Ik heb echt geen idee waar ik dit moet plaatsen, dus doe het maar hier. Ik moet gewoon even mijn hart luchten en hoop op een stukje herkenning misschien van anderen, of misschien heeft iemand tips, ik weet het namelijk niet meer.... Ik heb niet echt de makkelijkste ouders en sinds ik een nieuwe partner heb is het eigenlijk helemaal mis. 17 jaar een relatie gehad met mijn ex die ze helemaal geweldig vonden, 3 kinderen met hem gekregen, en nu sinds 3 jaar een nieuwe partner na mijn scheiding. Ik ben dolgelukkig met hem, maar hij is in hun ogen niet de ideale schoonzoon. Nu zijn mijn partner en ik zwanger. Een bewuste keus, en ik weet dat mijn ouders dit niet leuk gaan vinden. Sterker nog, ik denk dat ze het een hele stomme ondoordachte keus gaan vinden, want iedere keus die ik maak vinden ze ondoordacht. Alles wat ik doe, iedere keus die ik maak, ik wordt continue veroordeeld. Ze hebben overal een mening over, die ik dan ook steeds moet horen. Ik heb het gevoel dat ik in hun ogen niets goed kan doen en ondankbaar ben. Even een voorbeeldje; Ik huur een woning van hun. Deze woning had nog een vrij oude badkamer die ze graag wilden vervangen. Het wordt mij dan gevraagd of ik dat wil. Kan moeilijk nee zeggen.... Vervolgens zit ik al 10 weken in de zooi, heb ik een lekkage in mijn keuken hierdoor, met de schimmel aan het plafond (wat ik zelf maar moet oplossen), mijn keuken is aan die kant volledig geruïneerd, 1 wc met 5 personen en een douche die ik 5 minuten per keer kan gebruiken omdat anders de complete boel overstroomt. Mijn badkamer is eigenlijk zo'n geval dat je ziet bij 'Help mijn man is klusser...' Tot overmaat van ramp is vanmiddag de leiding geknapt omdat mijn vader het samen met een collega doet en naar mijn idee heeft die collega geen idee wat ie doet. Ze werken 3 keer per week 2 uurtjes aan de badkamer... Ik zit dus nu met 3 kinderen, geen water omdat ik de waterleiding af heb moeten sluiten en mijn vader is hier pas om 18.15 uur om te kijken of ie het kan oplossen. Ik kan nog geen wc doorspoelen! Op de vraag hoe moet ik in godsnaam koken kreeg ik als antwoord, dan haal je toch een kant en klaar maaltijd?! Ik heb een darmstoornis! Ik mag dat soort spul heel niet eten! En als ik er iets over zeg ben ik ondankbaar! Ik word hier zo verdrietig van. Ik moet ze binnenkort gaan vertellen dat ik zwanger ben en ik heb geen idee hoe ik het moet brengen. Wat ik moet zeggen en hoe.... Hun mening en wat zij denken over wat ik doe beheerst mijn leven behoorlijk. Het is echt extreem. Ik kan hier nog wel 1000 voorbeelden geven, die te belachelijk voor woorden zijn. Ik voel me echt een kind van hen, dat maar weinig juiste keuzes maakt......
1e tip: zorgen voor een ander huis. Dan hebben ze gelijk minder invloed op je lijkt mij. Verder ben je volwassen en zijn jouw keuzes, hoe fout ook, jouw keuzes. Lijkt mij tijd om ze dat eens goed duidelijk te maken. Jij moet met je partner leven, zij niet, dus niet mee bemoeien (tenzij het echt extreem is en hij echt slecht voor je is, maar ga ik maar even niet vanuit).
Oei, duidelijk een gevalletje van vandaag nog de navelstreng doorknippen! 😓😳 En wat Suus zegt, zorg dat je écht zelfstandig wordt (emotioneel EN financieel!) en huur geen huis van je ouders maar zorg voor een eigen onderkomen...dan heb je dit soort situaties ook niet. En verder dus ook niet zo veel van hun kritiek aantrekken, misschien een goed idee om de bezoekjes en contact momenten te beperken. Het klinkt heel ongezond en onvolwassen allemaal, je bent geen zestien meer! 😑
Ja, dat is nogal het probleem... Een huurwoning is in deze stad niet zo eenvoudig geregeld en als ik dat doe vrees ik dat ik ze in 1 klap kwijt ben. Door mijn scheiding ben ik alles en iedereen kwijt geraakt... Mijn ouders en zusje (die ook een huis huurt van hen) is het enige wat ik nog heb... Voor mijn kinderen zijn mijn ouders erg belangrijk. Mijn ouders doen echt alles voor ze... Ik vind mezelf dan zo egoistisch als ik het daar op aan laat komen. Mijn vriend zei hetzelfde maar dat is uiteraard begrijpelijk... Mijn ouders mogen hem niet... Over ongeveer 3 jaar is mijn vriend klaar met zijn hbo studie en dan hopen we dat we een huis kunnen kopen, maar financieel kunnen we dat nu niet...
