Sinds de bevalling heb ik geregeld last van mijn hormonen! Er zijn dagen dat ik me toppie voel en loop dan rennend en lachend door het leven, vol energie! Maar andere dagen...zoals vandaag, heb ik een méga kort lontje, ben dan ontevreden over alles en iedereen, vind mezelf zielig en ben dan ook geen leuke geduldige mama voor mijn kindje. Op dat soort dagen ben ik echt ontevreden over mijn leven, mijn vriend, mijn leven als mama... Ik besef dan dat mijn leven gewoon een sleur is geworden! Werken, mama zijn, werken, mama zijn... Mijn relatie is ook een sleur, de vlam is hier aardig uit de pan! Is dat nou nog ontzwangeren ofzo? Na ruim 7 maanden?? Dat soort heftige gevoelens op momenten? Of is het gewoon echt een teken dat mijn leven een andere wending moet krijgen!? Wie herkent dit?!
Ik herken dit zooo erg!! En ik vraag me ook af of het door die stomme hormonen komt of dat het van mijn slaapgebrek/geldtekort/moet-werk-vinden-stress is Dus ik lees ff mee hier
ontzwangeren kan echt wel een heeeel lange tijd duren. en je moet ook niet uitvlakken dat een kind krijgen je 10 jaar ouder en wijzer maakt. dit in tegenstelling to de man waarbij er fisiek en mentaal weinig veranderd. ze krijgen het kindje maar hebben er niks voor hoeven "doen"dat kan tot een verwijdering lijden en dat gebeurd vrij vaak. hun blijven wie ze waren en jij bent veranderd. of dat nog op elkaar aansluit dat zal moeten blijken en daar zal aan gewerkt moeten worden. plus dat de veranderingen met een kind ingrijpend zijn de nachten kort en de rollen anders. dan gaat de vlam vooral in het sexleven vaak op een zwak pitje. al dan niet tijdelijk. maar evengoed ben je met 7 maanden nog niet uit je ontzwanger periode hoor. dus je hebt een legitiem excuus om zo te doen
bedankt he, ik ben net 20 jaar ouder geworden door je reactie! heb een hele hoop verjaardagscadeautjes tegoed @ ts: herkenbaar hoor, vandaag toevallig een goede dag, maar je had me eergisteren moeten zien.. blegh, vond mezelf echt niet leuk.
ik heb dat ook best wel vaak, de ene dag spat de energie eraf en ben ik vrolijk en energiek, de andere dag blijf ik het liefst binnen, wil ik liever geen bezoek en baal ik als mijn meisje haar middagslaapje weer erg kort houdt, ik ben absoluut niet stabiel qua humeur maar wie wel? ik had dit voor mijn zwangerschap ook al en na de geboorte van mijn dochtertje is het weer teruggekomen, toen ik zwanger was was het weg.
miffy toch ik bedoel het toch niet letterlijk dat je alvast maar je rolatortje moet gaan bestellen. hahahaha.
Ha meid, Dit had ik ook hoor! Maar na 9 maanden voelde ik me opeens veel beter! Voor mij gold de regel '9 maanden zwanger, 9 maanden ontzwangeren' echt! En ook in onze relatie komt weer steeds meer leven, zeg maar. Maar zulke dagen blijf je denk ik altijd houden. Hoop dat het voor jou over 2 maandjes ook 'voorbij' is!
Jeetje, wat fijn om te lezen dat ik niet de enige ben met die wisselende humeuren! Het CB zei me een paar maanden geleden al: 'Het krijgen van je eerste kind zal je meest ingrijpende en heftigste ervaring zijn..' Het is dat ik borstvoeding geef, maar anders was ik weer aan de pil gegaan.. mycrogynon 30.. toen ik die slikte was ik echt ineens van die stemmingswisselingen af. Maar die stemmingswisselingen zijn echt na de bevalling anders en intenser!!!
Ik heb dat al die tijd gehouden, en nu ben ik weer zwanger en heb ik het nog erger... Maar ik ga zeker weten nooit meer aan de pil, vind het echt rotzooi nu. Vrijwel alle vrouwen die de pil slikken hebben ook minder zin in sex enzo. Pff nee ik stop mijn lijf liever niet meer vol met hormonen.
ik heb er ook last van, maarde pil maakte het alleen maar erger. sinds de bevalling kan ik er echt niet meer tegen. Ties steekt je ook een hart onder de riem: cr ujhyrc e r nr f tyy fiu uiu uo
Ik herken het wel, enigszins, maar destijds bleek het bij mij een postnatale depressie te zijn. Om mijn depri gevoelens te onderdrukken stortte ik me volledig op mijn fulltime baan, waardoor ik me eigenlijk nog waardelozer voelde omdat ik er niet (genoeg) voor mijn dochter was en inderdaad mijn relatie had daar ook zwáár onder te leiden. Op een dag ging het niet meer en ben ik volledig ingestort. Ruim acht weken thuis geweest van mijn werk, therapie gehad en keuzes voor mezelf gemaakt (32 uur gaan werken). Daarna ging het een stuk beter. Maar ik merk, nu ik weer helemaal onder de hormonen zit, ik steeds vaker weer depressieve gevoelens krijg. Ik stress om echt van alles.. Terwijl ik anders goed kan relativeren. Heel vervelend. Wat ik dus eigenlijk wil zeggen: houdt het goed in de gaten en als je het niet vertrouwt er even mee naar de huisarts gaan! Ontzwangeren kan wel een jaar duren, maar het moet niet alles 'stuk' maken. Succes!
