Ik zit er al een tijdje mee in mijn hoofd maar ik ga het jullie nu toch maar eens voorleggen.. Ik heb twee hele goeie vriendinnen, S heeft een zoontje van 2,5 en probeert nu alweer een jaar zwanger te worden en L, zij is na een jaar proberen en een mk nu 16 weken zwanger. Ik heb al een zoontje van 18 mnd en ben sinds 14 weken zwanger. We waren dus alledrie tegelijk bezig proberen zwanger te worden en bij alledrie ging dat niet vanzelf (mk, clomid etc). Op een gegeven moment werd L zwanger, enkele weken later ik en 2 weken daarna S! Groot feest dus maar helaas kreeg S na een paar dagen een mk. Dit is nu zo'n 2 mnd geleden en sindsdien gaat het niet zo goed met S. Ze heeft verdriet om de mk, wordt gek van al het klussen op commando en wil zo graag maar het blijft maar niet lukken (terwijl alles goed bij haar is volgens gynaecoloog) en dat frustreert haar enorm en maakt haar nu ook erg somber. Het extra moeilijke aan de situatie is dat L en ik dus wel zwanger zijn... We merken dat S zich steeds meer terugtrekt, ons een beetje ontwijkt en wanneer ze ons spreekt, vraagt ze zelden hoe het met ons gaat. Voor mezelf vind ik dat nog niet zo erg maar voor L, die voor het eerst zwanger is en last heeft van extreme misselijkheid waardoor ze alleen maar boven de wc hangt en kilo's is afgevallen, vind ik het echt rot. Nu is mijn vraag, wat kan ik doen om S te helpen/steunen? Normaal gesproken steun je elkaar waar je kan natuurlijk maar dat lijkt nu zo moeilijk omdat ik juist heb wat zij zo graag wil. Alles wat ik zeg, lijkt nu zo nietszeggend omdat ik makkelijk praten heb nu, dat vorl ik haar denken en waarschijnlijk terecht.. Ik moet het waarschijnlijk gewoon open gooien en bespreekbaar maken met haar (bedenk ik me nu ik het allemaal eens opschrijf en zo op een rijtje zet) maar ik zet het toch maar eens hierop zodat ik misschien nog wat andere visies te horen krijg! Oja, en mag ik van haar verwachten dat ze aan mij vraagt hoe het is? En moet ik het haar vertellen dat ik zoveel last heb van vanalles of het maar inslikken omwille van haar situatie? Wat vinden jullie? Alvast bedankt!
hoi sleepless, eigenlijk geef je jezelf al een mooi antwoord praten, maar dan wel wanneer zij en jij eraan toe zijn. En ja als je niets verwacht van elkaar kan het ook niet fout lopen... maar zo zie ik het.. ik vind verwachtingen in het algemeen al vervelend, daarom verwacht ik nooit iets van iemand , als iemand iets zelf wil vragen dan komen ze zelf wel wanneer hun zich daar goed bij voelen. En ik denk omdat het je din is dat ze toch wel weet hoe het met je gaat, dinnen voelen dat onderling en je niet afgevallen voelen wanner iemand niet vraagt hoe het met je is
Vind het altijd lastige dingen omdat ik niet kan weten ahv een verhaal hoe erg iemand er mee zit. Maar ik kan me indenken dat het voor haar heel moeilijk is zeker als ze zelf ook heel graag wilt en dan een MK krijgt. Ik snap dan ook best dat ze momenteel niet vraagt hoe het met jullie gaat omdat ze misschien erg in de knoop zit met wat er gebeurd is. Ik zou haar zeker aangeven dat jullie er voor haar zijn om haar te steunen en dat ze haar ei bij jullie kwijt kan. Meer kan je denk ik niet doen ze moet zelf weer naar jullie toe komen en dan komen de vragen misschien vanzelf weer.
Je zegt het zelf al, ik zou het bespreekbaar maken en ook aangeven hoe je je zelf voelt richting haar (dubbel ea vanwege feit jij wel zwanger en zij niet). En misschien vragen aan haar hoe je haar het beste kan steunen en dat je het rot vindt. En idd wel een beetje inslikken zelf richting haar, misschien kan ze het er niet echt bij hebben en er zijn vast anderen bij wie je wel alles kwijt kan. Meer kun je denk ik niet doen, het is de natuur de 1 pech, de ander geluk. Succes!
