Onze zoon is volgende week alweer 9 maanden en ik moet zeggen, we hebben 9 zware maanden gehad. Hij heeft vanaf het begin heel erg veel gehuild, de hele dag ging het door. De nachten gingen gelukkig wel goed, maar overdag, een drama. Hij had overigens wel last van krampjes en veel spugen, dus er was wel een verklaarbare reden voor. maar nu, blijft hij zo onrustig en huilt ie regelmatig. Het is een slechte slaper overdag, al is ie helemaal verrot en sterft ie van de slaap, hij vertikt het vaak. Af en toe worden we verrast met 1,5 uur, maar daar blijft het overdag dan wel bij. Gaan we naar buiten, dan heb ik geen kind aan hem en is ie heel tevreden. op dit moment ben ik dan ook iedere dag weg, thuis lijkt ie niet snel tevreden, neem ik hem op schoot, dan is dit even goed, maar wilt ie ervan af, leg ik hem op de grond om te spelen, is ie snel weer zat, de box is al helemaal geen geliefd plekje. Kruipen doet ie nog niet, dus hij is nog niet echt mobiel, terwijl ik merk dat ie wel wilt. Staan en springen, dat is pas een echte favoriet bij hem. Dan giert ie het uit van het lachen, heerlijk vind ik dat, ik geniet dan zo van hem! Maar even later is het dan weer raak en ik merk dat ik daar teleurgesteld in raak, Zodra wij uit beeld verdwijnen om bijvoorbeeld iets uit de keuken te pakken, de was te doen, ik noem maar wat, dan begint ie te huilen. pakken we hem op, dan is het over. Laten huilen werkt niet, want hij gaat helemaal door het lint, dan breekt mijn hart en ga hem toch troosten. Het is een schat van een kereltje en de ondeugd straalt uit die oogjes, maar hij moet de hele dag bezig gehouden worden, ik kom nergens aan toe in huis en 's avonds ben ik blij dat ik 5 tellen kan zitten, heb er dan geen puf meer voor. Zelf vind ik het geen goed teken dat ik naar buiten "moet" om hem tevreden te houden, ik bedoel maar, thuis is toch de veilige basis waar ik echt probeer de RRR toe te passen, maar het lukt niet. Nu, na 9 maanden veel huilen ben ik het wel eens zat en raakt mijn geduld op, ik wil ook een kind wat iets vrolijker is, nu is het iedere dag afwachten hoe het loopt en ik baal van mezelf dat ik er zo over denk. Hij gaat met enige regelmaat naar oma toe en ik werk 2,5 dag, dus ik heb wel tijd voor mezelf, daar ligt het probleem ook niet, ik wil alleen zo graag dat ie wat beter in zijn velletje zit en ik weet gewoon niet wat ik eraan kan doen. Iemand tips?
Pfff....lijkt me best wel zwaar. Hij lijkt wat overprikkeld; misschien doe je juist wel teveel met m en kan hij daardoor slechter in slaap komen overdag. Heb je overdag ook een vast ritueel als hij naar bed moet? Durf je m ook even te laten huilen? Hij heeft de slaap wel echt nodig anders zou hij niet humeurig zijn. Ik denk dat je voorzichtig moet proberen hem alleen te leren spelen. Hebben wij met m'n dochter ook gedaan. Bv. je voornemen dat hij gewoon 5 minuutjes in de box ligt / zit. Om t hem dan voor hem prettiger te maken kan je m bv een rijstewafel geven; die kan hij dan lekker opeten als hij ligt; zo associeert hij de box met iets leuks. Grote kans dat hij daarnaa ook even gaat spelen. Ik nam me soms ook voor dat mijn dochter even alleen op de grond moest spelen in de tijd dat ik bv de vaatwasser uitpakte; zo kan je voor jezelf ook voorkomen dat je er de hele tijd heengaat. Zomaar een paar tips...ms kan je t proberen. Hoe doet hij t bij oma trouwens?
