Inmiddels is het al 3 jaar (en 2 maanden) geleden dat ik een miskraam heb gehad. Het was door de pil heen en mijn vriend ging bij me weg. Het kind was bij mij meer dan welkom en mijn familie was er ook blij mee. Helaas met 12 weken kwamen we bij de echo erachter dat het kindje met 8.5 weken gestopt was met groeien. Op de 1 of andere manier heb ik het gevoel dat ik er niet over kan praten met mensen. Met als gevolg dat sommige mensen normale opmerkingen maken die bij mij soms wel is pijn doen. Er zijn nu een paar andere mensen in mijn leven als 3 jaar geleden en ik heb soms de behoefte om te vertellen dat ik ooit een miskraam heb gehad. Ik denk er nog elke dag aan! Ik heb het idee dat er een klein taboe hangt over "zomaar" vertellen dat je ooit een miskraam heb gehad. Of überhaupt vertellen dat je een miskraam hebt gehad. Zou ook niet weten hoe ik zoiets ter sprake moet brengen. En soms heb ik echt nog behoefte om mijn verhaal van toen kwijt te kunnen. Herkennen jullie dat ook? Of weten jullie hoe ik zoiets ter sprake kan brengen? Ik vind het moeilijk om te vragen of iemand kinderen wil of ooit heeft willen hebben (iemand die al ouder is) straks doe ik met die vraag weer iemand pijn. Aangezien ik al 3 jaar geen partner heb kon ik niet opnieuw gaan voor een klein wondertje, wel heb ik besloten na 3 jaar lang nadenken om het nu alleen te gaan doen via een kliniek. Daar sta ik nu op de wachtlijst sinds 2 dagen.
He Bam, Ik kan het me erg goed voorstellen wat je vertelt. Zelf heb ik in mei een miskraam gehad, nog maar kort geleden dus. Maar het heeft enorme indruk op me gemaakt en ik merk ook een grote behoefte om er met mensen over te praten. Daarbij stuit je ook op dat taboe wat idd heerst. Het is voor veel mensen ook een lastig onderwerp om over te praten, maar toch merk ik ook dat de meeste vrouwen het wel kunnen hebben. En ik denk altijd maar: als ik ook mijn mond houd, blijft de taboe-sfeer in stand. Vind dat je het door die vragen zeker bespreekbaar kunt maken. Als mensen er niet over willen praten zeggen ze dat wel, of merk je het wel. Maar een groot verschil met jou is dat ik een vaste relatie heb en we nu dus ons op een volgende zwangerschap kunnen richten. Vanwege PCO heb ik ruim 3 maanden 'stil gestaan', en dat vond ik echt verschrikkelijk. Wat ik hiermee wil zeggen: als je een sterke kinderwens hebt, is de hoop op een gezond kindje hetgeen wat je kan helpen om de miskraam een plek te kunnen geven! Ik roep niet voor niets tegen mensen om me heen dat ik het pas echt kan accepteren als ik zwanger zou zijn van een gezonde baby. Jij hebt in hele vervelende omstandigheden een miskraam gehad en het klinkt alsof je met je kinderwens alleen achter bent gebleven.. zonder hoop of nieuwe kansen op een gezond kindje. Dus ik vind het helemaal niet gek dat je nog zo vaak aan de miskraam denkt! Wat mooi dat je aan je wens nu gehoor hebt gegeven door je op de wachtlijst te plaatsen! Merk je dat het je ook helpt om wat nieuwe hoop te krijgen? Succes in elk geval!
Wat fantastisch dat je besloten hebt om zelf voor een kindje te gaan! Weet zeker dat ik dit ook gedaan zou hebben als de situatie zo zou zijn. Succes hiermee! Over je vraag; Ik praat ook nog geregeld over mijn miskramen van vorig jaar februari en augustus. Merk dat het nu veel minder beladen is voor me nu we een prachtige dochter hebben mogen verwelkomen maar mijn vlinders blijven in gedachten en worden zeker niet vergeten. Op veel dingen laat ik ze subtiel terugkomen (1ste setje heeft 2 vlinders op de trui, geboortekaartje heeft roze vlinders, op dr kamertje is 1 vlindermuur met 2 hele mooie fuchsia vlinders en ik denk er zelfs over een tatoo te nemen met de naam van mijn dochter en ook de vlinders). Ik zou niet zomaar uit mezelf tegen iemand waar ik niet dik mee ben vertellen hoe of wat, maar als het ter sprake komt dan verzwijg ik het zeker niet en is het voor mij alles behalve een taboe. Moet wel zeggen dat het toen enorm gevoelig lag en ik niet wilde dat iedereen er van wist (helaas lekte het nogal snel uit door omstaanders...). Misschien kun je hier zo nu en dan je verhaal kwijt? Bij je ouders? Fijne collega's? Ik durf overigens gerust te vragen aan een ouder iemand of ze bewust kinderloos zijn (en ja, heb ook enkele keren gehoord dat IVF niet lukte dus ze onbewust kinderloos zijn) maar dan klap ik echt niet dicht maar praat ik er juist langer over. Tuurlijk doet het hun pijn maar echt niet minder als niemand zich interesseerd in hun leven, die pijn zit er of zit er niet en vaak vinden mensen het prettig toch hun verhaal kwijt te kunnen, dit werkt (net als voor jou!) therapeutisch. Mocht dit niet zo zijn, merk je zelf wel dat ze het verhaal afraffelen en dan kun je altijd nog switchen van onderwerp. Succes
Wauw. Bedankt voor jullie fijne reacties. Ik weet nog wel van 3 jaar geleden dat toen ik een miskraam kreeg ik ineens van heel veel mensen hoorde het ook meegemaakt te hebben. Maar je hoort dat soort dingen pas als je zelf de 1e stap zet om het te vertellen. En het lijkt wel alsof iedereen die zwanger word wel eens een miskraam heeft gehad. Als ik de onderschriften lees van iedereen dan zie ik er maar weinig waar geen miskraam bij staat treurig genoeg. Wat mooi dat je aan je wens nu gehoor hebt gegeven door je op de wachtlijst te plaatsen! Merk je dat het je ook helpt om wat nieuwe hoop te krijgen? Het geeft wel meer rust, maar het maakt me ook wel een beetje ongeduldig De wachttijd is helemaal niet zo lang, maar 5 a 6 maanden, dus dat is nog te overzien.
Kan me goed voorstellen dat het je ongeduldig maakt, want het lijkt me een hele stap om je op die wachtlijst te plaatsen en als je eenmaal hebt besloten dat je het wil.. wil je het toch gewoon meteen!! maar goed, 5/6 maanden is nog te overzien Ontzettend veel succes in elk geval! ben wel benieuwd welke stappen je dan allemaal moet doorlopen (waar moet je maandenlang op wachten)?