ok, heel geen leuk onderwerp maar ik wil het graag met iemand delen. Sinds de kleine er is denk ik veel aan sterven, ik heb dat zelden tot nooit eerder gehad maar sinds de kleine man er is denk ik er veel/tot dagelijks aan. Wat als ik ziek wordt en kom te sterven? hij zal me niet meer herinneren. Wie troost hem als hij dan huilt en ga zo maar door. ik voel me verder niet depressief of anders, alleen denk ik opeens aan de dood en staat het zo dichtbij opeens. Ik ben de hele zwangerschap gestopt met roken, maar door een drama bevalling en veel verdriet en stress erna was ik weer een beetje begonnen. nu vaak al wat meer dan ik wens. bij elke sigaret vervloek ik mezelf dat ik zo mijn kind zijn moeder sneller ontneem.. en toch door denk ik dat stress gevoel....steek ik hem aan hoe dom ben je dan? is er iemand die me een beetje op weg kan helpen of dit herkent? liefs, dora
hmm klinkt dat niet als een postnatale depressie? ik zou het eens opmerken bij het CB of eens langs je huisarts gaan beetje hulp kan dan geen kwaad namelijk
Denk niet dat het een postnatale depressie is, maar angst om (te vroeg) te overlijden en je kindje je niet meer zal herkennen. Je staat nu gewoon heel anders in het leven als er een kleintje is. Wel zou ik contact opnemen met de HA om te stoppen met roken als je dat zo dwars zit. Heel veel succes meid!
staat een huisarts niet heel raar te kijken als ik (nog zo jong) met zo'n onderwerp aankom? ik denk steeds "iedereen is bang voor de dood"maar waarom moet ik er nu opeens dagelijks aan denken. Ik voel zelf ook dat dit is gekomen sinds Finn er is, mijn alles, en dat ik zo bang ben dat te verliezen, maar dat moeten jullie allemaal hebben denk ik dan weer... maarja hoe stop je die gedachtes?
Tuurlijk staat een HA niet raar te kijken meid als je daar mee komt. Angst heb je in verschillende vormen, en als die angst een beetje doorslaat kan je er maar beter wat aan doen lijkt mij...
Het hoeft niet een PD te zijn. Waarschijnlijk heb je veel onverwerkte emoties, als ik je verhaal lees. Een zware bevalling, stress en verdriet. Doordat je rookt komt daar ook nog een flink schuldgevoel bij kijken. Gedachtes over dood en sterven komen mij niet vreemd voor. Je hebt iemand in je leven gekregen van wie je zielsveel houdt en die afhankelijk van jou is. Wat is er erger dan een kindje te verliezen of zelf te sterven en er zo niet voor hem te kunnen zijn? Ik zie het als gewoon nieuwe, intense emoties die erbij komen kijken als je een kindje krijgt. Ze moeten een plekje krijgen. Als het teveel wordt dan zou ik erover praten met een famililid of vriendin. Als je merkt dat je alle emoties niet aankan, dan zou ik toch eens naar de huisarts gaan. Succes/sterkte!
ik denk dat je huisarts wel vreemdere dingen ziet hoor of het nou een PD is of niet.. artsen zijn niet zo snel onder de indruk van "rare" dingen daarbij.. het is niet zo gek dat je dat denkt al was het maar omdat je nu je toch veel vverantwoordelijker voelt dan eerst toch ben ik bang dat het best kan doorslaan naar een PD\ hier nu zelf regelmatig een gesprekje met de huisarts ivm huilen.. en dat is toch wel heel prettig eerlijk gezegd
als je je verder wel goed voelt en niet depri is er waarschijnlijk niks aan de hand. Ik denk dat het best normaal is. Ik denk er ook vaker aan als eerst. Ook wat er zou gebeuren als mijn kindje of mijn man komt te overlijden. Ik denk dat het gewoon komt omdat je nu verantwoordelijk bent voor een mensje, je houdt er zoveel van dat je bang bent om hem kwijt te raken of dus andersom dat hij jou kwijt raakt. Zo gek is dat niet om te denken. Maar het is nu natuurlijk wel vreemd omdat je dat ineens veel vaker denkt. Als je maar niet de hele dag eraan gaat denken. En wat betreft het roken: sta er niet teveel bij stil dat het slecht is. (ik wil daarmee niet zeggen dat het gezond is) maar je kindje heeft meer aan je als je iets meer ontspannen bent door een sigaretje dan dat je supergestresst bent door niet te roken. (en natuurlijk niet roken waar je kindje bij zit) Veel sterkte ermee! En je huisarts zal heus niet raar staan te kijken hoor.. je bent echt niet de enige. Ik werk bij een GGZ instelling en daar komen kindjes van 10 of jonger die depressief zijn, dus vergeleken met hen ben jij al oud! Het kan soms wel helpen om erover te praten.