Eens. Als ik zo'n relatie had met mijn ouders, zou ik never nooit van hen afhankelijk willen zijn voor mijn huisvesting. Wat meer afstand zorgt er misschien ook voor dat je hun mening minder vaak voor je kiezen krijgt en er het wat meer van je af kunt laten glijden.
Is die vrees echt realistisch? Zouden je ouders en zusje echt geen contact meer met jou en je kinderen willen, als je zou verhuizen?
Als je ouders jullie zouden afstoten alleen maar omdat jullie geen huis meer van hen willen huren is de situatie nóg ziekelijker dan ik al dacht. Je moet écht zelfstandig worden meid want je ouders hebben je nu in een wurggreep en denken alles te kunnen doen omdat je hen zo nodig hebt....financieel maar vooral dus ook emotioneel. Waar is je trots en eigenwaarde?! 😳 Heb je wel eens met hen om de tafel gezeten hierover?!
Het probleem is dat ik dit huis als het ware gekregen heb toen ik bij mijn ex wegging. Mijn ouders wilden niet dat ik ergens op een flat 10 hoog terecht zou komen. De bedoeling was dat ik het van hen zou huren tot ik voldoende inkomen zou hebben om het zelf te kopen van hen. Echter is mijn gezondheid zodanig achteruit gegaan dat ik momenteel niet in staat ben om te werken. Mijn vriend is buitenlands en heeft een verblijfsvergunning dus voorlopig kunnen wij niks kopen. Als ik weg zou gaan uit deze woning dan breek ik de belofte die ik 3 jaar terug gemaakt heb. Ik heb hier ook voor getekend. De situatie is dus iets lastiger dan simpelweg een huurwoning waar ik maar zo uit kan vertrekken... 3 jaar geleden had ik nooit kunnen voorzien dat mijn ouders zich zo met mij zouden bemoeien en dat mijn gezondheid zodanig achteruit zou gaan dat ik niet voldoende zou kunnen verdienen om een hypotheek aan te gaan... Ik zit dus nu in een situatie waar ik niet zo gemakkelijk uit kan... Ik wilde een niet te lang verhaal ophangen, maar dit is beknopt een beetje hoe het in elkaar steekt.
Oh en financieel zal ik de komende jaren nog wel van mijn ouders afhankelijk zijn... Ik heb een schuld van bijna 30.000 euro bij ze vanwege een lening die ik samen met mijn ex ben aangegaan bij hen voor de aankoop van de woning waar ik samen met hem woonde voordat ik bij hem weg ging....
Wat een zooitje. Je vriend studeert nog en heeft geen verblijfsvergunning. Jij hebt 3 kinderen, werkt niet vanwege gezondheid en huurt een huis van je ouders. .. waarom zijn jullie in hemelsnaam bewust voor een kindje gegaan? Ik zou absoluut een eigen woonruimte zoeken zodra je kan. Tot die tijd kun je weinig doen. Je ouders zijn je huurbazen en huurbazen bepalen vaak hoe en wanneer de nieuwe badkamer komt. Wat zegt het contract verder over dingen zoals schimmel, beschadiging, etc?
Ja, dat begin ik me ook af te vragen. Ik snap wel dat je ouders niet meteen zullen staan te juichen...
Daar was ik al bang voor, je hebt jezelf aardig in de nesten gewerkt door je financieel zo extreem afhankelijk van je ouders te maken. 😣 Daar komen vroeger of later altijd problemen van. En wat hield die belofte van drie jaar geleden precies in? Je zou echt de regie over je eigen leven in handen moeten nemen, je bent bijna veertig en hebt binnenkort vier kinderen waarvan één met een nieuwe partner. Bespreek met je vriend wat jullie samen kunnen doen om onder het juk van jouw ouders uit te komen. Ga elders een huis huren (kopen kan eventueel later nog), ga (na de bevalling) part-time werk zoeken, regel kdv/oppas/gastouder waar nodig. Laat je ouders zien dat jullie je eigen boontjes kunnen doppen, dan hebben ze ongetwijfeld ook meer respect voor je! Ikzelf zou liever 10 hoog achter wonen in een huisje wat ik zélf heb geregeld én betaal, dan in een huis wat gefinancierd wordt door papa & mama. Over mijn lijk laten we maar zeggen! 😁 Grow up en kruip uit die slachtoffer rol, je wilt je kinderen toch ook het goede voorbeeld geven?! Klinkt hard maar ik bedoel het echt goed.
