Hallo alleenstaande moeders, ik ben wel benieuwd hoe jullie omgaan met het volgende; ik ben alleenstaand moeder van mijn zoontje van ruim 15 maanden ik werk 4 dagen en de avonden, woensdagen en weekenden ben ik met mijn mannetje. Mijn zoon gaat mijn 4 werkdagen naar de opvang. 1 avond per week halen opa en oma ( mijn ouders) hem op omdat ik dan tot 18 uur werk. Ik haal hem dan daarna daar weer op. Ik red het prima met mijn zoontje, heb het verder ook goed naar mijn zin en alles gaat zijn gangetje alleen merk ik dat ik nauwelijks nog toekom aan mezelf. Ik heb geen problemen met de zorg voor mezelf, de kleine en het huishouden maar meer in de zin van sociale contacten, ontmoeten van mensen. Doordat de kleine 'savonds op bed ligt ben ik dan dus thuis je gaat met een kleintje ook niet zomaar "overal" heen of 'savonds even weg en ik merk dat ik daardoor wel wat meer op mezelf raak. minder mensen ontmoet en dus ook niet toekom aan hobby's / sport enz. hoe doen anderen dat? Ik wil mijn ouders namelijk niet nog echt veel meer laten oppassen wegens hun gezondheid. ik wil wel weer wat toekomen aan een hobby of sport en nieuwe mensen leren kennen dus hoe doen jullie dat; mensen leren kennen, sporten enz. en ook de vraag... wie past er op nood op jullie kleine? bij mijn mijn ouders, maar wat als die een keer op vakantie zijn. ik merk dat ik weinig heb om op terug te vallen. mijn zusje woont een eindje uit de buurt. mijn ex - vader van de kleine- ziet hem alleen 1x pw 3 uur onder mijn toezicht en zou ik niet alleen met hem laten na alles. die kent de kleine niet goed genoeg. eigenlijk zijn er dus weinig mensen die dus een echt goede band hebben met de kleine en dus gehecht met hem zijn zodat ze zomaar zouden kunnen opvangen. echter ik wil hier verandering brengen want je weet maar nooit. hoe gaan jullie hier dus mee om? groetjes
niet hahaha ik heb ook totaal geen sociale contacten meer merk ook heel erg dat ik mijn eigen kleine kringetje heb en verder niets of niemand met oppassen heb ik mijn ouders, mijn zus, een tante en de buren van me ouders die zelf ook nog 2 jonge kinderen hebben en waar we al jaren een supergoed contact mee hebben dus daar slaapt jayla ook weleens! maar eigenlijk blijft jayla niet vaak ergens anders slapen hoor is misschien 1 keer in de 3 a 4 maanden dat ik eens op stap ga of uiteten met vriendinnen en de bios maar thats it! ik weet ook niet echt hoe andere alleenstaande moeders dat doen, maar ik denk dat de meeste wel hetzelfde "probleem" hebben
Ik heb het voordeel dat ik bij mijn vader woon (nog wel althans). Ik ga regelmatig (1x in de 2 weken ofzo) uiteten met een vriendin savonds, of naar een verjaardag. Ook probeer ik 1 a 2x in de week te gaan hardlopen savonds als Opa oppast. Verder gaat Collin 1x in de 5 weken van vrijdag tot en met maandag naar Oma... en dan ga ik stappen, shoppen, relaxxen, leuke dingen doen etc. Dat weekend zit altijd stampvol gepland Ik heb 1 goede vriendin en nog 3 vrienden waar ik regelmatig mee afspreek. Daarnaast heb ik mijn zusje die zie ik veel daar ga ik ook mee stappen enzo. En heb ik een aantal mama's van t forum waar ik 1x in de zoveel tijd is langs wip. 1 ding wat ik wel geleerd heb is dat je niet voor andere mensen moet denken. Ik had t gevoel dat ik ze lastig viel als ik vroeg op Collin te passen, of dat ik t teveel/ te vaak vroeg.. Maar de mensen die op Collin passen blijven mij op t hart drukken dat tijd voor mezelf heel belangrijk is, en dat ik altijd kan vragen of ze tijd hebben voor Collin. Nee heb ik, ja kan ik krijgen. En als je t niet vraagt, weet je nooit maar wordt je zelf wel ongelukkig omdat je jezelf weg duwt.. Ik zit iig een stuk beter in mijn vel nu ik dit zo geregeld heb! Bijvoorbeeld dat hele weekend dat collin weg is, ik vind het niet leuk hoor! dat ie gaat, ik mis hem verschrikkelijk! Maar ik heb het wel nodig, even tijd voor mezelf, en Collin heeft dan veel meer aan mij!