Prima tips hier bove. Wat ik me daar naast af vraag is hoe hoog leg jij de lat zelf? Zie je andere kinderen en denk je dit moet ook kunnen bij mij. Heb je volledig geaccepteerd dat jou kindje niet zo is als de doornsee kindjes? Dat kan moeilijk en confronterent zijn maar op den duur schept dat rust in je hoofd en minder stress omdat de verwachting ervan weg is. Weet niet of ik helemaal duidelijk over kom op de late avond (het is 23:53 nml) Hoop niet dat ik je hiermee voor het hoofd stoot maar ik heb aan mn eerste kindje ook een hand vol gehad. Het zelfde wat jij beschrijft had ik ook met hem. Hij wilde vooral bij mij zijn. Als ik maar durfde uit beeld verdwijnen (even naar de keuke oid) dan was het brullen. Niet eerst miepen dan mopperen en dan brullen. Nee meteen BRULLEN! Ik woonde toen in een flat en op n keer heb ik hem in de eetstoel erbij gezet zodat ik de keuken een sopje kon geven want na n aantal maanden geen handen vrij was dat HOOG nodig. Op den duur kwam een van mn buurvrouwen die overdag thuis was kijken wat er ins hemels naam aan de hand was dat de kleine zo bleef brullen... Tja ik had even de tijd genomen om niet met hem bezig te zijn maar met de schoonmaak. Hij sliep meer niet als wel. Ook snachts. En hij was nergens mee bezig te houden behalve met wat nieuws of weg zijn van huis. Als ik hem een puzzel gaf was hij er een tijdje mee te vreden (zolang ik er maar bij bleef zitten dan). Maar ik hoefde hem echt de puzzel de volgende dag niet weer te geven want zodra hij hem in elkaar had gekregen dan was hij er ook klaar mee. Nou ben ik nogal eigenwijs en heb ik me altijd proberen schikken naar zijn noden en dat werkte het beste. Op 5 jarige leeftijd bleek hij PDD-NOS te hebben en kreeg een diagnose. Begrijp me goed, ik zeg NIET dat je kleintje iets mankeert! ZEKER niet! Ik probeer mijn situatie van toen te schetsen. Het enige wat mij hielp was dat ik alle verwachtingen liet varen en alle dingen waarvan anderen zeiden dat moet toch zus of zo liet voor wat het was en mijn eigen plannetje trok...of liever, zijn plannetje (uiteraard met regelmaat en niet in de trand van verwennen). Nu ik er aan terug denk weet ik echt niet meer hoe ik dat eerste jaar overleefd heb (nou vooruit ik weet t wel...door gaan en alle leuke dingen onthouden en de moeilijke vervelende dingen vergeten). 5 uur per dag slaap, max. En contstant zijn vraag om aandacht. Dus ik wil je hierbij ook een hart onder de riem steken. Want het vraagd enorm veel van je zo'n ukkie. En als hij daarbij dan ook nog eens weinig tot niet tevreden lijkt (en ik denk dat het voornamelijk is dat t zo lijkt) dan valt t al helemaal niet mee. Bedenk je ook dat hij huilt omdat hij probeert je wat duidelijk te maken. Zijn enige vorm van communicatie op dit moment is grotendeels nog steeds huilen als er iets is. Dat hoeft niet te zijn dat hij dan niet happy is. Maar meer dat hij probeert je wat duidelijk te maken. Misschien als je het zo bekijkt dat t ook wat scheeld. En waarschijnlijk zal het allemaal n heel deel schelen als hij zich op andere manieren leert uitdrukken of wat meer kan zoals kruipen etc. Er komt ooit een tijd dat je je eigen ritme er in kan brengen en hij ook tevreden is als het jou indeling van de dag is.