Nee, misschien heb ik het te warrig opgeschreven... Mijn vriend heeft een verblijfsvergunning, over 3 jaar kan hij de NL identiteit aanvragen. Hij werkt full time en studeert full time tegelijkertijd online. Hierdoor zullen we over 3 jaar als hij klaar is met studeren een betere baan kunnen krijgen. Ik werk bewust niet omdat ik een heftige darmstoornis heb. Iets wat in mijn beroep niet makkelijk te combineren is. We redden het prima financieel.
Oh hemel...ik begin nu ergens wel te begrijpen dat je ouders niet echt een hoge pet op hebben van jou en je keuzes. Het is idd een zooitje......😞
Nou nee...jullie redden het niet prima financieel. Je was en bent overgeleverd aan de financiële hulp/giften/lening van je ouders. Met alle gevolgen en problemen van dien. 😏
Poeh...Ik denk zelfs dat je je ouders behoorlijk dankbaar mag zijn als ik het zo lees. Ze hebben je toch maar mooi op de rit gehouden. Dus ik zou op mijn tanden bijten en doorgaan...En stapje voor stapje minder afhankelijk proberen te worden. Waarom kan je niet werken? Misschien ben ik nu wel heel hard maar iemand met een darmstoornis moet toch wel enig werk kunnen verrichten? De keus voor een kind vind ik dan niet echt logisch zeg maar. Het hele gebeuren over de badkamer vind ik ook niet echt schokkend eigenlijk. Je kunt toch ook zelf je handjes laten wapperen? Het komt op mij over dat je vooral af zit te wachten tot iedereen alles oplost voor je... Kom uit je slachtofferrol en ga aan de slag zeg. Je vriend zal toch ook wel iets kunnen?
Trouwens: zonder water kun je toch gewoon koken? Je koopt flessen water bij de supermarkt. Of desnoods bel je een vriendin en vraag je of je daar mag eten vanavond. Probeer te denken in oplossingen ipv problemen. Ik snap dat het frustrerend is, maar als dit was gebeurd in een andere huurwoning dan moet je ook creatief zijn. Je kunt wel klagen "ik heb darmproblemen", maar dat is -bot gezegd- jouw probleem en niet die van de huurbaas. Hij kan pas na 18u.
Je kunt voor een keertje toch wel eten wat je 's ochtends en 's middags ook eet, brood of een bak yoghurt of zo. Wees blij dat alles geregeld wordt, want zelf toon je niet echt initiatief. Hoe je het ook went of keert, je bent volledig afhankelijk van je ouders. Want als je huis of geld wegvalt, hebt je niks zoals je zelf zegt. Ik snap echt dat het vervelend is om zo afhankelijk te zijn, maar ik proef alleen maar ergernis over wat ze niet goed doen. Ik zou dankbaar zijn dat ze er voor je waren. En ze staan misschien niet achter je keuzes, maar je hebt ook niet echt bewezen dat je altijd de juiste keuzes maakt. Dus enige twijfel mogen ze wel hebben, zeker aangezien zij er voor opdraaien. Dat zou jij voor jou kinderen toch ook doen? Hoe zou jij het vinden als jij jouw kinderen zou helpen, en zij zouden zo afgeven op jou. Terwijl jij alleen maar het beste voor hen wil.. Ga zo snel mogelijk alle opties na over hoe je zelfstandiger kan worden. Of accepteer dat zij blijkbaar enige voorwaarden stellen aan hun hulp. Eens met Nikki88 verder. Zij verwoord het misschien net wat duidelijker.
Wat naar zeg...! Ik zou als eerste ook zeker op zoek gaan naar een andere woning. Dan ben je niet afhankelijk van hen en hun gedrag/acties. En verder harder optreden tegen dit soort mensen. Als zij een lelijke reactie geven over de zwangerschap dan zou ik eens flink uit mijn slof schieten en zeggen dat zij er niets over te zeggen hebben. Dat ze jou eens meer moeten waarderen en dat je geen onaardige bemoeienis meer wilt van hen. Ze moeten jou en jouw keuzes maar leren accepteren. Oja en dat ze als de wiedeweerga die badkamer eens moeten fixen. Want 10 weken??? Hoe groot is dat ding wel niet? Succes, maar laat je niet zo naar behandelen, zelfs niet door je ouders. Edit: ik lees nu dat er wel meer achter zit... Maar dan nog hebben zij geen recht jou naar te behandelen. En ik blijf erbij: niet meer afhankelijk zijn van hen.