Zijn er hier meer mensen die last hebben (gehad) van een sociale fobie? Ik had het best erg en heb er therapie voor gehad en sindsdien ging het een heel stuk beter. Maar nu ik thuisblijfmoeder ben merk ik wel dat ik er weer meer "last" van heb gekregen. Het is nu heel makkelijk om bepaalde situaties die ik lastig vind maar uit de weg te gaan. Bij mij speelt het vooral op het gebied van nieuwe mensen leren kennen, en dan vooral in grote groepen. Binnenkort heb ik een meeting met een aantal andere moeders die kindjes hebben van de leeftijd van ons zoontje en ik begin steeds nerveuzer te worden... Ik ben vooral bang dat ze me saai zullen vinden, maar ook bang dat ik opmerkingen krijg over mijn lengte (ik ben een stuk langer dan gemiddeld). Ergens heb ik gewoon de neiging om het af te zeggen, terwijl ik er juist zo naar uit keek, maar nu het dichterbij begint te komen... Ik besef me nu eigenlijk pas dat ik sinds de bevalling eigenlijk nog maar 2 nieuwe mensen heb leren kennen die ik ook echt heb gezien. De rest is allemaal via internet. Allemaal heel veilig, maar het gaat natuurlijk niet zo voor de rest van mijn leven.
Ik ben geen mensen mens, nooit geweest, verjaardagen grote groepen mensen voel me er niet fijn, ben wel iets makkelijker geworden hoor nu ik ouder ben geworden, maar nog steeds in grote groepen brrr liever niet.
Da's hier dus juist het vervelende: ik ben wél een mensen-mens, maar doordat ik die fobie heb hou ik me vaak afzijdig (behalve online, dat is veilig) en ben teruggetrokken. Of ik voel me juist dood-ongelukkig tijdens een gesprek omdat ik mezelf niet ben of omdat ik denk dat mensen vanalles over me denken wat ze niet denken Het zit me (weer) best wel in de weg helaas.
Ik wil alleen even zeggen dat je niet af gaat zeggen hoor! Het zijn vast ongetwijfeld allemaal leuke meiden Echt waar, ik zou het jammer vinden als je er niet bij bent! Of als je toch liever naar die verjaardag gaat
herkenbaar, nieuwe mensen ontmoeten vind het doodeng.. Grote groepen nieuwe mensen alsjeblieft niet. Vriendinnen heb ik daarom ook maar 1 en leren kennen via mijn man.. Verder durf ik niemand aan te spreken want tja straks denken ze dit en dat.. pword er soms moedelooos vann.. terwijl ik weet dat als er eenmaal contact geleg is ik me toch eenklein stukje relaxter voel
Kan je misschien met iemand van die meeting samen rijden oid? Dan kom je niet alleen aan en heb je er al een kletspraatje opzitten.
Ik had het trouwens een beetje in de puberteit maarja met mijn werk kan het gewoon niet. En nu merk ik zelfs dat ik sta te praten met vreemden in een winkel bijvoorbeeld
Helaas herken ik het wel en denk ook dat ik een sociale fobie heb. Ik heb niet veel vriendinnen. En dat wat ik heb woont ver weg. Ik vind het heel moeilijk om contact te leggen. En ik ben erg onzeker, denk altijd dat mensen mij tóch niet leuk vinden. En ik denk dat ik me daardoor ook op de één of andere manier afsluit. Ik ben 6,5 jaar geleden voor mijn man verhuisd (internet) van het oosten naar het noorden van het land, omdat hij niet mijn kant op wilde verhuizen. Dus voor mij was het dan ook erg moeilijk om hier een nieuw leven op te bouwen qua sociaal contact en het is nog steeds erg beperkt. Als ik eenmaal een leuk contact lijk te hebben, dan vind ik het heel moeilijk om dat vast te houden. Ik weet niet goed hoe ik er mee om moet gaan. Een beller ben ik niet echt. Whatsappen of mailen wel. Maar hoe vaak doe je dat? Ik weet niet goed hoe je dat moet onderhouden en zo. Hoewel het me erg fijn lijkt om een hartsvriendin te hebben waar ik wekelijks mee af kan spreken en waar je lief en leed mee deelt. Dat mis ik heel erg. En het geeft me vaak een eenzaam gevoel. Maar het gekke is, dat als ik op een verjaardag zit met veel mensen, ik me ook eenzaam van binnen kan voelen. Soms heb ik weleens gedacht dat ik MCDD heb (google maar), maar een psycholoog waar ik dat tegen zei, zei direct dat ze dacht dat ik dat niet heb. Ik ga binnenkort wel starten met een assertiviteitscursus. Dat lijkt me wel goed voor mij. Verder hoop ik dat het goed komt, en dat hoop ik ook voor de andere meiden hier. Want ik denk dat iedereen vrienden nodig heeft.
