Met mijn eerste zwangerschap werd er na 28 weken zwangerschapsdiabetes geconstateerd en een week of twee later zat ik aan de insuline. Op dat moment wist ik niet zo goed wat zwangerschapsdiabetes precies inhield en wat de gevolgen kunnen zijn voor de baby. Ik groeide heel hard, had een enorme buik maar dat was niet het enige wat hard groeide. Dochterlief groeide ook en lag behoorlijk voor. Na een hoop ellende in het ziekenhuis, twee artsen die de baby -bij het voelen aan mijn buik- niet groter schatte dan 8pond, kwam er na 38.6 door middel van een keizersnede een suikerbaby ter wereld. Dochter was 4840gr. Toen begon de hel. Ik was zelf meer dood dan levend. Had 1,5l bloed verloren en mijn HB was heel laag. Ik heb drie uur op de uitslaapkamer gelegen, hevig rillend! Pas na ruim 2 uur kwam de anesthesist kijken en besloot me een morfinespuit direct in mijn been te geven. Pas toen zakte het rillen af en niet veel later kon ik terug naar manlief en ons pasgeboren dochtertje. Manlief was helemaal in paniek, niet ingelicht over hoe het al die tijd met me ging. Dochterlief hield haar voedingen niet tot nauwelijks binnen en huilde veel. Ze werd om de zoveel tijd in haar hakje geprikt voor haar bloedsuiker en als de controle niet goed was, kreeg ze nog een extra controle. Het arme kindje had na een paar dagen gewoon blauwe hakjes van alle prikjes. Alsof ze het aanvoelde, begon ze te krijsen wanneer de zuster weer kwam om haar te prikken. Die eerste nacht was vreselijk. Huilen, huilen en nog eens huilen. Ik sliep op zich redelijk goed omdat ik aan de morfine zat maar ik zag manlief doodmoe boven het wiegje hangen. Uiteindelijk heb ik hem gezegd dat hij de zusters moest halen zodat ze haar mee konden nemen want ik zag manlief er niet beter op worden. In de ochtend kwam dochterlief weer terug op de kamer. Papa had even kunnen slapen en ging even naar huis om wat extra kleertjes te halen. Dochter bleef spugen na de voedingen en toen kwam het hoge woord eruit. Ze moest opgenomen worden op de couveuse-afdeling want haar suikerwaardes waren gevaarlijk laag. Lag ik daar zonder kind en papa was nog weg. Ik was kapot! Toen papa terug was en we naar de couveuse-afdeling gingen, lag ze daar. Aan toeters en bellen. Ze kreeg voeding door een sonde, plakkertjes over haar lichaam om alles in de gaten te houden en een infuus in haar beentje. Vreselijk gezicht! Na de gebruikelijke 3 dagen werd ik ontslagen uit het ziekenhuis maar dochter moest nog blijven want ze kon nog niet zonder het glucose-infuus. Toen ik net een dag thuis was en manlief met zijn ouders bij de kleine in het ziekenhuis ging kijken, kreeg ik het bericht dat het infuusje uit haar beentje was en in haar hoofdje was gezet. Ik vond het zo erg!!! Wat een ellende moet zo'n klein hummeltje meemaken. Uiteindelijk mocht ze na twee dagen naar huis toe. Ik zat er helemaal doorheen. Moe van alles. Het ijzertekort putte me uit, de borstvoeding was vreselijk en een dochter die meer huilde dan lekker stil in haar wiegje lag. Ik was op een gegeven moment zo ver dat ik zei "breng haar maar terug naar het ziekenhuis, laten ze haar daar maar houden" ik had er totaal geen gevoel bij. Het heeft even geduurd maar uiteindelijk is alles goed gekomen. Ik heb lang geroepen dat dit de eerste en laatste keer zou zijn maar nu na 3 jaar ben ik al even zwanger van de