Meiden, Ik ben gezegend met een prachtige dochter van 1,5 jaar. Mijn vriend en ik willen graag gaan voor een tweede en hebben onlangs die knoop doorgehakt. Ineens bekruipt mij het gevoel van onzekerheid en angst. Wij zijn redelijk lang bezig geweest voor onze dochter en ik heb voor die tijd nog een miskraam gehad. Nu we denken aan een tweede komt dit allemaal weer terug als de dag van gisteren, de onzekerheid, het verdriet om de miskraam en de angst. Zijn er meer meiden met dit issue? Ik snap dat het gewoon een kwestie is van proberen en wie weet is het nu anders omdat we een mooi meisje hebben rondlopen maar toch, het voelt alsof ik me over een drempel heen moet zetten om het allemaal weer aan te kunnen.
Wat rot om te lezen dat je in het verleden een miskraam hebt gehad. Het is niet gek dat je dit nu voelt. In het verleden heb ik ook te maken gehad met een miskraam toen ik 11 weken zwanger was. Ik was toen niet bezig met zwanger worden, maar ben 1 van de mensen waarbij de pil niet echt betrouwbaar is (ondanks goed gebruik en niet ziek te zijn geweest). Voor mij was het al een klap toen ik een miskraam kreeg, laatstaan voor jou en voor een heleboel dames hier op ZP die lang bezig zijn (geweest) voor een kindje. Je wilt het zó graag en bent dan zó blij al het gelukt is.. en opeens gaat het dan mis. Is toch ook een stukje vertrouwen in jouw eigen lichaam. Het is niet gek dat je dit voelt en je bent zeer zeker niet alleen. Het is iets waar je jezelf voor zou willen beschermen, maar je hebt het niet in de hand. Een beetje tegenstrijdig van binnen misschien.. je wilt het heel graag, maar wat als het weer mis gaat? Bedenk dan (en dat is makkelijker gezegd dan gedaan), dat je een mooie dochter hebt. Het hoeft helemaal niet mis te gaan. De angst zou niet de overhand mogen krijgen als jullie allebei de wens hebben voor een 2e kindje. Ik hoop dat jullie wens snel in vervulling mag gaan en een mooi wondertje op de wereld mogen zetten!
Herkenbaar. Wij hebben ook langer dan een jaar nodig gehad om zwanger te raken van onze zoon. Dus toen we in oktober besloten om voor een tweede te gaan hadden we beiden zoiets van: zal wel weer een tijdje gaan duren. En ditmaal was t wel meteen raak. Dus het kan.
Klik of precies als ons verhaal. Voor de 1e moeite had met zwanger worden. Uiteindelijk 2 jaar over gedaan met behulp van clomid en eerst nog een miskraam. Nu wilden we wel een 2e. We dachten laten we op tijd beginnen want het zal wel weer niet vanzelf gaan. Ja.. Haha. Hartstikke fout. In december spiraal laten verwijderen. Toen 1 onttrekkingsbloeding gehad. Daarna niet meer ongesteld geweest ivm pcos en toen ik de huisarts wilde bellen omdat mijn cyclus niet opgang wilde komen had ik ineens een positieve test in handen. Was dus binnen 2 2 maanden raak. Ik vind het nu ook heel spannend of alles wem goed zit. Die angst verdwijnt nooit denk ik. Is ook gewoon heel spannend. Maar ik denk als je er voor wil gaan. Gewoon doen.
Thanks meiden vd reacties!!! En ook super fijn dat het inderdaad soms juist wel snel gegaan is bij nummer 2! We gaan er ook gewoon weer voor want de wens is ineens heel groot!
Ik snap je gevoel. Bij mijn zoon 3 jaar bezig geweest en ook de medische molen in geweest. Er kwam niets naar boven en we zouden gewoon natuurlijk zwanger moeten kunnen worden. Uit eindelijk naar 3 jaar toch spontaan zwanger. Sinds vorig jaar begon het toch wel te kriebelen en in augustus gestopt met de pil, maar wel tegen mijn man gezegd dat ik het max 2 jaar wil proberen en géén ziekenhuis. Binnen 3 maand was ik zwanger. Heeft ook echt wel een aantal weken geduurd voordat het besef kwam dat ik zwanger bent.
