Hoe overleven wij deze fase?

Wat jij het beste vind weet ik niet, maar bij ons krijgen ze bij negatief gedrag één waarschuwing. Stoppen ze niet mogen ze naar de gang.
Bij het naar bed brengen gewoon niet toegeven aan nog een ditje en een datje. Dat is gewoon tijd rekken en is onnodig.
Je moet heel consequent zijn en volhouden. Maar het is geen leuke fase..

 

Ik leef met je mee meid. Wij zitten er nu ook midden in, maar heb gemerkt dat 1 waarschuwing beter werkt dan meerdere (3 keer). Een goede tip van de meiden op het forum. En idd consequent blijven en tot 10 tellen

Negatief gedrag negeren wij gewoon. Eerst ging mijn man er ook steeds op in, maar nu hij haar gegil negeert, is het veel sneller over. Ook zorgen wij nu voor afleiding als ze onnodig/zonder enig reden begint te gillen scheelt ons veel hoofdpijn!

Praten wil soms ook helpen. Vanmorgen was het al gelijk gillen en mama roepen. Ik gaf rustig aan dat zolang zij zo blijft schreeuwen ik haar niet uit bed kom halen, omdat ik dat niet netjes vind. En wonderbaarlijk genoeg ging ze rustig in bed zitten en met nijntje spelen

Als we haar naar bed brengen is het een heel ander verhaal. Ook al geef ik aan dat als zij onnodig gaat schreeuwen en huilen, mama en papa toch niet komen, blijft ze het nog steeds volhouden... Het wordt wel minder merk ik, dus consequent blijven helpt zeker!

Laat je niet gek maken en pick your battles! Laat sommige dingen over heen gaan.

Gek worden wij er ook nog steeds van! Heb ook een paar dagen geleden een dergelijke topic geopend.

 

Heftig hoor meis. Wat bij onze zoon helpt is duidelijkheid vooraf en keuzes.
We laten een ringtone horen en zeggen dan: als je dit geluid straks hoort stoppen we met spelen/douchen/badderen en gaan we..
Dat helpt bij hem erg goed. Hij hoeft niet abrupt te stoppen. Zorgen dat je begrijpelijk maakt wat de consequenties zijn en hem ern keuze geven. Dus bijvoorbeeld: of zelf lopen en mama's hand vasthouden of in de wandelwagen. En voor de rest proberen alles op dezelfde manier en volgens dezelfde regels te doen. We hebben hier een plekje in de woonkamer waar hij kan zitten om even rustig te worden. Vaak geeft hij zelf aan dat hij nog niet wil komen. Het voelt iig niet als een straf voor hem en zo is het ook niet bedoeld.
Bij ons helpen deze dingen goed. En ik moet vaak tegen mezelf zeggen, het is geen robot, hij moet alles nog leren..

Misschien heb je er iets aan.

 

Ik herken dit van men oudste dochter. Is van oktober 2014, dus nu bijna 2 jaar maar zaten ook met onze handen in het haar toen ze ongeveer 1 was. Toen begon ze dit allemaal te krijgen en hoe in godsnaam straf je een baby van 1 jaar?! Wij hadden het advies gekregen van in de hoek te zetten voor 30sec (eventueel er gaan voorstaan als ze ging lopen) de tijd hebben we naar mate de leeftijd opgebouwd en nu staat zij soms wel 20x per dag in de hoek voor 5min ofzo als ze in een slechte bui is. Bed is ook hetzelfde hier. Wat wij doen is een kwartier voor ze moet gaan slapen haar pyjama aandoen en tandjes poetsen zodat het duidelijk is dat ze nog ff mag spelen en daarna moet gaan slapen. Gaat het nog gepaard met veel geschreeuw (wat nog redelijk veel voorkomt) dan is het gewoon bed in leggen en deur toe. Ik heb daar geen compassie mee. Is het gekrijs te erg zetten wij gewoon de babyfoon uit tot ze is gekalmeerd. Kan soms mentaal heel zwaar wegen dit alles, ken het goed genoeg, maar je moet maar denken dat het voor een periode is en zoveelste 'harder' dat jij bent zoveelste beter (denk ik dan) want anders blijven ze proberen.
Veel succes meid! Jullie komen er wel! x

 

Wij hebben rond die leeftijd de regel van het KVD overgenomen:
"gillen doe je buiten"

Het gevolg was wel dat als we naar buiten gingen er vaak opeens heel hard gegild werd tja buiten mag dat hahaha
Sommige kinderen moeten nu eenmaal af en toe gillen, dan liever buiten dan binnen.

