga er voor... Ik hoop echt geen vervelende reacties te krijgen. (misschien maar even t feit los laten dat we op dit moment geen eigen woning hebben, dat lost zich wel op). (Ben even schoonmaken, dus zal straks reageren).
het gevoel van wat je hart zegt ken ik. wij willen dolgraag maar het is ons (nog) niet gegund. maar ik zou ook zeggen, wacht nog even je hebt nog heel je leven, je bent pas 21, toen ik 21 was zat ik in australie , ik ben blij dat ik het toen heb gedaan. nu ben ik 30 en heb een kleine van 3 jr dus ook nog jong. soms is het beter om even je verstand te gebruiken. te wachten tot jullie een eigen plekje hebben. maarja makkelijk is het niet om te beslissen, toch op je gevoel afgaan of toch je verstand? sterkte met beslissen
ik zou eerst je dromen waarmaken(huisje, reizen) en dan ervoor gaan. Het is niet zo dat je al 40 bent en wel moet je hebt alle tijd. En voor je eigen rust is het beter. Het is anders zo'n gestress en dat is ook niet goed voor een zwangerschap. En in principe zijn je dromen binnen 6 mnd te realiseren dus 6 mnd moet wel lukken toch?
Hier een andere situatie op me 23e had ik al 3 kinderen. Als iemand mij vantevoren had gezegd dat ik 3 kinderen zou hebben op me 23e had ik gezegd ja vast!! Ik was net bij me vriend (nu man) toen ik onverwachts zwanger raakte van de eerste. Was net 18 jaar! Ik was altijd al gek op kinderen, maar om zo vroeg te beginnen was niet helemaal de bedoeling. Maar we waren er wel heeeeel blij mee. Ook wij hadden een vakantie staan na mallorca, en wij zijn gewoon samen gegaan. Lekker samen met zijn 2en (na ja stiekem 3en haha) na mallorca geweest, samen genoten van alles. Daarna kregen we een huisje samen want ook wij woonden nog thuis. Alles kwam dus op zijn pootjes. Wat ik dus wil zeggen is, is dat er overal wel een oplossing voor is. Ik had ook niet verwacht er zo uit te komen bij de zwangerschap van de eerste. Me 18e zwanger, samenwonen op me 18e, net 1 maand 19 toen ik beviel, getrouwd op me 19e, op me 21e kreeg ik de 2e en op me 23e had ik er al drie en hebben we een koophuis. Ik heb nooit vantevoren gedacht dat dit allemaal zou gebeuren maar toch is het gebeurd......... Nu wil ik heel graag een 4e maar heb ik juist hele andere zorgen. Klinkt raar maar ik wou dat ik jou bedenkingen had, want die is makkelijker op te lossen dan de angst die ik heb...... Succes! Volg je hart, en denk heeeeeel goed na! Je bent nog jong, het kan zeker, maar het moet ook mogelijk zijn allemaal!
Eerlijk gezegd vind ik dat dat laatste dat je hier noemt nooit een reden moet zijn om aan kinderen te beginnen. Dat klinkt alsof je zelf te weinig mensen hebt gehad die je nemen zoals je bent, en ik denk niet dat je een kind kunt zien als vervanging van dat soort gemis. Bovendien denk ik dat kinderen op allerlei leeftijden fases (maar misschien vooral pubers) zullen hebben waarop ze wensen dat hun ouders anders waren (denk zelf maar eens terug...), dat hoort er een beetje bij denk ik. Als je daarnaast een rotsituatie hebt, geen eigen huis... ik weet niet, waarom die haast? Met zoveel twijfels zou ik nog een tijdje beschermd vrijen.
Ik was ook zwanger toen ik 21 was. Ze is geboren en 3 weken later werd ik 22. Maar ik heb er geen seconde aan getwijfeld of we voor haar moesten gaan. We wisten allebei dat we een kindje van ons samen wouden en het is ons (gelukkig) na 6 rondes gegund. Ik ben hier altijd heel hard in; Bij twijfel NIET doen...
Ik ben het met het 1e stukje eens. De redenen die je opnoemt vind ik ook geen redenen om aan kinderen te beginnen....