Lieve allemaal, dank voor jullie lieve en goede antwoorden, ik voel me nu al een stuk beter dat jullie zo reageren. vanmiddag moet ik naar de HA dus ik zal proberen het onderwerp aan te kaarten. veel liefs, dora
hoi hoi ik denk dat het gewoon een bepaalde angst is die meekomt met de verantwoordelijheid voor je kleintje, niet vergeten dat elke moeder voelt dat niemand zoveel van dat kleine hummeltje kan houden als jij zelf en natuurlijk het gevoel dat niemand anders hem zo goed begrijpt als jij, dan komt de angst stel dat jij er niet meer bent wie zorgt er dan net zo goed voor je kindje ik zou het wel in de gaten houden het is nu nog geen postnatale depressie maar kan het wel gaan worden uiteindelijk groetjes nathalie
Het is volgens mij gewoon je moedergevoel en bezorgdheid. Ik dacht in het begin (soms nog) altijd na over 'als mijn kind zou sterven' en dan ging ik mee in die gedachte en werd heel somber. Dan schudde ik even met mijn hoofd om de gedachtes weg te wissen en was het weer over. Ik ben gewoon erg bezorgd sinds zij er is en vind het idee gruwelijk als er met haar iets zou gebeuren. Groetjes
hoi hoi, ik denk niet dat het een pd is, hoewel daar uiteraard alleen een arts over kan oordelen. het is wel zo dat als dat wel zo is dit het beste zo snel mogelijk behandeld kan worden! maar goed, ik snap je wel. ik ben bv veel banger om mijn ouders of schoonouders te verliezen, waarschijnlijk omdat ik zelf opgegroeid ben zonder opa's en oma's en graag wil dat mijn ukje wel met zijn opa's en oma's opgroeit. maar ik ben er niet veel mee bezig ofzo, maar ben op dat gebied wel kwetsbaarder geworden sinds ik moeder ben. ik denk dat veel pasgeworden moeders dit herkennen! joyce
hoi mied. Ik ben ook weer begonnen met roken na een zeer leuke bevalling. Ik ben toen naar de huisarts geweest en heb toen een kuur gehad voor 2 maanden gehad zodat je de drang niet hebt om te gaan roken maar ja stoppe met roken zit in je hoofd. ik heb veel steun gehad door mijn zorgen bij de ha te vertellen. En ik ben zo blij dat ik gestopt ben vooral nu heeft het kindje in me buik helemaal niks mee gekregen van het roken
Ja bezorgdheid, er gebeurd ineens ook zoveel als je kleintje er is. Kijk het ff aan, of ga even langs je HA.
dora: ik heb dit ook gehad tot zo n ongeveer 6 maanden na de bevalling ik weet ook niet wat het precies was . maar daarna is het van zelf weer over gegaan.
Het komt me heel bekend voor, sinds ik moeder ben denk ik ook veel vaker aan de dood. Ik ben zo bang dat ik, mn dochter of mn vriend komt te overlijden, vreselijk! Maar ik schoof het altijd op moedergevoel en nieuw verantwoordelijkheidsgevoel. Denk dat iedereen wel heeft als hij het toppunt van geluk hebt bereikt dat je bang bent om het kwijt te raken...dat is menselijk toch? Laat je weten wat de HA zei? Knuff