Zoon van 5 vond het nodig om die regel van de week nog eens uit te proberen. Hij gilde aan tafel. Ik zei: gillen doe je buiten.
Hij stond stralend op, deed de keuekendeur open, stapte naar buiten, gilde heel hard en kwam toen weer binnen.
Onze vrienden die op bezoek waren stonden heel raar te kijken. Wij gingen gewoon met eten, het moest er blijkbaar even uit.

 

Pittig meid en zoo herkenbaar!!! Onze oudste is ook een mega driftkikker. Waar elk kind op reageert is weer zo anders.

Wij hebben echt heel erg veel gehad aan het boek 'De kleine koning(in): do's en dont's tijdens de peuterpuberteit' . Veel dingen die we al wisten maar door het echt helemaal uit te lezen en er bewust mee bezig te zijn merkte ik dat ik er toch anders mee omging en het rust creëerde in huis. Nog gaat het met ups and downs.

Daarnaast: heb je uitgesloten dat er ook een medische oorzaak kan zijn? Onze dochter heeft vocht achter beide oren en hoort daarom minder. Als we niet bij de KA liepen waren we daar nooit achter gekomen want het gaat niet altijd gepaard met pijn en irritatie. Maar het is wel heel hinderlijk voor kleine kinderen. Van het zomer was ze een paar weken echt opeens een stuk makkelijker, en toen bleek 1 oor opgedroogd te zijn. Vandaag toevallig voor iets anders bij de HA en ik merkte al een paar dagen weer dat haar oude trekjes weer terugkreeg en heb dus gevraagd of ze d'r oren wou checken: yep, weer vocht achter beide oren...

 

Hier gaan ze in de hoek als ze jengelen of schreeuwen/krijsen als ze de waarschuwing negeren. En dan negeren tot ze stil zijn. We zeggen erbij dat ze pas uit de hoek mogen komen als ze weer gezellig kunnen doen (rustig zijn). Een enkele keer zet ik ze buiten, maar dan moet het wel erg bont zijn.
Spelen en plezier maken mag, maar bewust en vervelend hard schreeuwen of jengelen niet.
Als ze uit de hoek komen leggen we nog even uit hoe en wat en geven we ze een knuffel.

En als ze plots misbruik van iets gaan maken (ditjes en datjes) dan wordt een ritueel gewoon ingekort en strak gehouden. Zo wilde de jongste ineens 's ochtends nog even bij mij in bed. Nou prima, maar toen dat ineens om half 6 in de ochtend gebeurde en het huis te klein was toen ik haar terug stuurde, heb ik het meteen afgeschaft. Dan maar helemaal niet meer.

En ja, dat werkt prima. Het is hier wel zo dat het ook duidelijk mindert zodra ze leerden praten, dan kunnen ze zichzelf tenminste duidelijk maken. Hoe beter ze konden praten, hoe minder driftbuien.

 

Heel veel geduld hebben en praten, praten, praten.
Vaak zit er veel frustratie of moeheid achter.
Probeer haar aan te leren om normaal te communiceren en probeer er zelf achter te komen wat er precies aan de hand is en speel daar op in..
Gillen wordt hier niet geaccepteerd en dat heb ik ze van begin af aan duidelijk gemaakt.
Ik vind gillen totaal niet nodig, ook niet buiten, want dan val je er andere mensen mee lastig en dat vind ik nogal asociaal.
Ik merk nu al dat het veel baat heeft dat wij over alles heel duidelijk praten en dus communiceren.
Verder is het ook belangrijk om consequent te zijn en duidelijk je grenzen aan te geven.
Het is even een lastige periode maar als je hier het geduld voor opbrengt dan pluk je daar later duidelijk de vruchten van.

 

Haar gegil negeren en zeggen dat we nu kaarsjes gaan blazen bijvoorbeeld. Is ze gek op. Of stikkers plakken, stempelen of verven met waterverf. Wat ons op dat moment eigenlijk het beste uitkomt

 

Als mijn zoon buiten gilt stuur ik hem juist naar binnen, na 1 waarschuwing. Vind niet dat anderen last hoeven hebben van het gillen van mijn kind. Gelukkig komt het zelden voor dat hij gilt want ik vind het vreselijk.