ja heel herkenbaar allemaal... ik heb me zelf door de huisarts helemaal binnenstebuiten laten keren omdat ik me niet goed voelde... zoooo moe.... s,morgens bij het opstaan willen huilen omdat de dag alweer begon en ik nog zoooo moe was....... duizelig.... misselijk... en de ene dag depri.... en dan weer blij.... en dan gebeurde er weer een klein dingetje... sinds mijn bevalling is mijn prive een groot drama geweest.... man geopereerd.... alle zorg kwam op mij neer en ik werk 28 uur..... daarna ik plotseling geopereerd na me al weken niet goed te voelen.... en daaran man een acute hernia en geopereerd dus weer alle zorg op mij neergekomen..... en toen stond ook nog ineens mijn baan op de toch..... en ging het heel slecht met mijn broertje.... dus toen mijn bloeduitslagen goed waren bleek dat mijn klachten toch psychisch waren..... kreeg er ook rugpijn bij... ik ben gewoon door en door en door gegaan.... propte mijn vrije dagen bomvol activiteiten....... ging s,avonds veeel te laat naar bed... dus ik ben afgelopen 10 dagen iedere dag om 21:00 lekker met tv in bed gaan liggen..... max 21:45 en dan lekker slapen.... ik moet zeggen mijn energie komt langzaam terug... maar ik herken die dip absoluut.... niet blij met huis, met financien.... daardoor indirect boos op mijn man want omdat hij gedeeltelijk arbeidsongeschikt is kan ik niet minder werken... boos op mezelf dat ze aan mijn baan zitten te prutsen... voor mij geld.... uitrusten ,leuke dingen doen...... en vooral lekker genieten van onze dochter.... gr Jose
Dat heet mama zijn Balans vinden, en ook je emoties horen daarbij! geen enkele mama is perfect. Als je elke dag met een prodent smile door het huis loopt, en altijd eeuwig geduld hebt, altijd maar denkt : ,, wat een FIJN leven heb ik zeg'' dan moet je es gaan nadenken. Dan negeer je je eigen gevoel als mens. Wat alles is menselijk en daar horen ook gevoelens bij Zo!
Haha, Tweemeisjes, je hebt gelijk! Mama worden lijkt ze gemakkelijk, maar mama zijn is toch andere koek.. Je moet inderdaad een goede balans vinden. Of dat nou met werken is of met de taakverdeling in je relatie.. Als jij je er goed bij voelt, ben je in balans. Daarnaast is het ook belangrijk om je man/ vriend niet te vergeten. Vaak als jij je niet goed voelt, voelt hij zich ook onbegrepen. Veel over praten! Want papa worden is ook niet niks.. want mannen maken de zwangerschap niet zo intens mee als jijzelf. Als zo'n kleintje er eenmaal is, is dat voor de man ook een levens grote verandering.
Bo20... als ik dat had geweten, ik dacht eerst roze wolk, roze wolk. En tja, als die wolk soms even zwart is praten mensen daar niet vlug over. Ik zeg gewoon gerust dat ik een baaldag heb, of ik ben zo'n spring in het veld dat ik ren en vlieg. Als ik gelukkig ben, voel ik dat. ben ik even niet tevreden verander ik een paar dingen om het wat meer kleur te geven. Want zeg nou zelf, die zwarte wolk waar je tegen aankijkt moet je zelf Roze of blauw schilderen. Zodra je balans vind ben je echt in evenwicht. Laat je door perfectie niet van de weegschaal afschoppen hoor Sommige dingen.. gaan niet vanzelf. Met hele kleine dingen kun je ook gelukkig zijn/worden. Maar voor de grote dingen, dat balans is vaak een goed gesprek,orde of een goede kijk op jezelf nodig.
Hier ook een enorme dip gehad de laatste weken. Het begon toen in juni 2009 een spiraaltje liet plaatsen. Ik voelde me echt heel anders, werd overal boos om en zat totaal niet goed in mijn vel. Na googlen kwam ik ineens op een site waar heel veel verhalen stonden van vrouwen met dezelfde klachten én allemaal net een spiraaltje geplaatst. Hmm, toeval? Ik naar de huisarts en gelukkig was hij op de hoogte van het feit dat een mirena spiraal blijkbaar veel met de emoties van een vrouw kan doen. Hij stelde ook voor om hem meteen te verwijderen. En na het verwijderen voelde ik mij inderdaad stukken beter. Een paar maanden geen anticonceptie gehad en toen besloot ik in januari weer aan de pil te gaan. Verder nergens echt over nagedacht, gewoon weer aan de mycrogynon 30. De laatste weken voel ik me verschrikkelijk angstig. Bang voor alles, emoties totaal niet onder controle en gewoon een verdrietig gevoel. Weer naar de huisarts die meteen de link ook met de pil legde. Nu dus maar weer gestopt met de pil en ik geloof dat ik mij langzaam weer iets beter begin te voelen. Voor mij staat 1 ding vast: geen hormoontroep meer!