Meid wat lijkt het mij vermoeiend zo al 9 maanden lang! Neem je ook tijd voor jezelf? Kom je ook bij als hij naar oma gaat, of ben je je dan alleen aan het voorbereiden op dat hij er straks weer is? Ik merk namelijk bij mijn zoontje als ik niet lekker in mn vel zit, hij dat ook niet zit en vervelend is, niet wil slapen etc. Zijn 'toestand' is zo afhankelijk van hoe ik me voel. Misschien heeft jou zoontje dit ook wel een beetje? Dat omdat jij al (onbewust) gespannen bent van: hoe gaat het deze dag weer verlopen, of zelfs: het gaat vast niet goed vandaag (dat dacht ik nl na 6 weken huilbaby). En dan uiteraard wordt je daarin bevestigd, ten minste ik wel. En je partner? Hoe gaat hij er mee om? Kan je het er met hem over hebben? Wat ik dus deed is af en toe wel hem in de box zetten, hem af en toe laten huilen, hem vervelend laten zijn (in zn eigen sop laten gaarkoken) en ondertussen even de was opvouwen, de vaatwasser uitruimen, eten, oid. En had hij snel door (binnen een week ofzo) dat het niet zoveel zin had om te blijven huilen, omdat ik op dat moment toch niet zou komen om hem te troosten. Bij mijn zoontje was het namelijk dan gewoon kwaadheid en machteloosheid (ze doet niet wat ik wil help) en nu is het na een minuut dat ie vrolijk aan het spelen is. Oh ja en ik zeg er wel bij wat ik ga doen, zodat hij weet dat er iets gebeurt. Ik weet natuurlijk niet of dat bij jou zoontje ook zo is, maar omdat het over is als je m oppakt lijkt het er wel op. En geniet echt van de momenten dat ie vrolijk is en prijs hem daar ook voor. Maar dat deed je al geloof ik En als ie buiten stil is zou ik ook lekker met hem gaan wandelen hoor, prima toch?
Hoi Mariaatje, met dat spugen en de krampjes: heb je daar destijds wat mee gedaan? Hier bleek dat te maken te hebben met het kiss-syndroom en na 4 behandelingen bij de osteopaat hadden we een totaal ander kind. Op deze twee symptomen afgaand is dat een beetje lastig zeggen of dat bij jouw kindje ook het geval is, maar kijk zelf even op www.kiss-kinderen.nl voor de symptomen: als je het merendeel herkent, zou ik als ik jouw was ff een afspraak bij een geregistreerd osteopaat (www.osteopathie.nl) maken. Als dat niet herkenbaar is, kan ik me wel voorstellen dat je kleintje toch wat overprikkeld is na zo'n lange tijd zo weinig slapen. Dan is het denk ik raadzaam om eens even op het CB te overleggen hoe je daar hulp bij kunt krijgen, om dat te doorbreken. Succes!
mij zus is met haar beide kindertjes naar een Ostheopaat gegaan en haar kinderen werden er een stuk vrolijker van. een ostheopaat wrijft de wervels los/ naar de goede plek zodat het kind zich prettiger voelt. (klinkt vaag ik weet het, maar ik zag haar kinderen veranderen in heel positieve zin) wij hebben zelf een kinderfysiotherapeut, en zij helpt ons met het geven van advies bij allerlei dagelijkse dingen, bijvoorbeeld wijst ze ons op het boxkleed wat niet goed is of de manier waarop wij hem uit zijn bedje halen en hoe we het beste met hem kunnen spelen, dan gooit ze er een fysiotherapieoefening doorheen. Hij was al vrolijk maar overstrekte zich erg veel omdat hij tevroeg geboren is. Ik merk na 2 bezoekjes dat hij een stuk relaxter is en wij hem een stuk beter begrijpen. Ik hoop dat je hier iets aan hebt, groetjes