 

Ook hier veel herkenning meid! Wat mij/ ons heel goed helpt is 'pick your battles'. Onze zoon is een ook een handvol, zeer temperamentvol! Het was voor ons beiden leren om sommige dingen te negeren. Gillen mag inderdaad niet, maar staat in mijn ogen niet in hetzelfde rijtje als slaan. Slaan is direct ingrijpen en corrigeren. Maar ik reageer niet meer overal op en laat sommige dingen maar gaan, zoals gillen, al ligt het er wel aan wanneer dit is (dus niet om 6 uur 's ochtends) En ja, onze zoon kan ook echt het bloed onder mijn nagels vandaan halen en dan verhef ik ook mijn stem. Hij mag ook best weten wanneer hij echt een grens over is gegaan en dat we op bepaalde momenten echt boos worden. Wij zetten hem sinds een half jaar op de gang als hij de boel bij elkaar schreeuwt of het echt te bont maakt, maar nog protesteert hij en moet hij vaak meerdere malen teruggezet worden. De 'kunst' is om consequent te blijven en vol te houden. Het is een soort 'machtsstrijd'. Ze doen dit natuurlijk niet bewust, maar zoeken zeker de grenzen op. Leer tot 100 tellen en ik kijk uit naar het moment dat hij deze peuterpuberteit voorbij is, al staat dan de volgende weer voor de deur in de vorm van onze dochter

 

het zijn niet voor niks tropen jaren
Als ze hier deed krijsen zette ik haar na 1 waarschuwing op de gang en zei ik dat ze daar mocht krijsen.
Ik merkte wel dat het krijsen hier minder werd toen ze beter ging praten (late prater).
Verder ook weinig ruimte geven voor 'gezeur' en de teugels zeer kort houden.. nee is nee, ja is ja. Wij stelden te vaak een vraag: kom je je jas aan doen? Nu zeggen we; kom, tijd om je jas aan te trekken. sterkte! Wij mogen straks aan puberteit nr 2 beginnen.. *zucht*

 

Mijn dochter ( zelfde leeftijd) is ook flink aan het puberen geslagen...
Vooral als ik nee zeg is het hek van de dam. Ik blijf het woordje nee gewoon gebruiken , maar verstop het iets meer in wat ik gedaan wil krijgen.

Bijvoorbeeld als ze een snoepje wil, dan zeg ik geen nee maar zeg ik ' jij mag straks een snoepje, maar we gaan eerst even brood eten' . Dat snoepje komt er dan niet, maar ze neemt genoegen met het antwoord zolang het geen harde nee is.

Als ze wel een driftbui krijgt laat ik dr ff razen . Ok, het gekrijs is erg vervelend . Maar het is gezond voor een kind om zijn/haar emoties kwijt te kunnen. Peuters hebben heftige emoties, ze hebben ze nog niet onder controle. Verplaats jezelf in haar, waarom huilt ze? Speel daarop in, spreek er met haar over. Ik vraag altijd, waarom ben je zo boos? Soms kan ze me het vertellen, soms niet. Maar het is wel belangrijk om haar te laten ventileren over haar verdriet en het te erkennen.
Dat het voor ouders niet prettig is , is maar bijzaak.. Het gaat hier om het gezond op laten groeien van het kind, en daar hoort ontwikkeling van de emoties bij.

Ik ben alleen met mn dochter, dus moet ook al deze buien in mn eentje aanhoren en onder controle krijgen. Ik blijf mezelf voorhouden dat het een fase is en het erbij hoort. Zo sleep ik mezelf door deze (heftige) fase, met het zweet in mn bilnaad hoor.....dat dan weer wel

 

Ik zou proberen te kijken waar het gegil en gedram vandaan komt. Goed kijken naar je kind wanneer en in welke situaties ze dat doet. Probeer niet als geirriteerde ouder te kijken maar vanuit de ogen van je kind.
Hiermee bedoel ik niet dat je haar continue haar zin moet geven, maar je kunt wel kijken hoe je bepaalde situaties anders kunt draaien zodat een gilpartij voorkomen kan worden.

Een voorbeeld is wat hier ook al genoemd werd: waarschuw van te voren wanneer een activiteit gaat stoppen, dus met een bepaalde geluidje idd: of mama doet nog even dit en dan moet je stoppen.

Op jonge leeftijd probeerde ik veel af te leiden als ze iets deden of wilden wat niet mocht. Dan bood ik een alternatief. Bij de oudste ging dit vrij gemakkelijk, de jongste liet zich minder snel afschepen.

Op een stoeltje, in de gang oid ben ik niet zo'n voorstander van. Want hoe moeilijk het soms ook te begrijpen is als je er gek van wordt: kinderen doen dit met een reden en niet om te jennen. Door hen weg te sturen of af te zonderen versterk je het idee dat ze niet begrepen worden. Wat een gefrustreerde peuter het hardste nodig heeft is begrip.

Spugen oid is hier echt uit den boze, vraag mij ook wel af waar ze dat vandaan heeft? Maar ik leg op zulke momenten duidelijk uit dat ik op zo' n manier niet wil praten of luisteren en ga dan door met waar ik mee bezig was. Ik zeg erbij dat ik wil helpen of luisteren wanneer we gewoon netjes tegen elkaar doen.

Als laatste tip wil ik je het boek: temperamentvolle kinderen aanraden, heeft mij goede inzichten gegeven.