Somber gevoel na bevalling

Discussie in 'Na de bevalling' gestart door Gwenvd, 29 mei 2019.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. Gwenvd

    Gwenvd Bekend lid

    3 dec 2017
    703
    554
    93
    Vrouw
    T ging heel goed vandaag. Had het even zwaar begin van de middag, voelde me zo licht in mijn hoofd en koppijn erbij. Maar ik ben even met de kindjes op de bank gaan rusten en toen ging het weer aardig. We hebben lekker gewandeld en nog en in de tuin gerommeld.

    Morgen alleen met de kleinste. Ben weer benieuwd naar de nacht. Als de nachten zo doorgaan dan komen we er wel.

    Overigens is het missende gevoel van de laatste zwangersxhaps periode en kraamweek er nog steeds maar wel iets minder. Ook probeer ik nu steeds de gedachtes dat ik spijt heb van de 2e om te zetten. Ik ben gek op beide jongens maar ze samen tegelijk hebben is nog een uitdaging,
     
  2. momwithcamera

    momwithcamera Fanatiek lid

    13 mei 2019
    1.934
    2.777
    113
    Vrouw
    Het word vanzelf makkelijker om 2 kinderen tegelijk te hebben. De eerste weken was ik vooral blij als iedereen aangekleed was en gegeten had. Alles extra was bonus en lukte vaak zat ook niet. Over een paar weken krijg je meer ritme, zullen ze misschien gelijkertijd slapen en kun jij weer gewoon eens een uur op de bank zitten in je eentje :thumup:
     
  3. Gwenvd

    Gwenvd Bekend lid

    3 dec 2017
    703
    554
    93
    Vrouw
    Na een aantal helse nachten zijn we dinsdag overgestapt op andere voeding. Hij had zoveel krampen en sliep nauwelijks.

    Nu gaat t veel beter. Ik voel me ook een aantal dagen al stabiel beter.

    Ik mis het nog steeds maar het beïnvloed me nu niet meer. De dagen met 2 kinderen gaan ook heel goed!
     
    Izzie7676 vindt dit leuk.
  4. Eikeboompje

    Eikeboompje Bekend lid

    7 sep 2017
    813
    489
    63
    Vrouw
    @Gwenvd Zo herkenbaar je verhaal! Ik ben 4 maart bevallen van onze dochter, 1e kindje. Zwangerschap was niet geheel makkelijk en zwanger zijn is ook gewoon niet mijn ding. Maad het viel mij mee en op dat ik tijdens de zwangerschap eigenlijk geen last had van de hormonen. Eigenlijk direct na de bevalling begon de ellende. Mijn dochter lag op mn borst en toen dacht ik al wie ben jij? We moesten een paar dagen in het ziekenhuis blijven vanwege de veel te lage glucosewaarde van ons kleintje. In het ziekenhuis hen ik geen rust gehad, want ik wilde wel zoveel mogelijk bij mijn dochter zijn. Kraamtranen en somberheid kwamen eigenlijk vanaf dag 2 al. Dag 3 mochten we aan begin van de avond naar huis. Die autorit vergeet manlief nooit meer. Een hard huilende dochter en een huilende vrouw.....

    Eenmaal thuis bleven de tranen stromen en was ik behoorlijk labiel. Ik kende mijzelf echt niet op deze manier. Door me eenmaal thuis als kraamvrouw te gedragen werd het beter. Helaas bleef het rommelen en vanaf week 3 haddrn we beide spruw waardoor de bv ook jeel zwaard werd. Daarbij huilde onze dochter bijna de hele dag door en dit in combinatie met de vermoeidheid, hormonen en borstboeding zorgde ervoor dat ik me enorm labiel en depressief kon voelen. Na ruim 8 weken gestopt met de bv, want de spruw bleef maar niet weg en het vroeg te veel van mij. Maar wat heb ik me schuldig en ellendig daarover gevoeld. Nog steeds.komen de tranen als ik aan dat moment terug denk. Mijn moeder heeft in die week een afspraak bij de huisarts gemaakt, want die maakte zij grote zorgen over mij. Ik was echt mezelf kwijt, labiel en alleen maar huilen. Medicatie gekregen zodat ik snachts even kon slapen en overdag de spanning/angsten etc weg werd genomen. Ook aangemeld bij GGZ toen. Week 10 ben ik op vakantie gegaan met mijn ouders, man en dochted. Dit stond al ruim 1 jaar gepland. Ik keer er naar uit maar ook weer helemaal niet. Voor onzd vakantie nog andere medicatie geëist tegen spruw, want dit was bij dochter nog steeds niet voorbij..... Door de vakantie kreeg ik me rust, want opa en oma namen de zorg van dochter veel over. Ik kon hierdoor weer opladen. De nieuwe medicatie tegen de spruw sloeg aan en het huilen werd iets minder. Nog steeds 6 tot 8 uur per dag. Na de vakantie ben ik in gesprek gegaan met GGZ. Heel fijn! Ook gaf het mij rust dat ik ziekgemeld sta op mijn werk. Nu na 3 maanden kan ik eindelijk zeggen dat het beter is geworden. Ik geniet van mijn dochter. We slapen snachts weer sinds 1 week normaal. Het huilen is nu ongeveer 2 a 3 uur per dag. Ik knap zelf psychisch op. Maar of ik dit nog een keer ga doen..... Hormonen en te weinig slaap en de huilbaby maakte dat ik gek werd. Daarbij mijn eigen perfectionisme stond me ook enorm in de weg. Voor manlief was dit ook erg heftig. Maar het is nu gelukkig beter aan het worden!