Ik heb het gehad. Niet leuk! Enkele keren voor ontslagen geweest. Zit je op je 1e werkdag om de 2min naar het toilet te rennen en te spugen enz,... Zo erg dat ik naar huis moest. Duurde en werk om te wennen maar je krijgt natuurlijk geen werk de tijd, ... Kreeg er medicatie voor en die hielp maar dan viel ik bijna in slaap Had ook eens medicatie gekregen voor angst voor de tandarts en die hielp goed tegen de sociale angstfobie zonder in slaap te vallen dus nam ik die als ik naar plekken moest met veel mensen. Toen ook een leuke baan gevonden. Soms vergat ik mijn medicatie en het ging goed. Stilaan verdween het en nu ben ik er van af! Vrienden maken kan ik niet.ik heb heel lang nodig om iemand te leren kennen, om mezelf te zijn. Wanneer ik los kom is het al te laat. ik ben te puppy om af te spreken want ik wel wel maar als we uiteindelijk afspreken ben ik te stil, zijn de gesprekken saai omdat ik vel tijd nodig heb om mezelf te zijn. Vicieuze cirkel,... Ik heb wel vrienden maar dat zijn vrienden van mijn vriend. Die zijn mij te volwassen. Leuke mensen hoor maar ik wil ook iemand hebben om nog kinderachtig te doen. Om naar de backstreet boys te gaan ofzo Vroeger had ik een leuke vriendengroep maar ik ben verhuisd, niet ver naar wel te ver om nog 3x per week te gaan sporten en regelmatig wat te gaan drinken. Dat is dus verwaterd
Dat is hier dus juist het gekke.... Ik sta ook heel vaak een praatje te maken met vreemde mensen in een winkel!! Maar als ik echt met iemand afspreek die ik via internet ken, dan ben ik altijd zo bang dat ik tegenval in het echt... En op verjaardagen bijvoorbeeld dat ik er maar een beetje voor de kat zijn viool bij zit
@dochters en sydneys: jammer dat jullie het herkennen Althans, het is fijn om te weten dat ik niet de enige ben die er last van heeft, maar tegelijk gun je iedereen dat ze wél gewoon fijn kunnen functioneren in gezelschap. Wat jij zegt over loskomen dat herken ik heel erg, Sydney. Via internet gaat dat allemaal zo makkelijk, maar in het echt.... Toch ben ik wel vastbesloten om naar die meeting te gaan en ook andere dingen meer te gaan ondernemen, want ik wil juist (weer) van die angst af.
Ik heb ook een sociale fobie (gehad). Heb ook therapie gehad, en sindsdien een vriendin ontmoet via internet en via haar weer 2 meiden. Dat gaat goed, verjaardagen etc ook steeds beter maar ik zal niet zomaar een gesprek aanknopen. Dat durf ik dan weer niet. Zo'n meeting zou ik ook eng vinden maar je moet gewoon gaan. Als t niks is verzin je maar een smoes en ga je weer weg haha. Succea hopelijk vind je het wel leuk als je eenmaal bent geweest
Dat is het handige aan een kind hebben. vind je het niks. Effe knijpen of zeggen. Je krijgt een snoepje,....grapjeeeeeeeeeeee Dan worden ze boos en kan je naar huis