Mijn mooie grote trots is nu bijna 2,5 jaar maar de bevalling zit me nog steeds zo hoog. Als ik het erover heb gehad dan krijg ik savonds in bed seconde voor seconde alles terug van die 22 uur..... Mijn verhaal: Na 5 jaar, 3 miskramen in het 1e jaar, IUI 3 ziekenhuizen, operatie aan endometriose, kunstmatige overgang en uiteindelijk IVF eindelijk een trotse moeder. De bevalling (ingeleid) was geen pretje. De 1e 5 cm alleen weggepuft in een weeenstorm met rug en beenweeen en ik mocht mijn man niet bellen want er was niks aan de hand,geen begeleiding niks ze lieten me gewoon alleen op mijn kamer liggen....:x geen verpleging die af en toe kwam kijken hoe het ging tenzij ik op het belletje drukte en geloof me dat deed ik vaak maar ze bleven tegen me zeggen dat het nog niks kon zijn en dat ik het wel zou voelen als de echte weeen begonnen.... nou geloof me ik heb het bed uit zijn fatsoen getrokken vd pijn! Totdat mijn vliezen braken en ze erachter kwamen dat ik 5cm ontsluiting had, toen voelde ze hun eigen toch wel lomp. Nadat mijn vliezen waren gebroken mocht ik mijn man bellen, toen bleek ik 5 cm ontsluiting te hebben. Bij 8cm mocht ik naar de verloskamer waar mijn meisje eerst op eigen kracht zover mogelijk naar beneden moest komen, ze was bij 41 weken totaal nog niet ingedaald en is bij 39 weken zelf gedraaid vanuit een stuitligging, ook was alles nog potdicht toen ze gingen inleiden....na 3 uur mocht ik eindelijk gaan persen Na 1,5 uur persen ineens een knip en een verpleegster die meeduuwde en toen was ons meisje er na 22 uur weeen. Nazorg in het ziekenhuis heel slecht, vuile verbanden in mijn bed laten liggen, catheter er te lang in laten zitten, slechte begeleiding met bortsvoeding waardoor ik er na 2 dagen mee ben gestopt enz enz. De 1e nacht hebben ze haar bij me weggehaal, ze hoeste veel en ze haalde haar weg zodat ik goed kon rusten....nou ik kon natuurlijk helemaal niet rusten zonder haar bij me! Ik was er niet bij ze mijn meisje in haar 1e bad deden of als de kinderarts was geweest. Ik moest 3 dagen blijven omdat ik niet kon plassen. Werd niet verteld door verpleegster dat mijn meisje erg had gespuugd en bijna stikte, dit moest ik van een andere verpleegster horen die s'avonds kwam. Zo kan ik nog wel even door blijven gaan.... Eenmaal thuis ging het nog niet super, mijn hechtingen gingen flink ontsteken en nadat ze eruit gehaald waren door mijn vk gingen de wond open staan. Dit was erg slecht weer genezen waardoor het pijnlijk bleef en mijn gyn in dec 2011 het wild vlees en bindweefsel heeft weggesneden, nu heb ik daar nog steeds veel last van. Omdat de katheter er te lang in heeft gezeten een flinke blaasontsteking. Ik kan er gewoon niet met een goed gevoel aan terugdenken.... Soms ben ik ook bang dat mijn meisje toch zuurstof tekort heeft gehad........Momenteel volg ik de cursus vanuit het CB voor opvoeden van peuters en heb meerdere maken contact met de wijkverpleegkundige van het cb voor een eventuele thuis observatie en observatie op de peuter speelzaal. Ze slaapt heel slecht, eet slecht, is ergens anders dan thuis niet zichzelf en zegt bijna niks en als we dan thuiskomen is ze mega druk en soms onhandelbaar met driftbuiten enzo....als we in de winkel zijn of dierentuin os ze lekker zichzelf tot er iemand anders tegen haar praat, dan klapt ze dicht en zou het liefst wegkruipen in de grond. Ze draait dan haar hoofdje weg. Pfoeh, lang verhaal geprobeerd in het kort weg te zetten maar helaas niet helemaal gelukt.....sorry
Wat een ontzettend heftig verhaal. Alles wat mis kon gaan, ging mis zo te lezen. Ik had ook een te heftige bevalling en het enige wat hielp is praten, praten en nog eens praten. Ook bij ons zit nog ontzettend hoog. Een kennis zei ooit eens: het is echt traumatisch geweest voor jullie. En toen viel het kwartje, het is een trauma. Ik wil je maar 1 ding aanraden, ga er over praten. Als je aan je vrienden/familie niet genoeg hebt, zoek het eens hoger op via de huisarts. De meeste lichamelijke problemen gaan vaak (niet altijd) wel over, maar de geestelijke problemen blijven je achtervolgen. En dat gaat ook heel veel schade aanrichten. Heel veel sterkte toegewenst! Ik hoop dat dit verhaal opschrijven je ook wat heeft geholpen!
Wat heftig zeg! Wat een nare ervaring. Ik kan me goed voorstellen dat je er nog steeds mee zit. Praten helpt inderdaad echt (heb zelf 3 jaar met zoiets rondgelopen). De mogelijke problemen van je dochter hoeven niet perse door zuurstofgebrek bij de bevalling te komen, hoor. Ze klinkt als een kwetsbaar, gevoelig kind, dat misschien wat extra hulp nodig heeft om de wereld aan te kunnen. Maar daar heeft ze haar mama ook voor toch? Ik hoop dat je alles toch een plekje kunt gaan geven en dat jullie een oplossing kunnen vinden voor je meisje.
Wat een heftig verhaal! Hoe was jouw dochter verder als baby? Klinkt misschien stom, maar misschien heeft zij de bevalling/nazorg ook wel als trauma ervaren. Mensen denken vaak dat baby's dat niet mee kunnen krijgen, maar ik ben er van overtuigd van wel.
Mijn dochter was als baby vrij huilerig en hangerig maar volgens mij had dit meer te maken met de zware reflux.... Ze hangt nu nog steeds erg veel aan mij, dat heeft ze altijd gedaan
Wat er is gebeurd is niet oké. Het was niet eerlijk ten opzichte van jou of ten opzichte van je dochter en het had anders moeten gaan. Zo te lezen heb je een bevallingstrauma. Het is een goed idee om eens te kijken of je EMDR-therapie kunt krijgen, dit schijnt goed te werken bij een geïsoleerd trauma als dit. Sterkte!
heftig!! Ik ben 7 maanden geleden bevallen en kijk er ook absoluut niet met een fijn gevoel op terug. Maar na 2,5jaar nog zo 'n gevoel.. Jeetje dat moet een hele last zijn om te dragen.. Idd zoals al geopperd zou je er misschien therapie voor kunnen krijgen? Heel veel sterkte in ieder geval...