Goedemorgen paashaasjes Na gisteren bij de zoveelste confrontatie in tranen te eindigen heb ik besloten om hier om advies te vragen. Bij veel confrontaties; persoonlijke confrontaties of confrontaties waarbij enige vorm is van ruzie, barst ik al snel in tranen uit. Ik kom wel voor mezelf op en laat me echt niks zeggen maar toch komen er telkens die tranen. Ik kan bijna geen enkele confrontatie aangaan zonder tranen in mijn prive situatie. Ik vind dit echt heel vervelend, want meestal voel ik de tranen opkomen prikkelen achter mijn ogen. Ik wil dit graag veranderen, ik wil sterker worden maar hoe doe je dat? Ik heb wel de nodige ervaringen voor mijn kiezen gekregen waardoor ik hard bent geworden maar op een andere manier. Bij de enige bij wie ik dit niet heb, is mijn man. Gisteren ging het om een confrontatie met mijn schoonmoeder, nog niet eens iets heel ergs, maar heb er de hele dag mee gezeten ( in tranen dus ) terwijl ik gewoon kwaad op haar was. Het beïnvloed voor een gedeelte mijn leven. Heeft iemand tips?
Erg herkenbaar. Het is bij mij begonnen toen ik zwanger werd in 2011, sindsdien jank ik snel, zelfs bij zielige reclames of, net als jij, bij confrontaties. Ik heb mezelf aangeleerd om dan 5 keer diep in- en uit te ademen en dat werkt best goed. Verder heb ik geen tips en lees ik graag mee!
pfff alleen heel herkenbaar, en wat schaamde ik me dan kapot, zelf had ik ook andere klachten, veel moe en niet tot actie te komen. Bij psycholoog kwam er eindelijk uit dat ik een depressie heb. Ben aan het genezen en voel me ook op punt van huilen steeds sterker worden. Misschien is sporten iets? Dat je evt boosheid, waarvan je nu denkt geen last van te hebben toch op een andere manier eruit kan halen? Ik zou eigenlijk niet direct tips kunnen geven, ik weet hoe moeilijk het is om ervanaf te komen.
herkenbaar. maar ik denk dat het misschien ook genetisch bepaald kan zijn in je karakter. Mijn moeder heeft precies hetzelfde en ik dus ook. Ik ga ook janken van boosheid en frustratie bij een confrontatie. Zelfs als het niet ect super erg is. Ik baal er ook altijd van, vooral omdat ik dan later als ik uitgejankt ben wel de juiste woorden kan vinden en dan word ik weer boos op mezelf. Ik ben een hele sterke vrouw en heb al veel meegemaakt, maar dit blijft. Dus als jij de goude tip hebt gevonden, dan wil ik die ook.
Bedankt voor jullie eerlijkheid. 'Fijn' om te zien dat ik niet de enige ben. Sommige mensen komen zo sterk over. Ik voel mezelf altijd zo een jankert als ik weer in tranen uitbarst hebben jullie dat ook? Vanaf mijn 12e stond ik overal alleen voor, dat heeft me hard gemaakt. Ik liet niet echt meer liefde toe in mijn leven ( alleen mijn man ). Kon wel normaal doen tegen anderen maar liet ze mijn leven niet beïnvloeden. Nu met schoonouders heb ik die stenen muur voor een groot gedeelte afgebouwd maar daar word ik zo emotioneel van. Dat ik nu vanochtend heb besloten om ze niet meer tot mijn hart toe te laten. Ik doe gewoon aardig, maar wil ze niet meer te dichtbij hebben. Misschien helpt dat wat. Ik voel me soms echt een labiel persoon als ik mezelf van bovenaf bekijk. Terwijl ik me van binnen vaak heel sterk voel. In en uit ademen ga ik eens proberen, sporten helpt helaas niet, als ik sterke emoties voel kan ik bijna niks ondernemen, omdat ik er niet van kan genieten. Dan ga ik buiten maar een sigaretje roken maar gezond is dat ook niet. Voelen jullie de tranen ook opkomen prikkelen?