tweede. Ik groeide erg snel in het begin, dit maakte me wel bang. Ik prikte af en toe zelf mijn waardes maar dit was allemaal netjes. Na 18 weken ongeveer leek ik qua groei bijna stil te staan. Mooi dacht ik! Ik voelde me goed en omdat ik nog zo weinig was aangekomen (2 kilo met 21 weken zwangerschap) had ik echt goede hoop dat de ellende mij en de baby dit keer bespaart zou blijven. Dit keer kreeg ik de suikertest al met 24 weken. Vol goede moed ging ik gisteren naar de poli. Manlief stond er op om mij die twee uur gezelschap te houden. Ik had m'n glucosemeter ook mee zodat ik niet dagen hoefde te wachten voor de uitslag maar voor mezelf dus al kon meten. Het drankje was weer heerlijk en na een uur prikte ik mezelf voor de eerste keer. Een waarde van 9.1... Shit! Okay, geen paniek, hij heeft nog een uur om te zakken. Hij zal nu heus wel gaan zakken maar nu nog hopen dat hij genoeg zakt. Net voordat ik naar binnen moest om opnieuw bloed te prikken, prikte ik mezelf weer. Ik schrok me rot! 10.7!!!! Hoe kan dat nou? Ik was er zo heilig van overtuigd dat het me dit keer bespaart zou blijven, het ging zo goed! M'n suiker was blijkbaar dus na twee uur gewoon nog stijgende! De officiële uitslag zal vrijdag pas bij de verloskundige bekend zijn maar ik weet al genoeg. Ik voel me zo vreselijk k*t! Dat ik mezelf straks weer moet spuiten met insuline vind ik nog niet zo erg maar de ellende die dit wondertje misschien ook te wachten staat... Het hoeft helemaal niet perse en ik ben er nu eerder bij maar je weet het niet. Het is me zo rauw op m'n dag gevallen, hoe naïef kan ik zijn??? Iedereen bedankt voor het lezen. Ik ben m'n verhaal weer even kwijt. Ik weet dat jullie niets voor me kunnen doen maar het lucht even op. Duimen jullie voor me, of voor de kleine in mijn buik beter gezegd?! Ik hoop zo dat -ondanks de suiker- dit kindje die ellende niet mee hoeft te maken!
Jeetje wat een verhaal. Heb je de vorige keer een dieet gevolgd? Mischien dat je daar samen met insuline baat bij hebt?
Jeetje meid wat een naar verhaal, ik kan me voorstellen dat je dit niet wil voor je tweede kindje. Sterkte en mijn duimen draaien voor je
Vorige keer moest ik eerst een weekje een dieet volgen maar omdat mijn suiker zulke uitschieters had, was het duidelijk dat het niet onder controle te houden viel met alleen een dieet en vandaar moest ik ook insuline spuiten. Ik volgde niet echt een dieet in combinatie met de insuline. Tuurlijk let je op wat je eet en ik at beter over de dag verspreid. Dus kleinere beetjes maar meerdere keren per dag.
Jeetje wat een verhaal. Ik ken het van mijn zoontje die een nierbekkenontsteking had met 6 weken dat infuus prikken zo vreselijk ! Ik snap dat je bang bent, geef dit ook aan bij je vk/gyn praat hier duidelijk over. Misschien kan je een geplande natuurlijke keizersnede krijgen dat je toch wat ' rust' hebt en je je rustig er op voor kan bereiden. En wat je zegt het hoeft inderdaad niet zo te gaan iedere zwangerschap/bevalling is anders ! Ze zijn er nu op tijd bij, maar praat hier over en vraag extra ondersteuning bij een dietiste maar ook bij lotgenoten misschien hier op t forum. Stertke meis en probeer een beetje te genieten voor zover mogelijk!
Bedankt meiden. Valt me op dat er aardig wat topics zijn geopend over zw.diabetes de afgelopen tijd. Je lijkt het steeds vaker te horen.