Oeh ja... dit kan ik wel begrijpen ja. Ik heb 2 miskramen gehad en ben in een half jaar tijd 3 keer zwanger geweest (met de laatste ben ik nog bezig) en ook al was ik steeds dus weer erg snel zwanger (raak, miskraam, raak, miskraam, raak) toch heb ik het als een hele nare tijd ervaren. Misschien wel 1 van de naarste periodes. En hoewel ik heel gelukkig ben met het uiteindelijke resultaat... ik kan me nog heel goed het gevoel herinneren weer met andere dingen bezig te willen zijn dan met zwanger worden en de angst om het te verliezen. Het overheerste zo... ieder uur was ik ermee bezig. Ik denk dat het voor mij zeker een argument is om hierna geen kleintje meer erbij te willen. En voor mijn partner trouwens ook. Ik denk dat het iets is wat je moet accepteren. Die angst. En hopelijk blijft het je dit maal bespaart.
Wij zijn al 5 jaar bezig met onze kinderwens. Nu mk 5 net achter de rug. De angst om weer te beginnen is immens. De pijn en t verdriet, de angst en onzekerheid... Bah maar de wens voor een 2e blijft
Ohh wat vreselijk zeg. 5 mk, ik snap dat je helemaal stuk zit. Zo oneerlijk. Om mij heen is echt iedereen binnen no time zwanger. Vind ik ook lastig, gun het iedereen maar ook weinig mensen die het snappen hoe het is als het anders is en laat staan met een MK. Ik duim vj en hoop dat jullie snel blijvend zwanger zijn. Ik ga mezelf proberen ook te focussen op andere dingen, daarbij helpt mijn kleine meisje zeker! Take care
Dat is echt bizar, zoveel emoties in zo'n korte tijd . Inderdaad zal ik het wel moeten accepteren, anders komt er nooit een tweede. Fijn dat je nu goed op weg bent! Succes met het laatste trimester en genieten vj baby straks!
Jaaa dat geloof je dan echt niet na 3 maanden!! Echt super. Wel goed trouwens om die afspraken met elkaar te maken. Lijkt me ook wel wat. Mocht het weer lang duren; ergens ie het x klaar en dan is het maar zo. Je moet ook door kunnen dan. Vond voor mijn dochter het leven al stilstaan....
Ik snap je gevoel ook. Voor de tweede ook veel spanning en obsessie (en uiteindelijk operatie vanwege endo) en daar zie ik nu we voor een derde gaan ook echt tegenop. Dat er zó mee bezig zijn, chagrijnig worden als t weer niet gelukt is etc. Dat wachten en geduld hebben. Toen wist ik niet dat ik endo heb, want heb er geen last van (qua pijn etc). Maar nu natuurlijk wel dus extra spannend. Bij elk pijntje ben ik bang voor een cyste. Aan de andere kant ben ik ontzettend dankbaar dat nr 2 gekomen is en zou ik er vrede mee kunnen hebben als t zo blijft. Is natuurljk al zon rijkdom! Dus hopelijk zorgt dat voor minder spanning en obsessie dit keer!
Dank vj reactie!! Ja het is exact wat jij omschrijft en typt... even vraagje, jij hebt het over cystes. Hoe heb je wel ontdekt dat je endo hebt?? Ik merk dat mijn cyclus nu anders is dan voor mijn eerste zwangerschap. Korter maar nog steeds regelmatig. Wel lijk ik altijd mij ei aan een kant heel sterk te voelen groeien...ik voel al week na eerste dag ongesteld groeipijn, denk ik iig. Dus ik dacht ook maybe zit er wel een cyste? Ben benieuwd naar je reactie.
Ik ben er achter gekomen omdat de cyste af en toe lekte. Dat komt dan in je buikwand en dat doet heel erg zeer. Meerdere keren voor bij de huisarts geweest en uiteindelijk verwezen voor echo: cyste van 5,5 cm, en dat bleek uiteindelijk een endo cyste te zijn. Geopereerd en toen ook meerder plekjes endo weggehaald. Waar ik dus geen last van hebt. Ik had overigens op de incidentele heeeele heftige buikpijn na geen pijn aan de cyste. Wel veel vermoeidheid, pukkels en andere gekke hormonale dingen en een slechte conditie.
Wij zijn 1,5 jaar bezig geweest voor de eerste met miskraam en bbz in die anderhalf jaar. Nu niet helemaal gepland, wel heel erg gewenst, door één keer onveilig seks zwanger zo zie je maar het loopt nooit zoals je van te voren denkt!
Ik moet wel eerlijk zeggen dat mijn man en ik er ditmaal ook anders tegenaan keken. We hebben samen een prachtige zoon, dus dit keer wisten we wel dat het kon. Bij de eerste weet je dat niet en als het dan al langer duurt brengt dat toch ook wat minder leuke gevoelens en gedachtes. Nu vragen we ons af wat we de eerste keer verkeerd deden... want nu was het wel meteen raak.