Dan heb ik ook nog een vraagstuk: Tussen mij/ons en mijn schoonouders ging het altijd super goed. Nu onze zoon er is (zes weken te vroeg, drie weken couveuse) is er geen contact meer. Hij heeft erg lang nog prematuur gedrag vertoont zoals ze dat netjes zeiden in het ziekenhuis, want inhoudt dat wij tot vier maanden een huilbaby gehad hebben en hij de eerste drie, vier maanden absoluut geen ritme had en vaak alleen maar krijste of huilde. Hij kreeg ook nexium (heeft hij nog) en andere voeding. Maar goed,wij hadden echt een super moeilijke tijd. Mijn ouders zijn in die periode (Wij waren echt bekaf van 's nacht uren naast zijn bed met een speentje zitten) een aantal dagen per week langsgeweest zodat ik even kon bijslapen of ze kwamen helpen met L. om hem ook zo goed mogelijk te leren kennen. Als je namelijk al iets anders deed dan anders, snapte hij het niet en zette het op een onbedaarlijk krijsen. Nog steeds hecht hij zeg maar gigantisch aan structuur. 1 april gaat hij trouwens naar het kdv, ik hoop dat dit dan een beetje doorbroken kan worden....... maar dit terzijde. Toen zij een keer langskwam (We hadden L. drie weken thuis en waren bekaf, mijn man liep met hemop de arm (hij had spruw) en koorts en ik moest naar de huisartsenpost voor medicatie. Ze zijn welkom dus kwamen ze binnen. Gingen ze op de bank zitten, zo van he lekker koffie....... en keuvelen over vakantie, terwijl mijn vriend dus met eenkrijsend kind op de arm stond die echt totaal over zijn toeren was, je kon elkaar niet eens verstaan. Mijn vriend zei toen nou het lukt met even niet om nu koffie te zetten.. Toen zeiden ze: nou, fris is ook goed hoor..!:x En na dit bezoek zijn ze niet meer geweest. Met kerst is het op verzoek eigenlijk van schoonzus (Die zat er erg mee in haar maag begrijpelijk) 'uitgepraat' en zij gaven aan zich niet welkom te voelen. Ik heb toen proberen uit te leggen dat L. tijdelijk toch echt een soort handleiding heeft en dat we hem niet, zonder datze hem kennen, bij hen op bezoek 'afgeven' want ze wilden alleen maar oppassen leek wel,dus zonder ons. Ik heb toen aangegeven dat ze wel welkom waren, maar dat wij ons niet erg begrepen voelden in de tijd dat wij het zo ontzettend zwaar hadden, terwijl wij dit wel hebben aangegeven. Mijn schoonmoeder zei alleen maar (Terwijl L.krijste): hij groeit tenminste wel goed he. Ach ja, een kind moet goed van zich laten horen, niet dan? We werden er echt verdrietig van zo weinig tekenen van begrip/medeleven te zien. Zucht...... en we hebben het echt goed uitgelegd hoor. Nou blijkt mijn schoonmoeder niet de enige te zijn. Mijn schoonvader WIL/KAN het gewoon niet begrijpen. Hij vindt een kind gaat gewoon overal mee heen,klaar. Dus het is belachelijk dat jullie niet bij ons op bezoek zijn geweest. Ja, omdat ze dus 2 maanden lang niets meer van zich hebben laten horen. En ze waren prima welkom,alleen waren wij stiller omdat we ons even niet zo goed konden richten op vakantieverhalen (toen ze hier waren en zo gingen zitten terwijl mijn vriend daar stond met potten en flessen en een krijsende zoon), maar dat dat niet betekent dat ze niet welkom zijn. Nou,dan hadden zij zeker een bord voor hun kop was het antwoord. (wat moet je daarop zeggen?) Goed, alles leek uitgepraat week voor kerst. Kerst gevierd hier bij ons, prima. schoonmoeder meegevraagd L.naar bed doen enzovoort. Was erg gezellig. En sinds kerst hebben we ze gewoon niet meer gezien!!!! Tot op heden niet. L. is nu gewoon al zes