Wie heeft er nog meer een erg verlegen peuter? Onze zoon van net drie jaar is toch wel erg verlegen... Als we op visite gaan dan klampt hij zich eerst helemaal aan me vast, wat ik op zich nog niet zo heel erg vind (we kunnen niet allemaal haantje de voorste zijn), maar nou begint hij de laatste tijd met iets nieuws; namelijk gewoon geen antwoord geven als iemand iets vraagt:x Naar mijn idee heeft dit niet echt meer met verlegenheid te maken, hij vertikt het gewoon. Ik weet niet goed hoe ik daarmee om moet gaan, want vind dit toch wel irritant. Verlegen oke, maar gewoon niets zeggen.. wat ik dan ook zeg, maakt niets uit; hij reageert niet. Herkent iemand dit? Ook als hij dan iets niet wil of krijgt, kan hij plotseling hard gaan huilen (jammeren) ik probeer er niet teveel aandacht aan te besteden, maar ja; het is eigenlijk zo'n lief en vrolijk kind dat ik dan eigenlijk een beetje baal dat mensen hem zo dan niet zien. Of overdrijf ik misschien????
ik herken het wel, mijn dochter zegt ook niks als ze verlegen is, ook niet als iemand haar iets vraagt, ze klapt dan dicht en meestal zeg ik dan dat ze over een paar minuten wel los komt en als ze dan gewoon met rust gelaten wordt komt het inderdaad vanzelf en geeft ze ook antwoord op de vragen die mensen stellen. zodra mensen niet accepteren dat ze eerst even moet wennen en zich opdringen of doorgaan met vragen dan komt het ook niet meer goed. hier helpt het dus om afstand te nemen en dan komt ze vanzelf.
Herken het wel. Er werd toen ook bij mijn zoontje gedacht aan selectief mutisme. (google dat anders even) Ik zelf heb er niet teveel aandacht aan gegeven als hij zo erg verlegen was, en ook tegen andere gezegd dat ze niet moesten aandringen op een antwoord. Nu gaat het gelukkig alweer stukken beter. Kan dus ook gewoon weer een periode zijn die weer overgaat. Maar hou het wel in de gaten. groetjes, julyray
Onze dochter had het al eigenlijk vanaf dat ze geboren is, wilde bijna bij niemand op schoot en ook niet dicht in de buurt behalve bij ons en oma. Ik ben gaan gymen met haar om in contact te moeten komen met anderen. Verder was ze heel verlegen op psz en heeft het tot de kleuterschool geduurd. Daarna ging het ineens met sprongen vooruit en ze is nu 7 jaar en het gaat hardstikke goed. Ze staat niet vooraan en kijkt de kat uit de boom maar daarna is het oke.
M heeft dat ook. En ik vind dat eigenlijk ook normaal, vaak stellen volwassenen zulke rare vragen aan kinderen . M hoeft dus niet te antwoorden als ze dat niet wil. Ze moet trouwens wel dank je wel zeggen als ze iets krijgt en dat doet ze ook, evenals dag zeggen (zwaaien mag ook). Het is echt geen kwaaie wil, maar wel angst voor een vreemde omgeving, vaak vol met (min of meer) vreemde mensen ... Scheelt ook wel dat ik zelf ook erg verlegen ben ... ik zou soms ook wel zo (niet) willen reageren
ik snap niet zo goed waarom je verlegen ok vind en niets terug durven zeggen niet. volgens mij is het een een gevolg van het ander. ik denk zeker niet dat hij dat expres doet.als je verlegen bent is het gewoon heel erg moeilijk om mensen aan te kijken en antwoord te geven.
Hier ook een super durf wel te zeggen een extreem verlegen kind. Quinn praat niet tegen voor hem vreemde mensen, mensen waar hij niks mee heeft etc.... Ik dwing hem niks, volgens mij werkt dat namelijk helemaal niet, maar ik vraag hem wel om bijv gedag te zeggen of dankje wel te zeggen. Vind het soms wel moeilijk hoor, en de buiten wereld vind het ook maar raar dat Quinn zo is. Maar kan me kind niet veranderen maar wel begeleiden en ik doe mn best. Maar ik herken je verhaal maar al te goed, Quinn kan zelf erg boos worden als mensen toch gaan lopen drammen dat hij wat moet zeggen, gevolg dat ik met een sago kind zit. Maar ook vreemde kindjes moet hij niks van weten. Of als hij iemand kent van een bepaalde plek, en die ziet hij ergens anders, dan zal hij die gene ook geen gedag zeggen ofzo, want dat klopt dan niet op de een of andere manier in zijn hoofdje, en ook daar krijg ik vaak vervelende reactie;s op. Ik kan het wel naast me neer leggen, maar Quinn hoort het ook, en dat vind ik nog veel rotter. Maar hopelijk gaat het over
Mijn jochie deed dat ook. Overtreffende trap van verlegenheid: gewoon dichtslaan bij anderen.. Hij ging dan op mijn schoot zitten, liefst met zijn hoofd op mijn schouder, en dan afwachten tot het enge voorbij was.. Ik liet dat meestal wel begaan, dwingen in zo'n situatie levert de keer erop een kind op dat angstig is voor het vreemde, en voor mama die hem dwingt. Heb hem wel gemotiveerd om zoveel mogelijk interactie te hebben, maar tot zijn grens, en niet verder.. Maar rond de 3,5-3,9 is dat duidelijk beter geworden. Hij loopt inmiddels op vreemden af, vraagt dingen aan mensen in de winkel, vraagt andere kindjes om te spelen. Bij vreemde mensen thuis, gaat hij toch lekker spelen na 3 minuutjes rondkijken. Het lijkt helemaal niet meer op dat verlegen prutje van een half jaar terug.
Hier is het net zo. En als hij mensen eenmaal kent dan is hij juist het tegenovergestelde van verlegen en gaat hij constant de clown uithangen