Ik heb het met een vriendin besproken die in de MMM zit, ze was blij dat ik het haar 'snel' heb verteld en dat ik dat 1 op 1 heb gedaan. Ze vond het erg dat ze niet blij voor me kon zijn, maar ze was wel blij dat ik het haar 'netjes' verteld had.... Ik zou me dus ook aan je eigen advies houden. Vertellen, eerlijk en open. (En wat zakdoekjes meebrengen, daar zijn jullie vriendinnen voor...)
Vertel je vriendin, dat je haar wilt steunen, maar zij je moet toe laten. Dat je haar situatie begrijpt. Een kindje verliezen terwijl je vriendinnen een mooie periode (kindje krijgen ondanks de vervelende dingen) door maken is heel hard. Ze zal er even door heen moeten, ik weet hoe ze zich voelt in ieder geval! Het kan even duren, voordat ze weer zichzelf is, en blij voor jullie kan zijn.. Probeer over andere dingen te praten, leuke dingen te doen. En als ze dit niet wilt, laat je haar even in haar waarde. Ze komt wel weer terug, het heeft even tijd nodig. Vertel haar maar, dat je er altijd voor haar zult zijn, wat er ook gebeurt. Jij en je andere vriendin moeten ook verder, en deze vriendin heeft nu een situatie waar ze zelf even doorheen moet. Het komt allemaal wel goed! Voor de geboorte van jullie kleintjes, is zij de gelukkige tante! En misschien tegen die tijd wel de zwangere tante! Als tip zou je haar trouwens kunnen zeggen, dat klussen op commando ook niet altijd werkt, ze moeten beiden ook aan de leuke dingen denken. Samen mooie dingen beleven, een kindje komt er wel!
Ik werd ongepland zwanger terwijl mijn beste vriend en zijn vrouw na 10 (!!) jaar nog met lege handen staan. Dat kwam heel hard aan... Hij kon niet blij voor me zijn en ontweek me. Ik heb het maar laten gaan en achteraf gezien was dat ook het enige juiste. Ik heb wel gezegd er voor hem te zijn maar hij gaf toen ook aan tijd nodig te hebben. Die tijd heb ik hem gegeven en na een een tijdje kwam het weer helemaal goed, gelukkig! Hij kon het in het begin ook echt niet opbrengen om te vragen hoe het met me ging, of verhalen (geklaag...) aan te horen over misselijkheid oid. Zij zouden een moord doen om dat door te maken, dus kwalijk nemen kon ik het ook echt niet.
Hoi Sleepless, ik zie dat er al veel reacties zijn gekomen, toch ook nog een snelle reactie van mij. Het is gewoon een rotsituatie en deze is niet zomaar op te lossen, tenzij je vriendin natuurlijk zwanger wordt. Ik zat ook aan jouw vriendins 'kant' en mijn 2 beste vriendinnen werden ook tegelijkertijd zwanger terwijl wij al 2 jaar bezig waren. Een van hen zat ook al een tijdje in de MMM en snapte heel goed dat het heel moeilijk en confronterend was voor mij. Zij heeft mij een beetje losgelaten en vroeg wel hoe het met mij ging maar vertelde zelf niet continu over haar zwangerschap. De andere vriendin was in ronde 1 zwanger en gaf aan te begrijpen hoe moeilijk het voor mij was, maar aan de andere kant heeft ze het me heel erg kwalijk genomen dat ik haar niet telkens vroeg hoe het ging en dat ik contact een beetje ben gaan mijden. Dit vond ik vreselijk en het heeft bijna onze vriendschap gekost. Ik denk dus dat je het beste open kunt zijn tegen je vriendin, en haar vooral niets kwalijk nemen (wat je volgens mij ook niet doet). Misschien ook duidelijk maken dat je het snapt als ze wat afstand neemt en je niet telkens vraagt naar je zwangerschap. Ik denk dat je niet heel veel meer kunt doen. Ik hoop voor jullie alle 3, maar natuurlijk vooral voor je vriendin, dat zij ook op korte termijn zwanger mag raken! Succes en geniet van je zwangerschap!!