Erg herkenbaar, hoewel de situatie hier wel anders is, ze gaat namelijk om de week een heel weekend naar haar vader en dan heb ik dus 'tijd voor mezelf'. Maar dan nog zit ik meestal, net als doordeweeks, gewoon alleen thuis omdat ik nou eenmaal niet zoveel sociale contacten heb. En de vrienden die ik heb, willen in t weekend gewoon bij hun gezinnetje zijn. Dus dat maakt het ook lastig. Qua backup heb ik het getroffen, op1 staat dr papa, dan mijn ouders, dan m'n vriendin/gastouder of de andere opa/oma. Dus er is altijd wel iemand te vinden om op te passen. Momenteel is ze meer niet thuis dan wel, ik ben aan t verhuizen en ben dus heel veel aan t klussen in de flat, dus dan moet ik m'n handen vrij hebben. Ze is dus nu elke week di/wo/do logeren en dan ook nog om t weekend bij dr papa. Ik vind t helemaal niks, ik mis dr vreselijk, maarja, zo kan ik wel zo snel mogelijk onze flat afmaken om te verhuizen natuurlijk. Elk nadeel heb zn voordeel dus
Tja, blijft lastig dus zijn papa - mijn ex - is gewoon geen optie nog. is zelf nog net een kind en heeft echt geen idee wat vaderschap werkelijk inhoudt en ik zou mezelf alleen maar doodongerust maken mijn ouders dus inderdaad wel, maar met mate. ik wil idd niet te veel afhankelijk zijn voel me dan schuldig. hun zeggen ook wel dat ik dat dan niet moet doen maar toch. is ook vanwege de gezondheid van hun en ze zijn al 1x per week een avond en als ik dus tussendoor keertje extra kom eten of spuien bij ze. daaromheen dus nog weinig mensen.... moet toch maar gaan kijken hoe ik dat moet doen verder dan.
Ik moet eerlijk zeggen dat dat bij mij heel lekker loopt. Mijn zoontje is ook om het weekend bij zijn vader en dan heb ik dus ook tijd voor mezelf. Daarnaast komen er 's avonds geregeld mensen op bezoek. En ik heb een vriendin die tevens buurvrouw is en we kunnen dan 's avonds weleens bij elkaar gaan zitten en dan staat de babyfoon aan. En als ik een keer weg wil 's avonds dan heb ik eigenlijk nooit problemen met het vinden van oppas. Ik had dat dus wel toen ik nog bij mijn ex-vriend woonde, toen had ik echt het gevoel in een sociaal isolement te raken. Toen woonde ik overal veel verder vanaf en kon ook veel minder makkelijk mensen uitnodigen.
Hier dezelfde situatie. Ik werk 3 dagen per week en dan is mijn zoon bij opa en oma en 1 dag in de week op de creche. Ik heb veel sociale contacten verder, maar echt op stap gaan e.d. doe ik niet meer. 's avonds zit ik thuis en zit wat op Hyve om vriendinnen/vrienden te mailen en krabbelen. Af en toe gaan ik een vriendin een dag weg, dan passen mijn ouders op. Maar ik wil ook niet dat mijn ouders altijd op moeten passen. Mijn beste vriendin past ook op als ik eens uit eten ga/moet en mijn buren passen wel eens via de babyfoon op. De vader van mijn zoon heb ik ook niks aan, die ziet niet naar zijn zoon om... Mijn moeder zet me wel eens de deur uit haha, dan zegt ze jij gaat nu eens stappen wij passen wel op Dit gebeurt wel eens af en toe. en ik weet als ik mijn ouders vraag om op te passen dat dit nooit een probleem is maar ik wil ze niet altijd "belasten".