Moeilijk! Ik kan me voorstellen dat je gevoel erg sterk is. Maar zoals mijn voorganger ook al zei, soms is het beter om je verstand te gebruiken. Ik ben ook 21 en heb een zoontje van 2 jaar. Toen ik zwanger was heb ik mijn vwo diploma gehaald en ben er toen een jaar tussenuit geweest om te werken (sparen) en om me op de komst van mijn zoontje voor te bereiden. Toen ik zwanger raakte had ik ook geen huis, woonde op kamers, en dat heeft toen voor veel stress gezorgd. Ik moet er wel bij zeggen dat ik niet gepland zwanger ben geraakt. Uiteindelijk heb ik een huis gekregen waar we nu met veel plezier in wonen. Maar ik moet wel zeggen dat het zoveel beter zou zijn geweest als ik alles op orde zou hebben gehad. Nu studeer ik voltijd aan de universiteit, en als alleenstaande moeder is het af en toe behoorlijk zwaar om te studeren met een kindje. Ook in financieel opzicht was het beter geweest om later als ik een baan zou hebben etc. pas een kindje zou krijgen. Maar afgezien van dat redden we ons toch prima, en heb ik er absoluut geen spijt van dat ik mijn zoontje heb laten komen. Nogmaals ik begrijp je gevoel goed, maar als ik jou was zou ik toch nog even wachten totdat je je zaakjes helemaal op orde hebt. Je maakt het jezelf anders onnodig moeilijk. En je moet je ook goed beseffen dat de dingen die je nu nog wil doen, zoals bijv. op reis gaan, dagjes weg, op stap gaan oid., straks met een kindje allemaal lastiger is omdat je toch rekening moet houden met een klein kindje. Denk er nog eens goed over na, en praat er over met je vriend!
Als dit je beweegreden is...misschien moet je eens nadenken over een huisdier? Want een kind krijg je niet om jou wat te geven, dat is het verkeerde uitgangspunt. Dan zal zo'n kind moeten voldoen aan de voorwaarden die jij hebt gesteld om jou gelukkig te maken, ipv dat het een eigen karakter kan hebben Een stabiele thuissituatie zou ook handig zijn, om een kind een veilige haven te geven, een eigen huisje, genoeg inkomen en vooral beide ouders psyschisch volwassen en stabiel. ( en dat laatste kan op alle leeftijden bijna wel, maar je bericht komt op mij niet echt over alsof het geschreven is door iemand die stabiel is) Vrij beschermd, en zorg eerst dat je je leven op de rit krijgt. En als je beweegreden veranderd is: Ga ervoor!
Toen ik 21 was was ik totaal nog niet bezig met kinderen, en achteraf ben ik daar wel blij om. Ik heb wel alle dingen die ik wilde doen gedaan en mijn dromen waargemaakt. (flink gefeest, plaatsen bezocht die ik wilde zien, gestudeerd, eigen paard en hond gekocht, eigen zaak gestart enz.) Nu ben ik wat 'rustiger' mijn leven is stabiel en ben ik helemaal klaar voor een kindje. Maar ik begrijp heel goed dat dit voor jou helemaal anders ligt, omdat je al zwanger bent geweest. Ik ben het wel met Panter eens: Als je een kindje wil omdat je iets wil dat van jou is, kun je misschien beter even wachten of een huisdier nemen. Als ik jullie was zou ik toch nog even wachten tot je een stabiele basis hebt voor een kindje. Je bent nog jong genoeg!
ik zou zeggen bij twijfel niet doen als je nog zoveel wil doe t dan en begin later aan kinderen. mijn moeder was 18 toen ik geboren werd,bewust mijn moeder had op 23 ,3 kinderen toen ik 18 was moest ik er niet aan denken ik studeerde af op me 20 en heb toen alles gedaan wat ik wilde lekker op stap gaan uiteten vakantie`s en nu ik dat allemaal gedaan heb ben ik pas klaar voor de volgende stap en dat is een kindje ik word 26 en mijn man 28 en wij zijn zo blij dat we eerst een aantal jaren lekker samen zijn geweest weet je wat t is en dat klinkt heel hard maar een kind gaat niet meer weg als je die heb zit je er de rest van je leven aan vast en je kan niet zeggen straks ik wil nu op stap en dan kan dat niet want ik heb een kind of ik kan niet op vakantie of reizen want ik heb een klein kindje dat is niet eerlijk tegenover je kind dus doe eerst wat je wil geniet en dan als je er aan toe bent pas een kindje
Misschien speelt t ook mee dat mijn zus heeel graag al een hele tijd een kindje wilt (haar vriend niet volgens mij) maar hun situatie laat t ook zeker niet toe.. Maar ik wil eerder zijn?! dat is ook geen goede reden vind ik een kindje krijgen is geen familie wedstrijdje!
