Ik zit echt even met mijn handen in het haar, weet niet goed wat ik met onze relatie aanmoet. Even de situatie: mijn man en ik zijn 10 jaar samen, waarvan 4 getrouwd. Beide van huis uit en we waren jong. Voordat we trouwden hadden we een geweldige relatie. Fysiek en emotioneel erg verbonden. Hij was echt mijn maatje en hij droeg mij op handen. We hebben heel veel meegemaakt de afgelopen 4 jaar. Teveel als je het mij vraagt. Werkeloosheid, overspannenheid door crisis op werk, financiele problemen, onvruchtbaarheid, miskraam, 3x verhuisd, tot de ontdekking komen dat mijn man een genetische afwijking heeft, ziekenhuisopname, starten van een studie, starten eigen bedrijf en nog wel meer. Heel heftig allemaal maar ik erger me dood aan mijn man. Het voelt alsof ik een alleenstaande moeder ben met een puber in huis. Hij houdt zich bezig met zijn dingetjes (werk, studie en hobby) en dan stopt hij met functioneren. Hij komt dus thuis, ploft op de bank en dat was het. Hij doet 0,0 in het huishouden, ruimt niet eens zijn eigen bord af. Ik moet hem alles vragen: wil je even de hond uitlaten? Wil je even je bord in de vaatwasser doen? Wil je je schoenen even opruimen? Ik ben er constant achteraan aan t lopen. Andersom werkt het dus ook zo. Schat? Er liggen geen onderbroeken meer in mijn kast. Mijn deodorant is op.. wat eten we vanavond? Ik word er zo langzamerhand schijtziek van. Alles doe ik. Betaal de rekeningen, doe het huishouden, maak de afspraken, bel overal achteraan, administratie etc. Hij werkt, eet en slaapt. Ik heb emotioneel niks aan hem. Als ik hem aanspreek op zijn gedrag krijg ik een kinderachtige reactie terug: alsof jij wel elke dag stofzuigt. Dat soort dingen. Daarbovenop komt dat hij een heel kort lontje heeft en heel pessimistisch is de laatste tijd. Bij hem is het glas altijd half leeg. Hij wordt boos om de kleinste dingen. Zoals je kunt begrijpen hebben wij geen sex meer. Al maanden niet. Ik heb er (met hem) ook geen behoefte aan. Ik kijk niet tegen hem op als mijn stoere, zorgzame, lieve man. Maar kijk meer geërgerd naar hem alsof hij dus een puber is. Soms is hij dan ook heel zielig en dan denk ik: kom op man! Kweek eens wat ballen! zit er heel erg mee en heb t er ook al meerdere malen met hem over gehad. Hij zegt dat hij het begrijpt en dat hij ontzettend baalt van zichzelf en zijn gedrag. Hij is zo moe en gefrustreerd. Hij zei heel verdrietig: ik ben mijzelf niet en ik ben eigenlijk best een leuke man hoor. Nou dan breekt mijn hart. Natuurlijk weet ik dat wel, anders was ik niet met hem getrouwd. Maar ik heb zoveel behoefte aan een zorgzame, verantwoordelijke man waarbij ik soms lekker het wrak kan zijn omdat ik weet dat hij mij er doorheen sleept. Als ik een baaldag heb, hij de positieve is die mij kan helpen relativeren i.p.v. met mij mee gaat zitten balen. Ik heb denk ik gewoon een sterke man nodig. Wat moet ik hier nou mee? We hebben gezegd er een keer over door te praten omdat hij, als ik het aankaart, altijd beloofd dat hij beter zijn best zal doen, maar de volgende dag alweer in zijn oude gedrag valt..
Wat vervelend voor jullie, is het niet een goed plan om een (korte) vakantie in te lassen? Een beetje de romantiek terughalen, en weer een oprakelen waarom je ook alweer op elkaar gevallen bent. Geen idee hoor, maar het kan een goed begin zijn. Je moet proberen die neerwaartse spiraal te doorbreken.
Klinkt idd als een depressie, ik zou hem ook even contact op laten nemen met een huisarts (en dat jij met hem meegaat). Maar als hij zeker weet dat dit niet zo is, dan laten weten dat er een goed gesprek moet plaatsvinden en wel nu. En laten weten dat je niet met een puber getrouwd bent.. Succes!
Net alsof ik mijn eigen verhaal lees. Alleen doet mijn vriend heel soms wel iets in huis, waarvoor ik hem dan 100000x moet bedanken.
Ik heb een zwager die thuis ook precies zo is. Heeft in een rusthuis gezeten waar hem weer van alles aangeleerd is om te functioneren binnen het gezin. Hebben 5 jonge kids. En na een aantal maanden en veel gesprekken is er uitgekomen dat hij pdd-nos heeft. Thuis doet hij echt niks. Nog te lui om van de bank te komen en geeft alleen maar opdrachten zodat hij zelf zo min mogelijk hoeft te bewegen. Ik zou zeker met je man naar de dokter gaan en vragen om psychische en/of maatschappelijke gesprekken, want echt zelf komen zij niet uit dit dal. En voor de partner is het elke dag een strijd om mee om te gaan. Het voelt alsof je er een groot kind bij hebt. Veel wijsheid en kracht toegewenst.
Hier precies hetzelfde ! Vooral de kinderachtige reacties als ik erover wil praten . En ook het extreem korte lontje . Ik voel me inderdaad ook een alleenstaande moeder . Soms gaat hij even mee wat leuks doen of wandelen met ons zoontje , maar wat daar aan vooraf gaat Pff . "Ik ben moe , ik heb gewerkt " "ik trek het niet " , dus uiteindelijk is het vaak toch maar alleen weg gaan met ons zoontje . Hier wordt ook steeds beloofd dat hij zijn best zal doen , dat duurt nooit langer als een paar dagen . Soms heb ik weer even hoop maar elke keer blijkt het valse hoop te zijn geweest . Ik heb het gevoel alsof ik met een 80 jarige zeurende , om alles boos wordende vent zit opgescheept ! Wordt gek van het op eieren lopen . Ik heb geen tips , sorry . Maar wil wel zeggen dat ik weet hoe je je voelt . Ik lees mee voor eventuele tips . Sterkte !! Ik zou zeggen , volg je gevoel . Soms kan je nog zoveel van iemand houden maar werkt het helaas gewoon niet meer . Ookal hoop ik natuurlijk voor jullie dat het niet zo ver hoeft te komen .
Hier inderdaad ook . Maar daarna is het drama "Je laat mij zo stofzuigen terwijl ik me de t*vus heb gewerkt " . En ik kom de hele dag niet meer van de bank af . En inderdaad 1000 x zeggen hoe goed het wel niet is Pff .