Jee...ja aan de ene kant kan ik me voorstellen dat hij schrikt, maar aan de andere kant......hij gebruikte toch ook niets? Jullie hebben het kindje SAMEN gemaakt, hij was er met zijn volle 100% bij neem ik aan, dus wat blehrt ie nou? Erg kinderlijk. Hij heeft het kind verwekt, moet ie nu ook zijn verantwoordelijkheden kennen. Simpel. Dat je zwanger bent is een mooi en groot wonder. Ik begrijp zijn beredenering van "als het nu kan, kan het in de toekomst ook wel", MAAR zo werkt het dus niet! En tevens is dat echt mannen-praat. Die denken zooo simpel! Laat hem anders dit topic lezen....... Logisch dat we allemaal pissig zijn, we zijn vrouwen en we vinden het oneerlijk als een man zegt abortus of ik ga bij je weg als je eenmaal zwanger bent, lijkt me logisch. Maar dat hij nadat hij 2 jaar zonder bescherming met jou heeft gesext dit zegt...dat is not done! Hij moet zich schamen en heel snel volwassen worden! Hij heeft het kind zelf verwekt!
@sky , hier op het forum is ook een topic over pco, het hoeft niet het einde te zijn van een kinderwens. en het is een godswonder dat je zo spontaan zwanger bent geworden. Veel pcoers hebben echt medische hulp nodig. Het heeft gewoon bij jullie zo moeten zijn. En ik vind het heel onvolwassen van je vriend dat hij nu zegt " het past nu niet in ons leven" Waarom? Omdat hij zich niet wil aanpassen? Maar wanneer dan wel? Over een paar jaar en dan misschien de medische molen in omdat het niet lukt en het dan nog 5 jaar kan duren? en wat denkt hij wat dat met je relatie doet? Onbegrijpelijk. Probeer met je vriend te praten , beseft hij uberhaupt wel wat het betekend om abortus te doen? Ook al is het pril, het is een nieuw mensen leven . En als je het toch doet voor hem, houd je relatie geen stand. ( gezien je verhaal) En misschien zegt hij nu dat als je je kindje houd dat jullie relatie ook geen stand houd, laat het bezinken bij hem en de kans is groot dat hij dadelijk wel helemaal gelukkig ermee is. Kan je niet ergens proffesionele hulp krijgen om samen te praten. Veel sterkte ermee, enne gefeliciteerd met je zwangerschap! En ik heb pco en ben zielsgelukkig met onze zwangerschap en eerlijk gezegd als ik je vriend zou kennen zou ik hem een pak rammel geven .
Wat een nare opmerking van je vriend seg ! Meid hou je kindje aub! Het is een klein wonder dat je zwanger bent! En als ie het echt niet ziet zitten dan is dat zijn probleem, je kindje zal ook perfect gelukkig zijn met enkel een mama! Het kan ook zijn dat ie nu bang is omdat het nu écht zo ver is.. Geef het een beetje tijd, en als ie niet veranderd: dumpen!
idd..mannen roepen maar zo: abortus, volgens mij weten ze echt niet wat het inhoud hoor! Tis voor de vrouw lichamelijk en psychisch erg ingrijpend.... Ik zou hem meesleuren naar de huisarts voor een gesprekje...misschien kan de huisarts jullie helpen.
Of laat hem eens wat lezen over hoe het werkt in de malle medische molen... Hoe zwaar het is om vol gespoten te worden met hormonen, puncties, onderzoeken etc. En moet hij die allemaal ondergaan? Nee tuurlijk niet, jij moet dan lijden omdat hij ooit dat geweldige wondertje niet wilde! Da's echte liefde denk ik dan...
bij ons was het ook ongepland en kwam het eigenlijk heel slecht uit omdat m'n vriend net ontslagen was (en door zijn ziekte moeilijk aan ander werk kan komen)...na de eerste echo (toen hij zag dat er al een hartje kloptje) begon hij bij te draaien...nu vind ie het steeds leuker worden...mannen hebben (zoals al eerder gezegd in dit topic) meer tijd nodig om er aan te wennen.
Jammer dat je vriend het anders ziet, want het feit dat je nu zwanger bent biedt geen garantie dat je in de toekomst ook nog kinderen kunt krijgen. Er zijn hier helaas veel meiden die van de eerste zo goed als probleemloos zwanger raakten en die voor de tweede alle mogelijke vruchtbaarheidsbehandelingen hebben moeten ondergaan. Ik kan me enerzijds voorstellen dat je niet tegen je vriend in wilt gaan, maar wanneer ik in jouw schoenen stond, zou ik dit wondertje zeker laten komen. Met of zonder hem.
