Dag allemaal, Mijn dochtertje is bijna 13 maanden en echt een mama-kindje. Dat vond ik nooit zo erg, mijn vriend heeft twee oudere dochters uit een eerdere relatie die ook aandacht nodig hebben. Het is trouwens een ontzettend betrokken vader, die regelmatig de luier verschoont en zijn dochter in bad doet, naar bed brengt en met haar speelt. Nu het probleem: sinds haar eerste oorontsteking (nu zo'n 2,5 maand geleden) is de eenkennigheid richting mij sterker geworden. Inmiddels heeft ze haar tweede oorontsteking achter de rug en hangt ze alleen nog maar aan mij. Als ik er niet ben, kan ze prima zelfstandig spelen. Maar zodra ze mij in het vizier krijgt, hangt ze als een aapje aan me. De dagen dat ik alleen ben, sjouw ik de hele dag met haar rond. De weekenden zijn ook een ramp. Zolang ze met haar zussen of papa speelt, gaat het prima, maar als ik haar om de een of andere reden vast heb gehad (bijvoorbeeld vanwege een vieze luier) kan ik haar nergens meer neerzetten en zelfs niet aan haar papa geven. Ze schreeuwt moord en brand. Ik kan moeilijk mijn vriend alle luiers laten verschonen omdat ik haar niet vast wil pakken. Ik wil ook dat ze zich veilig voelt. Maar dit is niet leuk meer Mijn vriend zegt dat het mijn eigen schuld is, omdat ik haar steeds oppak als ze daarom vraagt. Daarom vraagt ze het ook steeds aan mij (door haar handjes uit te steken). Volgens hem moet ik haar gewoon even laten mopperen en gaat ze dan vanzelf spelen. Dit is bij mij dus echt niet zo. Ze raakt helemaal over haar toeren!?! Nogmaals, ik snap dat kindjes hun mama nodig hebben en wil haar ook best vasthouden. Maar het lijkt een beetje uit de hand te lopen nu. Ik merk dat ik geïrriteerd raak en ook dat ik lichamelijke klachten krijg door het vele tillen (ze weegt 10,5 kilo). Toen ze baby was, liep ik de hele dag met haar rond, maar nu wil ik daar eigenlijk wel een beetje vanaf. Vooral omdat ik weet dat ze op het kdv, bij haar papa, bij de oppas en bij haar zussen prima zelfstandig kan spelen. Ze gaat trouwens drie dagen naar het kdv. Maandag zijn mijn vriend en ik om de week vrij, de dinsdagen ben ik altijd vrij. We hebben een vaste oppas, die af en toe inspringt in noodgevallen. Oma is er regelmatig, maar die past niet op (hooguit een uurtje omdat ik even iets in de stad moet hebben). De weekenden zijn we eigenlijk altijd samen thuis. Dus ik denk niet dat het ligt aan teveel opvang / te weinig mama- en papatijd. Iemand herkenning of tips?
Heel veel herkenning, mijn jongste zoon was/is precies eender. Hij verloor echt alle zelf-speel-vaardigheden op het moment dat ik in het verzier kwam. Die heeft hij nog steeds onvoldoende, dus zit ik te regelmatig met een baby en peuter op schoot. Maar sommige activiteiten kan hij inmiddels wel volhouden als ik de kamer in kom. In februari wordt hij 3. En, heel sneu, ik heb hem regelmatig van me af moeten duwen toen zijn zusje geboren was. Voor sommige dingen heb je 2 handen nodig en geen plek voor een peuter erbij.
Hier ook veel herkenning. Mijn dochter was ook erg eenkennig, bij mij waren het vooral mijn schoonouders die verwijten maakten, mijn man niet. Van die nutteloze tips als je moet haar niet steeds oppakken, zo leert ze dat ze altijd aandacht krijgt, ze mag best even huilen, dat soort dingen. Het zal inderdaad best zo zijn dat ze bij je vriend even moppert en dan gaat spelen, maar hij Is ook niet degene op wie haar eenkennigheid zich richt dus dat kun je niet vergelijken. Waarmee ikniet wil zeggen dat je haar niet moet aanmoedigen om zelf dingen te doen, maar het heeft ook geen zin om haar voortdurend af te wijzen, dan gaat ze zich alleen maar erger aan je vastklampen. Sterkte, het Is zwaar, maar het gaat ook echt weer over.
Bedankt voor de reacties. Ik werd er gisteren een beetje moedeloos van, maar vandaag gaat het al beter. Dan kan ze toch even zelf spelen als ik ernaast zit. Misschien had ze toch nog wat last van haar oortje gisteren, dan wordt het wel veel erger altijd. En als ik het zo lees, moet ik nog even volhouden dus Het is ook wel lief natuurlijk....maar soms ook om gek van te worden!