Na alle ellende en verdriet;

Kan ik eindelijk mijn verotte, lekkende, tochtende, scheef gebouwde, haat-opwekkende, veel te kleine en veel te dure KROT uit.
Die zolder waar ik om jankte van schuldgevoel tegenover Tygo, dat rot plekje waar ik zelf in de woonkamer slaap en waar ik moet overleven op 30m2 leefruimte (schuine muren he kun je geen moer mee!) deze ellende is....... VOORBIJ

Ho-ly-shit! Eindelijk, eindelijk, eindelijk!
Het is over klaar en uit. Ik hoef niet meer te koken in 2 m2. Ik hoef niet meer te douchen met mijn badkamerdeur wagenwijd open omdat er geen ventilatie is. Ik hoef niet meer te huilen na het badderen van Tygo omdat ik me zorgen maak om de schimmel die er dus logischerwijs zit in dat... hok.
O, wat heb ik soms gevloekt en getierd, gehuild en gescholden op dit huis. En wat heb ik me vaak beseft "ik heb in iedergeval nog een dak boven me hoofd". Het had zo anders kunnen zijn als ik niet aangenomen was bij huidige werk. Dan had ik helemaal geen huis meer gehad, ik was een week van uitzetting verwijderd.
Maar het ging weer goed, de schulden waren weg, het verdriet trok weg met elke dag die ik werkte. Maar het maakte plaats voor verlangen. Verlangen naar een HUIS en niet een zoldertje.

En nu? NU HEB IK HET! MET EEN TUIN!!!
en een slaapkamer, op te delen in twee. TYGO heeft een slaapkamer, niet meer een gipsplaatje en een gordijn ter afscheiding om in vredesnaam maar een hoekje voor hem te creeeren.
Ik heb een badkamer zonder schimmel. Met een douche die werkt. Een keuken met een aanrecht! (die had ik dus niet, alleen een plankje, daar kon ik net aan groenten snijden en borden opscheppen)
Ik heb een tafel. We kunnen ein-de-lijk aan tafel eten!!!
Het zou niet doorgaan, het was allemaal afgekapt. Ik huilde en huilde en baalde als een enorme stekkerdoos. Maar uiteindelijk werd er door de andere gegadigde vanaf gezien en kunnen wij er in.
WIJ!!! ook al zoiets!! Mijn vent; de held die het van mij allemaal maar accepteerde wat ik hem wel niet voor zijn voeten heb gegooid. De held die mijn leven binnenwandelde, zich in een gezinsleven stortte terwijl hij geen idee had hoe dat nou eigenlijk allemaal ging, de man die mijn zoontje als zijn eigen kind ziet. Hij gooide mijn leven op zijn kop, heeft me zoveel ellende laten voelen en meemaken bovenop de problemen die er al waren en nu alles aan juridische ellende op zijn einde loopt staat hij alweer (en nog steeds ) compleet in alles voor me klaar. Andersom ook, zoveel mensen die me voor gek verklaarden, zo veel mensen die zich afvroegen waar ik mee bezig was.
En nu, nu gaan we samenwonen. Eindelijk! Het kán, het mág en we wílden al zo lang en zo graag! het gebeurd nu, en ik spring al drie dagen een gat in de lucht. Mijn zoon kan straks in de tuin spelen! o, jongens... zoveel dingen die ik niet had... ik heb het nu ALLEMAAL!!!!

Mijn opleiding gaat door,schuldenvrij, we hebben een huis, mijn werk gaat onwijs goed, ik hoor keer op keer dat we het wel gingen redden en we DOEN DAT OOK! Eindelijk kan ik dat zeggen
Als klap op de vuurpijl is het enige waar ik wat verdrietig over was nu óók al opgelost. Tygo kan bij dezelfde lieve schat van een gastouder blijven. Het zou onmogelijk zijn hem daar te houden ivm de afstand die niet te fietsen was...... maar mijn ouders boden aan mijn rijbewijs te betalen. en mijn vriend zijn ouders? Zagen dat als 'excuus' om nu zelf een nieuwe auto te kopen en die van hun aan ons te schenken.

Een bak ellende waren de afgelopen 12 maanden. En daar staan we dan: met zijn drietjes. Alle drie met een smile op ons gezicht.
Nog anderhalve maand, dan is letterlijk ALLE ellende voorbij.
Ik jank nog steeds de ogen uit mijn kop. Alleen nu zijn het tranen van geluk.
Neem ik nu ook maar gelijk het moment om even een ieder te bedanken voor de steun die ik vaak (en nog steeds!) ontvang in mijn pb-box. Voor het lezen en al dan niet reageren in mijn topics met tips, harten onder de riem, kritische noten en ook zeker wake-up calls. Toen ik hier lid werd had ik niet gedacht dat ik zó veel steun uit dit forum zou halen.

Dames; BEDANKT!!