Hoi, Ik heb bij een vroege miskraam en tijdens mijn (tweeling)zwangerschap het erg moeilijk gehad doordat ik zodra ik zwanger ben, de zwangerschapshormonen merk in mijn lichaam en het intens vies vind. Hiermee bedoel ik niet dat ik naar zweet o.i.d. ruik, maar een afkeer ontwikkel naar mijn eigen lichaam toe. Recent ben ik (ondanks gebruik van anticonceptie), toch kortstondig zwanger geweest voor een heel vroege miskraam (nauwelijks over tijd). Ik bemerkte weer dezelfde intense afkeer die ik ontwikkel naar mijn eigen lichaam door die hormonen. Het maakt een zwangerschap voor mij een oprecht afschuwelijke beleving, hoe graag ik ook mama wil worden van een derde kindje/destijds mijn tweeling. Ik wil binnenkort voor een derde kindje gaan, maar ben erg bang om me weer 9 maanden zo vreselijk slecht te voelen. Het is geen depressie o.i.d., maar echt zo'n erge afkeer dat ik er liever niet meer ben. Het enige wat me op de been houdt, is weten dat het 'maar 9 maanden zijn' en het niet altijd zo blijft. Is deze afkeer herkenbaar voor iemand, en zo ja, weet iemand of je er iets aan kunt doen?
Ik herkend het niet maar wil je even laten weten dat ik het knap vind dat je het zo durft aan te geven. Wellicht kun je naar je huisarts gaan om je wens voor nog een kindje en je gevoel tijdens zwangerschap aan geven. Wellicht kan je huisarts je doorverwijzen
Ik vind zwanger zijn niet geweldig, maar een afkeer zoals jij omschrijft herken ik niet. Ik zou het zeker aankaarten bij de huisarts, zodat je de juiste begeleiding krijgt in je zwangerschap.
Ik vindt het zwanger zijn ook echt verschrikkelijk kan er ook niet van genieten. Maar heb het wel los kunnen laten. Deze zwangerschap is wel heel anders dan mijn vorige. Tot 20 weken echt misselijk geweest maar nu ik 32 weken ben, ben ik dat eigelijk alweer vergeten. Ook vindt ik de tweede veel sneller gaan omdat je het toch al een stuk drukker heb. En uiteindelijk is het toch allemaal zo weer voorbij
Je beschrijft het als "geen depressie", maar vervolgens zeg je dat je er eigenlijk niet meer wilt zijn dan. Dat is toch best heftig hoor. Ik zou dit zeker weten bij de huisarts bespreken, later ook bij verloskundige. Je beschrijft niet waar de afkeer uit bestaat, ik herken het ook niet. Ik verwacht niet dat je de enige bent, ik hoop voor je een soort hulpgroepje gaat vinden. Ik bedoel is het zoiets? I Hate Being Pregnant And I’m Not Apologizing For It – Scary Mommy
Dank voor de reacties tot nu toe. Laat ik allereerst een ding verhelderen: de wijze waarop ik me voel tijdens de zwangerschap maakt dat ik niet geniet van het leven -in die maanden-. Na de zwangerschap gaat dat direct over, al ben ik tijdens de borstvoeding ook nog niet voor de volle 100% mezelf weer. 'Er niet willen zijn' is geen teken van daadwerkelijk niet meer willen leven, maar niet onder die omstandigheden. Maar mijn verstand blijft het doen hoor, dus ik weet dat het iets is waar ik tijdelijk doorheen moet. Vergelijk het met chronische erge pijn: als dat te erg is, hoef je niet depressief te zijn, om dat niet meer te willen. Bij de zwangerschap is er de zekerheid dat het niet voor altijd is. Het artikel geeft een gedeelte weer van hoe ik me voel, maar niet de verwijdering van 'goed in je vel' zitten. Het vies vinden van eigen lichaam. Ik heb dit de vorige keer ook al met verschillende artsen besproken: het antwoord was unaniem. Je moet er doorheen, en met de dubbele dosis hormonen was het inderdaad ook twee keer zo zwaar. Maar geen tips om het te vermijden of minder sterk te maken. Het hangt voor een gedeelte samen met het sterke ruiken. Ik ruik van mezelf al goed, maar tijdens de zwangerschap van af week 3,5 wordt zoveel vies. Ik zou zo graag vooral alleen last hebben van het overgeven, bekkenpijn en de andere kwalen. Dan kun je nog wel volop genieten van de schopjes etc. Dat alles wordt gedempt doordat ik die afkeer voel.
Ik ben de eerste 16 weken zo misselijk en duizelig geweest dat ik ook niet kon genieten. Daarna werd het minder. Nu is dat over en geniet ik er enorm van!
Deels herkenbaar, nu voor de derde keer dan. Tot week 18 zo ziek geweest, het continu koud hebben, rillerig, flauwvallen door lage bloeddruk, naar buiten moeten in de vrieskou en mezelf en de hele wereld vervloeken, alles ruiken en overal vies van zijn, zo ontzettend moe en gewoon geen reserve hebben voor niks. Nee, ik ben ook niet graag zwanger. Al gaat het nu dagelijks beter. Ik heb heel veel rust nodig en slaap 9 uur per nacht, is het minder heb ik de dag daarna direct hoofdpijn en migraine. Bedenk dat die heftige hormoonschommelingen vooral in het eerste trimester zo hevig zijn. Daarna gaan toch de scherpe kantjes er wat vanaf. Daarbij zou ik hier echt over praten met een professional, om alles voor jezelf op een rijtje te houden. Want het lijkt mij wel een depressie, ingegeven door die hormonen.
Totaal geen expert maar ik probeer ff met je mee te denken Je geeft aan door het goede ruiken heel veel vies te vinden. Misschien deze prikkel dempen met dopjes of 'geur' onder je neus smeren. Misschien ook een idee om te kijken wat voor jouw positief werkt op je humeur/gevoel? Zon, warmte, opgeruimd huis, nieuw boek... etc. En dit te gebruiken in de zwangerschap periode. Dus bijv. Iets van lichttherapie, schoonmaker voor een paar maanden, berg boeken klaar leggen voor als. Misschien een beetje warrig uitgelegd. Maar bedoel vooral probeer de focus niet te leggen op deze afkeer tijdens de zwangerschap. Helaas hoorde deze bij je. Probeer de focus erbuiten te leggen. Op wat jouw (naarst het toekomstige kindje) kan helpen om met een goed gevoel de maanden door te komen.