Hoi meiden, ik had gisteren een onenigheid met manlief. Onze dochter is ruim 5 en een zoon van bijna 4. Manlief wou perse gisteren zn ouders gaan bellen om te vertellen dat ik zwanger ben waarop ik zei "Het lijkt me juist leuk het een keer leuk aan te kleden ipv zomaar tussendoor telefonisch even snel" oh, zei hij, dan wil ik het samen met de oudste doen. Goed plan, vond ik. Toen ging hij zitten wachten op de oudste die aan het spelen was. Ik kreeg het ineens door en vond zelf; maar we gaan het haar nog niet vertellen hoor! Ik ben net 5.5 weken zwanger! Dan ga je het toch nog niet aan een kleuter vertellen? 1) het duurt nog maaaaanden en 2) dan weten morgen ook alle kindjes in de buurt het. Wanneer hebben jullie het je kinderen die er echt bewust van zijn qua leeftijd, verteld? Vorige keer was dochter nog geen jaar toen ik zwanger was dus hebben we het niet eens echt verteld maar is ze gewoon meegegroeid in "er komt een baby".
Wij hebben het met een week of 14verteld aan onze dochter. Toen hebben we het ook aan de rest van de familie verteld. Onze ouders hebben we het wel eerder verteld.
met 10 weken ongeveer. Na nog een goede echo. de rest van de familie wist het wel meteen. Het duurt voor kinderen toch al zo lang idd, en het blijft zo vaag, zeker als je nog geen buikje hebt.
Na 3 goede echo's aan onze dochter verteld. Na 3 zwangerschappen die mis waren gegaan wilden we zeker weten (voor zo ver dat kan) dat het goed zat. Onze dochter was bij het vertellen bijna 4 en het duurt nu al allemaal lang genoeg voor haar.
Wij hebben het de bonuskindjes verteld met 11 weken, na 2 goede echo's. De eerste zwangerschap waren ze 5 en 7 jaar en deze zwangerschap 7 en 9 jaar
bij mijn vorige zwangerschap waren de oudsten bijna 7 en 4, toen hebben we het hen verteld de avond voor we het aan de familie vertelden met 12 weken, omdat het best lastig geheimhouden is. Nu zijn de oudsten 9 en 6 en hebben we het ze verteld de moment dat ik thuis kwam van de eerste echo met 6 weken. ik was erg ziek en misselijk, viel regelmatig flauw en de kinderen waren erg bezorgd om mij. ze wisten dat ik naar de dokter ging om te horen wat ik tegen dat ziek zijn kon doen en vroegen ook direct of de dokter iets gevonden had. 'er zit een babytje in mijn buik' was het gedroomde antwoord. ze hebben alletwee nog twee maanden (!) kunnen zwijgen voor ze het na de goede termijnecho eindeljk mochten vertellen.... kanjers zijn het.
Met 9 weken meegenomen naar een echo. Van te voren verteld dat ze grote zus werd en daarna dus die echo. Dat snoetje van haar. Geweldig.!
Ons zoontje wisthet al met 6 weken. Hij mocht het aan de familie vertellen. en het valt beste dat hij het tegen anderen vertelde, hij is bijna 4
Onze oudste zoon was nog net geen 3 jaar toen ik zwanger werd van onze jongste zoon. We gingen toen net op vakantie met mijn ouders en ik was echt heel misselijk. We hebben het mijn ouders toen wel verteld, want hoe leg ik anders uit waarom ik niks eet en steeds moet overgeven? We hebben het onze oudste zoon pas verteld toen 'de buitenwereld' het ook mocht weten. We vonden dat we niet van hem konden verwachten dat hij het geheim zou houden.