bedankt voor de reacties dames.. ik snap goed dat n kindje krijgen niet iets is om alleen mij gelukkig te maken en dat ik er niet op moet rekenen dat het kindje precies word zoals ik wil. Natuurlijk heeft 't een eigen karakter en is dat niet mijn beweeg reden om voor een kindje te gaan. Mijn gevoel is gewoon enorm sterkt! Ik vind t een beetje onzin om te zeggen dat ik niet stabiel ben. Inderdaad, de situatie waar in ik nu zit is niet stabiel voor een kindje. Maar zoals ik al zei zou dit gauw kunnen veranderen. Mijn vriend en ik zijn volwassen genoeg een kindje op te kunnen voeden. Wij denken natuurlijk niet meer zoals (veel) jongere met name 16 jaar en jonger.. ''oh, een lief klein babytje! Ja, dat wil ik wel.. leuk!'' Het zal zwaar zijn, het valt onder een van de zwaarste dingen in 't leven (ja, buiten hele ernstige dingen natuurlijk) maar 't is ook 't mooiste. Ik ga er vanavond uitgebreid met mijn vriend over praten.. althans, dat ga ik proberen. Ik denk toch dat wij nog eventjes wachten.. In de zomer nog eens lekker op vakantie gaan. Zo kan ik zelf ook uitvogelen wat ik nou wil/ kan doen qua werk. Nou, natuurlijk is een kindje geen familie wedstrijdje! Ik zeg alleen dat dat gevoel af en toe bij mij op komt, uberhaupt voor dat ik dat gevoel soms had waren mijn vriend en ik vorig jaar al bezig voor een kindje.
Ik denk dat stabiliteit juist een heel belangrijk onderdeel is van een goed thuis voor een kleintje. Zoals je al zegt is de situatie nu niet ideaal, je bent nog jong, dus waarom de haast? Ik zou toch minimaal zorgen dat je zelf een huisje samen hebt. Niemand heeft het hier over volwassen zijn. Maar je zegt zelf dat je nu weer tijdelijk bij ouders inwoont, niet echt ideaal (ook niet onmogelijk ofzo, maar eerder iets waarvan ik niet begrijp waarom je er voor zou kiezen ipv eerst een ander huis te zoeken). Als de huisvesting nu zo is, hoe zit het dan met inkomen? Ik zie in je onderschrift dat je je baan kwijt bent? Ook zoeken van een baan is echt niet makkelijker als je (zichtbaar) zwanger bent, maar dat zou voor mij in principe niet doorslaggevend zijn (ik ben ook wel eens tijdelijk in de WW geweest tussen banen in, niet zwanger, maar toen had ik al een kind ). Als je trouwens echt graag 20 kg wilt afvallen is dat ook iets dat niet met een zwangerschap samen gaat vanwege de afvalstoffen in je bloed, en misschien wel goed om juist voor je gezondheid te doen voor je zwanger raakt. Hoe krom ook, want van zwanger worden raak je meestal geen kilo's kwijt
Bijzonder verhaal. Ik snap dat na die miskraam er gevoelens achter gebleven zijn. Ik lees dat je nog heel veel plannen hebt en dingen wilt ondernemen. Ik zou zeggen doendoendoen! Ik bedoel, als je straks 2 kinderen hebt dan boek je niet zo maar een reisje mallorca laat staan afrika of azie of? Een of andere andere verre reis. Wat betreft wonen. Ik wilde zelf echt eerst alles op orde hebben voordat we voor een kindje gingen. En dan ook echt in orde. Spaarcentjes voor een kamertje, voor mooie spulletjes en zelfs voor later (studeren enz) zijn geregeld of in aantocht. Huis met voldoende ruimte in een goede wijk, allebei een vaste baan enz enz.. Dit moet natuurlijk iedereen zelf weten maar vooral huis en baan zijn belangrijk denk ik. Ik zou inderdaad eerst je dromen na gaan, dan lekker een huisje kopen/ huren, inrichten en genieten van elkaar! Succes met het maken van je keuze!