Het is idd niet gemakkelijk. Ik werk ook 3 dagen per week (waren er 4 tot begin deze maand) en ik heb ook mijn sociale contacten via de telefoon, internet en soms op bezoek/ of krijg bezoek in het weekend. Anthony gaat 2 dagen per week naar het kdv en 1 dag mij me moeder. Heb buiten mijn ouders ook geen vaste oppas. Denk dat we weer gaan socialiseren (hahaha) als onze kids ouder worden. Groetjes
Ik denk dat t inderdaad wel zal veranderen (hoop ik toch haha) als de kids wat ouder worden en naar school gaan. Dan heb je wellicht wat makkelijker contacten met andere ouders en kunnen de kids eens bij andere kinderen spelen/logeren? Dan loopt het wat 'natuurlijker' zeg maar. Maar tot die tijd..improviseren dus
Hier heb je gelijk in, ik denk als mijn zoon naar school gaat dat het dan allemaal "makkelijker" gaat worden. En tot die tijd is het idd improviseren Maar het lukt me al bijna 2 jaar goed dus de volgende 2 jaar kunnen er ook nog wel bij
Mijn kinderen gaan elk weekend na hun vader toe, in dat weekend plan ik dingen voor mij zelf stappen,shoppen etc, samen met vrienden. Ik werk (nog) niet dus doordeweek ben ik er voor de kids enkelt als ik een avond wat wil doen heb ik een oppas of vraag ik mijn ouders. maar meestal beperk ik dat tot het weekend. maar er komen ook regelmatig vrienden langs door de week als de kids er zijn, dus sociale contacten heb ik inprenciepe genoeg.
mijn zoontje is nu bijna 4 maanden ik ik voel me de laatste tijd ook erg alleen. naar zijn vader gana is geen optie, die heeft het op zijn manier altijd te druk.... dus die hefet hem nu al een dikke maand niet gezien, voorheen kwam hij hier nog wel thuis een paar uurtjes onder mijn toezicht om bij Jaydan te zijn... hij is een hele moeilijke baby, ben met 15 weken zwangerschap alleen komen te staan, heb heel veel stress gehad en jaydan was geboren en het ging een week goed maar toen gebeurde het... hij wist hoe hij moest huilen.... hij huilde 6 a 7 uren per dag en vooral snachts. ik kwam nergens aan toe, mijn buurvrouw en mijn ouders willen wel oppassen maar mijn ouders zijn oud en hun gezondheid is ook niet heel goed dat ze zo even kunnen oppassen. ik merk nu ook dat ik niet veel contact heb, ik heb met mijn buurvrouw afgesproken dat ze op jaydan past 1 of 2 keer per week zodat ik naar de sport school kon... maar dat was geen succes, veel huilen... ik voelde me er niet lekker bij, ik praatte daar ook met niemand dus ontmoette ik ook niemand, ik zit nu in de bijstand dus ben hele dagen thuis, ik moet volgende maand weer werken en kijk er toch wel een beetje naar uit, want ja hoe ontmoet ik anders mensen, ik vind het nog te moeilijk om jaydan uit logeren te doen, na zijn moeilijke strart, het gaat nu iets beter maar nog slaapt hij niet door en begint hij 4 uur snachts weer te spoken.. dus ik weet hoe je je voelt dat je sociale leventje even stil staat. en ik hem zo zitten denken maar het is zo moeilijk om ene manier te bedenken om je zelf ook niet te vergeten als je net als ik ook niet veel oppas hebt..' pas als ze naar school gaan ja dan word het allemaal wat makkelijker en hebben we wat vrije tijd.. misschien kun je een oppas vinden die een keertje tegen betaling bij je thuis wilt komen zitten,en zijn ook avond gastouders?? zodat je een avondje weg kan als de kleine toch op bed ligt? of is dat geen goed idee? groetjes hilda