maanden! Mijn schoonzus vertelde dat ze op zondag tweemaal aan de deur hebben gestaan,wij waren er toevallig toen niet. (2 weken achter elkaar). Dat was blijkbaar genoeg poging want ze zijn niet meer gekomen. Ik stuur trouwens zeker twee keer in de week foto's per mail naar een vriendin, ouders EN schoonouders. Nooit meer wat op gehoord. Volgens schoonzus heeft schoonmoeder het er zo moeilijk mee dat ze de foto's nauwelijks kijkt en mijn schoonvader is boos. Die snapt helemaal niets van de structuur die L. nodig heeft en vindt het maar onzin allemaal of KAN het niet begrijpen ik weet niet wat het is. Nu is het weer aan mijn vriend of een smsje of iets te sturen om weer de boel te openen. Maar hij heeft er eigenlijk helemaal geen zin in. we hebben hen toen ook uitgenodigd voor dat gesprek. AAn de andere kant vindt hij het vreselijk en ik vind het zielig voor hem. Maar hoe kun je nou als opa en oma dit alles zo hoog opnemen dat je gewoon dus niet naar je kleinzoon komt en je zoon laat zitten die hen altijd en overal heeft geholpen? t riekt behalve naar verdrietigheid voor mij toch ook een behoorlijk beetje naar koppigheid. (misschien heb ik dat niet goed, maar het voelt wel zo) Ik snap het niet............. gelukkig is mijn schoonzus wel geweest en die ziet hem ook in zijn krijsende buien die hij af en toe nog heeft. Zij begreep het eerst ook niet, maar nu gelukkig wel. Zowel mijn ouders als zij willen hem zeg maar echt leren kennen, zodat we nu gelukkig aan hen wel oppas kunnen vragen. Maar dat had ik voor mijn schoonouders ook gewild, het zijn natuurlijk L. zijn opa en oma. Maar ik doe het absoluut niet op de manier die zij willen......... L. twee keer gezien en dan willen oppassen. Zouden jullie in ons geval voor de tweede keer het initiatief nemen of niet? Ben eigenlijk zo bang als dit als zoveel ellende oplevert,dat er dan straks weer iets anders is. En als ze de 'handleiding' van L. niet willen leren kennen, dan willen ze mijn zoon niet leren kennen en dat steekt mij enorm. Het is niet dat ze dingen niet anders mogen doen,tuurlijk doe het op jouw manier.Maar ik zeg het voor L. zelf. Als ze dat dus niet willen, dat is de enige reden waarop ik zeg: sorry maar dan houdt het op...... (want dan denken ze voor mijn gevoel alleen aan zichzelf en oppassen en niet aan L). Wat zouden jullie doen?
nou volgens mij ligt dit probleem echt bij jou schoonouders... ik zou ze nog 1 kans geven en dan zou het voor mij voorbij zijn... misschien wat hard maar hoe kan je nou gewoon 6 maanden je kleinzoon niet zien??
Pff, wat een moeilijke situatie! Ik kan het ook echt niet begrijpen dat schoonouders niet een beetje moeite voor hun kleinkind willen doen. Daarnaast zien ze toch in wat voor situatie jullie zitten?? Ze hebben wel al twee keer aan de deur gestaan, dus wel aangegeven dat ze contact willen. Ik zou gewoon een uitnodiging geven om op de koffie te komen, zo kunnen ze zien hoe het met hun kleinkind gaat en dat jullie ook open staan voor contact. Veel succes!
he begrijp ik nou dat ze pas gekomen zijn toen l al 3 weken was? Of snap ik het fout? Ze willen dus doen alsof er niets aan de hand is.. en dat slaat gelijk jou alle argumenten uit handen.. Wat ik (denk ik) zou doen is mijn man met zijn ouders laten praten. Of een keer naar je so thuis gaan (want dat hebben jullie volgens mij ook niet gedaan) KEnnelijk zit er een enorme knik in de kabel. en als het contact altijd goed was zou ik zeker niet gelijk opgeven! Sterkte!