Ik moet trouwens zeggen dat mijn vriend al een jaar riep dat ie klaar was voor een kind en op moment dat ik riep 'oke, laten we het nu doen!' (nu bijna 4 maanden terug) hij het opeens heel erg eng vond Haha. Toen moest ik hem er dus weer van overtuigen waarom hij ook alweer kinderen wilde Zodra ik zwanger was, was hij wel heel erg enthousiast, maar zelfs bij hem (die man die er dus zogenaamd allang klaar voor was) kwamen de twijfels opzetten.
Allereerst Gefeliciteerd met dit wondertje Jammer dat je vriend zo doet, terwijl jullie hat al hebben gehad over adoptie etc. Lijkt me dan dat hij er ook mee bezig was. Maar hier haddden wij een beetje hetzelfde hoor. Vanaf het begin dat we elkaar kenden, zeiden we al dat we graag een kindje wilden in de teokomst (maar wel op jonge leeftijd). En als het een keer ongepland zou gebeuren, dat we er gewoon voor zouden gaan. Pff, nou dat ongepland zwanger raken gebeurde vorig jaar. (door gebruik van antibiotica door de pil). Meneer was helemaal van de kaart. Hij kon het niet aan, het was niet het juiste moment. Hij wou me niet dwingen tot abortus, want dat zou hij zichzelf nooit vergeven. Maar hij wist opeens niet of hij bij ons kon blijven omdat hij bang was dat hij het niet aan kon. Nou lekker was dat, in plaats van me te steunen was die bijna 2 weken de deur uit om na te denken en af te koelen. Toen die terug kwam was die gelukkig gekalmeerd en verteld dat ie gewoon bang was. Toen begonnen we alles op een rijtje te zetten. Moest je hem zien na 4 weken, toen die trots aan zijn vrienden vertelde dat ie papa werd . Helaas heb ik een miskraam gehad, en dat heeft een hoop los gemaakt bij ons. Nu zijn we opnieuw (gepland) zwanger, dit keer is hij veel volwassener en oprecht blij. Misschien omdat het gepland is, dat hij voorbereid was. Ik denk dat het voor jou vriend ook heel onverwachts is opeens, vooral omdat hij er helemaal niet op heeft gerekend dat het ooit zou gebeuren. Gun hem even de tijd en praat er over. Liefs Sisqa
Oef, wat een verhaal, arme meid... Ik denk ook echt dat je in deze voor jezelf en je kindje moet kiezen en dat de kans groot is dat hij uiteindelijk bijdraait. Stel dat het hierna niet meer lukt, dan zal je het jezelf waarschijnlijk nooit vergeven dat je deze (prachtige) kans hebt laten schieten. Britt
Sisqa, verlies je dan niet een stukje respect en liefde voor je vriend? Hij heeft je immers in de steek gelaten toen je hem het hardst nodig had. Niet dat je eeuwig wrok moet voelen, maar bij mij zou het wel in mijn achterhoofd blijven zitten...
@ vlinder Natuurlijk was ik woedend op dat moment. Het is ook niet zo dat ik hem 2 weken niet gezien heb. Maar hij was vaak weg, en als hij er was was ie nogal afwezig. We hebben de eerste dagen ook dikke ruzie gehad, daarna heb ik het een beetje laten gaan. Ik wist wel dat hij bij zou draaien. Hij heeft er ook spijt van en vanaf dat moment heeft hij me ook heel erg gesteund. Maar nee, neem het hem niet kwalijk. Omdat ik hem wel begrijp. Ik ben ook heel erg geschrokken, zo erg dat ik zat te huilen toen ik de positieve test in handen had. Niet omdat ik bang was voor zijn reactie, maar omdat ik niet wist of ik er zelf klaar voor was. Terwijl ik altijd heb gedacht als ik zwanger zou raken dat ik een gat ik de lucht zou springen van blijdschap. Hij is ook maar een mens. Als dingen onverwachts gebeurden kan je door angst heel anders reageren dan dat je had verwacht. Ik vind dat je elkaar gewoon moet kunnen vergeven. Ieder zijn mening, maar ik hou nog steeds evenveel van hem.