Hoi allemaal, Dank voor jullie reacties en fijn om ook jullie ervaringen en visies te lezen! Het is duidelijk dat ik inderdaad gewoon met haar moet gaan praten en in deze situatie haar ook wat meer ruimte moet geven om te reageren hoe zij dit op dit moment nodig heeft. Bedankt allemaal!
ik heb in het zelfde schuitje gezeten, mijn beste vriendin was na 4 jaar proberen en heel veel teleurstellingen niet zwanger en ik was na 2,5 week al zwanger. hier is weinig aan te doen. toen ik haar het nieuws moest vertellen vond ik dit heel moeilijk. nu als ik dit schrijf schieten de tranen me weer in mijn ogen er van. we hebben hier meteen over gepraat. en al was het moeilijk voor haar ze was wel heel blij voor me. wat erg geholpen heeft is inleven in elkaars situatie, ik begreep dat zij het moeilijk had en probeerde daar rekening mee te houden, en zij begreep dat ik blij was en hield daar rekening mee. ik heb er wel bewust voor gekozen niet te veel bij haar te klagen. omdat dit weleens ondankbaar over kan komen. weet niet of dit zo ook opgevat wordt. sterkte, en hoop dat zij ook snel een wonder mag verwachten
Het zou me verbazen als dit het einde van de vriendschap zou betekenen. Het is niet iets waar jij of zij wat aan kunnen doen. Het doet haar alleen best wel pijn, en dat is begrijpelijk. Ik heb zelf veel pijn gevoeld toen de hele buurt zwanger werd en ik nog altijd niet. We waren echt al jaren bezig en ouder dan de meesten in de buurt. Nog steeds vind ik het moeilijk dat sommige buurvrouwen waarvan ik hoor dat ze zwanger zijn, eerder uitgerekend dan ik. Ik wil gewoon dat er een bekende van mij ook eens NA mij gaat bevallen. Ik blijf nog steeds de laatste in de rij. Maar... dat betekent niet dat ik het een ander niet gun. Dat zijn echt twee verschillende gevoelens. Ik ben heel blij voor ze. Ook voor de buren die na 3 maanden proberen dachten dat het al zo lang duurde dat het vast niet ging lukken (en toen dus zwanger bleken te zijn). Ik gun het iedereen en zeker degenen van wie ik het meeste hou. En nu ik zwanger ben heb ik nog steeds een vriendin die wel zwanger wil worden, maar waar het ook niet lukt (medisch traject willen ze niet), een vriendin die verdriet heeft omdat zij wel kinderen wil maar haar vriend niet. Het blijven lastige gesprekken, maar ga ze niet uit de weg. Huil samen, leef met elkaar mee en hoop dat je vriendin dit volhoudt en het haar snel lukt om een gezond kindje te krijgen. Wellicht doet ze er goed aan om even te stoppen met dat verplichte klussen, even een break te nemen om elkaar in de relatie weer te hervinden en dan opnieuw te proberen. Het wordt vaak teveel een ding, met teveel spanning er omheen. Sterkte... en ik vind het top dat je er zo in staat en er voor je vriendin wil zijn! En jij gefeliciteerd met je zwangerschap en vergeet niet ervan te genieten!
Ik zou het zeker bespreekbaar maken. Ik zat in zo'n zelfde situatie met mijn zus. Zij eerst zwanger, ik maand later. maar bij haar ging het mis en ons contact was ten einde. ze toonde zelf geen initiatief meer om te mailen of bellen. ze was boos om de kleinste dingen en toen ik haar vertelde hoe ik me voelde op een gegeven moment brak ze. zij was zielig en ik moest niet zeuren, dat zijn ze. het is helaas nooit meer goed gekomen. en alleen maar omdat praten heel moeilijk leek toen (van beide kanten hoor). hopelijk kunnen jullie er goed over praten samen en ik vind ook al ben jij wel zwanger en zij niet... ze mag best eens vragen hoe het met je is. succes!
mijn vriendin is precies als jouw vriendin. medisch traject wil haar man niet, zij wel. en ik vond het zo moeilijk te vertellen dat we weer zwanger waren maar ze omhelsde me en vond het super voor ons. ik bid vaak dat zij nu ook eindelijk mag ervaren wat ik ervaren heb. we praten er wel over maar ik merk dat ikzelf er minder goed over kan praten omdat het allemaal speelde met mijn zus hiervoor. wil niet nog iemand verliezen door een zwangerschap.