ja, ze zijn dus direct na het gesprek met kerst langsgeweest op een zondag, maar hebben bijv. dat niet laten weten. Dus als wij mijn schoonzus niet toevallig gesproken hadden, hadden we dat dus niet geweten. Net alsof ze dan verloren hebben ofzo.Ikvind t zo raar. Mijn vriend wordt (en hij is echt een goedzak om het zo te zeggen) er nogal koppig van en hij heeft de ene dag zoiets van ik stuur ze een sms, en de andere dag wil hij niet. Ik laat het aan hem, het zijn zijn ouders natuurlijk. Oja, ze vonden ook dat wij hen niet op de hoogte hielden. Nee, als je nooit iets hoort van interesse van hun kant (foto's die we gestuurd hadden en geen begrip voor de 'handleiding' van L) dan wordt dat vanzelf minder........ het ligt ook echt bij mijn schoonouders vind ik. Maar mijn vriend heeft zoiets van: ik vond t al zo moeilijk de eerste keer om het initiatief te tonen en ze uit te nodigen voor eengesprek. Wij hebben geen problemen,die hebben zij. En nu moetik dat nog een keer doen? En toch vindt hij het ook heel erg en daarom weet hij niet goed wat te doen.
Ze zijn wel geweest hoorin het ziekenhuis. De tweede keer alleen op een tijd dat wij er zelf niet waren en toen werden ze weggestuurd, omdat bezoek alleen MET de ouders mag. Hard, maar wel logisch omdat iedereen kan zeggen dat hij familie is was het argument van de afdeling. Maar waarom ze dan zonder ons gaan? Vond ik ook wel wat apart moet ik zeggen. Maar mijn schoonouders is een beetje, hoe zeg ik dat, van de bekakte (positief hoor), maar oef toen ikd at hoorde dacht ik wel even: en die hebben ze weggestuurd..... en nog een erg punt: 25 augustus gaan we trouwen! En zij zijn als getuigen gevraagd voor mijn vriend......zucht.....dat hebben we vorig jaar al gedaan.
oja, over het net doen alsof er niets aan de hand is......... ik had in het hele gesprek echt alle pogingen gedaan om uit te leggen hoe en wat met L. en dat het niet voor mij/ons is, maar voor L. zelf. ZEgt mijn schoonvader: waarom mogen wij niet oppassen? Je moest toch een griepspuit halen, kon je hem zo bij ons door de deur 'heen doen'. NEEHEEEEEEEEEEEEEE dat kan dus niet! Jullie zijn van harte welkom, maar de hulp die jullie willen geven is voorlopig alleen bij L. zijn eigen huis,dus hier. (toen was L. vier maand). Aan zijn reactie zie je gewoon dat hij het niet wil/kan snappen..... ben gewoon bang dat ze in een nieuw gesprek weer beginnen over oppassen. WAt ze moeten doen is niet oppassen, maar hun kleinzoon eens goed leren kennen! Vreselijk vind ik het. En als ze hem kennen, dan geef ik hem heel graag mee, hartstikke leuk. Maar niet nu, niet zo op deze manier. We zijn inderdaad niet bij mijn schoonouders geweest met L. De eerste drie maanden ging dat echt niet, kwam hij nergens. En nu zou het kunnen op bepaalde tijden voor hem, maar er is geen contact dus is hij niet geweest.
Jeetje meis, wat een verhaal! Ik zou het gewoon 1x heel erg duidelijk aangeven hoe jullie je erover voelen. Dus gewoon even met zn 4en om te tafel gaan zitten om alles eruit te gooien wat jullie en hun dwars zit... Hier ook s.ouders die vonden dat we teveel met de baby bezig waren, we moesten haar maar gewoon overal mee naartoe sleuren, een baby kan best in een rokerig cafe liggen, een baby heeft geen rust en regelmaat nodig..... Tot op een dag bij ons de bom barste! S.ouders uitgenodigd voor een gesprek en op tafel gegooid wat er allemaal dwars zat en aangegeven dat wij ons kind opvoeden hoe we het zelf willen en dat hun zich daar niet mee mogen bemoeien. Nu is de lucht weer geklaard en gaat het contact weer beter. Dus mijn advies: Praat erover, lucht je hart!
ik zou het uitspreken.. gewoon nog een keer.. Als ik je verhaal en je reacties lees merk ik dat je niet zozeer boos bent maar dat het zeer doet. Jullie geven wel om je schoonouders.. Ga naar hen toe, neem L mee.. En ga gezellig proberen te kletsen en langzamerhand in een serieus gesprek..
