Toen k net zwanger was, was het voor mij superduidelijk dat mijn broertj (hij is 17, dus 12 jaar onger dan mij) dooppeter zou zijn voor ons kindje. Ik vroeg hem dat toen ook en hij was meteen superenthousiast... nu daarnet zei hij opeens dat hij het niet meer wil zijn... gewoon omdat hij die verantwoordelijkheid niet wil dragen... Dit heeft me superveel pijn gedaan, gewoon omdat ik weet dat dit mijn laatste kindje zal zijn en die mogelijkheid er dus niet meer zal zijn om hem nog eens te vragen.... wou het gewoon ff van me afschrijven, zit te diep in mn tranen...
Ik kan me je gevoel compleet voorstellen. Dooppeter is natuurlijk aan de ene kant een verantwoordelijkheid, maar het is zo veel meer dan dat. Als ouders wil je door je peter/meter te kiezen ook laten zien hoeveel iemand voor je betekent en dat je hem/haar zo vertrouwt dat je hem/haar zelfs je kind toevertrouwt. Voor de peter/meter hoort het een eer te zijn. Ik zou het in ieder geval een hele eer vinden. Ik hoop dat je het (over een poosje) kunt relativeren. Dat het niet betekent dat je broer niet van jou of je kind houdt, maar dat hij zich oprecht afvraagt of hij in geval van nood die verantwoordelijkheid wel KAN dragen. Misschien is hij wel bang en denkt hij, juist uit liefde voor het kind, dat het kind dan beter af is bij iemand anders. Sterkte meid!!!
wow enorm mooie woorden Merah, ben echt diep onder de indruk... je verwoord perfect wat ik bedoel, maar je hebt mn ogen ook geopend over hoe mn broertje zich wel zou kunnen voelen... Ik denk idd dat hij het ook zo bedoeld... het doet enorm pijn en ik hoop gewoon dat ik het zal kunnen relativeren en dat het geen breuk tussen mij en hem veroorzaakt...
ik snap hem wel net als merah. ze kunnen op die leeftijd erg overweldigd raken door de verantwoordelijkheid die er gevoelsmatig bij hoort voor hun. mijn dochter was 2 jaar jonger maar heeft hier ook grondig over nagedacht en ook zij heeft wel even dit in ogenschouw genomen en we hebben er toen uitgebreid over gesproken. ik vind het alleen maar pleitten voor je broer dat hij er serieus mee omgaat en de taak niet lichtzinnig opvat. jammer dat hij het niet aandrufde. ik snap dat dat een hele domper is en dat je verdrietig bent. mijn dochter dacht ook dat ze dan meteen tekende voor de volledige voogdij. is dat misschien bij hem ook zo? overigens zijn we 2 jaar verder hier. is ze trotse peettante en tweede mama en als ze 18 wordt dan komt in ons testament dat ze bij ons overlijden de voogdij krijgt want ze is inmiddels helemaal om en vroeg er alsnog zelf om. ( nu moet ik erbij zeggen dat ze zeer volwassen is voor haar leeftijd)
Blijf in gesprek, en laat je verwonderen. Net wat Blup zegt. Mocht hij toch definitief 'nee' zeggen, bedenk dan dat een kei van een 'oom' ook goud waard is!
ik weet precies hoe dit voelt, alleen ging het hier om de meter. Toch vraag ik me dan wat af..want is het niet zo dat die verantwoordelijkheden niet meer zo worden gezien vanuit het recht....oftewel..stel er gebeurd iets waardoor het kind ineens wees is (wat niemand natuurlijk ooit hoopt mee te maken) dan is het toch niet meer zo dat het kind dan naar de dooppeter gaat.....volgens mij moet dat dan toch via een notaris vastgelegd zijn tegenwoordig!! misschien als je broertje weet dat dat niet meer zo is dat hij het dan toch nog graag wilt doen! BIj mij had het andere redenen..die meid had zelf al 3 kinderen en was bang dat ze mijn zoontje te weinig aandacht zou gaan geven!.
ik heb mijn vader nu gevraagd... wil hem ook niet overhalen als ie er niet klaar voor is... papa moet er een nachtje over slapen... resultaat, heb me 1,5 uur in slaap gehuild...