Gewoon eens een ander geluid.

Geen vragen, geen frustraties, geen moeilijkheden. Gewoon even in jubelmodus, zo dankbaar. En dat wil ik dus gewoon even delen, om te laten weten dat het zo óók kan. Dat er hoop kan zijn.

Ruim zeven jaar ben ik gescheiden. Met de beste intenties van de wereld heb ik jarenlang hoog ingezet op respectvol ouderschap, het handhaven van een frequente, positieve band tussen mijn oudste vier kinderen en hun vader. Ik hoopte op iets wat zou kunnen doorgaan voor een vriendschap, in hun belang. Daarna hoopte ik gewoon op harmonie, beter dan niets. Nadat dat faalde zette ik maar in op de positieve handhaving in het zogenaamde belang van de kinderen. But it takes two to tango. Als er slechts één partij met goede intenties is, is er gewoon geen kans van slagen. Therapeutische modules, mediation, zelfs op mijn verzoek een meerjaarse OTS achter de rug in de hoop dat hij ervan zou leren. Vergeefs... En nu, ruim zeven jaar na dato, krijgen mijn man en ik het met pijn en moeite en uren en uren en uren per week praten zo af en toe hooguit eens in de vier weken eens voor elkaar dat de kinderen die er überhaupt nog heen willen, naar hun vader toe gaan. Als wij ze halen en brengen natuurlijk en alles aandragen. Want alimentatie betalen doet meneer niet en op andere vlakken wordt ook niet bijgedragen. In het allerbeste geval wordt er "niet tégengewerkt". En dat is dus het hoogst haalbare, ruim zeven jaar post-scheiding. Tsja. Het is maar zo. We hebben er tenminste niet meer vaker dan eens in de vier weken "last van"...

Maar het kan ook heel anders. En dat is waar deze post om draait. Want sinds 2016 ben ik samen met mijn huidige man en samen runnen wij een groot, samengesteld gezin. Zie ook mijn onderschrift. En daar zit dus die jubelmodus. Want juist wegens mijn eigen ervaring is dit dubbelop goud waard.

Toen mijn man en ik elkaar leerden kennen (via, jawel, Tinder!) lag hij officieel nog in scheiding. Hij en zijn ex-vrouw woonden nog onder hetzelfde dak (koopwoning en zij had urgentie nodig om in aanraking te komen voor sociale huur, waarvoor eerst de scheiding erdoor moest zijn). Zij had inmiddels ruim een half jaar een nieuwe vriend. Ik kende mijn man een week toen hun scheidingspapieren daar op de mat vielen.

Hij huilde. Diep, intens verdriet. Niet vanwege spijt; hij was immers degene die de scheiding had aangevraagd. Maar omdat hij het zo graag anders had gezien. Omdat hij zo graag had gewild dat de kinderen die uit dat huwelijk gekomen waren, met hun beide ouders groot zouden worden. Omdat hij wel degelijk een diepe liefde voelde voor zijn ex-vrouw. Maar ze waren gewoon geen match en haalden elkaar niet omhoog. Ze haalden niet het beste in elkaar naar boven. Het wérkte niet.

Maar wat gunden ze elkaar een leven met iemand met wie het wél werkte...

En dus zaten we daar aan die eettafel, in 2016. Hij, zij, haar vriend en ik. Ik hing de net gewassen onderbroeken van haar nieuwe vriend aan de waslijn terwijl zij mijn kinderen aanwees waar de handdoeken op de badkamer lagen en hun bed opmaakte.

Eén periode ging het even minder. Zij had een burn-out (werkte in de zorg) en kwam bij huis. Zij panikeerde over geld en mijn man zat nog in het NHG traject voor de verkoop van de echtelijke woning... Logisch dat er dan even iets knalt. Maar ze hebben elkáár er doorheen geholpen. En ik hielp mijn man, en zij werd geholpen door haar vriend.

Zomer 2017 gingen mijn man en ik samenwonen. Hij heeft een huis gekocht, in zijn eentje, groot genoeg voor ons allemaal. Ik zat tot aan dat moment in de bijstand dus kon niet bijdragen. Mijn man betaalt wél netjes alimentatie, daar waar ik voor mijn kinderen geen enkele vorm van bijdrage ontvang. Geld was nodig dus ik zocht en vond een baan. In amper driekwart jaar heb ik me toen opgewerkt naar een prima inkomen (zonder diploma's en werkervaring) en dat bleek mogelijk puur omdat mijn man en ik zo'n goed team zijn en ook op praktisch vlak veel kunnen dragen en bewerkstelligen.

Mijn backup als ik moet werken (werk fulltime) en ik heb een ziek kind? De moeder van mijn stiefkindjes. Of haar vriend.

Ieder jaar doen we iets voor elkaar met moederdag. Zij is immers de moeder van drie van mijn kindjes. Zij voedt ze voor het leeuwendeel van de tijd op en ik ben haar zó dankbaar. En vanuit haar mag ik geregeld ontvangen dat ze zo dankbaar is dat haar kinderen instantly door hun stiefmoeder in het hart gesloten werden.

Ook vaderdag plannen we samen. Cadeautjes en bezoekjes, alles erop en eraan.

De beste vriendin die ik heb in deze nieuwe woonplaats, 130km van mijn vroegere thuis? De moeder van mijn stiefkindjes.

Mijn zoon is geregeld een dagje daar in het weekend, omdat hij verkering heeft met de dochter van de vriend van de moeder van mijn stiefkindjes (jaja, volgen we het nog?). MIJN zoon is daar. Kreeg daar een hele verjaardagsviering inclusief cadeautjes en taart! Zodat hij dat ook met "z'n meisje" kon vieren.

Ben vorige week nog een avondje theater met hen gaan doen, terwijl mijn man en oudste dochter thuis op alle kinderen hebben gepast.

Onze back-up voor mocht er tijdens de bevalling straks iets zijn waardoor we toch naar het ziekenhuis moeten? Zij. Onze achterban in de kraamweek? Mijn moeder.........en zij.

Wij hebben niet "slechts" een samengesteld gezin. Wij hebben een extended family. Met vier ouders en tien, bijna elf kinderen.

En we houden allen oprecht van elkaar.

Zo kan het ook.

 

Iedereen doet wel 's wat wat niet is waar je het niet mee eens bent toch? Zou nogal kortzichtig zijn als je een complete visie daarop baseert. Zoals ik al aangaf, er was een periode. En dat lijkt me normaal... Ik heb zelf ook dingen gedaan wat niet handig was, waar ik niet trots op ben. Zij die zonder zonde is........

 

Een momentopname in een periode dat het met mij zachtst gezegd ook niet goed ging.

Na een opzichzelfstaande ruzie met je man haat je 'm toch ook niet voor eeuwig en ga je toch ook niet scheiden?

 

Ik vijf, hij drie. Na mijn scheiding kreeg ik er als alleenstaande nog eentje bij haha, die is nu 4,5. En verwacht nu dus biologisch m'n zesde.