Sinds mei vorig jaar woon ik in België, en sinds november in Antwerpen. Ik heb het hier erg naar mijn zin. Sinds een paar weken heb ik last van algehele lamlendigheid. Ik ben nu 31 weken zwanger, dus de vermoeidheid is op zich niet heel raar. Het is meer dat ik nergens van lijk te kunnen genieten zonder mijn lijf steeds te voelen. Ik slaap veel en goed, dus daar ligt het niet aan, maar toch zak ik in de dagen in. Op het moment heb ik geen vast werk, ik werk thuis want we hebben een eigen bedrijf. De administratie is me de laatste weken ook boven het hoofd gaan groeien, dus met mijn man afgesproken dat ik ontlast zou worden. Dat is inmiddels gebeurd en ik heb nu 'meer tijd', maar ik kan die niet goed invullen. Het blijkt dat ik naast het bedrijf en het huishouden gewoon niets te doen heb. Nu een deel is weggevallen, is mijn vermoeidheid niet afgenomen en een gevoel van algehele verveling juist toegenomen. Normaal had ik altijd wel manieren om mezelf te vermaken, ik lees en schrijf veel, maar zelfs daar kan ik me niet meer toe zetten. Ik heb toch het gevoel dat het geen nut heeft. Heel graag zou ik mijn studie 'op niveau' houden omdat ik nog steeds het plan heb te promoveren, maar hier kom ik niet aan toe. Ik voel me schuldig omdat ik het huishouden soms ook niet meer goed kan bijhouden, en ik voel me schuldig omdat ik 'te laat' opsta. We hebben wel veel sociale contacten maar moeten echt afspreken om elkaar te zien, ik mis eigenlijk een vriendin of een buurvrouw hier in de buurt met wie ik dagelijkse dingen zou kunnen doen. Heb nog niet echt vrienden kunnen maken, ook omdat ik niet buitenshuis werk en de meiden op yoga zijn erg gesloten. Mijn man is wel veel thuis,hij werkt deels thuis en deels buitenshuis, maar hij heeft ook geen tijd om mij de hele dag 'te vermaken'. Hij maakt zich wel zorgen om mij dat ik er zo verloren bij loop. Ik heb ook aldoor heimwee naar Nederland, naar mijn ouderlijk huis zelfs, zoals met dat ijs en die sneeuw, zag al mijn vrienden al schaatsen en hier in dit stomme Antwerpen is de dooi alweer ingezet. Zo dom dat die kleine dingen me zo kunnen raken. Ik weet niet zo goed wat ik moet met die heimwee, als we de grens over gaan voelt het echt als thuiskomen, terwijl ik nooit zo'n sterk thuisgevoel bij Nederland heb gehad. Ik zou me willen richten op de baby die gaat komen, op de bevalling, maar zelfs dat lukt niet, ben continu afgeleid door vage gedachten die niet echt blijven hangen... voor volgende week hebben we een paar dagen weg geboekt en ik heb nog niet eens voorpret... terwijl ik weet hoeveel ik er van ga genieten. Alles komt zo bij elkaar, allerlei doemscenario's, dat ik altijd zo apathisch blijf, dat ik buitenshuis moet gaan werken omdat dat blijkbaar heel belangrijk is voor mij, en hoe moet dat dan met de baby, etc... Beetje warrig verhaal, maar ik moest het even kwijt, bedankt voor het lezen... Liefs
ik ken het gevoel wel een beetje, maar niet van toen ik zwangerwas (werkte toen nog fulltime gewoon) maar heb wel ziektens waardoor ik zo moe ben, wat ik altijd probeer te doen, maximaal 8 uur slaap aan houden, dus niet om 9 uur op bed en de volgende ochtend pas 0m 10 uur eruit stappen, te veel slaap is ook weer niet goed, en smiddgas maximaal 2 uurtjes te slapen. beetje vast ritme te houden. voorderest geen adviezen
Misschien een hele rare tip, maar wie weet heb je er toch wat aan. Je schrijft dat het sinds een aantal weken is. Heb je wel eens gedacht aan een winterdip. Ikzelf ben hier sowieso gevoelig voor, maar in m'n zwangerschap nog veel erger. Het gevoel dat je beschrijft ken ik hiervan, maar wellicht heeft het er bij jou niks mee te maken hoor. Ken je iemand met een energy light? Misschien kun je dat eens proberen? Of anders één kopen via MP en weer verkopen als t niet bevalt. Heel veel sterkte in elk geval!