Nanette, je hebt gelijk. Maar ik ben ook wel zo verdrietig dat ze niet willen luisteren naar ons en niet willen aannemen dat L. misschien anders was dan de meeste andere kinderen in het begin vanwege zijn premature gedrag, dat ik er eigenlijk ook heel boos om ben. Toen ik het hun moest uitleggen in het gesprek,moest ik er ook bij huilen. Gewoon frustratie. Maar als dan nu blijkt dat het geen bal heeft uitgehaald en dat ze het nog niet snappen, wat moet ik dan....... ps, mooie zin helemaal onder in je onderschrift.
Misschien even iets harder zijn en zeggen "als jullie geen begrip kunnen tonen voor de gevoelens van onze zoon, dan kunnen we misschien maar beter even helemaal geen contact met elkaar hebben' Het is hard, maar misschien opent dat hun ogen?
dank je Maar tuurlijk ben je ook boos.. Het gaat om je kind.. en dat doet zo'n pijn! Maar is het een gek idee om met L naar hen toe te gaan in eht begin? Dan laat je misschien zien dat het belangrijk is voor jullie dat zij een band krijgen met L. En dan ga je niet wekelijks, want dan wordt je knoert knetter gek.. Maar wel een paar keer. Dan kun je ook nooit verwijten krijgen... (ik heb makkelijk praat vanaf de zijlijn.. dat snap ik wel)
ik weet t niet,voel heel eerlijk gezegd ook best koppigheid wat mijzelf aangaat, durf ik best eerlijk in te zijn. Ik heb gewoon zo'n idee en dat klopt misschien helemaal niet, dat als wij daarheen gaan dat het dan weer op dan weer op oppassen terecht komt. zucht. Ik laat het ook aan mijn vriend, wat hij wil. En ik denk niet dat hij ineens naar hen toe wil gaan eerlijk gezegd.....we hebben om de een of andere reden toch het gevoel dat wij het dan zullen zijn die bij hun verantwoording moeten afleggen. En daar hebben we allebei geen zin in. Moeilijk he..... Giraf, dat is ook helemaal wat ik voel en wat ik eigenlijk wil zeggen maar dan is denk ik het contact wel verleden tijd, want dan zijn ze goed beledigd. En dan moeten we eerst bedenken of mijn vriend dat wel wil.
Das ook wel weer waar.... Maar als ik heel eerlijk ben vind ik eigenlijk ook dat de bal bij hun ligt... Zij zijn diegene die moeilijk doen, niet jullie. Ik zou in ieder geval wel gewoon doorgaan met die foto's sturen, dan kun je nooit het verwijt krijgen dat ze buitengesloten worden.
Ik zou denk ik ook ervoor kiezen om mijn goede wil te tonen (ook al valt jou niets te verwijten hoor!) en daar gewoon eens heen te gaan. Wij hadden een heel klein beetje hetzelfde met mijn schoonouders, alhoewel onze zoon een prima start had en er niets aan de hand was. Mijn schoonouders kwamen nooit en ik werd hier soms best wel boos om. Wij wilden graag dat onze zoon ook een goede band kreeg met zijn opa en oma en hebben daarom maar besloten om in ieder geval hier zelf hard onze best voor te doen zodat we onszelf later niets kwalijk zouden nemen (en zij dat ook niet konden). Ik merkte dat mijn schoonouders het heel fijn vonden dat wij langs kwamen en ze waren ontzettend lief voor onze zoon. Nu ongeveer 2 jaar later merk ik gewoon dat mijn schoonouders een beetje (erg) anders zijn dan wij. Waar wij het als "desinteresse" zagen dat ze niet kwamen blijkt nu dat ze gewoon niet zo goed durfden. Ze waren bang dat wij niet op hen zaten te wachten en ze zaten steeds op een uitnodiging van ons te wachten (terwijl het in mijn familie juist heel normaal is dat je gewoon langs komt). Soms kijk je gewoon heel anders tegen dingen aan. Ik vind het ook erg vreemd en onredelijk van je schoonouders hoor, maar wie weet speelt er meer of zijn er dingen die jullie niet weten. Ik zou in ieder geval voor mijn eigen gevoel er alles voor willen doen en dan zou ik dus in jullie geval ervoor kiezen om er gewoon eens heen te gaan. Maar je moet niet doen alsof er niets is hoor, je mag absoluut tegen hen zeggen hoe je erover denkt. Dat je verdrietig bent om hoe het nu gaat, dat je graag wil dat ze een goede band met jullie zoontje krijgen maar dat ze hem wel eerst beter moeten leren kennen omdat hij dat gewoon nodig heeft.