    Je kan het! En je bent er topper! Het wordt echt beter!
     
    Izzie7676 vindt dit leuk.
  5. Gwenvd

    Gwenvd Bekend lid

    3 dec 2017
    703
    554
    93
    Vrouw
    @Eikeboompje dank je wel voor het delen en je lieve woorden. Wat hebben jullie het zwaar gehad. Dat verwacht je ook allemaal niet als je er voor gaat.

    Die hormonen zijn echt sluipmoordenaars, wat fijn dat je opknapt. Ik heb bij de eerste maanden thuis gezeten met psychische klachten terwijl ik altijd heel stabiel ben. Wij hebben op een gegeven moment gezegd njet meer over een 2e te praten voor een jaar. Dat hielp.

    Ik heb t nu vooral op de momenten dat t rustig is of als ik een berichtje op social media van de verloskundige voorbij zie komen, dan mis ik het weer vreselijk.
    Volgende week woensdag laatste controle :(
     
  6. Wolky84

    Wolky84 Bekend lid

    1 jan 2018
    630
    638
    93
    Vrouw
    Misschien wat laat maar ik wilde je alsnof een hart onder de riem steken! Fuck de hormonen; monsters zijn het! Dus wat jij voelt is helemaal niet gek.
    Ik heb 7 maanden in een depressie gezeten dankzij die hormonsters. Als je iemand zoekt om te kletsen; stuur me gerust een PM.

    You can do this!!
     
  7. Eikeboompje

    Eikeboompje Bekend lid

    7 sep 2017
    813
    489
    63
    Vrouw
    @Gwenvd Hoe gaat het nu met je? Hier gaat het nog steeds wel erg wisselend hoor. Herstel heeft gewoon tijd nodig en ik ben te ongeduldig. En onze dochter is ook gewoon best wel pittig, houdt ons flink bezig.

    @Wolky84 Pittig hoor! Die hormonen zijn echt verschrikkelijk.... Wat ik zelf het vervelendste vind is dat het een paar dagen goed kan gaan en ineens is het weer foute boel... Voel jij je nu weer jezelf?
     
  8. Gwenvd

    Gwenvd Bekend lid

    3 dec 2017
    703
    554
    93
    Vrouw
    Dank je wel voor je lieve berichtje! Hoe gaat t nu met je? Merk je dat t minder wordt?

    Het gaat wel beter, niet meer zo wisselend in emoties en de dagelijkse dingen gaan door. Wel heb ik echt elke dag vreselijk hoofdpijn. Ook door die hormonen, echt wat wordt ons aangedaan zeg...

    Wel krijg ik nu soms t besef dat t allemaal de laatste keer is, dit had ik eerst over de zwangerschap en bevalling maar nu over spullen. kleertjes passen niet meer maar ik kan nog geen afscheid nemen ☺️
     
  9. Solstice

    Solstice Actief lid

    8 jan 2019
    187
    90
    28
    Vrouw
    Knuffel! Heel veel dingen die je schrijft klinken mij oh zo bekend in de oren. Zwangerschap en alles er omheen missen. Opeens is het over. Iedereen zn leven gaat verder en jij zit doodmoe thuis met een baby die niet wil slapen of veel huilt. Ik was zo jaloers op mijn man die dan naar zn werk "mocht", was er zelfs boos over. Ik dacht 100x per dag waar ben ik aan begonnen, wat heb ik gedaan het komt nooit meer goed. Het kwam goed :)
     
  10. Zonnebloem92

    Zonnebloem92 VIP lid

    4 dec 2012
    10.846
    4.212
    113
    Vrouw
    Zuid Holland
    Herkenbaar.
    Ik mis het zwanger zijn niet, maar ik baal ervan om me zo te voelen.
    Bijna 4 weken geleden bevallen van mijn 3e kindje, een hele zware bevalling gehad en uiteindelijk heeft ons kindje 2 weken op de intensive care gelegen waardoor wij 2x per dag op en neer naar het ziekenhuis gingen, daardoor hebben we de eerste tijd zoveel van onze baby gemist.
    Nu thuis is het zwaar, heb lichamelijk veel ongemakken (oa stuit gekneusd) dus zit met 3 kinderen aan huis gekluisterd terwijl mijn man lekker zijn ding doet en ik niets liever zou willen dan lekker op vakantie of een dagje uit.
    En merk nu dat alles eruit komt, we werden de eerste 2 weken geleefd en bang om ons kind te verliezen en nu is het 'mijn schuld' dat we niet met het gezin weg kunnen en ben ik alleen maar chagrijnig en boos op iedereen.
     

Deel Deze Pagina