Nee dat tweede zitten we ook een beetje mee te dubben, Superjolie, woensdag heb ik een echo, ik heb dan nog geen oppas en enerzijds denk ik "Ik neem ze mee en vertel het dan" anderzijds; 6.4 weken vind ik te vroeg om het aan de vriendinnetjes te vertellen en ik weet niet hoe "gespannen" ze zal reageren op "het is ons geheimpje" ze kan namelijk erg liggen malen 's avonds en een 'geheim' vind ik niet handig dan. En de vriendinnetjes die het al weten vind ik ook nog wat te vroeg. Dan wachten we in iedergeval tot de tweede echo en daarna mag het wereldkundig.
ik wist nog niet dat ik zwanger was maar moest er sterk aan denken, dat heb ik ook altijd voor dat ik ongesteld moet worden, dan denk ik er steeds aan en dan is het meestal de volgende dag ook zo. Met mijn zwangerschap heb ik dat dus ook.. ik dacht de hele tijd aan zwanger zijn en ik maakte grapjes tegen mijn kids dat er een baby in mijn buik zit. Toen ik toch maar eens een test ging kopen en een heel licht roze streepje zag.. riep ik mijn kids meteen en zei jaaa er zit echt een baby in mijn buik! Dus eigenlijk wisten ze het al voor ik het 100 % zeker wist haha.
Wij hebben ons zoontje (3,5) meegenomen naar de termijnecho en toen uitgelegd dat wat hij op het scherm zag een baby in mijn buik was. Grappig genoeg had hij in de weken ervoor al een paar keer gezegd dat hij een broertje zou krijgen zonder dat hij wat wist. Overigens weet hij het geslacht nog steeds niet maar zijn mening blijft ongewijzigd, haha. Nog een paar maanden geduld en dan zal blijken of hij gelijk heeft!
En konden je kinderen dat een beetje handelen of hoefden ze niet tegen de buitenwereld (buren, juf, vriendjes) hun mond t houden?
Toen we het wisten hebben we het ook meteen aan onze dochter verteld. Het geslacht mocht iedereen weten, de naam is een verrassing, maar ook dat hebben we meteen aan onze dochter verteld toen we eruit waren. Ze heeft het een keertje min of meer verklapt aan mijn ouders maar die hadden het niet eens in de gaten. Als ze het wel had verteld aan iedereen dan was dat maar zo.. Wij vonden het heel leuk om haar er gewoon bij te betrekken. Nu is het bijna zover
De jongste begrijpt het nog niet echt en de oudste heeft netjes haar mond gehouden tegen juf/vriendjes tot de 1e echo met 7,5 week. Doordat we een vrij hechte familie hebben wisten die het ook al met 6/7 weken dus dat scheelt natuurlijk enorm!
Met 7 weken. Ik kreeg de flessen van moeders voor moeders thuis, en oudste dochter wilde weten waarom ik daar toch in moest plassen?!? Ik hou niet zo van onzinverhaaltjes verzinnen en die als waarheid verkopen (áls ik al een plausibel verhaal had kunnen breien van plassen in een fles ) dus die hebben we het meteen verteld. En ja, de volgende dag wist de hele klas het. Masr we hadden haar ook niet gezegd het stil te houden.
Hier met 10 weken verteld. Net voordat wr het de opa's en oma's gingen vertellen.. Week later wist volgens mij hele dorp het hahah
Met 9 wkn, meteen na 1e (goede) echo. Ze waren 5 en 3 jaar. Had eigenlijk wel langer willen wachten, maar ik was vreselijk ziek vanaf 5 wkn (hyperemesis). Kinderen maakten zich erg zorgen om mij en juffen/leidsters KDV vroegen ons wat er in hemelsnaam met mama aan de hand was . Ze vertelden de vreemdste verhalen over me, dat ik ziek was en niet beter werd (je kunt je voorstellen wat je juffen allemaal wel niet dachten ). Toch wilde ik wel wachten tot de echo. Want als die niet goed zou zijn, dan had ik het woord baby niet willen laten vallen. Dan was ik gewoon 'ziek'. Ik vond dat ik ze niet met een miskraam moest confronteren, tenzij echt niet anders kon. Was heel bevrijdend om het te kunnen uitleggen, ook aan de juffen. Door hyperemesis wisten meeste (belangrijke) mensen uit onze omgeving het wel allang (directe familie, goede vrienden en werkgevers).
Hier hetzelfde maar dan met onze zoon, kregen echo met 8 weken en net voor de echo aan hem verteld. Maar mijn zoon is 7 dus die maakt het erg bewust mee.