Ik herken je gevoel van vroeger. Met mijn ex wilde ik ook een kindje (ik was toen ook 21/22). Onze situatie was ook niet stabiel. Uiteindelijk na een jaar proberen ben ik weer aan de pil gegaan, omdat er teveel twijfels waren en de relatie ook niet erg soepel meer liep. Achteraf gezien nu, ben ik erg blij dat het destijds niet gelukt is. Ik was nog zo jong! Nog niks van de wereld gezien (niet dat dat nou zonodig moet). Inmiddels ben ik 27, heb al 3 jaar de liefde van mijn leven en nu kan ik zeggen: ja wij zijn echt klaar voor een kindje nu. Geen twijfels! Je bent 21. Je kan nog zo veel dingen doen die een stuk minder makkelijk gaan als je eenmaal kinderen hebt. Denk maar aan die vakantie in het buitenland waar je het over hebt... met een kleintje doe je dat niet zo snel, los van de financiele kant daarvan. Je geeft aan dat je nu weer thuis woont, en zoals ik het begrijp is er nog niet direct nu een ander huis.. waarom dat niet eerst afwachten? Stel dat het nog een tijdje duurt voor je dat huis hebt...zie je jezelf dan al met dikke buik flink klussen? Ik kan ook niet in jullie financiele potje kijken, maar realiseer je dat een kind ook flink wat kost... en als je dan ook nog moet verhuizen?! Ik wil niet negatief naar je over komen, ik herken bepaalde dingen maar al te goed van mezelf van vroeger. Je kan er beter even mee wachten om alles op een rijtje te krijgen en er voor te zorgen dat die twijfels weg zijn, als dat je achteraf moet gaan zitten denken: had ik dat nou niet beter anders kunnen doen? Want dan is er geen weg meer terug Succes met het nemen van alle beslissingen.
Ik begrijp je gevoelens hoor meid, maar het lijkt me toch verstandig om nog even te wachten. Zorg eerst voor een stabiele leefsituatie en ook eentje die je al een tijdje hebt, zodat je zeker weet dat het kindje goed terecht komt. Ik ken genoeg meiden die nog thuis woonden en zwanger raakten (al dan niet ongepland) en mijn hun ouders in huis woonden met een klein kindje, en geloof me, dat is echt niet wat je wil. Een kind heeft rust, regelmaat nodig en stabiliteit. Je bent inderdaad nog zo jong en heb nog alle tijd. Mijn man en ik zijn ook pas laat begonnen inderdaad omdat we eerst nog even van ons tweetje wilden genieten. Wij hadden een vreselijk makkelijke dochter, nog steeds, maar dat kan ook heel anders zijn. En als je dan geen makkelijke thuissituatie hebt, dan helpt dat ook niet mee. Denk er inderdaad goed over na!
hoi ik wil ook graag nog even reageren. dat je 21 bent vind ik geen redde om het wel of niet te doen. dat moet iedereen voor zich weten ben je er klaar voor of niet. Als ik jou verhaal lees lijkt het er op dat je nog een heleboel wilt doen. maar dat je toch gevoelens hebt dat je graag een kindje wilt. ik denk dat het voor jou zaak is uit te zoeken wat je het liefste zou willen en kunnen doen. mijn boodschap is zet alles op een rijtje en ga er mee aan de slag.
het klinkt miss een beetje cru op dit moment.. maar doordat je je kindje bent verloren staan er nu wel andere deuren open.. miss moet je die kans pakken en lekker gaan reizen en samen voor de toekomst werken,sparen,huisje enzo.. bedenk dat je gevoel ook instinct is.. na je miskraam.. maar zoek geen vervanging voor je verlies en verdiet.. ik denk dat jullie als stel veel sterker worden samen als je nog even wacht en eerst andere dromen gaat verwezenlijken.. werk als een team en groei samen in een sterke volwassen relatie.. het hoeft echt niet nog jaren te duren voor een kindje..maar leg je neer bij je besluit.. een kindje komt er zowiezo.. maar nu nog even niet..miss geeft je dat meer rust als je niet hoeft te denken aan een keuze.. want die keuze is al gemaakt.. en het komt heus wel wanneer jullie er 100% klaar voor zijn.