Hoi, ik herken het heel goed en heb hetzelfde probleem en ik vind het soms zwaar, ik pieker me soms suf ook hierdoor. mijn dochter is 22 maand, ik ben zelf 43 en mn moeder en haar man zijn dus ook al op leeftijd, 69 en 70 maar dat zijn wel de enigen die soms op haar passen. ik werk ook 4 dagen en op vrijdag haalt mn moeder en haar man mijn dochter van de creche zodat ik dan de wekelijkse boodschappen doe na mijn werk. ik heb nog een nichtje, maar die heeft het te druk met haar eigen dingen, zoals eigenlijk de meeste mensen die ik ken. af en toe komt er een goeie vriendin langs, maar echt praten kan niet want ze komt ook voor mn dochter, dus op de middag. ´s avonds als mn dochter op bed ligt is het dus ik met mn hond, geen normaal volwassen gesprek, even samen lachen, de dag doornemen, problemen bespreken om op te lossen, nou ja noem maar op, en dat resulteert bij mij in veel piekeren waardoor ik soms ook niet goed slaap. voor mn dochter vind ik het ook zielig dat ze 4 dagen naar de creche moet en ik zelf mis haar veel op die dagen. toch heb ik geen andere keus, minder werken is geen optie (nog) ik heb wel eens gedacht om contact te leggen met iemand die oppast, maar dat is ook heel moeilijk want je vertrouwt niet zo snel iemand, en dan denk ik maar weer van laat maar, als ze straks wat groter is dan gaat het vast anders het is ook niet alleen dat je alles alleen moet doen, het is ook het probleem van dat iedereen het steeds maar zo druk heeft met "eigen dingen" de mentaliteit van mensen gaat niet meer zo zeer over sociale netwerken, ik wil niet steeds degene zijn die belt of mailt, ik wil ook eens iets terug horen van iemand uit zichzelf van hoe het met mij gaat, dus ik denk eigenlijk dat socializen tegenwoordig voor iedereen wel lastig is, vanwege de drukte tja, ingewikkeld allemaal dus helaas kan ik je geen oplossing bieden, alleen maar erkenning en herkenning
inderdaad veel herkenning dus kennelijk lopen veel mensen hier dus tegen aan. Best jammer eigenlijk want als ouder - en vooral als alleenstaande ouder - is het zo belangrijk dat je ook zelf goed in je vel zit en aan jezelf toekomt om er goed voor je kind te kunnen zijn. Ik merk dat nu mijn zoon driftiger wordt (zoontje is behoorlijk snel in ontwikkeling en vergt best veel) ik soms echt even iemand om me heen zou willen. ik red me heus wel, maar soms echt even vervelend om alles alleen te doen en dan ook nog eens geen gesprek te hebben. en betreft oppas: inderdaad je vrtrouwt niet zomaar mensen verder is het ook weer dat je dan evt moet betalen en familie / vrienden wonen uit de buurt behalve mijn ouders die ook al 1x per week hem halen van de opvang en waar nodig eens oppassen als ik een training heb enz. hun zijn voor hem wel vertouwd maar om nou nog vaker hun in te zetten is ook niet te doen.,.. hebben ook gezonsheidsproblemen enz. blijft lastig he pfoe
misschien toch een idee om weer eens met een groepje moeders wat af te spreken ??? dat we bijvoorbeeld zeggen 1x per 6 weken een dagje weg. Agenda-tje maken enzo.
In de 20 maanden die Anthony nou oud is heb ik afgelopen vrijdag op zaterdag nacht pas en dreun tegen mijn hoofd gehad...Mijn oma lag op sterven..er was natuurlijk niemand die mij aan kon horen of vasthouden. Mijn ouders zaten natuurlijk in het zh dus die kon ik niet telkens bellen en me ma zelf was natuurlijk druk met haar eigen emoties (haar moeder) van vrijdag avond 23.15 tot zaterdag ochtend 7.00 wakker geweest. Wat miste ik toen een geliefde om me heen tot het telefoontje van me pa met de woorden oma is overleden...voelde me zo rot en doordat er weining tot geen sociale contacten zijn kon ik nergens terecht... Sorry voor het zelf beklag maar op dit soort momenten voel je je verdomd eenzaam en is een goede vriend/vriendin of relatie heel erg belangrijk!