Zojuist verloskundige aan de telefoon gehad en ook daar is de uitslag binnen... 11.0!!! Verwijsbrief is onderweg, mn afspraak bij de vk komt te vervallen. Heb nu met spoed een afspraak moeten maken bij de gyn im insuline spuiten. Daar gaan we dan...
meid, wat een nare ervaring is dat geweest. Het positieve eraan is wel dat onze ervaring ons in staat stelt de volgende keer anders te reageren. Niet dat je ee iets aan kon doen dat het zo gelopen is. Wel denk ik dat je bijv. beter gecontroleerd zal worden en meer bewustzijn zal zijn bij iedereen en je zult zien dat het nu beter zal gaan. Vertrouw erop dat het goed komt.
Bedankt voor je bericht. Ik zou inderdaad sowieso deze zwangerschap een gesprek krijgen met de gyn om mijn slechte ervaringen van de vorige keer te kunnen uiten. Ik ga ook dingen op papier zetten. Zal allemaal wel goed komen maar het komt je gewoon even rauw op je dak...
Hey meis, Ik lees je verhaal en snap precies wat je bedoeld.. Ik had het bij mezelf ook totaal niet verwacht (zeker omdat ik heel bewust eet) maar heb blijkbaar de erfelijke variant (kon ik niet weten want ken mn ouders niet) Mijn waarden waren niet zo hoog als die van jou maar ik schrik wel van je verhaal. Mag ik ff vragen in welk ziekenhuis je bent geweest? En idd heb jij wel begeleiding gehad van een dietist, diabetesverpleegkundige en internist? Ik wil dus absoluut niet aan de insuline en ben nog meer op mn eten aan het letten.. Meid ik wens je sterkte, weet dat het niet mee valt en hoop echt van harte voor je dat het deze keer gunstiger uitpakt!! Sterkte!
Apart, want bij insuline gebruik is het ook belangrijk dat je een dieet volgt. Alleen letten op wat je eet en verspreid eten, is vaak niet voldoende. Mijn zusje heeft ook zwangerschapsdiabetes en moest naar gyn, internist en dietiste. Ondanks dat het met insuline in de hand te houden is, moet ze alsnog een dieet volgen. Logisch, als alles qua eten goed en stabiel is, heb je minder last van je suikers en heb je minder insuline nodig. Dieet is dan ook zo aangepast dat ze zo min mogelijk insuline bij hoeft te spuiten.
2g4e jheetje meid wat een verhaal hopelijk gaat het nu wel wat beter dan. ik wil je een goed bericht geven. ik heb ook zwangerschapssuiker gehad en mijn dochtertje is met 39,6 geboren met een geboorte gewicht van 3250. Ik heb ook voor de bevalling moeten spuiten maar dat ging eigenlijk erg goed ik kon het zo onder controle houden met natuurlijk ook op mijn eten letten. verder heeft mijn dochtertje er geen problemen aan over gehouden ook was bij haar haar suiker gelijk goed dus daar ook geen problemen mee. Misschien stelt je dit een beetje gerust dat het ook best goed kan gaan ondanks je suiker. veel succes
Wat een domper he; zwangerschapsdiabetes en dan helemaal met jouw achtergrond. Mijn zoon kwam met een geboortegewicht van 4580 gram ter wereld. Deze zwangerschap kwam er bij 17 weken al uit dat ik zwangerschapsdiabetes heb. Omdat het zo vroeg al nu werd geconstateerd, heb ik het waarschijnlijk de laatste weken van mijn vorige zwangerschap ook gehad... Je hebt dan heel veel kans op een volgende zwangerschap dat je weer diabetes krijgt. Ik zit vrijwel vanaf dat het ontdekt is, ook al aan de insuline. Met 28, 31 en nu net met 36 weken heb ik groei echo's gehad. De kleine blijkt op schema! Ook ik ben bang voor weer een grote baby.... Maar ben iets gerust gesteld nu door die echo's en dat ze me bij 38 weken gaan inleiden. Dat scheelt allemaal. Ik hoop voor jou dat het ook zo zal gaan omdat je er nu op tijd bij bent. Succes!