Dit zou ik ook geschreven hebben. Denk idd dat je op dit moment even heel hard moet zijn en voor jullie zelf moet kiezen. Zijn ze het daar niet mee eens, dan pech gehad. En is het verder aan hen om het initiatief te nemen. Hoop dat jullie er uit komen, want het is niet alleen lastig voor jullie, maar straks ook voor L.
dat is inderdaad eerlijk! Mijn moeder zegt altijd.. "wie zichzelf overwint is sterker dan hij die een stad inneemt" (tegen mij vaak.. ik ben ook van het koppige soort..)
schrijf ik net een reactie, poef 1 toets en alles weg.nou ja. dan even kort een reactie. Het is inderdaad ook voor L. t zijn zijn opa en oma en ze wonen 10 minuten hier vandaan. Maar aan de andere kant denk ik weer: wat ben je dan voor opa en oma als je je koppigheid laat waaien over het accepteren dat je zoon even anders is dan de meeste kinderen en dat het niet mama en/of de papa is die dat verzinnen om jullie het moeilijk te maken. En nee, we overdrijven ook niet. Want dat denken ze volgens mij ook. Zucht. Ik hoorde in het gesprek toen van mijn schoonmoeder dat ze nav mijn smsje (zij vroeg het het ging) dat het een slechte nacht was,dat ze de auto had gepakt en hierheen was gereden zodat ik de stad in kon (ik had meer zin om te slapen maar goed). Heel lief natuurlijk. Maar ook zonder aankondiging. Dus toen had ze de auto van mijn ouders zien staan, die waren er helemaal in het begin dus best vaak. En toen was ze omgedraaid! is dat nou verlegenheid of dat ze zich overbodig voelde of gewoon koppigheid. Ik heb gevraagd waarom ze dan niet gewoon binnen gekomen is, maakt toch niet uit dat er al iemand was. Heb daar eigenlijk geenantwoord op gekregen. Heb ook gezegd dat beide ouders even welkom zijn. Het was toeval toen L. geboren werd mijn ouders als eerste insprongen. Zijn ouders hebben gezegd: we gaan het niet iedere keer zeggen hoor.Als je hulp nodig hebt,moet je het maar zeggen. Maar soms wil je niet alles vragen. Mijn ouders deden het gewoon. Om ons te helpen maar ook om hun kleinzoon te leren kennen zeiden ze. met zijn gebruiksaanwijzing inclusief. Het was een toevallige tijd, omdat zij dus met vakantie gingen op dat moment. Wil niet zeggen dat ze minder welkom waren. En toen wij drie weken na L.'s thuiskomst op verjaardag zaten (ze maakten zich geen zorgen/vragen over hoe we dat met L. gingen doen, maar we werden wel gewoon verwacht he) zei mijn schoonvader later in het gesprek dat wij er heel slecht uitzagen en ik op instorten stond volgens hem. Er werd ook niets gevraagd toen over L. alles was vrolijk en wij hadden behalve slaapgebrek ook best moeite om zo ineens om te schakelen. Dus was ik wat stiller. Maar als je dat zelf ziet, waarom vraag je dan niet waar je kunt helpen? of is dat misschien teveel gevraagd hoor van mijn kant..... Maar de hulp moest dus hier gegeven worden en volgens mij is mijn schoonmoeder dan een soort van controle kwijt en doen ze dat dus niet (ik kan het ook verkeerd hebben, dat terzijde). Ik snap er gewoon geen drol van.
ik zou zelf nog een maand ofzo af wachten reageren ze dan nog niet. dan kun je altijd een mail sturen over het hoe en wat toch? ik vind dat jullie al genoeg hebben gedaan. wat je wel kan doen is hun een boek opsturen over prematuuritijd (schrijf je dat zo?) met het verzoek dit te lezen mischien gaan hun ogen dan open?