Hallo Allemaal, Ik ben moeder van een 11 maanden oude dochter en gisteren heb ik een positieve test gedaan! Ik ben heel blij, want ook deze tweede spruit is héél gewenst, maar nu het écht is, slaan bij mij wel wat zenuwen toe... Niet zozeer of we het gaan redden of hoe zwaar het wordt, maar vooral, hoe vertel ik het straks en hoe houd ik me staande bij alle reacties?Vandaar dat ik dit even van me af wil schrijven... We hebben al vanaf de geboorte door laten schemeren aan iedereen dat we snel een tweede wilden. Ook hebben we niet onder stoelen of banken geschoven dat ik niet aan de pil zou gaan. Over het algemeen hebben we de eerste maanden de risky dagen vermeden, maar de afgelopen maand namen we de gok. Dan zitten er minimaal 20 maanden tussen, dat moet te doen zijn. Wie weet??? Grappig genoeg was het met één keertje direct raak! Ik blij en naast mijn hieperdepiep verraste man ook mijn moeder ingelicht. Met haar heb ik een hele hechte band en deel ik 99% van mijn leven. Zij was dolenthousiast maar drukte me ook op het hart dat het wel eens héél zwaar zou kunnen worden... Nu is mijn schoonfamilie geweldig, maar keuren een snelle tweede zwangerschap écht af! Dat red je niet! Dat is niet goed voor jezelf en je kinderen, daar doe je ze mee te kort... Nu weet ik zeker dat ze heel erg blij zullen zijn met het komende nieuws, maar door de reacties bij alle gesprekken over een tweede, is de drempel héél hoog om het nu te vertellen... Vorige keer heb ik álles openlijk aan iedereen verteld. Vanaf dag één. Ook omdat we de keer ervoor een miskraam hebben gehad en ik heel veel steun heb gehad aan mensen om mij heen. Maar nu wil ik het eigenlijk nog niet vertellen... Ik ben alleen niet goed in het bewaren van geheimen... Dat vergt ontzettend veel energie van mij... Daarbij heeft mijn schoonbroer toen binnen een week alles doorgeklept en wist eigenlijk het hele dorp al dat ik zwanger was voor ik uberhaupt 10 weken was... Dilemma dus: - Wel vertellen, alle reacties incasseren en daarna openlijk alles delen met iedereen zonder dat ik mijn best moet doen om iets geheim te houden, - Niet vertellen, nog even geen reacties krijgen, roddels uit de lucht houden en pas echt na drie maanden het goede nieuws laten horen... Eigenlijk een stom iets om je druk over te maken... Maar het houdt me al dagen bezig...
Allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap!!! Zelf wilden mijn man en ik ook graag snel een tweede, onze dochter wordt vrijdag 1 jaar en ik ben alweer bijna 16 weken zwanger van ons tweede wondertje. Bij ons ook in poging 1 raak en ook ik had toen wel zoiets van oei.... Wij hebben meteen onze familie op de hoogte gesteld en ook wij kregen hier en daar wel reacties van: zo jullie laten er geen gras over groeien, oei meid waar begin je aan (van mijn schoonmoeder). Inmiddels moet ik zeggen dat iedereen al aan het idee is gewend en iedereen het super leuk voor ons vindt. Isa en haar broer/zus schelen dadelijk nog geen 17 maanden.... Ik zou zeggen doen wat jou hartje je ingeeft, maar voor mezelf gesproken: ik had het qua buik al niet meer voor me kunnen houden tot de 12 weken termijn. Patienten (op mijn werk) zagen met 8 weken al dat ik weer in verwachting was. Heel veel geluk in je zwangerschap!!!
gefeliciteerd wat moeilijk, ik kan het me zo voorstellen. Misschien eerst nog is even genieten van enkel de mensen die het nu weten. Gaan jullie het vertellen straal dan zelf zoiezo ook blijheid uit en zeg zodra ze beginnen meteen: Hou dat maar voor je. Ik weet het word zwaar maar we kunnen het. Op je strepen staan (is heel moeilijk maar je kan het heus)
Allereerst natuurlijk gefeliciteerd!! Super dat het gelukt is zo snel! Kan me je dilemma wel voorstellen. Het is ook niet niks, 2 kindjes zo kort op elkaar. Hoewel 20 maand best mee valt hoor! Volg je hart zou ik zeggen. Mensen accepteren het uiteindelijk echt wel! Een tweeling is toch ook druk? En tweelingouders redden het ook, dus waarom jij niet? Gewoon alle opmerkingen van je af laten glijden en lekker genieten van jullie wonder! Ik heb zelf vanmorgen positief getest. Had het nog niet verwacht. Onze dochter is na 2,5 jaar "proberen" in het ziekenhuis verwekt. Daarom dachten we dat veilig vrijen niet echt nodig was. Hihihi, er zit (als alles goed gaat) straks maar 15 maand tussen die twee.... Wordt een gezellige boel!! Dit beebje is hartstikke welkom!!
Gefeliciteerd met je zwangerschap!!! En het is goed te doen hoor 2 kleintjes. Hij ons zat er maar 12½ maand tussen en tussen de jongste en de baby strakt 21 maanden. Het komt vanzelf wel allemaal goed hoor.
Heel erg bedankt voor jullie reacties! We hebben besloten om het op zijn beloop te laten. Mijn man heeft alle respect voor mijn twijfels en zegt dan zo mooi: Vertel jij het maar wanneer jij vindt dat het kan. Hij weet ook dat dit vaak heel erg situatiegebonden is. Dat ik het idee moet hebben dat het 'het goede moment' is. Wel heb ik mijn werkgever ingelicht. Vorige keer ben ik al met vijf maanden moeten stoppen met werken omdat ik last had van bloeddrukuitval. Mooi woord voor plotseling en onverwachts flauwvallen... Nu is dat normaal niet zo'n probleem op werkgebied, maar ik werk op een basisschool, vervanging vinden is echt hopeloos en nu is hij in ieder geval op de hoogte van de reden dat ik me eventueel plotseling ziekmeld. Heb wel gevraagd om het voor mijn collega's nog een poosje geheim te houden!
Van harte proficiat! Ook ik ben nu zwanger van mijn 2e kindje en er zit ook ongeveer 20 maanden tussen de beiden. Wij hebben ook bewust voor dit 2e kindje gekozen. We hebben over de zwangerschap van mijn zoontje ook 2.5 jaar gedaan en wilden iig spoedig weer gaan proberen. Dat de 1e ronde met hormonen gelijk raak zou zijn was dan ook een super verrassing. Toch kan ik me negatieve reacties niet voorstellen. Onze families reageerden alemaal juist heel leuk en spontaan. Juist omdat ze het ook nog niet hadden verwacht. Misschien reageren ze wel anders dan je verwacht? Maar het belangrijkste is hoe jullie er zelf in staan. Let wel, je schoonfamilie komt niet voor de opvoeding te staan. Gewoon lekker genieten van je zwangerschap!
@Wieffie: Ze zullen ook niet negatief zijn. Zijn ze ook eigenlijk nooit geweest. Zeker niet. Maar ze hebben me zo geprobeerd te 'waarschuwen' ofwel ompraten, (och meid, geniet toch van die tijd met je eerste, straks mis je zoveel dingen van de tweede) dat ik daar nu een negatieve bijsmaak aan heb. Maar het feit dat er straks écht een kleintje bij gaat komen, is voor hen echt niet negatief!