Hallo mama's Ons eerste kindje is zowel pre als dysmatuur en het gaat redelijk goed maar het kan veel beter. Maar waar ik mee zit is zijn gedrag hij kan van het een op het ander moment echt helemaal overstuur worden en dan echt schreeuwen en bijna niet tot bedaren te krijgen en dan niet te spreken over het kleertjes aan/uit doen dan is het ook een drama! Soms twijfel ik gewoon en vraag ik mij echt af wat hoort nu bij het prematuur zijn en wat totaal niet? Soms ben ik bang dat hij iets aan de vroeggeboorte heeft overgehouden en dat wij dit niet inzien of onderschatten of over het hoofd zien?Zo is hij ook erg snel overgeprikkeld ondanks dat wij hier rekening mee houden. Het is zo lastig allemaal in onze kringen is er geen enkele ouder die een prematuur heeft Herkennen jullie deze gevoelens ook of gedrag?Andere tips zijn welkom. liefs
Ja, heeeel herkenbaar hier en ook bij veel andere prematurenmama's. Zoveel mogelijk overslagrompertjes en andere overslagkleding, en na het badje wordt de kleine hier tegenwoordig voorzichtig en van een afstandje droog geföhnd omdat ze anders helemaal hysterisch wordt. Het wordt minder in de loop der maanden (hoor ik vaak maar ik merk het ook) maar het is inderdaad heeeel heftig. Mijn ervaring is dat veel prematuren niet zo goed kunnen schakelen als ze huilen. Als ze huilen, is het meteen HEEL ERG HARD en is het moeilijk om ze te troosten. Een beetje zachtjes huilen is er hier ook niet bij (helaas). Sterkte! Suus
O, en als je je echt zorgen maakt, dan zou ik zeker bij de kinderarts langsgaan om een medische oorzaak uit te sluiten. Suus
hoi, weet niet hoeveel prematuur en wat hij allemaal heeft meegemaakt, kan ook nergens lezen hoe oud hij is? maar het aan en uitkleden is hier soms ook een drama geweest en ik merkte dat omdat er in het gezicht veel negatieve prikkels zijn geweest, het helpt op veel positieve prikkels te geven, zoals kusjes en aaien. En ik heb lange tijd de kleding van onderaf aangedaan, dus via de voeten (maar dat had ook te maken met de neusbril= lowflow) Hierna ging het veel beter. Ik zou ook de kinderarts eens vragen als je denkt dat het buiten proporties is. Succes
Da's een goeie tip, Ons Kleintje. Ik merk dat ik de neiging heb om inderdaad dan maar zo veel mogelijk uit haar gezicht weg te blijven... ga het zeker proberen! Suus
Heel herkenbaar! Kleren aan en uittrekken is standaard gillen. Wat bij ons (niet altijd helaas) helpt is om het aankleden te staken en heel bewust contact te maken, laten weten dat je het verdriet snapt en vooral iedere stap vertellen. Het ineens hysterisch huilen......bij ons is dat na een dag met teveel prikkels. Hoe leuk de kerstdagen ook zijn, tja het is tenslotte de eerste van je kindje, het is heftig voor ze. Ik kreeg gisteren tijdens het kerstavond diner te horen dat er niets mis is met een baby die huilt...... Ik had even tijd nodig om dat te laten zakken maar besef me dat het wel waar is. Vanuit couveuse ben je zo gewend dat huilen energie kost en die moet voor groei en eten benut worden dus ben je altijd huilen aan het voorkomen. Maarals een kindje thuis is, goed gaat en gezond is......waarom mag hij/zij dan niet even huilen, het is de enige manier om zich te uiten en om alles te verwerken. Zolang papa of mama er bij zijn is er niets mis mee. En deze de avond laat onze kleine man (geboren met 32,5 nu bijna 4 maanden ongecorrigeerd), mama even zien dat het uithuilen soms moet. Met samengeknepen billen zat ik na het etentje bij opa (1e x) naar een krijsend kind te luisteren, zijn vader kon hem niet troosten maar bleef bij hem (knap, ik trek dat niet hoor!). Na een kwartier hard huilen werd het minder en een kwartier later sliep meneertje. Het is superzwaar maar het bleek wel precies te zijn waar hij behoefte aan had. Ik heb de wijsheid niet in pacht ( we tobben nu 4 maanden) nogsteeds met een niet slapend al lijkt het recent de goede kant op te gaan). Maar al doende leert men en ik heb tot nu toe geleerd dat gedoseerd prikkels en soms uithuilen er bij horen. En bewust contact maken.....dan maar een half uur langer over het verschonen doen ( hongerig dus niet ideaal....i know). Wij leerden dit weer van het huilbaby team van het ziekenhuis...... Heel veel sterkte!
Hier hetzelfde. Kerstetentje gehad en iedereen stuift op haar af. Dat vindt ze heel gezellig, maar het is ook gewoon te veel, dus dat was krijsen geblazen, tot in de auto aan toe. Elke baby huilt inderdaad, dat is waar. De onze krijst hysterisch en kan zichzelf niet troosten. Laten huilen werkt hier niet, dan wordt het alleen maar erger en erger en erger. Je moet dus, zoals met alles, goed naar je kind kijken. En ik heb besloten vanaf nu echt alleen nog maar overslagkleding te kopen. Dat scheelt een hoop verdriet. Contact maken en pauzes inlassen werkte hier de eerste maanden inderdaad ook, maar nu niet meer. Suus
dat doen al onze kinderen.. ik kwam daar bij de eerste helaas pas na 5 maanden achter dat hij 10 minuten moest huilen voor het slapen gaan. Deze mannetjes doen dat ook. Hierdoor schreeuwen ze hun emoties van hun af, een manier om te verwerken. Ze liggen dan in hun bedje met hun oogjes dicht en huilen zich in slaap (zonder tranen). Het zijn hele rustige kindjes die heel tevreden zijn. Hier hoort dat huilen erbij, en ik heb er inmiddels totaal geen problemen meer mee. Als het langer dan 10 minuten duurt ga ik even kijken, maar ik haal ze niet meer uit bed. Natuurlijk is dit niet bij elke baby het geval, maar ik zie in mijn omgeving dat niet iedereen weet dat dit zo kan zijn. ik wist het zelf eerst ook niet.
Daarom hebben wij de kerst thuis gevierd! Heerlijk met z'n drieeen! Wij pakken ook af en toe onze rust even met z'n drieeen bewust. Dat gedoe met grootouders...... Sterkte hoor, huilen is zooo naar, maar soms even "nodig" helaas! GRTZ.