Ik denk niet dat je dan perse een stukje respect en liefde hoeft te verliezen. Iedereen komt op momenten in het leven dat je even niet weet wat je moet en dan het liefst weg rent. Iedereen gaat anders om met bepaalde situaties. En als jij je partner goed genoeg kent weet je dat ook. Wat dat betreft ben ik daar heel makkelijk in, ik ga niet aldoor met dingen in me achterhoofd blijven lopen,dan kan je net zo goed een punt achter je relatie zetten. Soms moet je dingen opzij zetten en verder gaan en het beste van je relatie maken. Daarnaast vergeten wij zwangere vrouwen dat niet alleen wij een kind krijgen enz maar onze mannen ook. Het draait niet alleen maar om ons! Voor hun gaat er ook een heleboel veranderen. Voor hun komt er ook een heleboel verantwoordelijkheid op hun af. En ookal is het gepland of wat dan ook door beide, een man is er veel minder realistisch in, en wanneer het dan zover is en het echt is dan komen ze er pas achter hoe realistisch het echt is. Mannen zijn wat dat betreft oetlullen ze flappen er allerlei dingen uit zonder er over na te denken,terwijl ze het niet zo bedoelen. Hun gaan heel anders om met emoties dan ons.
Ja, tuurlijk kun je het hem vergeven. Maar het zou bij mij denk toch in m'n hoofd blijven zitten als iemand me zo zou laten vallen. Misschien ben ik wel veel te veel verwend met mijn vriend hoor, maar ik zou zo ontzettend gekwetst zijn als hij had gezegd: ik wil het niet om vervolgens weg te gaan. Ja, dan komt hij terug en heeft spijt... Zou hem dan nog een kans geven absoluut, je krijgt immers een kind samen. Maar ik zou toch een stukje vertrouwen en respect verliezen, misschien zelfs liefde verliezen. Daar zou hij hard voor moeten werken om dat weer terug te krijgen. Niet uit gemenigheid, maar omdat dit me zou kwetsen tot op het bot.
Hij heeft niet gezegt dat hij het niet wou. Hij was in de war, en zei dat hij niet wist of hij het aankon . Als hij daadwerkelijk bij me weg was gegaan, dan had hij me laten vallen. Maar ik vind niet dat hij me heeft laten vallen doorat hij even tijd nodig had. Maar ik begrijp je wel hoor. Misschien zou dit voor jou de grens zijn waardoor jij je echt gekwetst zou voellen. Voor mij ligt die grens misschien wat hoger en moet hij iets ergers flikken voordat ik over de rooie ga. Ik laat echt niet over me heen lopen als hij iets zou doen. Maar ik vind deze situatie gewoon wat anders. Het is iets wat hem overkomt en niet iets was hij expres deed.
jeetje wat een verhalen op het forum zeg kom de 1 na de ander tegen waarvan de partner het niet wil ik zou het zeker niet weghalen als je al z'n kleine kans hebt om zwanger te worden, het is moeilijk omdat je hem niet kwijt wil maar hij moet toch wel een beetje verstand hebben dat misschien dit jullie enige kans is om kinderen te krijgen, laat het gewoon even zoals het is en kijk of hij bijdraait, en anders zou ik toch echt voor je kind kiezen, want stel je laat het weg halen en relatie gaat toch fout hij kan makkelijk met een andere vrouw die wel makkelijk kinderen kan krijgen een kind nemen dan jij als jij een andere man krijgt, in principe ontneemt hij jou de kans dan om dan ooit nog zwanger te worden en dus ontneemt hij jou ook jou kinderwens
Lieve iedereen! bedankt voor jullie reactie! Ik heb een hele zware tijd achter de rug. Wij zijn uit elkaar, ik woon weer bij mijn ouders en ik leef gewoon in een hel. Ik ken hem niet eens meer terug. Dingen die hij zegt, zijn gedrag. Ik heb zoveel pijn ervaren de afgelopen dagen. Huilen, huilen, huilen. Ik hou mijn kleine. Maar ben daardoor mijn geliefde kwijt. Hij heeft ons laten gaan. En ik ben de weg kwijt. Ik hoor te genieten van deze zwangerscchap maar dat kan niet! Ik stress niet, uit voorzorg voor de kleine. Ik heb uiteindelijk het contact verbroken nadat ik uitgescholden werd. Heb een nieuw nummer genomen en hem geblokkeerd op msn en dergelijke. Maar de pijn voel ik wel. Elke dag, elke seconde. Ik weet het niet meer, echt niet meer. Dit wonder, mijn wonder.
Pff meid wat een rotsituatie, en wat een ROTVRIEND had je! Nu zal je het nog niet zo inzien, maar geloof je, je bent beter af zonder hem! Je wondertje heeft je nodig, en als het er eenmaal is zal je snel beseffen dat je de juiste keuze hebt gemaakt! Ik vind het verschrikkelijk voor je, maar je hebt je ouders, en je hebt binnekort iets wat je zoveel liefde zal geven dat je alle zorgen vergeet.. Hou je daaraan vast en geeft het wat tijd, je zal je binnekort wel beter voelen als je je baby hebt gezien op echo! Dan besef je waar je het voor doet! Meid veel sterkte!