Heel herkenbaar ook hier. Vaak van boosheid ook. Waarom mag je niet huilen van jezelf? Volgens mij vind je dat een teken van zwakte, begrijp ik dat goed? Je bent een mens en een mens heeft gevoelens. Je gevoel durven en kunnen uiten is echt heel erg moeilijk en ik persoonlijk vind dat JUIST iets voor sterke mensen. Omdat je zegt dat je de tranen voelt prikken... weet precies wat je bedoeld! En dan begin je er tegen te vechten. Het is beter om op zo een moment tegen jezelf te zeggen: "ok, ik heb verdriet, dat mag, ik accepteer het." Doordat je het gevoel dan al accepteert kun je het meteen een soort van 'plekje' geven en als het ware kun je dan meteen 'verder'. Je lichaam (of hersenen, of ziel) heeft niet meer de behoefte om jou iets duidelijk te maken, tranen zijn dan niet nodig. Ik vind het heel moeilijk uit te leggen, maar hoop dat je het snapt! Voor mij werkt het heel goed. Met dit, maar ook veel andere dingen in het leven.
Ik ga het eens proberen spruitemoeder. Het klopt dat ik het zie als zwakte, dat wil niet zeggen dat ik anderen zwak vind. Het gaat me erom dat ik als ik 'ruzie' heb met schoonmoeder nooit zonder tranen voor mezelf op kan komen. Gebeurt dat wel de eerste zin is het 10 sec daarna raak. Echt moeilijk dit. Omdat ik dus zo vaak jank, is het denk ik voor mijn man normaal geworden. In die 8 jaar heeft hij me zovaak zien huilen dat het eerder normaal is om me 'normaal' te zien. haha
Ik heb in het verleden mijn gevoel nooit kunnen uiten, maar sinds een aantal jaar waarbij ik veel na heb gedacht over dingen, sindsdien kan ik ook alleen janken bij dingen die er gebeuren. Bij mij is het meer frustratie, vaak niet begrepen voelen door een ander ofzo haha
Goh je stond er vanaf je 12de alleen voor.....jeetje dan moest je heel snel volwassen worden. Die muur is snel gebouwd om te overleven. Ik denk dat je door die muur ook veel dingen niet geleerd hebt. Omgaan met emoties, confrontaties en mensen als ze (te) dichterbij komen. Ik denk dat je als eerste moet accepteren dat je emotioneel reageert bij confrontaties in de vorm van huilen. Het is toch ook oké?! Ik snap wel dat het heel bloot voelt en dat je het idee hebt heel zwak over te komen. Dat versterkt waarschijnlijk ook het gevoel van kwetsbaar zijn. Maar als je de tranen kunt laten lopen en daarnaast bij je punt blijven..... Misschien helpt het je ook wel om het te benoemen als het gebeurt. 'Let niet op mijn tranen, die beginnen altijd te lopen, maar......'(vul maar in). Het zou ook kunnen helpen om een time out te nemen als je de tranen voelt opkomen. Waar het kan bijv. gewoon zeggen 'ik kom hier zo op terug' en even een frisse neus halen. Mocht je er echt wat drastischer wat aan willen doen, dan kan een psycholoog helpen. Mensen zien huilen vaak als een zwakte, terwijl het gewoon een emotie is. Niks zwaks aan, want die hebben we allemaal. Bij sommige mensen gaan tranen bijna altijd samen met een andere emotie bijv. boosheid.
bamjolan; Wat goed dat je nu wel emoties kunt uiten. Gek genoeg kan ik dingen goed relativeren, als ik me eens down of wat minder voel kan ik emoties goed uitschakelen en het positieve eruit halen. Alleen confrontaties... waar dat aan ligt. Het kost ook veel energie. Ik was me aan het voorbereiden op mijn sollicitatie van as dinsdag, ik wist alles ( niet uit het hoofd geleerd, maar gewoon welbespraakt ) sinds die confrontaties, zit mijn hoofd zo vol en heb ik een blackout. Het is wat wij vrouwen he, ik wou soms dat ik een man was haha
Mymiracle, bedankt voor je lange post. Had nooit gedacht dat een 'vreemde' zo een tekst plaatst om me te helpen. Ik heb hier echt wat aan. Word wel met mijn neus op de feiten gedrukt. Meerendeels is waar wat je zegt.