Bedankt voor jullie reacties, hartstikke lief! En Wilma, je slaat de spijker wel een beetje op zijn kop, want, nee, ik heb niet volledig geaccepteerd dat mijn kindje geen doorsnee kindje is. Ik probeer echt positief te blijven en de moeilijke momenten vergeet ik makkelijk, daar ben je denk ik ook moeder voor, maar wij hebben bijvoorbeeld heel veel baby's in onze naaste omgeving en als we die dan zien, dan zijn ze bijna altijd vrolijk, lachen, gezellig, echt leuk. Dan gaat er wel wat door mijn hoofd ja, goh, die van mij is toch echtniet zo makkelijk. En als ik dan ook nog eens hoor of hier bijvoorbeeld lees dat ze overdag zoveel slapen, pfff, dan ben ik soms echt wel eens stiekem jaloers, dan vraag ik me echt af wat ik nou fout doe? 's Ochtends probeer ik hem echt nog even te laten slapen, meestal lukt dat, met doorzetten, (vandaag dus niet, was weer een ramp), max. 3 kwartier a een uur, 's middags na zijn boterhammetje is hij ook moe en als ik hem dan op bed lig, dan gaat ie dus brullen, laten huilen, probeer ik, maar werkt averechts, dan doe ik hem of in het wipstoeltje, dat vind ie erg prettig of ik ga wandelen, dan weet ik dat ie ook slaapt. 's Avonds ligt ie rond 8 uur en slaapt door tot 6 uur / half 7, dat kan ik dan rekken met zijn speentje tot 7 uur half 8, ligt eraan. Dus wat dat betreft is het absoluut niet slecht. Het gaat er eigenlijk meer om dat ie zo bezig gehouden moet worden en wat jij ook al aangaf, iets nieuws is leuk, maar als het nieuwe eraf is, tsja, dan is het niet leuk meer Ik had ff een pauze tussen het tikken door, omdat ik dus hem op bed heb gelegd, maar na steeds heen en weer lopen, troosten, heb ik hem toch maar weer eruit gehaald. Ook wij wonen in een flatje en mijn man komt de nachtdienst uit, dus ik loop ook meer op mijn tenen als de kleine blijft huilen. Nu straks maar weer proberen, maar het word er niet gezelliger op, althans, ik word er niet gezelliger op. Begrijp me niet verkeerd hoor, er zitten zat leuke momenten op een dag, maar ik word er een beetje moe van. Maar dan zeg ik maar tegen mezelf dat het wel weer over gaat. Er zijn nu ook 3 tanden aan het doorkomen tegelijk, dus dat werkt ook niet echt mee denk ik. Bij de oma's gaat het wel goed, zitten ook wel huilmomenten tussen, maar dan krijgt ie de hele dag de volle aandacht en ze gaan ook graag een paar uur met hem wandelen en wat ik al eerder aangaf, dat vind ie heerlijk. Het komt wel goed, maar zo af en toe moet je je verhaal even kwijt en het perspectief weer even gaan zien...
Het spugen en de krampjes zijn over, hij is er door de ka door behandeld met andere voeding en zantac, maar nu met de juiste voeding gaat het goed, dus dat is het niet. Hij is ook te vroeg geboren, 4 weken, en overstrekt zich ook en wij lopen nu dus ook bij de fysio. Op zich probeer ik iedere dag positief te beginnen en probeer niet te denken aan wat vandaag zal gaan brengen, ook dit werkt op hem over als ik niet lekker in mijn vel zit. De momenten dat ik hem wegbreng naar oma of zo, dan ga ik werken, maar dat vind ik niet vervelend. en mijn man en ik proberen wel tijd voor onszelf vrij te maken zo af en toe, helaas kan hij er minder goed tegen, tegen het gehuil, wat in zijn ogen een schreeuw om aandacht is en een vorm van verwennerij. Maar op een gegeven moment wil je gewoon dat ie stil is en vrolijk is, dus dan ga je maar weer troosten. Maar tuurlijk laat ik hem ook wel in zijn sop gaar koken en ik vlieg niet direct als ie huilt, dus dat is het ook niet. Pfff weet het ook niet..