Dochtertje 2 jaar en 4 maanden was super slaapster. Even beneden in slaapzak dan naar bed. Tandjes poetsen, boekje lezen. Kus van papa en mama en dan slapen. Geen enkel probleem tot een anderhalve week geleden. Ze gilt alles bij elkaar en is echt wel moe. Kan ogen haast niet openhouden maar grijpt ons super stevig vast en zegt ook: mama niet weggaan!!! Echt volledig overstuur. Eerste paar keer laten huilen maar na 10 min weer naar toe. Dat was ik na een uur zat. Toen eruit gehaald (tsja je moet wat) en uitgelegd even zitten en dan weer terug. Dat ging twee dagen zo. Daarna dacht ik dat wil ik niet meer dat eruit halen. Dus laten huilen. Als ze een beetje huilt kan ik het wel aan en laat ik haar wel even gaan. Dan valt ze vaak na 15 min in slaap. Maar nu is ze echt zo bizar overstuur al 4 dagen dat gaat door merg en been. Eerst na 5 min terug toen 10 etc. Nu ook na een uur klaar ermee en meegenomen naar ons bed. Naast haar gaan liggen en op gezichtje gewreven tot ze sliep. Toen teruggebracht naar eigen kamer. Nu zelfde probleem vl zit boven nu bij haar op haar eigen kamer in eigen bed tot ze slaapt. Wat te doen? Laten huilen of juist er naast zitten tot ze slaapt? Als ze verlatingsangst heeft vind ikhet vreselijk om haar zo over de toeren te zien gaan maar wil ook niet dat ze ons uittest zeg maar. Ben benieuwd naar ervaringen!
het zal de leeftijd wel zijn. hier exact hetzelfde verhaal. we hebben deze fase een paar maanden geleden ook gehad. ook dat vast pakken en niet loslaten enz. het is toen een periode goed gegaan en nu sinds gisteren ook weer. geen idee of het uittesten is.
Ik heb onze zoon nog nooit laten huilen. Zelfs nu heeft hij soms dagen dat hij wil dat ik even bij hem kom liggen. Nou prima dan doe ik dat. Gisteravond werd hij heel bang wakker en wilde een flesje warme melk. Dit heb ik hem gegeven en daarna is hij heerlijk in slaap gevallen. Wat hier ook goed werkte in een heftige periode is om hem steeds heel kort even alleen te laten,echt maar kort! Dan zeg ik tegen hem mama gaat even het raam dicht doen op papa en mama's slaapkamer en dan kom ik terug. Dan deed ik dat en kwam ik terug. Hetzelfde met de wasspulletjes in de badkamer brengen. Ik zei het,deed het en kwam terug. Ik deed dan steeds dingen die iets langer duurde: badkamer "opruimen" (expres met bakje tegen gootsteen stoten,wasmand vullen,dingetjes rechtzetten. Het was meer even laten weten dat ik er nog was dan opruimen weet je wel) Ik breidde dat op een gegeven moment uit tot boven op zolder even een wasje in de machine doen,later ook vouwen en/of strijken. Maar ik ging altijd terug om hem te vragen of hij nog goed lag en hem een kus te geven! En op een gegeven moment vertelde ik ook dat ik beneden alles van het eten ging opruimen en dan liet ik de deur open zodat hij dat ook kon horen en dan ging ik ook weer terug. En op een gegeven moment kon ik weer weggaan zonder problemen als we weltrusten hadden gezegd. Het is weer even zo'n fase waar je doorheen moet!
Hier is het overigens nooit uittesten maar is er daadwerkelijk iets aan de hand: tandjes,ziek worden/zijn, verlatingsangst,even niet lekker in je vel zitten!